Kilka dni w Bolonii

mysza73 napisał(a):Ja w tym roku byłam pierwszy raz w środku Santo Stefano - przepiękne miejsce

Ja też byłam tam pierwszy raz .
I też to miejsce mnie urzekło.

marze_na napisał(a):Też nie mogłam sobie w tym roku odmówić wizyty w Santo Stefano .

Byłabym zdziwiona, gdybyś tam nie zajrzała .

marze_na napisał(a):W całym kompleksie panuje niezwykły nastrój.

Spokój jest tam niesamowity. Zapomina się zupełnie o tym, że wokół istnieje tętniące życiem miasto.

Za schodami znajduje się wejście do Krypty, która mieści się pod prezbiterium Kościoła Krucyfiksu.

Przed wejściem do Krypty zapoznajemy się z takimi napisami.



Stosując się do tych zaleceń cichutko wchodzimy do Krypty, w której jest tylko jeden człowiek siedzący w ławce, ale po chwili wstaje i wychodzi, więc zostajemy tam sami.
Sklepienie Krypty podtrzymywane jest przez 12 kolumn, symbolizujących 12 apostołów obecnych na Ostatniej Wieczerzy. Kolumny różnią się od siebie rodzajem marmuru, kapitelami i wysokością.



Według legendy jedna z tych kolumn (druga po prawej stronie), mierzona od podstawy do głowicy (ale bez głowicy), czyli ok 170 cm., ma wskazywać wzrost Chrystusa.


Krypta jest miejscem pochówku męczenników Witalisa i Agrykoli, którzy byli prześladowani w czasie panowania Dioklecjana i zostali ukrzyżowani ok. 305 r.n.e.
Niektóre ich szczątki znajdują się w złotej urnie za ołtarzem. Szczątki tych męczenników były już kilkakrotnie przenoszone z miejsca na miejsce, aż ostatecznie znalazły się w tej Krypcie. W 393 roku r.n.e. biskupa Mediolanu Ambrożego (późniejszy święty Ambroży), dokonał elewacji (podniesienia relikwii w celu umieszczenia ich w godniejszym miejscu) części ich szczątków, które zostały wówczas wywiezione z Bolonii do innych miast we Włoszech oraz do Clermont we Francji. W ten sposób biskup Ambroży rozpowszechnił kult świętych Witalisa i Agrykoli.

mysza73 napisał(a):

megidh napisał(a):

marze_na napisał(a):W całym kompleksie panuje niezwykły nastrój.

Spokój jest tam niesamowity. Zapomina się zupełnie o tym, że wokół istnieje tętniące życiem miasto.

Ojjjjj, to ja miałam straszne tłumy ... no ale to był 25 kwietnia

Bo dzień świąteczny nie nadaje się na zwiedzanie.

Po wyjściu z Krypty udaliśmy się do drzwi prowadzących do dalszej części kompleksu, które mieszczą się po lewej stronie schodów prowadzących do prezbiterium w samym rogu.


Drzwi były jeszcze zamknięte.


Do otwarcia brakowało jeszcze około 20 minut, więc postanowiliśmy wyjść na zewnątrz i przejść się wokół kompleksu a potem wrócić na otwarcie.


Idąc podcieniami trafiliśmy na sklep, do którego zaciągnęła nas fajna wystawa. Aż nam ślinka poleciała na widok tych specjałów. Bardzo nas tam zainteresowało kilka rzeczy, więc postanowiliśmy zrobić w nim zakupy, ale nie teraz (żeby ich ze sobą nie nosić), tylko przed powrotem do apartamentu.








Po wyjściu ze sklepu rozglądaliśmy się wokół, zastanawiając się, gdzie iść dalej.



W oddali ujrzeliśmy fasadę kościoła, do którego postanowiliśmy dojść.

megidh napisał(a):Aż nam ślinka poleciała na widok tych specjałów.

Piękne .
Uwielbiam zakupy we włoskich sklepach. Wybór serów i wędlin przyprawia o zawrót głowy, do tego oliwki, pesto ...
Jeszcze mam trochę zapasów po ostatnich zakupach w Bolonii .

Osobiście nie spotkałam sklepu z taką ladą...


Na pewno coś bym w takim sklepie kupiła.

Poszliśmy kilkaset metrów uliczką, która pięła się lekko w górę i doszliśmy do kościoła San Giovanni in Monte.
Stanęliśmy przed jego fasadą, której budowę rozpoczęto w 1441 roku a ukończono w 1474.
Posiada ona portyk wsparty na lwach ozdobiony pięknym orłem z terakoty.



Kompleks Santo Stefano został zbudowany dla upamiętnienia sanktuariów Palestyny, a całość nazywano od IX wieku „Sancta Jerusalem”, czyli niebiańską Jerozolimą.
Natomiast kościół San Giovanni in Monte Oliveto (lub „San Giovanni in Monte”, jak się go powszechnie nazywa) został zbudowany w ramach tej grupy dla upamiętnienia bazyliki Wniebowstąpienia stojącej w Jerozolimie na Górze Oliwnej.
Uważa się, że pierwotny kościół, który stał w tym miejscu, został wybudowany w roku 433, w czasach San Petronio, ale pierwszy dokument na jego temat pochodzi dopiero z roku 1045.
Początkowo kościółek był mały, miał koncentryczny plan, a pośrodku znajdował się krzyż wskazujący miejsce Wniebowstąpienia Chrystusa.
Od czasów starożytnych w kościele posługę sprawowali kanonicy laterańscy, którzy rozbudowali kościół w typie cysterskim.
Później dobudowano piękne kaplice boczne a później powstały renesansowe.
W roku 1797 kanoników wypędził Napoleon pod pretekstem niesienia wolności, braterstwa i równości. Skonfiskował ich majątek a najpiękniejsze obrazy Kościoła wysłał do Luwru w Paryżu.
Podczas bombardowania 29 stycznia 1944 r. kościół doznał znacznych zniszczeń w przedsionku, w sklepieniu, w czwartej kaplicy mniejszej nawy prawej, ale przede wszystkim w mniejszej lewej nawie, w której trzy kaplice uległy częściowemu zniszczeniu.
W latach 1947-1950 zniszczenia zostały naprawione przez Nadzór Zabytkowy.

Weszliśmy do środka.
Kościół jest podzielony na trzy nawy przez osiem ośmiobocznych filarów.


Wnętrze tego kościoła bardzo nam się spodobało.
Szczególne wrażenie wywarły na nas bardzo masywne filary ozdobione ozdobione freskami świętych, opatów i kanoników regularnych, namalowane przez Giacomo i Giulio Raibolini, synów Francesca zwanego Francia. Freski te przez lata były niewidoczne. Dopiero w roku 1894 usunięto z kolumn pokrywające je warstwy wapna i farby.




W pobliżu dwóch kolumn znajdują się dwie cenne misy na wodę święconą z XVI wieku.






Te kwadraty z białego marmuru, które widać na posadzce, oznaczają miejsca, w których kiedyś znajdowały się nagrobki Te nagrobki zostały usunięte w 1824 roku, kiedy wykonywano w kościele wenecką posadzkę. Teraz nagrobki te znajdują się wzdłuż ścian kościoła.








Nad drzwiami wejściowymi znajduje się okrągły witraż przedstawiający św. Jana Ewangelistę na wyspie Patmos. Witraż wykonali bolońscy szklarze bracia Cabrini według projektu Lorenza Costy lub Francesco del Cossy.


Opuściliśmy kościół, będąc pod olbrzymim wrażeniem tego wnętrza.

marze_na napisał(a):

megidh napisał(a):Aż nam ślinka poleciała na widok tych specjałów.

Piękne .
Uwielbiam zakupy we włoskich sklepach. Wybór serów i wędlin przyprawia o zawrót głowy, do tego oliwki, pesto ...
Jeszcze mam trochę zapasów po ostatnich zakupach w Bolonii .

piekara114 napisał(a):Osobiście nie spotkałam sklepu z taką ladą...
Na pewno coś bym w takim sklepie kupiła.

Nam w oko wpadł ser Burrata, który bardzo lubimy i nie odmówiliśmy sobie jego kupienia.
Był rewelacyjny i o wiele smaczniejszy niż ten, który kupujemy w Polsce.
Kupiliśmy jeszcze kultową mortadelę z pistacjami. Włoska mortadela nie ma nic wspólnego z tą kupowaną w Polsce.

megidh napisał(a):Kupiliśmy jeszcze kultową mortadelę z pistacjami. Włoska mortadela nie ma nic wspólnego z tą kupowaną w Polsce.

Nie ma, nie ma.

Olbrzymie plastry mortadeli z pistacjami bardzo pyszne są, nie można ich sobie odmówić. Zimą w Alta Badii też oczywiście były do śniadania. A we Wrocławiu czasem kupujemy mortadelę i inne włoskie pyszności w hurtowni włoskiego jedzonka na Jedności Narodowej. Niestety drogo tam, ale produkty faktycznie z Italii, wyśmienitej jakości.

megidh napisał(a):Natomiast kościół San Giovanni in Monte Oliveto (lub „San Giovanni in Monte”, jak się go powszechnie nazywa) został zbudowany w ramach tej grupy dla upamiętnienia bazyliki Wniebowstąpienia stojącej w Jerozolimie na Górze Oliwnej...

Rzeczywiście, tematyka naszych wpisów wskazywałaby na to, że się zmówiłyśmy

megidh napisał(a):...Opuściliśmy kościół, będąc pod olbrzymim wrażeniem tego wnętrza.

We wnętrzu kaplicy na Górze Oliwnej, poza fragmentem skały z odciśniętymi stopami, nie ma nic.

Po wyjściu z kościoła San Giovanni in Monte do Piazza Santo Stefano wracaliśmy naokoło.
Co chwila coś ciekawego przykuwało naszą uwagę.



Te ciekawie upięte markizy w oknach bardzo mi się spodobały. Było deszczowo, więc tego dnia się nie przydały, ale w słoneczne dni markizy są zapewne nieodzowne.


Piękne te okucia.


Przy jednym sklepiku spodobały nam się stołki, których siedziska prezentowały napoczęte krążki serów. Zapewne te sery można było kupić w tym sklepiku.




Z ciekawości, czy są wygodne, Waldek usiadł na jednym ze stołków, ale stwierdził, że uwiera w d...ę.



Kawałek dalej spodobała nam się wystawa w świątecznym klimacie.













Wróciliśmy do sklepu, który nam się wcześniej spodobał i zrobiliśmy w nim małe zakupy.



A z zakupami wróciliśmy do apartamentu, bo przecież nie będziemy ich nosić po kościołach, a daleko przecież nie mieliśmy.
Jak już byliśmy w apartamencie, to jeszcze kawkę wypiliśmy i dopiero potem wróciliśmy do Bazyliki Santo Stefano.

Po powrocie do Bazyliki Santo Stefano już bez problemów mogliśmy zwiedzać dalszą część kompleksu, gdyż wszystko było już otwarte dla turystów.
Wewnątrz kompleksu znajduje się makieta Bazyliki, której zrobiłam zdjęcie i opisałam, dla lepszej orientacji w terenie.



Z kościoła Krucyfiksu przeszliśmy do Bazyliki Grobu Pańskiego, która zrobiła na nas największe wrażenie w całym kompleksie Santo Stefano.
Bazylika Grobu Pańskiego została w V wieku wybudowana na starożytnej świątyni Izydy. Została tak zaprojektowana, aby wiernie odtworzyć grób Chrystusa, jakim go widział biskup Petroniusz podczas swoich podróży do Jerozolimy.
Na środku kościoła, w otoczeniu 12 kolumn stoi edykuł, który przedstawia grób Chrystusa w Jerozolimie, odbudowany dzięki świadectwom rycerzy krzyżowców, w tych samych kształtach i proporcjach, co oryginał jerozolimski zbudowany przez Konstantyna IX Monomacha w 1050 roku. Ale obecny wygląd jest wynikiem XIX-wiecznych przebudów. W tym edykule przechowywano szczątki świętego Petroniusza i dopiero w roku 2000, na polecenie kardynała Giacomo Biffi, zostały one przeniesione do bazyliki San Petronio, w której od roku 1743 spoczywała już głowa świętego Petroniusza, złożona tam na polecenie papieża Benedyka IV.

Edykuł otoczony jest przez 12 kolumn, z których siedem z czarnego marmuru cipollino, pochodzi ze starożytnej świątyni Izydy. Pozostałe kolumny są wybudowane z cegieł.


Jedna z kolumn z czarnego marmuru, stojąca trochę z boku, przedstawia kolumnę biczowania Jezusa Chrystusa. Mówi o tym napis znajdujący się w jej górnej części brzmi: “Questa colonna rappresenta quella alla quale fu flagellato N.S.G.C. e si acquistano 200 anni d’indulgenza ogni volta che si visita”.
Niestety nie mam jej zdjęcia, więc wstawiam fotkę z internetu.


Na szczycie edykułu znajduje się krzyż, symbolizujący zmartwychwstanie.





W podłodze przy schodach prowadzących na ambonę znajduje się krata. Widać pod nią studnię, w której znajduje się woda ze źródła symbolizującego wodę Jordanu. W średniowieczu wodę z tego źródła uważano za cudowną, zdolną leczyć wszelkie dolegliwości. Źródło to było już obecne wtedy, gdy stała tutaj świątynia Izydy i symbolizowało wtedy wody Nilu.

megidh napisał(a):Bazylika Grobu Pańskiego została w V wieku wybudowana na starożytnej świątyni Izydy. Została tak zaprojektowana, aby wiernie odtworzyć grób Chrystusa, jakim go widział biskup Petroniusz podczas swoich podróży do Jerozolimy.

Można wejść do środka?
Próbuje znaleźć podobieństwa i jakoś inaczej wygląda edykuł w Jerozolimie. Czy dobrze zrozumiałam, tak wyglądał grób za czasów Petroniusza?