Kilka dni w Bolonii

Gosiu, świetna ścieżka w jesiennej scenerii. Bardzo romantycznie

piotrf napisał(a):

megidh napisał(a):Murale w Sanoku wyglądają bardzo zachęcająco, szczególnie ten przedstawiający husarię mnie zainteresował. Trzeba będzie się tam wybrać.

Warto również zwrócić uwagę na deskale artysty Arkadiusza Andrejkowa - w Haczowie , Bziance , Załużu , Szczawnym , Postołowie , Komańczy , również w Sanoku . To projekt z 2017 roku , a inspiracją były stare fotografie rodzinne Szczerze polecam .

O tak, deskale Andrejkowa są wspaniałe

W Cisnej:



i w Zatwarnicy, kino Końkret:

Gosiu , może Ci się przyda na zachętę


Pozdrawiam
Piotr

maslinka napisał(a):

piotrf napisał(a):Warto również zwrócić uwagę na deskale artysty Arkadiusza Andrejkowa - w Haczowie , Bziance , Załużu , Szczawnym , Postołowie , Komańczy , również w Sanoku . To projekt z 2017 roku , a inspiracją były stare fotografie rodzinne Szczerze polecam .

O tak, deskale Andrejkowa są wspaniałe

Są świetne.

piotrf napisał(a):Gosiu , może Ci się przyda na zachętę

Dzięki Piotrze za ten link. Wiele lat temu była w Polańczyku i wtedy zwiedzałam trochę jego okolice, ale tych deskali jeszcze tam nie było. Nie planowałam powrotu w tamte strony, ale widzę że warto tam ponownie pojechać.

Gdy autobus minął granicę Bolonii zaczęliśmy się uważniej przyglądać mijanym obiektom, bowiem naszym kolejnym celem był Polski Cmentarz Wojenny w Bolonii, który znajduje się właśnie z tej strony miasta. Po chwili ujrzeliśmy ten cmentarz, ale niestety autobus nie zatrzymał się na przystanku znajdującym się przy cmentarzu, bowiem nie był to przystanek dla niego przeznaczony. Wysiedliśmy dopiero na następnym przystanku i musieliśmy się wrócić spory kawałek w stronę cmentarza. Ale zanim to uczyniliśmy to znaleźliśmy punkt Tabaccheria Poker, w którym kupiliśmy bilety na autobus, żeby spod cmentarza dojechać do centrum Bolonii.
Potem doszliśmy do wielkiego ronda, którego nie udało nam się przejść w tym miejscu, bowiem chodnik się nagle urwał i dalej to moglibyśmy tylko przekroczyć jezdnię w niedozwolonym miejscu. Musieliśmy się wrócić do przystanku i zaatakowaliśmy rondo z drugiej strony. Tym razem się udało i doszliśmy do cmentarza.


Polski Cmentarz Wojenny w Bolonii powstał w okresie od 1 lipca do 15 grudnia 1946 roku z inicjatywy dowódcy 2 Korpusu Polskiego, gen. dyw. Władysława Andersa. Jest on największą spośród czterech polskich nekropolii znajdujących się na terenie Włoch. Pochowano na nim 1432 żołnierzy 2 Korpusu Polskiego, którzy walczyli w ramach 8 Armii Brytyjskiej w rejonie Linii Gotów, Apeninu Emiliańskiego, rzeki Senio i Bolonii.
Większości pochówków dokonano w 1946 roku, kiedy postanowiono przenieść tutaj groby ponad 1400 żołnierzy poległych podczas walk w Emilii Romanii. Ich groby były wcześniej rozsiane wzdłuż szlaku bojowego.
Cmentarz ma swoją oficjalną stronę, na której można zapoznać się z jego historią, zobaczyć listę pochowanych (z wyszukiwarką) oraz obejrzeć aktywny schemat cmentarza, w którym - po najechaniu na konkretną kwaterę - wyświetla się lista pochowanych na tej kwaterze żołnierzy.




Do zamknięcia cmentarza było jeszcze sporo czasu.


Przed wejściem na teren cmentarza przeczytaliśmy listę zakazów na nim obowiązujących. Nie spodobał nam się zakaz palenia zniczy.



Zaraz za bramą wejściową ujrzeliśmy taką tablicę pamiątkową.


Następnie przeszliśmy przez plac wyłożony kostką, zakończony zadaszonym podestem, którym wykorzystywany jest zapewne do odprawiania mszy, gdyż na jego środku znajduje się postument w rodzaju ołtarza.




Stanęliśmy przy barierce, kończącej zadaszony podest. Z tego miejsca rozciąga się widok na cały cmentarz.

Po obu stronach tej budowli znajdują się schody, z których skorzystaliśmy.


Poniżej ołtarza ujrzeliśmy pomieszczenie, do którego dostępu bronią kraty. Na ścianie tego pomieszczenia znajduje się mozaikowa mapa Włoch, na której zaznaczone są cztery Cmentarze Polskie na ziemi Włoskiej (Bolonia, Loreto, Casamassima i Monte Cassino).



Poczytaliśmy informacje na tablicach pamiątkowych.



Potem poszliśmy przyjrzeć się z bliska znajdującym się na cmentarzu mogiłom.
Trochę przygnębiające wrażenie robi ten cmentarz, na którym nie ma żadnego znicza czy kwiatka. Mogiły wypełnione są tylko ziemią, z której wystają białe krzyże, na których wypisane są informacje o pochowanych żołnierzach. Może w miesiącach letnich obsadzają te groby jakąś roślinnością, ale teraz groby wyglądały jak pozostawione bez żadnej opieki.







Przed wyjazdem Waldek poszukał informacji o pochowanych tutaj żołnierzach i znalazł w wyszukiwarce informacje o czterech żołnierzach pochodzących z Częstochowy. Zapisał sobie, gdzie są umiejscowione ich groby i teraz ich szukał. Nie miał z ich odnalezieniem żadnego problemu.





Opuściliśmy cmentarz.




i poszliśmy na przystanek autobusowy, z którego do centrum Bolonii można pojechać autobusem 15 lub 19.

Myśleliśmy o jednodniowym wypadzie do Modeny, połączonym z wizytą w Reggio Emilia

Uf nadrobiłem, Dozza była chyba lepszym wyborem niż Reggio Emilia, gdy tam byłem poszliśmy do domu na Piazza Prampolini w którym powstał hymn ale niestety było zamknięte. Z tego co wiem to podobno w lipcu jest tam obchodzone święto naszego hymnu.

Cmentarze to nie miejsca rozrywki, ale ten jest wyjątkowo smutny. Może jest tak jak myślisz, może czeka na wiosnę, ale zakazu palenia zniczy nie rozumiem.

Tuti napisał(a):Dozza była chyba lepszym wyborem niż Reggio Emilia, ...

Też mi się wydaje, że Dozza jest ciekawsza niż Reggio Emilia.

Tuti napisał(a):..., gdy tam byłem poszliśmy do domu na Piazza Prampolini w którym powstał hymn ale niestety było zamknięte. Z tego co wiem to podobno w lipcu jest tam obchodzone święto naszego hymnu.

Ja czytałam, że tam jest tylko tablica upamiętniająca fakt powstania naszego hymnu, który Józef Wybicki napisał w kawiarni (link do artykułu).

wiola2012 napisał(a):Cmentarze to nie miejsca rozrywki, ale ten jest wyjątkowo smutny. Może jest tak jak myślisz, może czeka na wiosnę, ale zakazu palenia zniczy nie rozumiem.

Też go nie rozumiem, no chyba że chodzi o sprzątanie wypalonych zniczy. Może nie ma kto się tym zajmować.

Przed powrotem do apartamentu musieliśmy się zaopatrzyć w jakieś artykuły spożywcze i wino, aby przygotować sobie wieczorem kolację.
Poszliśmy do naszego ulubionego marketu w XV-wiecznym pałacu Monte di Bologna i tam zrobiliśmy zakupy.
Wracając do apartamentu przeszliśmy przez „Quadrilatero”. Jest to obszar położony w sercu Bolonii, który ma kształt czworoboku, pomiędzy ulicami Via Rizzoli - Via dell'Archiginnasio - Via Farini - Via Castiglione.


Quadrilatero jest najstarszą częścią historycznego centrum Bolonii z przeszłością rzemieślniczą i handlową. Ten pasaż handlowy pod gołym niebem fascynuje labiryntem wąskich uliczek, sklepików, knajpek, warsztatów, ale także kościołów czy innych historycznych budowli. Pracują tutaj całe pokolenia rzemieślników i handlowców a lokale pozostają w rodzinach przez wiele pokoleń. Spacerując wąskimi uliczkami, wśród kłębiących się przechodniów, oglądaliśmy z zafascynowaniem to miejsce. Można by tutaj zrobić wspaniałe zakupy, ale ja jednak wolę kupować w marketach, gdzie mogę sprawdzić na towarze cenę i przy kasie nie być zaskoczoną kwotą na rachunku.


















Od tych widoków jedzenia zrobiliśmy się bardzo głodni, więc opuściliśmy tą handlową dzielnicę i udaliśmy się w kierunku naszego apartamentu.



W jednym z pałaców przez nie zasłonięte okno zobaczyliśmy jakieś malowidła na suficie. Dla kontrastu brama zamykała się automatycznie.



Wieczorami w podcieniach bezdomni rozkładali swoje legowiska i śpią tam, zamotani w przeróżne kołdry, koce czy śpiwory. Nie są to miłe obrazki.

megidh napisał(a): Można by tutaj zrobić wspaniałe zakupy, ale ja jednak wolę kupować w marketach, gdzie mogę sprawdzić na towarze cenę i przy kasie nie być zaskoczoną kwotą na rachunku.

My zapewne na coś byśmy się skusili

megidh napisał(a):Spacerując wąskimi uliczkami, wśród kłębiących się przechodniów, oglądaliśmy z zafascynowaniem to miejsce.

Miałam podobnie .
Nie mogłam oderwać wzroku od sklepowych witryn i straganów .

Dziwne, że nie wystawiają cen (domyślam się, że dotyczyło to raczej tych stoisk z warzywami).
Gdy byliśmy teraz na wiosnę w Italii (koniec marca) już na targach było sporo warzyw i owoców których nie ma /nie było jeszcze u nas np piselli czyli groszek (uwielbiam) za 2.80euro za kg (generalnie jednak ceny były wszędzie wystawione )

Prognozy pogody na dzień 22 listopada 2023 roku sprawdziły się co do joty. A mieliśmy nadzieję, że tak nie będzie.
Gdy tylko wstałam o 7, to zaraz wyjrzałam przez okno, żeby zobaczyć, co za nim będzie. I niestety padał deszcz.


Godzinę później nic się nie zmieniło.
Wcześniej już napisałam, że pierwsza siedziba firmy Maserati, a właściwie warsztatu samochodowego, znajdowała się
w Bolonii przy Via de’ Pepoli 1, i właśnie teraz mogliśmy zajrzeć do wnętrza garażu, w którym mieścił się ten warsztat, bo był otwarty.




No ale trudno, trzeba to przyjąć na klatę i zwiedzać Bolonię w deszczu, a nawet w ulewie.
Wiedząc, że prognoza pogody na ten dzień jest nieciekawa, już wcześniej postanowiliśmy przeznaczyć go na zwiedzanie wnętrz kościołów, ale nie tylko. Kilometry ciągnących się przez Bolonię podcieni pozwalają na przemieszczanie się bez konieczności używania parasola, co jest wspaniałym rozwiązaniem w czasie niepogody.
O godzinie 9-tej rozpoczęliśmy nasz deszczowy romans z Bolonią.

Na pierwszy ogień poszła Bazylika Santo Stefano, nazywana także Zespołem Siedmiu Kościołów.
Mając ją na wyciagnięcie ręki, przechodziliśmy obok niej już kilkanaście razy, ale z premedytacją zostawiliśmy ją sobie właśnie na ten deszczowy dzień.

Ten zespół kościołów został wybudowany w średniowieczu w miejscu, w którym wcześniej stała świątynia poświęcona egipskiemu kultowi Izydy.
Pomysł na wybudowanie kompleksu zrodził się w głowie biskupa Petroniusza, który po wyprawie w V wieku do Ziemi Świętej zapragnął mieć u siebie taką małą Jerozolimę. Wrócił do Bolonii z pomysłem stworzenia repliki niektórych przestrzeni, które widział w Jerozolimie. Przywiózł też ze sobą trochę wody z Jordanu i wodą tą poświęcił źródełko, które do dziś znajduje się na terenie kompleksu Santo Stefano.
Na przestrzeni wieków kompleks był rozbudowywany, co obrazuje taki rysunek, wiszący wewnątrz.


Przez długi czas było tutaj faktycznie siedem kościołów, ale wielka renowacja, która została rozpoczęta w 1880 roku spowodowała, że zostały tylko cztery. Ale nazwa pozostała.
Zanim tutaj przyszliśmy, to zastanawiałam się, jak ten kompleks wygląda od środka i czy można się tam pogubić. Poruszanie się tam nie sprawia jednak problemu. Do środka kompleksu wchodzi się przez drzwi wychodzące na Piazza Stefano. Kościoły znajdujące się wewnątrz są ze sobą połączone i przechodzi się z jednego do drugiego bocznymi drzwiami, bo główne są zamknięte na stałe.

Tak wygląda plan Bazyliki Santo Stefano.


Z godzinami otwarcia Bazyliki Santo Stefano można się zapoznać patrząc na tabliczkę znajdującą się na drzwiach wejściowych.


Okazało się, że przyszliśmy trochę za wcześnie, ale co tam, skoro drzwi były otwarte, to weszliśmy.
Pierwszy kościół, do którego się wchodzi, to kościół Krucyfiksu. Został on wybudowany w VII wieku.


Jego nazwa pochodzi od wielkiego krucyfiksu z końca XIII wieku, wiszącego pod łukiem wieńczącym wysokie schody prowadzące na prezbiterium.
Krucyfiks jest drewniany, pomalowany przez znanego włoskiego malarza Simone dei Crocifissi.


Wystrój kościoła jest bardzo surowy.


Po lewej stronie kościoła znajduje się Pieta - polichromowane dzieło z papieru-mache "Opłakiwanie zmarłego Chrystusa", którego autorem jest bolończyk Angelo Gabrielle Pio. Materiał do otrzymania papieru-mache pochodził z zarekwirowanych przez władze kart do gry oraz kart Tarota. W tamtych czasach gra w karty była nielegalna, ale szeroko rozpowszechniona i doprowadziła wielu ludzi do ruiny.

mysza73 napisał(a):Ja w tym roku byłam pierwszy raz w środku Santo Stefano - przepiękne miejsce

Też nie mogłam sobie w tym roku odmówić wizyty w Santo Stefano . W całym kompleksie panuje niezwykły nastrój.