Kilka dni w Bolonii

Teraz naszym celem był Piazza XX Settembre, na którym odbywały się CIOCCOSHOW 2022.
Po dojściu w pobliże Piazza XX Settembre weszliśmy na wybudowane w 1896 roku monumentalne Scalinata del Pincio, prowadzące do Parco della Montagnola, który jest najstarszym parkiem w Bolonii. Ale już było ciemno, więc z wejścia do parku zrezygnowaliśmy, bowiem ponoć wchodzenie tam po zmroku nie jest bezpieczne.
Budowa schodów została rozpoczęta w 1893 roku a prace trwały nieprzerwanie przez trzy lata.
Uroczystego otwarcia Scalinata del Pincio dokonał w dniu 28 czerwca 1896 roku król Umberto I i królowa Margherita
Schody są oświetlane przez przepiękne latarnie, których jest ponoć aż 70, ale nie sprawdzałam, czy ta liczba się zgadza.




Stojąc na tarasie widokowym, do którego doprowadziły nas schody, spoglądaliśmy na tłum ludzi otaczający stoiska na targach czekolady.






Schodząc z tarasu schodami z drugiej strony mieliśmy widok na Castello di Galliera, To ruiny, które są pozostałością po starożytnych fortyfikacjach miejskich, budowanych i niszczonych pięć razy.



W centralnej części Scalinata del Pincio znajduje się fontanna, przedstawiająca nimfę zaatakowaną przez ośmiornicę. Nimfa przez bolończyków nazywana jest żoną olbrzyma, czyli Neptuna.




Nie bardzo mieliśmy ochotę na wchodzenie pomiędzy ten tłum, ale chęć spróbowania czekolady zwyciężyła i jednak się tam udaliśmy.


Kolejki były długie, ale w jednym miejscu udało nam się bez długiego czekania kupić czekoladę na gorąco


którą wypiliśmy siedząc, wzorem bolończyków, na schodach.


Wracając kupiliśmy jeszcze cannoli, które polecały na forum Agnieszka i Marzena, ale nie bardzo nam smakowały. Okazało się, że były zrobione na mleku kozim, więc może z tego powodu nam nie podeszły.

Wracając kupiliśmy jeszcze cannoli, które polecały na forum Agnieszka i Marzena, ale nie bardzo nam smakowały. Okazało się, że były zrobione na mleku kozim, więc może z tego powodu nam nie podeszły

Bo najlepsze cannoli to na Sycylii .
Uwielbiam

wiola2012 napisał(a):

Wracając kupiliśmy jeszcze cannoli, które polecały na forum Agnieszka i Marzena, ale nie bardzo nam smakowały. Okazało się, że były zrobione na mleku kozim, więc może z tego powodu nam nie podeszły

Bo najlepsze cannoli to na Sycylii .
Uwielbiam

Będę musiała się tam wybrać, aby sprawdzić .

megidh napisał(a):

wiola2012 napisał(a):

Wracając kupiliśmy jeszcze cannoli, które polecały na forum Agnieszka i Marzena, ale nie bardzo nam smakowały. Okazało się, że były zrobione na mleku kozim, więc może z tego powodu nam nie podeszły

Bo najlepsze cannoli to na Sycylii .
Uwielbiam

Będę musiała się tam wybrać, aby sprawdzić .

Koniecznie

Jadłam cannolo tylko raz w życiu - w Rumunii, w Braszowie, ale było pyszne

Ale tłumy na targach czekolady!

megidh napisał(a):Okazało się, że były zrobione na mleku kozim

Bo w canollo najlepsze jest nadzienie z owczej ricotty .
Ta masa wykorzystywana jest zresztą w wielu innych sycylijskich słodkościach.

wiola2012 napisał(a):Bo najlepsze cannoli to na Sycylii .
Uwielbiam

W Kampanii też potrafią .
I też je uwielbiam .

Dzień zakończyliśmy na Piazza Maggiore, podziwiając znajdujące się tutaj budowle, o tej porze dnia pięknie oświetlone.

Palazzo Comunale.



Palazzo de Podesta, w którym pod podcieniami znajdują się pomieszczenia biura Bologna Welcome.
Taka iluminacja tego Pałacu trafiła nam się tylko tego dnia. W inne dni aż tak kolorowo nie było. Może dlatego, że była niedziela.



Bazylika Św. Petroniusza, zamknięta o tej godzinie.


Palazzo dei Bianchi, którego fasada została zaprojektowana tak, aby zamaskować znajdujące się za nim wąskie uliczki rynku.




Potem wróciliśmy do apartamentu, gdzie po kolacji, złożonej w bolońskich specjałów, poszliśmy spać, żeby wypocząć po wysiłku tego dnia.


Przedreptaliśmy bowiem w tym dniu prawie 20 kilometrów.

Jest klimat.

Sporo nadreptaliście tego dnia.

piekara114 napisał(a):Jest klimat.

Sporo nadreptaliście tego dnia.

Sporo.
To była największa ilość kilometrów, którą pokonaliśmy w ciągu jednego dnia podczas tego wyjazdu.
Chociaż inne dni sporo od tego nie odstawały.

Rano decydujemy się jechać za miasto. Plan był taki, żeby zwiedzać Bolonię, ale prognoza pogody wywróciła go do góry nogami. W ten dzień bowiem miała być piękna pogoda a następnego dnia przewidywane były spore opady deszczu. Dlatego woleliśmy zmienić plany, bowiem zabytki Bolonii można zwiedzać w deszczu, a tam, gdzie chcieliśmy jechać, ładna pogoda jest niezbędna.
No to ruszamy.
Aby dotrzeć do interesującego nas przystanku autobusowego przy Via Mazzini (obok Porta Maggiore), musieliśmy przejść przez Piazza Santo Stefano, klimatycznie oświetlanego przez wstające słońce.











Wąską uliczką tuż przy Bazylice Santo Stefano




doszliśmy do Str. Maggiore.


Stąd mogliśmy podziwiać w całej okazałości Torre Asinelli.

megidh napisał(a):
To była największa ilość kilometrów, którą pokonaliśmy w ciągu jednego dnia podczas tego wyjazdu.
Chociaż inne dni sporo od tego nie odstawały.

O ile podczas miejskich spacerów po Wrocławiu zdarza mi się (ale nie latem ) przejść w ciągu dnia zbliżoną ilość kilometrów, to podczas wypadów poza miejsce zamieszkania - już nie . Jakieś lenistwo mnie wtedy ogarnia i inne potrzeby dominują.

megidh napisał(a):

piekara114 napisał(a):Jest klimat.

Sporo nadreptaliście tego dnia.

Sporo.
To była największa ilość kilometrów, którą pokonaliśmy w ciągu jednego dnia podczas tego wyjazdu.
Chociaż inne dni sporo od tego nie odstawały.

Bardzo intensywnie spędzaliście czas , ale to nie dziwi w takich okolicznościach
Piękne zdjęcia


Pozdrawiam
Piotr

Po dojściu na przystanek sprawdziłam, czy informacje na temat godziny odjazdu autobusu nr 101, uzyskane w aplikacji Moovit, zgadzają się z tymi na rozkładzie jazdy i okazało się, że tak. Do planowego przyjazdu autobusu o godzinie 8:52 mieliśmy jeszcze 2 minuty, był więc czas na zrobienie kilku zdjęć w tym miejscu.





Autobus przyjechał spóźniony kilka minut. Po wejściu do niego zaczęliśmy się rozglądać za automatem do zakupu biletów, ale niestety nic takiego w tym autobusie nie było. Był jakiś automat, ale kupić w nim biletów się nie dało. Po chwili poszliśmy do kierowcy, żeby kupić bilety u niego, ale on biletów nie sprzedawał. Powiedział nam, że bilety możemy kupić tylko w „Tabacchi” lub przez aplikacje internetową „Roger”. Wyszukałam tą aplikację i po upewnieniu się u kierowcy, że to ta, zainstalowałam ją na swoim telefonie. Potem musiałam się na niej zarejestrować i zalogować. Na koniec trzeba było podać dane karty kredytowej i tutaj zaczął się problem, bo nie pamiętałam numeru karty. A czas niestety biegł i jechaliśmy na gapę. Ostatecznie po przejechaniu kilku przystanków wysiedliśmy z autobusu i poszliśmy do „Tabacchi”, którą chwile wcześniej Waldek wypatrzył z okien autobusu. Kupiliśmy w niej bilety na autobus. Chciałam od razu kupić bilety na powrót, ale Waldek stwierdził, że kupimy w drodze powrotnej. Mogłam go nie słuchać.
Wróciliśmy na przystanek, aby kontynuować jazdę następnym autobusem, który podjechał po ok. 10 minutach.
Po skasowaniu biletów usiedliśmy na siedzeniach i już na spokojnie patrzyliśmy na drogę, którą pokonywał autobus.



Na którymś przystanku do autobusu wsiedli kontrolerzy biletów.


Sprawdzali bilety i złapali jednego gapowicza. Waldek zauważył, że kontrolerzy czekali na przystanku w samochodzie osobowym, który jechał później za autobusem. Po zakończeniu kontroli kontrolerzy wysiedli z autobusu i wsiedli do tego samochodu. Później takie samochody kontrolerów widzieliśmy w okolicy dworca autobusowego w Bolonii. Wyglądają one tak:


Autobus zbliżał się do przystanku, na którym musieliśmy wysiąść. Wcześniej zauważyliśmy, że pasażerowie sygnalizują kierowcy zamiar wysiadania przyciskiem znajdującym się w okolicach drzwi, więc teraz nacisnęliśmy ten przycisk i autobus się zatrzymał a my z niego wysiedliśmy.
Pozostał nam jeszcze ostatni odcinek drogi, który mogliśmy pokonać kolejnym autobusem albo iść na nogach, bo do pokonania mieliśmy około 3 km.

megidh napisał(a):Pozostał nam jeszcze ostatni odcinek drogi, który mogliśmy pokonać kolejnym autobusem albo iść na nogach, bo do pokonania mieliśmy około 3 km.

Niech zgadnę, przesiadamy się w 147? A cel to Dozza?

marze_na napisał(a):

megidh napisał(a):Pozostał nam jeszcze ostatni odcinek drogi, który mogliśmy pokonać kolejnym autobusem albo iść na nogach, bo do pokonania mieliśmy około 3 km.

Niech zgadnę, przesiadamy się w 147? A cel to Dozza?

Dobrze zgadujesz.
Ale nie przesiedliśmy się w 147.