Kajakowy Pelješac i Šipan z Przeklętym finałem

3 sierpnia (wtorek): Podróż w Góry Przeklęte - część pierwsza

Po zjechaniu z promu mkniemy Jadranką na południe. Bardzo się cieszę, bo dawno nie pokonywaliśmy tej trasy. Tak dawno, że nawet nie pamiętam, kiedy Ostatnio chyba w 2008 roku , kiedy chcieliśmy stacjonować na którymś z campingów na Župie Dubrovačkiej, a i tak wylądowaliśmy "Pod Maslinom" To były czasy... Inne, campingowe. Teraz też nie narzekamy Może kiedyś wrócimy do campingowego sposobu spędzania wakacji

Co tam widać na dole, za barierką :



Przecież to dubrownickie Stare Miasto Nie ma innej opcji, musimy się zatrzymać! Tylko gdzie? Małż marudzi, że wymyślam... Ale jak mam nie pstryknąć zdjęć starówki z góry Nie przeżyłabym tego

Zatrzymujemy się obok jakiejś budowy. (Na pierwszym planie widać niewykończony budynek ) I uwieczniam wspaniałe pomarańczowe dachy:



Bardziej szczegółowo:




I wyspa Lokrum:



Widać sporo samochodów na parkingu pod murami, ale w porcie nie zauważyłam ludzi. Nagle czuję, że chcę tam być, znowu... Małż mówi, że zwariowałam; przecież przedwczoraj spacerowaliśmy po Starym Mieście Przyznaję mu rację, że ponowne zwiedzanie Dubrownika, akurat teraz, to nie najlepszy pomysł. Jest, co prawda, dopiero 8:30, ale przed nami kawał drogi i lepiej nie "tracić" czasu na spacery w miejscu, które dopiero co odwiedziliśmy.
Szkoda. Miasto o tej porze pokazałoby nam z pewnością zupełnie inne oblicze.

No ale jeśli mamy jechać, to jedźmy Czekaj, stój! Tu można się łatwo zatrzymać. Takiego kadru jeszcze nie mam :



Małż ma do mnie anielską cierpliwość

Trzeba to wykorzystać Pozuję z Dubrownikiem w tle:



Ostatnie zdjęcie starówki, z nieco innej perspektywy:



I jeszcze wzgórze Srđ:



oraz detale na Lokrum - okolice klasztoru benedyktynów:



i wzgórze z ruinami twierdzy:



Obfocone! Uff, możemy jechać dalej

A dalej to już jest prawie Czarnogóra, co widać po coraz większej liczbie cyprysów:



Na granicy krótko i bezproblemowo Dobrodošli u Crnu Goru!

Cieszymy się przez moment, a potem stajemy w korkach w Herceg Novi Podobnie jak w 2018, kiedy przyjechaliśmy tu z Kotoru. Mijamy twierdzę Kanli Kula, którą zwiedzaliśmy wtedy w okropnym ukropie:



Teraz mamy wczesne przedpołudnie, więc jest jeszcze znośnie, ale nadciąga skwar. Kolejny dzień morderczych upałów - przynajmniej na wybrzeżu, bo w głębi Montenegro się zachmurzy...

Ale póki co, jesteśmy ciągle nad Jadranem, teraz już nad Boką Kotorską. Jakoś nie zazdroszczę tym plażowiczom:



Boka jest przepiękna, o czym przekonaliśmy się 3 lata temu, ale tutejsze plaże nie są spełnieniem naszych marzeń. Choć, jak widać, niektóre mogą być całkiem luksusowe :



Widać kursujące promy; to znaczy, że zbliżamy się do Kamenari. Tu zawsze jest mały kociokwik:



Zatrzymujemy się przy przesmyku Verige. Tradycja Robimy tak po raz trzeci. Dzięki temu mogę porównać zdjęcie współczesne:



z tym sprzed 3 lat:



Tym razem zdjęcia dzieli zdecydowanie krótszy czas poprzednie "porównawcze" fotki Powinni znowu pomalować latarnię, bo zdążyła się zabrudzić.

Wpatrujemy się w Perast, po którym sympatycznie się spacerowało:



oraz patrzymy na drugą stronę przesmyku, na kościółek Gospe od Anđela:



który w 2018 otworzyli nam strażacy pełniący tam dyżur Tyle wspomnień... Znowu trafiła nam się podróż sentymentalna

Szczyty wznoszące się nad Boką robią ogromne wrażenie:



Podobnie jak Gospa od Škrpjela - sztucznie usypana wysepka z kościołem Matki Boskiej na Skale:



oraz wspaniały kolor wody:



Aż chce się wskoczyć! Niestety, nie ma czasu na kąpiele... I tak często się zatrzymujemy I będziemy się zatrzymywać Bo już po chwili muszę (inaczej się uduszę ) uwiecznić Zatokę z góry:



To był ostatni widok Jadranu Pożegnaliśmy się z naszym ulubionym morzem, mam nadzieję, że na niecały rok...

Wjeżdżamy w głąb Czarnogóry i zmienia się pogoda. Przed Nikšićem, nad Slanskim jezerem jest dość ponuro:



Gdzieś tam zmierzamy:



Przeklętych jeszcze nie widać...

Wkrótce zaczynamy przejeżdżać przez palące się tereny Przygnębiające widoki:




Jak się wkrótce dowiemy od naszej nowej gospodyni, straż pożarna w Czarnogórze obserwuje pożary, ale gasi je dopiero wtedy, kiedy zaczynają się wymykać spod kontroli, czyli w momencie, gdy ogień zbliża się do zabudowań Zresztą sami będziemy świadkami, że rzeczywiście tak się dzieje...

Przed nami imponująca budowla - Most Moračica:



To największy i najdroższy obiekt na autostradzie Bar - Bolyare. Jego budowa rozpoczęła się w 2015 i zakończyła w ubiegłym roku. Konstrukcja ma 175 metrów wysokości:



Robi wrażenie! Zatrzymujemy się na chwilę w pobliżu mostu i idziemy zobaczyć, jak prezentuje się restauracja "Tany" Nie pamiętam już, co dokładnie nam się nie spodobało w lokalu, ale mimo coraz silniejszego głodu, postanawiamy jechać dalej.

Przed nami widowiskowy kanion rzeki Morača, ale o tym napiszę następnym razem

AdamSz napisał(a):Diagnoza: Mocno zaawansowana "choroba" z rodziny Pasjonatus

Tak, Croploza

AdamSz napisał(a):Pilne przeprowadzenie się na jakieś pół roku, albo nawet rok, do Chorwacji

Kiedyś o tym myśleliśmy, ale przestaliśmy Obawiam się, że życie codzienne nie jest tam wcale takie "różowe".

Nefer napisał(a):Fajny taki podróżny odcinek.

Jeszcze będzie druga część

te kiero napisał(a):Przejazd Kanionem Moraca bardzo nam się podobał i na pewno stwierdziliśmy, że był za szybki.

Tak, kanion mógłby być dłuższy Na żywo wygląda lepiej niż na zdjęciach, więc nie wiem, czy się Wam tutaj spodoba

Kapitańska Baba napisał(a):Szkoda, że pożegnaliśmy się z błękitem Jadrana
Niemniej - bardzo jestem ciekawa tego co będzie dalej. Okolic, widoków i Waszych przygód. Wkraczamy w "nieznane" - super

Też "płakałam" za Jadranem, ale teraz naprawdę będzie ciekawie

wiola2012 napisał(a):Góry Przeklęte "chodzą za mną" już od dłuższego czasu. Interesowałam się nimi bardziej po stronie albańskiej, chętnie popatrzę od czarnogórskiej .

Ja kiedyś też myślałam o albańskiej stronie, ale Małż wolał czarnogórską Do Albanii jeszcze pojedziemy, chociaż mam pewne obawy...


3 sierpnia (wtorek): Podróż w Góry Przeklęte - część druga: W poszukiwaniu restauracji

Wjeżdżamy do kanionu rzeki Morača:



Będziemy jechać tuż za czeskimi motocyklistami :



Rzeka Morača wypływa z gór Rzača (jak to się ładnie rymuje ), płynie przez południową część kraju, a następnie wpada do Jeziora Szkoderskiego. Najładniejszą częścią doliny jest Kanion Platije, którego ściany wznoszą się nawet do 1000 metrów nad lustrem wody.

Wrażenie jest niesamowite, ale wydaje mi się, że nie udało się oddać piękna tego miejsca na zdjęciach. Na żywo było dużo ładniej. Ale przynajmniej mała próbka :



Przejeżdżamy przez liczne tunele i podziwiamy pionowe skały. Niestety, mało jest miejsc, w których można się zatrzymać. W końcu znajdujemy jakieś:



Rzeki nie widać, jest w dole, za mną:



Teraz widzę, że nie udało mi się jej uwiecznić na żadnym zdjęciu Kolor wody nie jest niestety tak turkusowy, jak mógłby być, gdyby niebo nie było zachmurzone. Ale nie ma co narzekać, pięknie jest!

Po wyjeździe z Kanionu mijamy Monaster Morača – prawosławny męski klasztor:



Podobno przepiękne wnętrze, niesamowite freski. Zostawiamy sobie to miejsce na kiedyś. Teraz goni nas czas i głód Podczas ewentualnego zwiedzania myślałabym tylko o jedzeniu

Przez szybę samochodu podziwiamy sielskie widoki:



i poszarpane granie:



Ciekawe zabezpieczenie przed osypywaniem się skał na drogę:



Zmienia się charakter gór:



Dojeżdżamy właśnie do miejscowości Kolašin:



która słynie z ośrodka narciarskiego (a nawet dwóch!). Tym razem nie o narty nam chodzi , a o restaurację. Miasteczko jest dość spore, więc powinno się tu coś znaleźć.

Początkowo parkujemy przy placu nazwanym na cześć narodowego bohatera - Vukmana Krušćića:



To "górny rynek" Kolašina, na którym stoi pomnik Veljko Vlahovića - czarnogórskiego polityka, kolejnej wielbionej w Montenegro postaci:



Z tyłu widać sympatyczną restaurację, która jednak jest zupełnie pusta, co trochę nas odstrasza
To Konoba Nišavić mająca dość wysokie oceny na GM, ale skoro nikt tu nie je, może jednak jest z nią coś nie tak Mają tu bardzo krótką kartę, co zwykle jest zaletą, ale jakoś nie mogę znaleźć nic dla siebie... Małż kręci głową, bo już wie, że zaczyna się dłuuugi rajd po restauracjach, a ja będę coraz bardziej głodna i... zła

Przyglądam się ryneczkowi, który jest całkiem ładny. Fajny mural:



Nawet "bloki" mają ciekawą architekturę:



W lewo odchodzi przyjemny deptak:



ale wszystkie lokale tu usytuowane to kawiarnie

Szybkie spojrzenie na mapę w telefonie i podjeżdżamy do restauracji Vodenica, która z zewnątrz robi dobre wrażenie:



Wchodzimy i już wiem, że tu nie zjem Żaden posiłek nie smakowałby mi przy stole nakrytym brudnym obrusem, a wszystkie stoliki zasłonięte są białymi i niemożliwie poplamionymi obrusami. Siadamy, pan zmiata tylko okruszki po poprzednich gościach, obrus z plamami i resztkami jedzenia zostaje Dziękujemy i wychodzimy...

Chyba dzisiaj nic nie zjemy Ostatnia szansa - jedziemy na drugi plac w Kolašinie, który jest rozkopany, ale znajduje się miejsce do zaparkowania. Małż ma wątpliwości, czy tu można stanąć. Nie pamiętam już dokładnie dlaczego, ale znaki były nietypowo ustawione. Przed nami zaparkowało auto na rosyjskich blachach, sądzimy, że możemy stanąć za nim... To tylko na chwilę - pocieszam Małża, który chce jechać dalej, bo nie lubi łamać przepisów, a tu nie ma pewności. Znajdziemy restaurację (pieszo łatwiej!) i zabieramy auto na parking konoby.

Przechodzimy przez "dolny rynek":



W biegu oglądam pomnik poświęcony członkom jugosłowiańskiego ruchu oporu (NOB - Narodno-oslobodilačka Borba):



Niestety, nie znajdujemy żadnej ciekawej otwartej restauracji Wracamy na plac i do Maździaka, przed którym nagle, jak z podziemi, wyrasta policjant z druczkiem mandatów w dłoni Robi mi się słabo, bo wiem, że to moja wina, to ja namawiałam Małża, żeby tu zaparkować

Małżonek rusza w stronę mężczyzny, uśmiechając się najpiękniej, jak potrafi i pyta po chorwacko-czarnogórsku , czy tu można parkować i jaką restaurację w okolicy może pan polecić
Policjant odpowiada, że parkować tu nie wolno i jednocześnie chowa do kieszeni druczki z mandatami Uff! Restauracji nam nie poleci, ale przynajmniej nie zapłacimy za "zwiedzanie" Kolašina. Znajomość chorwackiego przydaje się w różnych sytuacjach

Nawet nie proponuję, żeby kontynuować poszukiwania lokali gastronomicznych w tym miasteczku Opuszczamy Kolašin, a w trasie, sprawdzając GM, natrafiam na restaurację, którą mamy po drodze i która prezentuje się bardzo fajnie Jedziemy tam!

To Konoba Amanet zlokalizowana przy drodze M9. Już sam budynek robi na nas bardzo dobre wrażenie. Część zewnętrzna:



i wewnętrzna:



Siadamy przy stoliku "na powietrzu" i zamawiamy Nikšičko :



Na jedzenie będziemy musieli trochę poczekać, zgodnie z dewizą restauracji :



Zamawiamy ćevap czy kebab z ziemniakami i innymi warzywami oraz wieprzowinę z bekonem, również w towarzystwie warzyw. Oboje jesteśmy wściekle głodni, ale kiedy dania wjeżdżają na stół, robimy wielkie oczy i oświadczamy kelnerowi, że tyle to my na pewno nie zjemy Kelner (bardzo sympatyczny!) śmieje się i mówi: Zobaczymy. (Gdyby się z nami założył, dostałby dodatkowy napiwek )
Pan informuje nas, że pakują na wynos, więc nema problema

Już czekając na posiłek, mieliśmy pewne obawy związane z wielkością porcji... Widzieliśmy, jak kelnerzy przynosili wielkie półmiski; większość gości dzieliła się potrawami. Wtedy coś nas tknęło i zajrzeliśmy do menu... No tak, przy zamawianiu nie popatrzyliśmy na wagę dań (Nauczka na przyszłość! ) W rezultacie kebap, który zamówiłam, to 600 g posiłku, a obiad Małża - 400

Moja mina mówi wiele :



To rozbawienie połączone z przerażeniem

No i jak myślicie, jak to się skończyło
.
.
.

Zjedliśmy wszystko!

Kelner pokładał się ze śmiechu i gratulował nam
No rzeczywiście, jest czego Najedliśmy się jak bąki i wytoczyliśmy się z restauracji Wszystko oczywiście było przepyszne Zrobiliśmy sobie krótki spacer nad rzeczką, w okolicach konoby... Ale nie ma rady, trzeba wsiadać do samochodu i ruszać w dalszą drogę, czas nas goni.

Jedziemy więc, czasami takimi drogami :



Musimy przedrzeć się na drugą stronę pasma górskiego. Ostro się "wspinamy". Po drodze takie widoki - mnóstwo paproci-gigantów :



i majestatyczne szczyty:



A to już z jakiejś przełęczy:



Jedziemy widokową drogą :



Wjeżdżamy do Andrijevicy, w której witają nas prawosławni patriarchowie:



Hasło na billboardzie: Gdje ja stadoh, ti produži możemy przetłumaczyć jako Gdzie ja się zatrzymam, ty kontynuuj.

Podejrzewam, że chodzi o kontynuację misji...

W każdym razie (wreszcie!) zbliżamy się do celu. Zaraz przyjedziemy do nowego domu , ale o tym następnym razem

Katerina napisał(a):Cześć Aga

Cześć Kasiu! Fajnie, że znowu jesteś

Katerina napisał(a):A zaczęło się ciekawie

Wydaje mi się, że teraz już codziennie będzie ciekawie W końcu to Czarnogóra, a zaraz wjedziemy w Przeklęte rejony

Katerina napisał(a):Najczęściej poszukiwania kończą się w ten sposób, że wściekle głodna dopadam jakiegoś przybytku i wytaczam się z niego tak jak Wy

Mnie głód zazwyczaj atakuje znienacka. Jest ok, a po chwili muszę zjeść natychmiast I nagle staję się nieznośna
Mimo takiego stanu nie potrafię zjeść czegokolwiek, w pierwszej restauracji; nawet w takiej sytuacji jestem wybredna
Uspokajam się dopiero po pierwszych kęsach

tony montana napisał(a):Zacne półmiski otrzymaliście, mięsa faktycznie sporo jak na takie chudzimy jak Wy hihihi

Myślę, że to byłby duży obiad nie tylko jak na takie "chudziny" jak my , za które się zresztą nie uważamy, niestety
Tony, może w 2012, kiedy się spotkaliśmy, tak było Ale od tego czasu minęło już prawie 10 lat i trochę się w tej kwestii zmieniło

wiola2012 napisał(a):No jak to tak, nie oglądałaś reklamy "Metoda na głoda" . Ja zawsze mam na taką ewentualność ...... kabanosy .

Reklamę znam, kabanosów ostatnio nie lubię (kiedyś jadłam, ale mi się odmieniło ), a na pewnym etapie głodu przekąski tylko "podrażniają" mi żołądek i sprawiają, że robię się jeszcze bardziej głodna
Mieliśmy jakieś kanapki, bułki z czekoladą z piekarni, ale wszystko poszło. Dzień zaczął się dla nas wyjątkowo wcześnie (o 5:00) i nie przewidzieliśmy, że obiad też trzeba zaplanować o innej godzinie niż zwykle W Chorwacji udawało się "przetrwać" bez głównego posiłku do wieczora, ale gdy zrobiło się chłodniej, zachciało nam się jeść

wiola2012 napisał(a):A Twój wyraz twarzy, ze wzrokiem utkwionym w kebaba, bezcenny

Nie wiem, czy to dobrze widać, ale trzymam w ręce nóż, którym próbuję się "dobrać" do mięsa Problematyczne było, jak je ukroić

Nefer napisał(a):Ale sądzę, że knajpa, do której trafiliście, ostatecznie wynagrodziła Wam te długie i emocjonujące (vide przygoda z policjantem) poszukiwania.

Taaak
Odpoczęliśmy w miłych okolicznościach i pośmialiśmy się z kelnerem (z siebie samych ) Mimo zmęczenia jedzeniem był to potrzebny relaks.