Kajakowy Pelješac i Šipan z Przeklętym finałem

26 lipca (poniedziałek): Wyprawa na Sv. Iliję - część pierwsza

Dziś jest w końcu TEN dzień - idziemy na Eliasza Czytałam kilka opisów wejścia na forum i w każdym przypadku wymarsz następował we wczesnych (lub bardzo wczesnych) godzinach porannych. No to my będziemy oryginalni, bo wychodzimy przed 11:00

Trochę wstyd, ale przez wczorajszą wieczorną Korčulę (i nocne siedzenie na tarasie) musieliśmy pospać dłużej Wakacje są w końcu , a jak powiedział nam pan spotkany na szlaku - Ilija nam nie ucieknie Mamy to szczęście, że przed południem jest pochmurno (taki dzień wybraliśmy, chociaż trochę już byliśmy do tego zmuszeni, bo kończy nam się pobyt na Pelješcu), ale prognozy wieszczą, że koło 15:00 się wypogodzi. Plan jest właśnie taki, żeby słoneczko nie przeszkadzało przy wchodzeniu, a pokazało się dopiero, kiedy będziemy na szczycie My sobie możemy planować, a będzie, jak będzie

Przed wymarszem, na podwórku. Pokazuję, gdzie musimy się wdrapać :



Plusem jest fakt, że nie ruszamy auta. Idziemy "naszą" ulicą w górę. Po chwili asfalt zamienia się w szuter:



Mijamy uprawy winorośli i zaczynają się widoki:



Na razie trochę zamglone, co jest winą jugo. Problem w tym, że dzisiaj nie zaczął on jeszcze wiać (widoczność zdążył zepsuć wczoraj) i jest niesamowicie duszno. Sądziliśmy, że dobrze się będzie szło bez palącego słońca, ale przy tak okropnej duchocie wcale nie jest lepiej

Dochodzimy do miejsca, w którym wchodzimy na właściwy szlak:



Na szczyt mamy stąd podobno 2 godziny i 45 minut. Będziemy szli jednak nieco dłużej ze względu na duchotę i częste pstrykanie.

Trudno się nie zatrzymywać i nie robić zdjęć. Szlak, praktycznie od samego początku, jest bardzo widokowy:



Żałujemy tylko, że Jadran nie ma bardziej jadranowatego koloru. To przez jugo Ale nie ma co narzekać. Jest pięknie! Orebić jak na dłoni:



Oraz wysepki - Mala i Velika Sestrica:



Szlak zmienia swój charakter. Zagłębiamy się w górski teren:



Masyw Sv. Iliji wygląda z tej perspektywy bardzo dostojnie i... mało dostępnie :



Jak my się tam "przedrzemy"?

W rejonie tablicy upamiętniającej słoweńskiego alpinistę, który zmarł z powodu ataku serca:



gubimy szlak

No to pięknie! Oczyma wyobraźni widzę poskoki zaczajone za każdym kamieniem i w trawach, przez które właśnie przechodzimy Na szczęście oddaliliśmy się od szlaku tylko kawałek i zaraz bezpiecznie na niego wracamy.

Poskoków nie widziałam, za to obserwujemy taką piękną czarną pszczołę:



Szlak wchodzi w las i widoków, chwilowo, nie będzie:



Jest to najbardziej nużący odcinek i najtrudniejszy dla mnie, bo w lesie jest wyjątkowo duszno, aż mnie zatyka. Muszę często się zatrzymywać. Dobrze, że wzięliśmy dużo wody...

Kiedy znowu otwierają się widoki:




pojawia się też zbawienny wiatr. Wreszcie! Dzięki niemu idzie się dużo przyjemniej. Być może jest to też kwestia widoków, które są coraz bardziej widowiskowe :



Coraz częściej przebija się też słoneczko. Wcześniej niż zapowiadały prognozy pogody , ale to przecież lepiej

Potem czeka nas małe wyzwanie - przejście po osypujących się kamieniach:



Warto było się pomęczyć - docieramy do wspaniałego punktu widokowego:




Dokładnie widać wyspy korčulańskiego archipelagu:



Krajobraz ponownie się zmienia:



Na płaskowyżu, na który właśnie dotarliśmy, wypatrujemy dzikich koni. Podobno lubią paść się właśnie w tym miejscu. Niestety, teraz muszą być gdzie indziej.

Szlak, po raz ostatni, wchodzi w las:



Po jakimś czasie widzimy przed sobą Planinarski dom:



Spotykamy tu troje Polaków, a poniższe zdjęcia są robione podczas zejścia, żeby nie pstrykać z ludźmi w kadrze:



Miłe miejsce na odpoczynek w drodze na szczyt :




Na ścianie schroniska ładna rzeźba. Chrześcijański Bóg czy mitologiczny Zeus gromowładny?:



Można też zobaczyć, kto tu był :



Do szczytu już niedaleko:



Chociaż te ostatnie metry dają mi w kość:



Zaczyna bardzo mocno wiać. Rozkoszuję się widokami:




Już za chwileczkę, już za momencik - szczyt Eliasza :



W następnym odcinku

mysza73 napisał(a):Ja to właściwie w nocy wyruszyłam, bo jeszcze przed wschodem słońca

Podziwiam Nam trudno się tak poświęcać, zwłaszcza na wakacjach. Chociaż kiedy opuszczaliśmy Šipan, musieliśmy wstać o 5:00 Było bardzo ciężko...

Kapitańska Baba napisał(a):Szacun za wejście w przedjugowej duchocie

Tyle zwlekaliśmy, żeby mieć dobrą pogodę, a wyszło, jak wyszło

Bravik napisał(a):Cudne widoki. Dopiero z góry widać piękno połączenia morza z górami.

To prawda, połączenie jest boskie W górach uwielbiam skały i wodę. Górskie stawy już robią robotę, a morze widziane ze szlaku to spełnienie marzeń

Nefer napisał(a):Piękne widoki .

Szkoda, że widoczność była taka sobie. Na żywo wyglądało jeszcze piękniej

Nefer napisał(a):Napisz, proszę, ile mieliście wody i jak długo trwała wycieczka.

Mieliśmy 4 litry wody (prawie wszystko poszło) i litr piwa "Zaraz" będziemy się nim raczyć, w nagrodę za zdobycie szczytu
Natomiast cała wycieczka, od wyjścia z domu do powrotu na kwaterę, trwała dokładnie 8 godzin - od 11:00 do 19:00. Z tym, że w ogóle się nie śpieszyliśmy, a na szczycie spędziliśmy ponad godzinę

maslinka napisał(a):. . . cała wycieczka, od wyjścia z domu do powrotu na kwaterę, trwała dokładnie 8 godzin - od 11:00 do 19:00. Z tym, że w ogóle się nie śpieszyliśmy, a na szczycie spędziliśmy ponad godzinę

Czyli można , chociaż my wstajemy raczej wcześnie i na szlaku meldujemy się o takiej porze , która pozwala na powrót wczesnym popołudniem
Piękne widoki , Agnieszko , bardzo fotogeniczne , dlatego nam chyba dłużej by zeszło


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Czyli można , chociaż my wstajemy raczej wcześnie i na szlaku meldujemy się o takiej porze , która pozwala na powrót wczesnym popołudniem

Jak wracaliśmy, niektórzy dopiero podchodzili - na zachód słońca

Nefer napisał(a):

maslinka napisał(a):

Nefer napisał(a):Napisz, proszę, ile mieliście wody i jak długo trwała wycieczka.

Mieliśmy 4 litry wody (prawie wszystko poszło) i litr piwa "Zaraz" będziemy się nim raczyć, w nagrodę za zdobycie szczytu
Natomiast cała wycieczka, od wyjścia z domu do powrotu na kwaterę, trwała dokładnie 8 godzin - od 11:00 do 19:00. Z tym, że w ogóle się nie śpieszyliśmy, a na szczycie spędziliśmy ponad godzinę

No to rzeczywiście duże zapasy napojów . To ważne, żeby się dobrze przy takiej pogodzie nawadniać.

To wszystko oczywiście na dwie osoby

DamianM napisał(a):Pozdrowienia z Sv.Pascal

Pozdrav! Tam nie byliśmy

Nefer napisał(a):Jasne, ale to i tak sporo - po 2,5 l napojów na osobę .

Sporo


26 lipca (poniedziałek): Wyprawa na Sv. Iliję - część druga

Wreszcie na szczycie :



Zdjęcie z zajawki :



Trochę tu posiedzimy, ponad godzinę. Musimy wypić piwo, podzwonić do rodziny, powysyłać zdjęcia

Ponieważ bardzo mocno wieje, musimy się schować za kamulcami:



Wybieramy miejsce z widokiem na Dubę:




i zasiadamy z nagrodą w dłoni :



Siedzimy, jemy, pijemy, rozkoszujemy się widokami, a kiedy wiatr, przynajmniej na moment, trochę się uspokaja, uskuteczniamy sesję zdjęciową na szczycie :




Latający oddział :



Ciekawe, czym przylecieli

Widok w stronę nasady Półwyspu:




Badija i Korčula:




Niewyraźne Ploče:



i równie zamglona Korčula (po lewej) i Hvar (po prawej):



Widoczność mogłaby być lepsza. Cały pobyt czekaliśmy na borę , która "przetarłaby" co nieco, a pojawiła się zaledwie kilkugodzinna borka, która wcale nie poprawiła przejrzystości powietrza. A teraz na dokładkę przyplątał się jugo...

Mimo to satysfakcja za zdobycia szczytu jest duża Chociaż trochę nas ten Eliasz przeczołgał Małż uważa, że ze wszystkich naszych tegorocznych wycieczek (a było ich już 45! ), biorąc również pod uwagę te zimowe, kiedy brnęliśmy w śniegu po kolana, ta na Sv. Iliję była najbardziej męcząca, nie ze względu na nachylenie, a na niesamowitą duchotę w powietrzu.

Ja za najtrudniejsze uznałabym chyba wejście na Poludňový Grúň i na Stoha (Mała Fatra) sprzed 4 tygodni, ale tam problemem była niesamowita stromizna.
Podczas wycieczki na Eliasza przewyższenie oczywiście też było spore - około 1000 metrów, ale nie tak bardzo odczuwalne.

Teraz będzie już tylko w dół Cieszę się z jednej strony, choć z drugiej - oberwie się kolanom. Kiedyś lubiłam (wręcz uwielbiałam) schodzić; teraz jestem bardziej świadoma tego, jak to obciąża stawy...

Widok z okolic Planinarskiego domu:



Zatrzymujemy się w tym samym punkcie widokowym, co w czasie podejścia:



Widoczność jest teraz lepsza:




Bardzo duży ruch na Jadranie przy knajpce na wysepce Stupa Vela:



Wyraźnie widać drogę, którą prawie codziennie jeździmy:



Fajna grota:



Idziemy dalej i spotykamy jaszczurkę, która nie chciała pozować :



Staram się patrzeć pod nogi, ale też ogarniać wzrokiem przyległości ścieżki. Cały czas w głowie tli się mały strach przed poskokami, staram się go wypierać, ale szelesty w trawie, takie, jakie spowodowała np. koleżanka jaszczurka, nie poprawiają sytuacji

Chwilowo nie ma dalekich widoków:



więc przynajmniej oczy do nich nie uciekają i można się skupić na patrzeniu pod nogi

Kolejny szelest w krzaczorach, tym razem tak duży, że nie mógłby go zrobić żaden poskok. I oto przed nami przebiega małe stadko muflonów Chyba 4 sztuki Piękne spotkanie! Szkoda, że były tak szybkie, że nie zdążyłam ich uwiecznić na zdjęciu.

Ponownie otwierają się szersze widoki:



Najbardziej podobają mi się kadry z wysepkami, więc jeszcze pomęczę Was dwoma takimi fotkami :




I docieramy do końca/początku szlaku:



(Kilka godzin temu kijów tu nie było, turyści musieli je "oddać" )

Nam zostało jeszcze jakieś pół godziny dreptania na kwaterę. Docieramy "do domu" przed 19:00 i... dostajemy owacje Gospodarze siedzą przed domem i biją nam brawo Bez przesady, nie ma za co, choć to miłe, chyba nas polubili

Opowiadamy, że widzieliśmy muflony, choć niestety nie możemy się pochwalić żadnym zdjęciem tych zwierzaków (chyba że zrobionym na plaży ponad tydzień temu ) Rozmawiamy trochę, o górach i o planach na resztę bałkańskich wakacji. Już pojutrze przyjdzie nam opuścić gościnne orebićkie progi i wyruszyć na spotkanie nowej Przygody.

Ale póki co jesteśmy na Półwyspie i najchętniej, po tej górskiej wyrypie, zanurzylibyśmy się w Jadranie, ale... nie chce nam się iść nad morze Wybieramy to, co najbliżej, czyli prysznic A potem wygodny taras, kolację z własnych zapasów i pyszne zimne piwo

No i jeszcze podsumowanie wyprawy na Sv. Iliję. Wycieczka zajęła nam całe 8 godzin (od 11:00 do 19:00), przeszliśmy 16 km, przewyższenia było około 1000 metrów. Oczywiście można by znacznie skrócić czas przejścia, ale nigdzie nam się nie śpieszyło, robiliśmy dużo przystanków - na picie wody, robienie zdjęć czy po prostu podziwianie widoków. No i na szczycie siedzieliśmy ponad godzinę

Na mapie:



na pomarańczowo zaznaczyłam "nasz" szlak. To mniej popularny trasa na Eliasza. Większość ludzi idzie raczej od klasztoru. Wariant, który wybraliśmy, jest dłuższy, ale podobno bardziej widokowy.

Nie żałujemy, że wyszliśmy na szlak przed południem Oboje jesteśmy sowami i uwielbiamy długo siedzieć w nocy, a potem spać i chociaż dla gór jesteśmy w stanie (czasami ) się poświęcić, tym razem nie mieliśmy na to ochoty Chyba dobrze zrobiliśmy, bo widoczność po południu poprawiała się z każdą godziną

Wycieczkę na Sv. Iliję oczywiście bardzo polecam. Nie jest ona trudna technicznie i nie wymaga nie wiadomo jakiej kondycji, tylko może nie wchodźcie na szczyt, gdy wieje jugo i jest duszno, bo takie warunki dodatkowo Was zmęczą

pomorzanka zachodnia napisał(a):Jednak jako przeciwwaga - kilka zdjęć bardzo dobrze oddaje stromiznę i to już budzi mój niepokój, bo pewnie nikogo nie przekonałabym, żeby ze mną poszedł.

Pewnie masz na myśli ten fragment:



Rzeczywiście wygląda na stromy i nawet taki jest , ale to tylko krótki odcinek. Można szybko przejść i mieć go z głowy

Na trasie raczej nie ma ekspozycji (trochę przed samym szczytem) i szlak w przeważającej części nie jest stromy.

Byliście na Forticy w Omišu, więc tu też dalibyście radę Chociaż nie powinnam porównywać, bo ja na Forticy nie byłam