Jordania listopad 2018

Jordania ma tylko 26 km wybrzeża i nie jest to miejsce dla nas bardzo atrakcyjne, bez żalu opuszczamy miasto.
W drodze powrotnej wybieramy nie autostradę „15” tylko drogę „35” wzdłuż granicy z Izraelem i wzdłuż brzegu Morza Martwego. Mamy nadzieje, że uda się nam zlokalizować miejsce nadające się do kąpieli. Mieliśmy w bagażniku zgrzewkę wody i byliśmy zdecydowani zamoczyć się nawet jak nie trafimy na źródełko słodkiej wody.
Tak wygląda pierwszy odcinek drogi.







































































Po drodze zatrzymaliśmy się pod piekarnią. Dla mieszkańców byliśmy dużą atrakcją, chłopcy bardzo chcieli się fotografować Ciepły chlebek przez otwór w suficie spadał na widoczna na zdjęciach "ślizgawkę" i był bardzo smaczny. Natomiast słodkie bułki były tak słodkie, że nie daliśmy rady ich zjeść.









































Z kąpielą wyszło lepiej niż się spodziewaliśmy. Przy drodze stali niekompletnie ubrani tubylcy, wiadomy znak tego że mokro będzie. Jeden z mężczyzn od razu pokazał nam butelkę z wodą, którą trzymał (była słodka i ciepła) i powiedział skąd jej zaczerpnął.
Zejście jest strome i niezbyt atrakcyjne, wygląda trochę jak śmietnik, ale bezpieczne. Gdzie indziej można trafić na ostre załamujące się skały.

















Z góry wpada tu wąski strumyk z ciepłą wodą. Wystarczy mieć pustą butelkę, albo pożyczyć którąś z porozrzucanych i można się umyć. Główne koryto tej rzeczki jest bardziej na lewo i ma wybetonowane ujście.

















W górnym jej biegu, powyżej ulicy (dojście w górę wzdłuż betonowego płotu, po jego prawej stronie) jest mały wodospad. Poszedł tam mąż, ale nie wziął aparatu.

Przez dziurę w płocie można zejść do koryta rzeczki i też się zamoczyć.














Parę metrów dalej był meczet i posterunek policji. Panowie nie wytrzymali i przyszli zapytać skąd jesteśmy. Staliśmy pod zakazem zatrzymywania, przez wyłamaną barierkę można wjechać na pobocze. Na turystów czekały głodne psy, oddaliśmy im wszystko co nadawało się do zjedzenia.














Miejsce na Google Map jest oznaczone jako Free Beach i znajduje się równo 6 km od zjazdu na Scenic Drive, prowadzącą przez górki do Madaby.





To ten zjazd.





Z trasy widokowej można jeszcze spojrzeć na zachód słońca nad Morzem Martwym.














W Madabie mieliśmy ten sam problem co poprzednio, nasza nawigacja nie ma mapy tego miejsca i nie mogliśmy zlokalizować hotelu. Pomogła nam policja.
Hotelik źle nie wyglądał, gorąca woda, dobre śniadanie, wygodne łóżko i czyste ręczniki. Tylko na poduszce leżało kilka krótkich włosów poprzedniego gościa Wyjęłam z walizki swój ręcznik.











Za radą pani z recepcji na kolację poszliśmy do Bawabit Madaba, zlokalizowanej na drugim piętrze z widokiem na podświetlony meczet. Ponieważ było chłodno przydzielono nam arabskie płaszcze. Zamówiliśmy europejskie jedzenie i lokalne piwo (małe 5 JOD).




















W drodze powrotnej trafiliśmy na otwarty sklep z alkoholem, tu piwo 0,5 l kosztowało 2 JOD. Zdegustowaliśmy w sumie trzy rodzaje piwa, były takie sobie, Petra miała posmak świeżych drożdży.





Taką mapkę dostaliśmy w hotelu. Adonis to druga polecana knajpa. Target One to duży sklep spożywczy, w piątek był czynny od 9.00. Małe sklepiki ze słodyczami i pamiątkami były zamknięte w czwartek już o 18.

Piątek, 30 listopada.


Po śniadaniu opuszczamy Madabę.


























[/b]Samochód mieliśmy oddać o 17.00. Z wypożyczalni na WhatsApp przysłali nam mapkę z lokalizacją wypożyczalni. Czyli do zagospodarowania był cały dzień i zaplanowaliśmy pojechać w stronę granicy z Irakiem i Arabią Saudyjską żeby zwiedzić cztery zamki pustynne. Piąty, który brałam pod uwagę (Hallabat) był położony zbyt daleko i dojazd okazał się niewykonalny. Kawałek jedziemy nową prawdziwą autostradą, żeby potem zjechać na drogę „40” prowadzącą do Al Azraq.













Pierwszy to Al Kaharanah Castle.





Prawdopodobnie został zbudowany na początku VIII w. z wapiennych bloków połączonych zaprawą na bazie szlamu, ma powierzchnię 1225 m2 na planie kwadratu, którego bok ma 35 m długości. W środku było aż 60 pomieszczeń. Kasr został odrestaurowany w 1970 roku ponieważ w wyniku trzęsień ziemi część ścian oddzieliła się od reszty budynku.
Budowla raczej nie spełniała celów obronnych, jednak do dzisiaj nie zostało to potwierdzone. Mogło to być miejsce, w którym spotykały się elity z Damaszku lub Beduini. Wykluczono raczej funkcję karawanseraju, ponieważ nie odnaleziono żadnych śladów po studni czy też innym źródle wody, a te były niezbędne dla dużych stad wielbłądów idących w karawanach. Poza tym nie przebiegał tamtędy żaden istotny szlak handlowy.


















































Do wszystkich zamków wchodzimy na kartę Jordan Pass.

Dalej po drugiej stronie drogi stoi Qasr Amra wybudowany na polecenie kalifa z dynastii Umajjadów w pierwszej połowie VIII w.

















Przy wejściu jest mała sala muzealna.





Miejsce miało służyć rekreacji a nie celom obronnym. Obecnie oglądać można jedynie dwa budynki z piaskowca które były kiedyś łaźnią i salą audiencyjną, w której stał tron.
Zabytek jest wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO i jest dobrze odrestaurowany.


























Wewnątrz można oglądać dobrze zachowane freski przedstawiające nagie kobiety – w łaźni i z bogatą biżuterią oplatającą ciało, sceny polowań na zwierzęta, tancerzy, muzyków, grającego na lutni niedźwiedzia oraz fresk przedstawiający sześciu królów.

Al-Azraq znane było w starożytności jako Basie. Rzymianie postawili tam kamienną budowlę wykorzystując lokalnie występujący bazalt; konstrukcja była później wielokrotnie przebudowywana. Ostatnie prace miały miejsce w XIII w. W trakcie arabskiej rewolty przeciwko Imperium Osmańskiemu w latach 1917-18 miał tu swoją siedzibę T.E. Lawrence (Lawrence z Arabii), brytyjski oficer, archeolog, podróżnik i autor powieści “Siedem filarów mądrości”, opartej na doświadczeniach pisarza z czasów I Wojny Światowej. Jego biuro mieściło się nad bramą wjazdową.














Główne wejście wykonane zostało z dwóch ogromnych, płaskich głazów. Każde skrzydło waży około tony, ale może być używane dzięki zastosowaniu oleju z drzewa palmowego.




































































Po zwiedzaniu pojechaliśmy do miasteczka szukać jedzenia i kantoru; sądziliśmy, że za 5 JOD, które nam zostały to raczej się nie najemy. Kantoru niestety nie znaleźliśmy, więc zatrzymaliśmy się pod barem żeby zapytać o możliwość zapłacenia dolarami. Zaskoczyła nas czystość lokalu, chłopcy byli w czepkach i rękawiczkach. Nie znali angielskiego, posłużyli się translatorem w smartfonie. Nie chcieli dolarów, ale duża szoarma, którą nam zrobili kosztowała tylko 1,2 JOD, więc stać nas było na jedzenie Wodę mieliśmy w samochodzie.

W czasie posiłku przyglądało nam się kilku lokalsów, widać jeszcze nieczęsto zaglądają tu turyści. Za ostatniego JOD na ulicy kupiliśmy ładnie zapakowany naleśnik, żeby pokazać w domu jakie frykasy jedliśmy. Wszyscy spotykani na ulicy mężczyźni chcieli żeby robić im zdjęcia, a jeden podszedł do córki i zapytał czy ten pan z nami to jej przyjaciel. Mojej skromnej osoby w ogóle nie brał pod uwagę

Na koniec zostawiliśmy sobie budowlę przy lotnisku. Nawigacja poprowadziła nas skrótem przez pola. Kilkukrotnie droga na ekranie i w rzeczywistości nam się urywała. Spory kawałek trzeba było przejechać szutrem i po dziurach. Zrobiło się bardzo nerwowo, chociaż mieliśmy co najmniej godzinę zapasu. Oczywiście jako pilot-przewodnik zebrałam za brak odpowiedzialności, bo co by było gdyby… A ja tylko w nawigacji wybrałam opcję „najszybciej” więc bardzo przepraszałam, że nie kopnęłam się tu wcześniej żeby ocenić jakość nawierzchni Jakoś dojechaliśmy i było to nawet niezłe miejsce żeby spakować bagaże i posprzątać w samochodzie.

















Qasr Al-Mushaffa to tak zwany pałac zimowy. Jego budowa zlecona została podczas panowania kalifa Al-Walida II mniej więcej w 743-744 roku. Pałac jednak nigdy nie został ukończony. Obecnie można podziwiać jego ruiny, ale najbardziej imponująca i najpiękniejsza część – fasada – została wywieziona do Muzeum Pergamońskiego w Berlinie. Zabytek stoi na śmietnisku. Spotkaliśmy grupę muzułmanów z Pakistanu. Chcieliśmy sobie zrobić zdjęcie z dziewczynami i chociaż ich mężczyźni namawiali je, panie proponowały tylko foto dzieci i papugi.













































Lot powrotny odbył się planowo. W Modlinie doznaliśmy szoku temperaturowego, było 9 stopni mrozu.

Podsumowując-
Do Jordanii jedzie się przede wszystkim dla Petry. Pozostałe miejsca, które polecam to:
Wadi Rum z noclegiem u Beduinow, Jarasz i wioska Dana.
W miesiącach letnich warto pokonać wąwóz Wadi Mujib (poczytałam na tej stronie https://www.wapniakiwdrodze.pl/jordania ... -jordanii/ ).

Koniec.

Pałac zimowy chyba najbardziej mi się z tych czterech spodobał... No i strasznie niespodziewanie znaleźliśmy się w Modlinie.....

Podziwiam za taką wycieczkę...z przyjemnością bym się na nią skusiła, choć nie ukrywam, że z pewnym niepokojem...
No i czekam na kolejną Waszą wyprawę....

Fajna relacja .Będę do niej wracał , my wybieramy się w czerwcu do Jordanii .