Jordania listopad 2018

Widzę teraz więcej zdjęć, więc...
Po kolei:
- ale powyginane drzewa uchwyciłaś w kadrze....
- hotel...cóż nie ma co komentować... dobrze że woda ciepłą była...
- po tym śniadaniu hotelowym to byłabym głodna...a ta "szynka" to co to było?
- dużo ludzi już przy wejściu....

No i czekam na c.d.

piekara114 napisał(a): ale powyginane drzewa uchwyciłaś w kadrze....
- hotel...cóż nie ma co komentować... dobrze że woda ciepłą była...
- po tym śniadaniu hotelowym to byłabym głodna...a ta "szynka" to co to było?
- dużo ludzi już przy wejściu....

W Petrze na najpopularniejszych szlakach chyba zawsze są tłumy. Czytałam, że w dniu powodzi ewakuowano 4700 turystów.

W hotelu tylko spaliśmy więc nie zależało nam na luksusach. "Szynki" nie spróbowałam

A drzewa rzeczywiście takie były, chyba to bardzo wietrzny rejon bo mijaliśmy też sporo wiatraków.

Idziemy po kolei.

Od wejścia przez kilkaset metrów idziemy po płaskim terenie, lekko z górki. Co chwilę ktoś proponuje podwózkę. Córka podeszła do koni żeby pokazać właścicielom jak można poprawić uprząż żeby nie męczyć zwierząt. Nie byli tym zachwyceni.


























Pierwszą atrakcją i pocztówkowym hitem jest siq, czyli wąwóz. Rzeczywiście jest piękny i robi wrażenie. Miejscami jest bardzo wąsko i trzeba się przesuwać w tłumie ludzi. Jadące jedna za drugą bryczki na drewnianych kołach robią dużo hałasu i spychają idących na boki.
































Na tego kto dotrze do końca czeka nagroda- widok na Skarbiec, który był raczej grobowce niż skarbcem. Istnieje też teoria, że ten okazały budynek mieścił bibliotekę.














Na lewo od skarbca





My idziemy w prawo i Ulicą Fasad dochodzimy do Teatru.






































Po drodze stragany, WC i knajpa.

Za teatrem, po prawej stronie drogi są rozmieszczone liczne grobowce. Trzeba wspiąć się pod górę między straganami.























Na szczęście większość ludzi tu zawraca. My musimy spojrzeć na Skarbiec z góry. Za ostatnim grobowcem- Pałacowym, wchodzimy na kamienne schody i stękając pniemy się wyżej. Potem schody się kończą i zostaje wydeptana ścieżka. Widoki wynagradzają wysiłek.




































































Wreszcie mamy upragniony widok. Dostęp do krawędzi jest ograniczony i w tym najlepszym miejscu swój namiot postawili Beduini. Można posiedzieć kupując soczek za 3 JOD, co robimy bez szemrania.




















Zregenerowane ruszamy z powrotem.

Po dotarciu do głównego traktu kierujemy się na prawo, w stronę Wielkiej Świątyni. A może nie świątyni tylko ratusza lub innego obiektu użyteczności publicznej, bo były tam ogrody i baseny.







































































Następna atrakcja to Pałac córki Faraona, jedyny budynek wolnostojący a nie wykuty w skale. Podobno Faraon rękę córki obiecał temu kto do obiektu doprowadzi wodę. Faktem jest, że wokół posesji znaleziono fragmenty systemu kanalizacji. Za pałacem kończy się płaska część szlaku, są toalety i restauracja.

Całe miejsce robi ogromne wrażenie....
Dopiero z góry zauważyłam teatr, wcześniej nie mogłam go na zdjęciach dojrzeć... Musiał pomieścić sporo osób za czasów swojej świetności....
Spacerek to to nie był.....

Po krótkiej przerwie na przekąskę decydujemy się na marsz pod górę- podobno jest tam 800 schodów, ale nogi bolały mnie tak, jak gdyby było 8000 W każdym bądź razie odcinek stromy i śliski.























































Droga na szczyt prowadzi przez jeden wielki bazar z różnym badziewiem.
Na końcu okazała budowla- Monaster, który pełnił rolę kościoła. Fasada nie jest gorsza od Skarbca, a może nawet bardziej okazała i wyjątkowa, bo rzadziej fotografowana. Napatrzyłyśmy się popijając soczek i trzeba było wracać.
































W drodze powrotnej skręciłyśmy do wąskiego bocznego kanionu gdzie znajduje się Lion Triclinium, czyli lwi grobowiec- pomieszczenie w którym prawdopodobnie urządzano stypy.























Teren trzeba opuścić do 17. My dotarłyśmy do parkingu o 16.30. Oczywiście oprócz wymienionych przeze mnie dwóch szlaków jest dużo więcej możliwości, a wieczorem dodatkowo płatny 17 JOD spektakl „światło i dźwięk”. szczegóły na stronie http://www.visitpetra.jo/ Nam chyba wystarczyło. Od razu poszliśmy na jedzenie, bo drugi raz już chyba bym nie wyszła z hotelu.

piekara114 napisał(a):Całe miejsce robi ogromne wrażenie....
Dopiero z góry zauważyłam teatr, wcześniej nie mogłam go na zdjęciach dojrzeć... Musiał pomieścić sporo osób za czasów swojej świetności....
Spacerek to to nie był.....

Teatr jest bardzo zniszczony. Na pokruszone trybuny nie można wchodzić. Nie był budowany przez Rzymian jak np. ten w Ammanie.
A spacerek? Dawno się tak nie zmachałam

Istnieje na szlaku opcja zawrócenia czy one są jednokierunkowe?
Wniosek z tego spacerku taki, że nad kondycją trzeba zacząć pracować przed wyjazdem kilka tygodni wcześniej jak się chce przejść całość.... I raczej nie jest to trasa dla osób z problemami z poruszaniem się....

Trasa ma około 20 kilometrów, nie ma problemu zawsze można zawrócić. Praktycznie w każdej chwili można skorzystać z donkey-taxi. Wsiadasz i "rilaks"...

Środa, 28 listopada.


Nie czas rozczulać się nad sobą, śniadanie i w drogę bo przecież czekają na nas Beduini. Jedziemy w kierunku Aqaby, zjazd na pustynię Wadi Rum jest dobrze oznaczony.





Tak wygląda droga.









































Po drodze nieczynna stacja kolejowa. Kiedyś można tu było dojechać takim ekspresem.








Wszystkie noclegi rezerwowałam przez Booking.com, także ten w Wadi Rum Fire Camp na pustyni Wadi Rum. W cenie noclegu śniadanie, obiadokolacja i herbata, dużo słodkiej herbaty. Nam potrzebna była jeszcze wycieczka jeepem po pustyni, którą za dodatkową opłatą oferuje każdy gospodarz obozu. Szczegóły ustalałam mailowo z Ibrahimem. Prosiłam o podanie ceny wycieczki 4-godzinnej dla 3 osób z wyszczególnieniem atrakcji, do których zostaniemy zawiezieni. Za cenę 25 JOD/osoba w kolejnym mailu wytargowałam jeszcze wliczony lunch.


Droga na pustynię prowadzi przez Visitor Center, gdzie trzeba okazać Jordan Pass lub zapłacić 5 JOD/os. Jest tu duży parking gdzie już można zostawić auto, ale my ze swoim gospodarzem umówiliśmy się na parkingu wioskowym, kilka kilometrów dalej. Pan rzeczywiście był, odwoził poprzednich klientów (też Polaków, którzy rozpływali się w zachwytach). Było nawet dwóch panów, ten drugi przedstawił się jako menadżer i z mapką w ręku wygłosił nam swoje propozycje. Jak się później okazało korespondowałam nie z nim, ale z trzecim, który pojawił się dopiero na miejscu. A więc wg menadżera mamy 4-godzinną wycieczkę za 35 JOD bez lunchu. Chwila konsternacji, wyciągamy wydrukowanego maila i podsuwamy panu pod nos, palcem pokazując szczegóły kontraktu, co ostatecznie załatwiło sprawę.























Rum Village to mało ciekawe miejsce. Przed jej opuszczeniem zatrzymaliśmy się przed sklepem, skąd kierowca przyniósł nasz lunch. Jest to o tyle ważne, że pakując się w mały plecak na jedna noc (walizki zostały w samochodzie na parkingu) nie mamy możliwości zabrania zapasów jedzenia, a ten sklepik jest ostatni do jutra na naszej trasie. Za chwilę asfalt się kończy i jesteśmy w piaskownicy.























Jest cudnie, lepiej niż mogliśmy sobie wyobrazić. W słońcu jest ciepło, ale w czasie jazdy wieje, trzeba mieć kurtkę i coś na szyję/głowę. Skały i piach w różnych odcieniach żółci, rudości i czerwieni. Bajka. Podłoże jest dosyć twarde, tylko miejscami łachy sypkiego piachu, przez który trudniej się przedostać. Teoretycznie da radę mocniejsze auto 4x4 i za dodatkową opłatą można jeździć samodzielnie. Pustynia jest wpisana na listę dziedzictwa UNESCO.

Zaczynamy od najbliższego źródła Lawrenca. Po wczorajszej przechadzce nie mamy ochoty wspinać się na górę.

Jedziemy dalej. Wydma, z której można zjeżdżać na desce.





















































Mały bardzo waski wąwóz zakończony jeziorkiem, Khazali Canyon.

































Przerwa na herbatę. Opłata dobrowolna lub kupienie torebki z herbatą.














Mały łuk z łatwym wejściem, Burdah Bridge.

Czas na lunch.
































Duży wąwóz, Barrah Canyon. Bardzo tu ładnie. W jednym miejscu trzeba się przedostać przez kupę zwalonych głazów.





































































































Pozostał duży łuk, Um Frouth Rock Bridge. Wejście bardzo strome i śliskie. Nie szukaliśmy guza i nie wdrapywaliśmy się na górę.

I cztery godzinki minęło; żeby zobaczyć jeszcze grzyba skalnego, wycieczka musiała by być dłuższa. Teraz jedziemy w stronę kampu. Po drodze mijamy kilka podobnych obozów. Wcześniej widzieliśmy prywatne rancho z dziećmi i zwierzętami.
































Namioty są duże i mają podwójne ściany. Łóżka czyste, ręczniki trzeba mieć swoje. Sanitariaty z ciepłą wodą to oddzielny murowany budynek. Prąd jest z generatora uruchamianego na kilka godzin wieczorem. W namiocie jest jedno gniazdko, robiąc blokadę z patyka można włożyć naszą wtyczkę. W nocy było chłodno ( 7 stopni), spaliśmy w dresach. Ogólnie warunki były lepsze niż się spodziewaliśmy, mając za sobą doświadczenia z tajskich domków na jeziorze.


























Poprosiliśmy o kawę, był z tym problem bo oni piją herbatę, ale w końcu pan znalazł dla nas słoik rozpuszczalnej kawy.
Była piętnasta, mieliśmy godzinkę na relaks i kąpiel.
































Potem należało się wdrapać na skałę pod którą stały nasze namioty i podziwiać zachód słońca. Nie był spektakularny bo niebo trochę zachmurzone, ale siedzieliśmy sobie na skale w cudownym miejscu. Czego brakowało? Ano internetu żeby na FB obwieścić światu gdzie jesteśmy i szklanki zimnego browarka żeby wznieść toast. Beduini proponowali ciepłe piwo z napisem „non alcoholic”, nie skorzystaliśmy.
































W międzyczasie obserwowaliśmy proces przygotowywania naszej kolacji. We wkopanej do piachu beczce rozpala się ogień, palił się pień palmy. Po uzyskaniu żaru do beczki wpuszczono kosz z jedzeniem; na dolnej półce garnek z ryżem, na górnej kurczak i warzywa. Dół został nakryty metalową miską i przysypany piachem na 2-2,5 godziny. O 19.00 jedzenie odkopano w błysku fleszy.
Dodatkowo były przystawki i sałatki, na koniec słodycze i woda.























Po kolacji zaproszono nas do drugiego dużego namiotu z kominkiem, gdzie można było integrować się przy herbacie. Beduini palili sziszę, turyści próbowali śpiewać przy akompaniamencie gitary.








Naszej córce młody Beduin proponował wieczorną przejażdżkę, nam niestety nie, a na pewno byśmy skorzystali Rozgwieżdżone niebo było piękne.

Czwartek, 29 listopada









Po śniadaniu, czyli około ósmej pan odwiózł nas na parking. Razem z nami na pace jechało małżeństwo z Australii, które w niskobudżetowej podróży po świecie jest od ośmiu miesięcy. Zostali na pustyni jeszcze jeden dzień żeby wspinać się po skałach. Chłopak był Żydem. Jako ciekawostkę uznałam fakt, że przylecieli z Grecji, gdzie jako najatrakcyjniejszy cel wybrali wysepkę Kalymnos.























Pustynną autostradą jedziemy do „15”, która doprowadzi nas do Aqaby.





























W mieście nie ma nic szczególnego, ale ponieważ jesteśmy niedaleko chcemy pokazać córce Morze Czerwone, a mąż obowiązkowo musi się wykąpać.

















Wklepujemy więc do nawigacji plażę miejską Al Ghandour Beach i trafiamy tam gdzie trzeba. Najpierw za piątkę pół godzinki pływamy łódką ze szklanym dnem i podziwiamy rafę, a raczej opony i inne śmieci na dnie oraz wrak zatopionego statku. Potem moczenie nóg i soczek z granatów. Woda cieplejsza niż latem w Bałtyku.