Jordania listopad 2018

W piątek też można oglądać bez problemu mapę mozaikową w kościele w Madabie.

Zakupy z Madaby.







Popołudnie i wieczór chcemy spędzić w Ammanie.

Rzutem na taśmę załapujemy się na wejście do Cytadeli, też czynna tylko do 16.00. Jazda po mieście prosta nie jest; uznaliśmy, że podjedziemy pod samo wejście na Museum str. licząc na miejsce parkingowe. O tej porze nie było już tłoku, a nawigacja dała radę przyprowadzić nas bezbłędnie.
Na rozległym terenie tego stanowiska archeologicznego zobaczyliśmy:
-kolumny, które pozostały ze Świątyni Herkulesa z II wieku,
-kościół bizantyjski,
-wielką cysternę, która mogła zmagazynować 1000 m3 wody,
-Pałac Umajjadów.
Do muzeum już nas nie wpuścili.

































































Ze wzgórza roztacza się dobry widok na miasto, między innymi można zlokalizować drugi ważny zabytek, czyli Teatr Rzymski z widownią na 6 tysięcy osób. Po zmroku na placu przed amfiteatrem bawią się mieszkańcy Ammanu; można napić się herbaty lub kupić prażoną kukurydzę.











Oceniając odległość uznaliśmy, że zjedziemy na dół autem i spróbujemy tam zaparkować. Jedyne miejsce pod teatrem to było jednym kołem na przejściu dla pieszych, ale policjantom to nie przeszkadzało. Wcześniej jeszcze zatrzymali ruch na oblężonym skrzyżowaniu żebyśmy mogli zawrócić.
Na wejście do środka było za późno, zajrzeliśmy przez kraty.











Nie udało się też nam wejść do błękitnego meczetu Króla Abdullaha II, akurat odbywało się nabożeństwo. Teoretycznie jest to jedyny w mieście meczet, do którego mogą wejść turyści za opłatą 2 JOD, ale nie znalazłam wyznaczonych godzin. My nie trafiliśmy.











Jeżdżąc po mieście dwa razy mijaliśmy Nimfeum, czyli fontannę miejską, wciśniętą pomiędzy inne zabudowania. Nie było szansy zatrzymać się w tym miejscu, zresztą w ciemnościach i z takiej perspektywy zdjęcia i tak by nie było. Zdjęcie znalezione w sieci.

Jan32 napisał(a):W piątek też można oglądać bez problemu mapę mozaikową w kościele w Madabie.

Dojechaliśmy do miasta po osiemnastej, nie chciałam ryzykować.

O tej porze właśnie zamykają...

Na koniec zostawiliśmy sobie wędrówkę po suku z nadzieją, że uda się nam zrobić drobne zakupy.

































Sprzedawcy nie są tu jeszcze tak nachalni jak w innych krajach arabskich, ale też nie bardzo chcą się targować. Żeby pan zechciał przygotować srebrną bransoletkę (miał wypolerować i usunąć wgniecenie) musiałam dać zaliczkę. A tam gdzie nie kupiliśmy od razu i wróciliśmy po godzinie, cena już była wyższa i nie do negocjacji. Na złotym suku jest ogromny wybór złota, srebra niewiele.





Kupiliśmy suszone figi i daktyle, ichnie słodycze i szare mydło z Aleppo (takie wsparcie dla Syryjczyków).


















































Ochrona hotelu pozwoliła nam wnieść owoce, ale zaglądali do każdej torby.

Fajne klimaty bo autentyczne.

Jan32 napisał(a):Fajne klimaty bo autentyczne.

Dokładnie
I ludzie jeszcze nie zmanierowani, życzliwi. Młodzi panowie dopraszali się o zdjęcia

Wszystkie mozaiki wspaniałe, ja bardzo lubię jej oglądać. Bardzo ciekawie wyeksponowane te na wzgórzu Nebo, za szkłem i w pionie....

Amman - fanie kolorystycznie zlewają się wieżowce ze starymi kamieniami - wygląda jak przedłużenie, ciągłość miasta....

A co do targu: ile tam słodkości Cudowne I sporo przypraw. Tego tez nie można by było do hotelu wnieść? A jak z zabraniem lokalnych przypraw do bagażu do samolotu? Byłby problem?

piekara114 napisał(a): I sporo przypraw. Tego tez nie można by było do hotelu wnieść? A jak z zabraniem lokalnych przypraw do bagażu do samolotu? Byłby problem?

Zakupy zostawialiśmy w samochodzie, ale myślę, że hotel nie robił by z tego problemu. Przecież chodzi o to aby u nich kupować posiłki i napoje.

Przepisy samolotowe są wszędzie takie same- w bagażu podręcznym nie można mieć opakowań (butelka, słoik, puszka) większych niż 100ml i celnik nie ma obowiązku dochodzić czy zawartość jest bardziej czy mniej płynna. Jak pisałam, tu panowie byli bardzo liberalni bo przywieźliśmy 5x250ml humusu, a np. w Londynie wywalili mi do kubła pasztet 120ml.

U Ranair'a można za dopłatą bagaż podręczny dać do luku i przewieźć płynów ile się zmieści

Poniedziałek, 26 listopada.


Znowu plan mamy napięty. Musimy dojechać na nocleg w Wadi Musa i po drodze odwiedzić trzy atrakcje.





Mijaliśmy Królewski Uniwersytet Medyczny i zjazd na plażę, o której wyżej pisałam, ale nie mieliśmy czasu ani potrzeby tam zaglądać. Tak wygląda droga wzdłuż brzegu Morza Martwego.

































































Pierwszy zabytek to położony na wzgórzu Zamek Kerak, w centrum miasta o tej samej nazwie. Sporo czasu zajęło nam wyplątanie się z wąskich uliczek medyny.
Nie ma tu urządzonego parkingu dla turystów, właściciele knajp zapraszają do siebie odsuwając plastikowe krzesła, którymi blokują miejsca parkingowe. Poszliśmy na kawę do knajpy ze zdjęcia: droga, urządzona tylko dla turystów.




















Zamek wybudowali krzyżowcy w XII wieku na ruinach wcześniejszej cytadeli Nabatejczyków. Wapienne głazy pochodziły z tutejszych kamieniołomów. Z trzech stron otoczony jest głęboką doliną. Do wejścia kiedyś prowadził most zwodzony przerzucony przez fosę, teraz jest metalowa kładka.
Warownia składała się z części górnej i dolnej. W górnej części znajdowały się pokoje, sypialnie dla żołnierzy, kościół, piekarnia, łaźnia, szkoła i meczet. Na dole była cysterna na wodę, duże komnaty, stajnie dla koni i więzienie. Ściany komnat ozdabiały płaskorzeźby z motywami roślinnymi. Pod ziemią można spacerować licznymi tunelami.

margaret-ka napisał(a):Przepisy samolotowe są wszędzie takie same- w bagażu podręcznym nie można mieć opakowań (butelka, słoik, puszka) większych niż 100ml i celnik nie ma obowiązku dochodzić czy zawartość jest bardziej czy mniej płynna.

Nie do końca, celnik może zakwestionować płyn jeśli wydaje mu się podejrzany. Podobnie wszelkie proszki. Sadzonki czy kiełbasy bez oporów można wewnątrz UE przewozić, a już poza w zależności od kraju...I dla mnie śmieszny jest ser pleśniowy i sery miękkie, które linie zaliczają do płynów...

Szybko Ci idzie relację, codziennie czekam na odcinek...

Cd zwiedzania Zamku Kerak.





























I opuszczamy miasto.





























Na tym odcinku pokonywaliśmy lokalne drogi podmyte przez niedawną powódź; to nawet nie były dziury, po prostu miejscami brakowało nawierzchni.

Drugi cel na dziś to wyludniona wioska Dana z czasów otomańskich, leżąca na terenie Rezerwatu Biosfery Wadi Dana. Mieszkańcy przenieśli się wyżej, bliżej głównej drogi.

Jeżeli ktoś dysponuje większą ilością czasu, warto tu przenocować i zejść w głąb kanionu, na który my mogliśmy tylko popatrzeć z placu na końcu wioski.

Za Wikipedią
„Rezerwat biosfery Dana - położony w prowincji At-Tafila, w Jordanii. Rezerwat został utworzony w 1989 roku. Zarządzany jest przez The Royal Society for the Conservation of Nature. W 1998 roku rezerwat został włączony do sieci rezerwatów biosfery UNESCO.
Rezerwat Dana jest największym obszarem chronionym w Jordanii. Rozciąga się na terenie Doliny Jordanu będącej częścią Wielkich Rowów Afrykańskich od doliny Wadi Araba ok. -200 m n.p.m. do wzgórz z klifowymi zboczami w okolicy miejscowości Al-Kadisijja sięgającymi ponad 1400 m n.p.m. Ze względu na różnorodność stref klimatycznych, od śródziemnomorskiej do pustynnej, oraz form geologicznych, Dana jest rezerwatem z największą różnorodnością gatunków roślin i zwierząt w Jordanii. Jest najbardziej na południe wysuniętym stanowiskiem lasów z cyprysem wiecznie zielonym. W rezerwacie występuje ponad 830 gatunków roślin, w tym trzy znane tylko stąd. 215 gatunków ptaków (co stanowi 50% wszystkich obserwowanych na terenie Jordanii), w tym m.in. kulczyk syryjski, oraz 38 gatunków ssaków, między innymi: karakal stepowy, koziorożec nubijski, wilk perski czy kot pustynny.
Obszar obecnie należący do rezerwatu Dana przez tysiące lat był miejscem zamieszkania człowieka. Na jego terenie zlokalizowano ponad 100 stanowisk archeologicznych. Najbardziej rozległym i znanym jest Chirbat Fajnan. Miejscowość położona w Wadi Fajnan, której początki są datowane na około 4000 lat p.n.e., była jedną z największych kopalni miedzi w starożytności. Jej początki sięgają około 4000 lat p.n.e. Działała nieprzerwanie do czwartego wieku n.e.’’

Bardzo zależało mi na tym żeby przed planowaną na jutro Petrą odwiedzić jeszcze Siq-al. Barid, czyli Małą Petrę. Miałam nadzieję, że mimo późnej pory uda się tam wejść, miasteczko jest nieduże, liczy 350m. Czytałam relacje z wiosny tego roku, że obiektu nikt nie pilnuje i nie ma tłumu turystów. Niestety, to już nieaktualne. Miejsce stało się popularne, przemysł turystyczny kwitnie, a w dodatku przygotowywano namioty i oświetlenie na jakąś imprezę i nie wpuszczono nas do środka.
W każdym bądź razie formacje skalne wokół Siq-al-Barid są warte uwzględnienia w programie wycieczki, sama droga jest nie lada atrakcją.









































Mijaliśmy hotel kapsułowy; drugi taki widzieliśmy na pustyni Wadi Rum. Szkoda, że w tak pięknej scenerii stoją takie paskudztwa.











Do hotelu trafiliśmy bezbłędnie i korzystając z porad gospodarza poszliśmy na arabskie specjały.























Knajpa nazywała się Zawaya, kolacja dla 3 osób, oczywiście z herbatą, a nie alkoholem kosztowała 32 JOD. Pan z hotelu polecił nam dwie potrawy.
Mansaf, czyli jagnięcina z kością z ryżem, zawinięte w naleśnik, podane z miseczką dobrej zupki (bo nie był to gęsty sos). Jadam jagnięcinę w Grecji. Tu mięso nie było dobrze przyrządzone. Ryż z i zupka bardzo smaczne.
Druga polecona potrawa o dziwnej nazwie 2-up side down to było gotowane udko z kurczaka zakopane w ryżu z dodatkami, podane z jogurtem naturalnym w oddzielnej miseczce. Kurczak jak kurczak, ryż zawsze smaczny.
Trzecie danie wybraliśmy z własnej inicjatywy, nazwa brzmiała podobnie do musaki, ale z musaką nic wspólnego nie miała. Było to pieczone udko kurczaka z ryżem zawinięte w naleśnik i łyżka sałatki ogórkowo-pomidorowej.
Po tych doświadczeniach pozostanę przy falafelach, humusie i szoarmie.






















Tak prezentował się nasz apartament. Skromny, ale było wszystko co trzeba, łącznie z gorącą wodą. Miałam swoją grzałkę, ale można było wieczorem poprosić o herbatę.

Wtorek, 27 listopada.


Śniadanie zamówiliśmy na 7.00. Spokojnie mogło być wcześniej bo o piątej, jak zaczyna zawodzić muezin, nawet umarły powstanie. Jedzenie było wystarczające, do tego co na zdjęciu jeszcze chlebek pita, gotowane jaja i ogórek. Na życzenie kawa z kardamonem i herbata. Ciekawostka- humus nie był nałożony do miseczki, tylko miseczka w kształcie muszli była nim posmarowana








-


Dzisiaj Petra. Właściwie to głównie dla tego miejsca przylecieliśmy do Jordani. Zaraz skonfrontujemy wyobrażenia z rzeczywistością.

Do wejścia mamy 1200m, z powrotem będzie pod górkę więc jedziemy samochodem. Na miejscu jest bezpłatny parking. Rano jest bardzo zimno, ale jeżeli zaświeci słońce szybko się ociepla i nadmiar ciuchów trzeba potem nosić. Wzięliśmy ze sobą wodę i drobną przekąskę. Na całej trasie są punkty gdzie można kupić picie i jedzenie.





























Pierwsza ważna informacja to ile kilometrów mamy zrobić. Główny szlak w całości ma 8 km (i 8 z powrotem). Pierwsza połowa, czyli około 4 km od wejścia przez wąwóz, skarbiec i teatr do pałacu córki faraona to teren płaski i łatwy. Tyle zrobił mój mąż ze względu na stare kolana Druga część szlaku, przez lwią świątynię do monastyrów to droga pod górę po schodach i kamieniach. Miejscami podejścia są bardzo wyślizgane, wystarczą adidasy, byle by podeszwa trzymała się podłoża.

Na wysokości teatru można skręcić w prawo i po zwiedzeniu grobowców iść dalej stromo pod górę po schodach i kamieniach, 3,5 km w jedna stronę do punktu widokowego, z którego zobaczymy skarbiec z góry.

Czy warto? Oczywiście warto, to nie podlega dyskusji. Ale trzeba mieć świadomość, że to razem ze zwiedzaniem i innymi zakrętkami daje 25 km. Dla młodej pani to trochę wysiłku. Dla starszej pani, która z fotela w samochodzie przesiada się na fotel za biurkiem, a potem na fotel w domu to duża sprawa. Oczywiście od rana i zaraz od wejścia będą Wam proponować podwiezienie wierzchem na mule, koniu i wielbłądzie lub dwukółką. Cena, którą słyszałam zaczynała się od 20 JOD.

Ale rzecz nie w cenie, tylko w tym jak traktowane są te zwierzaki. Podobno, dzięki organizacjom walczącym o prawa zwierząt i tak lepiej jak kiedyś, ale po całodziennej obserwacji – nie da się zapomnieć spoconych, bitych i kłutych szpikulcami osłów wożących grube doopy turystów po śliskich schodach, na samą górę. Sytuacja podobna jaku nas na Morskim Oku. Nasza córka po drodze kilkakrotnie zwracała uwagę mężczyznom wynajmującym zwierzęta, ale nawet policjanci, których zagadywała śmiali się i mówili, że wszystko jest w porządku.
Lepiej mają tylko wielbłądy, bo chodzą tylko po równym terenie i stosunkowo wolno, żeby doopska nie pospadały.

W każdym bądź razie, oddzieliwszy cały przemysł turystyczny, Petra rzeczywiście jest perełką.

Nabatejczycy – lud, którego ojczyzną była Petra – żyli w namiotach i naturalnych jaskiniach, tworząc obozowisko w dolinie Wadi Musa. Z czasem zaczęli drążyć w skale (w przeważającej mierze to grobowce), i stawiać budowle w dolinie – świątynie, rynkek, teatr, kolumny i fontannę. Tak w VI wieku powstało to starożytne miasto. W czasach największej świetności Petrę zamieszkiwało nawet 40 tys. osób.

Do rozwoju miasta niewątpliwie przyczyniła się jego lokalizacja na przecięciu szlaków handlowych z Indii do Egiptu czy z Arabii do Syrii. To tutaj handlowcy zatrzymywali się by odpocząć, uzupełnić zapasy wody czy wymienić towar.

Świat zachodni usłyszał o tym miejscu w 1812 roku dzięki szwajcarskiemu podróżnikowi Johannesowi Ludwigowi Burkhardowi.