CzarnogóraPo przyjeździe do hotelu naszych Kuzynów zapisaliśmy się na drugą wycieczką fakultatywną – Montenegro Tour.
Po podstawieniu autokaru okazało się, że ponownie Filip jest naszym pilotem i przewodnikiem, co bardzo na ucieszyło.
Zaraz po wyruszeniu w drogę, Filip rozpoczął swoją pracę od przekazania historii Czarnogóry, którą na podstawie jego słów, uzupełnionych informacjami znalezionymi w necie pozwolę sobie przekazać.
Troszkę historii Czarnogóry Najstarszym znanym ludem zamieszkującym tereny Czarnogóry było iliryjskie plemię Dokleatów i od nich właśnie pochodzi nazwa Duklja. Rzymianie, którzy przybyli na obszary pomiędzy rzekami Zetą i Moraczą przejęli to nazewnictwo.
Terytorium od Boki Kotorskiej aż do Jeziora Szkoderskiego stanowiło jedną z rzymskich prowincji, później nazywane Dalmacją. Po podziale Cesarstwa Rzymskiego dzisiejsza Czarnogóra znajdowała się w strefie wpływów Bizancjum.
W VII w. Słowianie przybyli na ziemie w okolicach rzeki Moraczy i asymilowali się z miejscową ludnością iliryjską. W IX w. utworzyli Księstwo Zeta – od nazwy rzeki, która przepływa przez środkową część Czarnogóry. Tą nazwą w XII wieku posługiwało się państwo serbskie.
Po 1389 roku południowa część Królestwa Serbii, po wygranej przez Turków bitwie na Kosowym Polu przeszła pod władanie Otomanów. Pozostała część (północna) państwa serbskiego utrzymała częściową niezależność.
Turcy od roku 1410 atakowali Zetę i w ostateczności w 1482 roku udało im się zdobyć twierdzę Žabljak, co doprowadziło do tego, że książę Ivan Crnojević wraz ze swoim ludem musiał uciekać na tereny dzisiejszego miasta Cetinje, gdzie założył nowy dwór i monastyr Świętej Bogurodzicy, do którego później przeniósł Zetskie biskupstwo. Podczas panowania jego syna – Ivana Crnojevića Djuradja – na terenie Cetinje została założona drukarnia , w której 4 stycznia 1494 r. wydano pierwszą książkę w języku starocerkiewno-słowiańskim; „Oktoih prvoglasnik”.
W 1516 roku ród Crnojevićów oddał rządy w ręce miejscowego zwierzchnika Kościoła Prawosławnego, który odtąd miał w państwie formalnie podległym Turkom władzę kościelną i świecką.
Pozostając pod wpływem państwa otomańskiego, mieszkańcy ziem czarnogórskich nie zaprzestali walk z okupantem. Wykazali przy tym duże umiejętności prowadzania wojny w górskim terenie, dzięki czemu wielokrotnie pokonywali silniejszego przeciwnika. W 1712 r. zmusili do odwrotu liczącą prawie 100 tys. żołnierzy armię Ahmeda Paszy. W 1767 roku, zaledwie 10-tysięczne oddziały obrońców starły się z dwunastokrotnie liczniejszymi napastnikami. Czarnogórcy wciągnęli Turków w góry, gdzie nękali ich przez pół roku. Efektem było wycofanie się wojsk otomańskich, które wprawdzie wróciły w 1796 r. i to w liczbie 30 tys., ale nie zdołały zwyciężyć.
W 1852 roku książę Danilo Njegoš zdecydował o podziale rządów władyki. Zachował władzę świecką, a kościelną przekazał bratu Mirkowi wyświęconemu na biskupa. Po zakończonej wojnie z Turkami i kongresie berlińskim w 1878 roku Czarnogóra odzyskała niepodległość.
W 1910 roku – w 50-tą rocznicę swojego panowania – Mikołaj Petrović ogłosił się królem, a Czarnogórę królestwem. Niestety koroną cieszył się zaledwie osiem lat, ponieważ po I wojnie światowej jego państwo przyłączono do nowo utworzonego Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców , rządzonego przez serbską dynastię Karadjordjewićów. W 1929 roku Królestwo zmieniło nazwę na Jugosławia.
6 kwietnia 1941 roku Jugosławia została zaatakowana przez wojska niemieckie. Po bombardowaniu Belgradu trwającym prawie 2 tygodnie, 18 kwietnia doszło do kapitulacji stolicy. Ciągle walczyły jednak oddziały partyzanckie dowodzone od 1941 r. przez Josipa Broza Tito. Po II wojnie światowej stanął on na czele rządu Federacyjnej Republiki Jugosławii. Jedną z jej sześciu republik stanowiła Czarnogóra.
Państwo rządzone przez Tito silną ręką zaczęło się rozpadać po jego śmierci, miało to miejsce w 1980 roku. Nastąpił kryzys gospodarczy i nieporozumienia między polityką prezydentów każdego regionu byłej Jugosławii. Pierwsza o podziale zaczęła mówić Słowenia, ale również i Chorwacja, które swoją niepodległość ogłosiły 25 maja 1991 roku. Odpowiedzią rządu w Belgradzie, na czele którego stał Slobodan Milošević, było wkroczenie wojska na teren buntowniczych republik. Zaczęła się wojna, w wyniku której doszło do podziału Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii na Słowenię, Chorwację, Bośnię i Hercegowinę, Macedonię oraz ,,nową” Jugosławię (Federalną Republikę Jugosławii), składającą się z Serbii i Czarnogóry.
W marcu 2002 r. Serbia i Czarnogóra podpisały porozumienie, na mocy którego 4 lutego 2003 roku Jugosławia przestała istnieć – na trzy lata zastąpił ją związek dwóch republik o tymczasowej nazwie Serbia i Czarnogóra.
Każda miała jednak własną policję, system celny oraz walutę: Czarnogóra wprowadziła euro, a Serbia pozostała przy dinarze. Prowadziły także odrębną politykę gospodarczą – własność państwową podzielono, przyjmując zasadę, że składniki majątku znajdujące się na terenie Serbii przejmuje Serbia, a na terenie Czarnogóry – Czarnogóra. Od lipca 2004 r. Czarnogóra posiada własną flagę – złotego dwugłowego orła w koronie na czerwonym tle.
Już w odrębnym państwie 21 maja 2006 r. odbyło się referendum, w którym mieszkańcy mieli zdecydować o losie swego kraju. Za niezależnością Czarnogóry od Serbii opowiedziało się 55,5% głosujących, a przy czym minimalną liczbą głosów wymaganą do podjęcia decyzji o niepodległość było 55% (taki próg przyjęto po naciskach Unii Europejskiej).
3 czerwca 2006 roku na uroczystej sesji parlamentu Czarnogóry proklamowano niepodległość kraju. Prezydent Serbii Boris Tadić przesłał obywatelom Czarnogóry życzenia pokoju, stabilizacji i dobrobytu we własnym kraju. Tydzień później w Czarnogórze odbyły się pierwsze wybory członków nowego parlamentu. Wygrała je socjaldemokratyczna koalicja Milo Djukanovicia.Lekcję historii Filip zakończył informacją, że parlament Czarnogóry liczy 81 osłów
– po czym szybko się poprawił – przepraszam, 81 posłów.
Po tym pewnie zamierzonym przejęzyczeniu Filip zaczął opowiadać anegdoty o Czarnogórcach, których wyśmiewaną wadą jest lenistwo.
Co powiedział Czarnogórcom Pan Jezus odchodząc do nieba:
- Nie róbcie nic, dopóki nie wrócę.
I pewnie dlatego powstało 10 przykazań Czarnogórskich
1. Człowiek rodzi się zmęczony i żyje, żeby odpocząć.
2. Kochaj łóżko swoje jak siebie samego.
3. Odpoczywaj za dnia, abyś nocą mógł się wyspać.
4. Nie pracuj – praca zabija.
5. Jeśli zobaczysz odpoczywającą osobę – pomóż jej.
6. Pracuj tak mało jak możesz, a to co się da, przerzuć na innych.
7. W cieniu jest zbawienie – od odpoczynku nikt jeszcze nie umarł.
8. Praca powoduje choroby – nie umieraj zbyt młodo.
9. Jeśli zachce ci popracować, usiądź, przeczekaj- zobaczysz, przejdzie Ci.
10. Kiedy zobaczysz osoby, które jedzą i piją – przyłącz się do nich, lecz jeśli zauważysz osoby, które pracują - odejdź, by nie przeszkadzać.
Pewna Czarnogórka dopisała jeszcze jedenaste przykazanie:
11.Pomóż Boże, aby mógł, a jak dalej nie może, weź go Panie Boże.
Wycieczka objazdowa po Czarnogórze miała zaplanowane do odwiedzenia cztery miejsca, których opis i fotki przedstawię w przyszłym tygodniu, po powrocie z Warszawy.
.png "Koneser")
napisał(a) maniust » 12.10.2016 14:07 
Fajnie......png "Moderator globalny")
.png "Cromaniak")
muzeum ekstra, ale co tam Skanderbeg! jaki przystojny Filip Was oprowadzał 
.png "Weteran")
.png "Opiekun działu")
