Istria - bez kajaka i bez cykad ;)

Cóż za alkoholowe rozważania Niestety, nie przyłączę się, bo ja się znam tylko na piwie

piotrf napisał(a):Agnieszko , byłem pewny tego , że gdy już dotrzecie na Istrię będziecie zadowoleni , jednak zaskoczony jestem . . . radlerem

Witaj, Piotrze. Odmiana czasami jest potrzebna

Pozdrawiam

30 kwietnia (poniedziałek): Krótkie plażowanie i Vodnjan (Dignano)

Po obiadku w Fažanie postanawiamy trochę poplażować. Miejska plaża nas nie interesuje, a że czytałam dużo dobrego o plażach w miejscowości Valbandon (tuż obok Fažany), podjeżdżamy właśnie tam. Niedaleko jest słynna Crazy Beach, my lokujemy się nieco dalej. Tutaj widać "zabudowania" Crazy Beach, choć i tak większość beach barów jest zamknięta:



Nie ma też dmuchanych zamków i innych zjeżdżalni w morzu, które widziałam na zdjęciach w necie. Popularne plaże przed sezonem są bardzo sympatyczne Szczególnie, gdy popatrzy się w drugą stronę:



Tylko temperatura wody jakoś mniej sympatyczna albo ja rozpieszczona jestem W każdym razie nie mam ochoty moczyć się powyżej kolan:



Mąż w ogóle nie w nastroju do pływania... W takim razie jedziemy zwiedzać

Wybór pada na nieodległy Vodnjan. Parkujemy na sporym parkingu obok boiska i zagłębiamy się w wąskie uliczki:



Co kawałek widzimy na budynkach wyblakłe napisy i czerwone jugosłowiańskie gwiazdy:



Nikt tego nie zamalował, prezentowane są z dumą. Może to przejaw jugonostalgii....

Vodnjan (po włosku: Dignano) liczy obecnie około 3 tysięcy mieszkańców, czego zupełnie nie widać, bo ulice są całkowicie opustoszałe.

Docieramy na Župni trg, przy którym stoi kościół św. Błażeja:



a w nim największa atrakcja turystyczna miasteczka - zmumifikowane ciała świętych Co ciekawe, do ich konserwacji nie użyto żadnych środków chemicznych. Są prezentowane za szkłem, które nie jest hermetyczne – powietrze ma normalny dostęp do relikwii, a mimo to nadal są one w świetnym stanie. Badania naukowe wykazały, że wewnątrz ciał zachowały się wszystkie ludzkie organy. Szczątki uznawane są za cudotwórcze i ponoć mają działanie uzdrawiające Badania specjalistów od bioenergetyki wykazują również, że ciała te nadal otacza wyjątkowa aura.

Mimo tej aury i cudów oraz wyjątkowości vodnjanskich mumii jakoś nie mam ochoty ich oglądać, choć ciekawość każe wstąpić do kościoła... Oddycham z ulgą, stwierdzając, że właśnie trwa nabożeństwo i nie będę musiała podejmować decyzji - oglądać te niezwykłe zmumifikowane szczątki czy też nie. Na zdjęciu przyklejonym na drzwiach wejściowych do świątyni prezentują się następująco:



Obok kościoła św. Błażeja znajduje się najwyższa na Istrii dzwonnica. Nie mieści się w kadrze :



I znowu mam problem z pionowym zdjęciem, które jest automatycznie obracane

Spacerujemy dalej uliczkami Vodnjanu:



i podziwiamy pałac Bettica z XIV wieku:



Wkrótce docieramy na Narodni trg, przy którym stoją kolorowe budynki administracji:




I chyba tyle nam się w Vodnjanie podobało, bo idąc dalej, wpadaliśmy w coraz bardziej przygnębiający nastrój. Uliczki były brudne, a budynki bardzo zaniedbane:



Opustoszałe miasto robiło upiorne wrażenie. "Miasto duchów", może tych, których ciała zostały zmumifikowane

Sytuacji nie ratowały nawet murale, które powstały przy okazji festiwalu street artu Boombarstick:




Choć oczywiście z ciekawością ich wypatrywałam, pamiętając relację Gusi, w której je pokazywała

Jak już dyskutowaliśmy, choćby w relacji Kateriny, na odbiór miejsca ma wpływ wiele czynników. Może byliśmy już zbyt zmęczeni bogatym programem, który sobie zaserwowaliśmy i nie doceniliśmy uroków Vodnjana.
Na pewno można tu odnaleźć kilka urokliwych zaułków, mimo remontów :




Jest nawet kościółek sv. Katariny z XII wieku :



i wszechobecne koty :



W pewnym momencie stajemy zadziwieni i zastanawiamy się, co też autor tego muralu miał na myśli :



Bardzo dużo elementów do ogarnięcia

Z kolei z symboliką tego malowidła jest już mniejszy problem:




A za winklem - dawno nie widziane "gacie na zabytkach" :



(Choć tak naprawdę to nie gacie w dosłownym znaczeniu )

A na koniec odcinka obraz, który stanowi, moim zdaniem, idealne podsumowanie tego, jak odebraliśmy Vodnjan - wyjątkowo piękny kot z niebieskimi (!) oczami na śmietniku:



Nic dodać, nic ująć...

Zmęczeni licznymi atrakcjami dzisiejszego dnia zmierzamy na parking i do Vrsaru, gdzie spędzamy spokojny wieczór na tarasie. Jutro będzie mniej intensywnie, ale również bardzo ciekawie

Ten kot ma soczewki Wcale się nie dziwie, że nie miałaś ochoty tych zakonserwowanych zwłok oglądać

maslinkaI znowu mam problem z pionowym zdjęciem, które jest automatycznie obracane

Też tak czasem mam, po wielu miesiącach pisania relacji odkryłam przyczynę - trzeba to zdjęcie zmniejszyć w Pain'tcie do 600 w pionie. Nie rozumiem dlaczego tak się dzieje że foty( z tego samego aparatu) raz przekręca ,innym razem nie, ale przynajmniej wiem jak rozwiązać problem

Grozą powiało i turpizmem z Vodnjana Aczkolwiek ma on swoje "momenty" w sensie architektonicznym. Cóż - Istria to uboga krewna Italii - tak mówią...
Zauważyłam, że w Dalmacji, nawet jeśli domy są w ruinie , to nie wygląda tak pesymistycznie - naturalny surowiec, nawet gdy budynek podupada, stapia się w jedno ze skałami i kamieniami wokół - wygląda to naturalnie, na zasadzie takiej jak w rezerwatach przyrody - powalone drzewa stają się tłem krajobrazu i wyglądają malowniczo. W miastach na północy jest już inaczej Takie mnie naszło przemyślenie.

Nie da się zrozumieć obecnej kondycji miasteczek na Istrii bez zrozumienia jej najnowszej historii.
Po II wojnie światowej po wejściu w skład Jugosławii półwysep opuściło ok 250 tysięcy miejscowej ludności o włoskim pochodzeniu a sprowadzono na te miejsca przesiedleńców z innych rejonów Jugosławii. Jest tu duża analogia z naszymi "ziemiami odzyskanymi". Brak właścicieli i zaniechanie remontów doprowadził wiele tych miasteczek do takiego stanu jak obecnie. I o ile w nadmorskich miastach ze względu na ruch turystyczny szybciej następowała ich rewitalizacja tak w interiorze jest z tym problem do tej pory.

Ten najbardziej malowniczy mural od razu skojarzył mi się z grą Dixit. Może trzeba stworzyć kartę do Dixita z tym obrazkiem i wtedy gracze mieliby pole do popisu- z czym się to kojarzy?

Tak, lekka "jugonostalgia", a przynajmniej niezmienianie w czambuł nazw ulic, pozostawianie niektórych pomników z gwiazdą itp zdecydowanie różni Istrię od Dalmacji - jest to zauważalne. Coś o tym pisałem w swojej relacji (uwarunkowania historyczne), a tego Vladimira ze ściany sobie wygooglałem: https://hr.wikipedia.org/wiki/Vladimir_Gortan - myślałem, że partizan, a on antyfaszysta walczący z italianizacją na początku wieku XX... Vodnjan spoko, moje klimaty

Agnieszko , chwilę popatrzyłem na kota z ostatniego zdjęcia i muszę powiedzieć ( napisać ), że nie wyobrażam sobie Was z taką miną jaką ma ten kot - taką . . . "warczącą"

Bardzo lubię istryjski interior


Pozdrawiam
Piotr

Vodnjan nazwałam sobie miastem murali bo jest ich tam rzeczywiście sporo i nadal przybywa w ramach corocznego Boombarstick. W lipcu miasto było równie opustoszałe.

Kojarzy mi się jeszcze z najdłuższą na Istrii ulicą Trgovacka czy jakoś tak oraz najwyższą dzwonnicą, ponoć na wzór dzwonnicy sv. Marco z Wenecji. W Vodnjan kręcono sceny do serialu Anna German, akcja toczyła się niby we Włoszech

Mumii też nie chcieliśmy oglądać :/

ruzica napisał(a):Ten kot ma soczewki

Dokładnie tak pomyślałam

ruzica napisał(a):Wcale się nie dziwie, że nie miałaś ochoty tych zakonserwowanych zwłok oglądać

To dla mnie zdecydowanie zbyt makabryczny widok

Katerina napisał(a):Też tak czasem mam, po wielu miesiącach pisania relacji odkryłam przyczynę - trzeba to zdjęcie zmniejszyć w Pain'tcie do 600 w pionie. Nie rozumiem dlaczego tak się dzieje że foty( z tego samego aparatu) raz przekręca ,innym razem nie, ale przynajmniej wiem jak rozwiązać problem

Ja mam tak tylko ze zdjęciami pionowymi. Próbowałam wczoraj wieczorem podmienić na mniejszą kopię, ale tylko się pomieszały wszystkie załączniki Jakieś nieintuicyjne jest dla mnie to wrzucanie zdjęć na serwis cro.pli...

Dzięki, przy następnym odcinku spróbuję Twojej metody

Katerina napisał(a):Zauważyłam, że w Dalmacji, nawet jeśli domy są w ruinie , to nie wygląda tak pesymistycznie - naturalny surowiec, nawet gdy budynek podupada, stapia się w jedno ze skałami i kamieniami wokół - wygląda to naturalnie, na zasadzie takiej jak w rezerwatach przyrody - powalone drzewa stają się tłem krajobrazu i wyglądają malowniczo. W miastach na północy jest już inaczej Takie mnie naszło przemyślenie.

Trafne spostrzeżenia
Istryjskie "rudery" z racji tła przyrodniczego bardziej zbliżonego do polskiego krajobrazu kojarzą się z rodzimymi walącymi się domami, a to już może się gryźć z poczuciem estetyki... Kiedyś już tu dyskutowaliśmy o tym, że na wakacjach roztkliwiamy się nad dalmatyńskimi "klimatycznymi" domkami, a na co dzień krzywimy się na np. śląskie rudery

mchrob napisał(a):Jest tu duża analogia z naszymi "ziemiami odzyskanymi". Brak właścicieli i zaniechanie remontów doprowadził wiele tych miasteczek do takiego stanu jak obecnie. I o ile w nadmorskich miastach ze względu na ruch turystyczny szybciej następowała ich rewitalizacja tak w interiorze jest z tym problem do tej pory.

Też prawda. Trzeba będzie trochę poczekać, żeby interior dogonił wybrzeże. Jest nadzieja, bo mimo wszystko coraz więcej turystów odkrywa perełki wewnątrz półwyspu. W miasteczkach powstają apartmany, działają konoby...

pomorzanka zachodnia napisał(a):Ten najbardziej malowniczy mural od razu skojarzył mi się z grą Dixit. Może trzeba stworzyć kartę do Dixita z tym obrazkiem i wtedy gracze mieliby pole do popisu- z czym się to kojarzy?

Niestety, nigdy nie grałam w tę grę...

Hercklekot napisał(a):Tak, lekka "jugonostalgia", a przynajmniej niezmienianie w czambuł nazw ulic, pozostawianie niektórych pomników z gwiazdą itp zdecydowanie różni Istrię od Dalmacji - jest to zauważalne.

Czyli coś jest na rzeczy

piotrf napisał(a):Agnieszko , chwilę popatrzyłem na kota z ostatniego zdjęcia i muszę powiedzieć ( napisać ), że nie wyobrażam sobie Was z taką miną jaką ma ten kot - taką . . . "warczącą"

Zdarza mi się mieć taką minę Wtedy lepiej do mnie nie podchodzić

gusia-s napisał(a):Kojarzy mi się jeszcze z najdłuższą na Istrii ulicą Trgovacka

Tak, szliśmy tą ulicą (wrzuciłam jedno zdjęcie), ale nie do końca, bo właśnie bardzo długa była

Marzy mi się Istria wiosną, więc chętnie popatrzę

I oczywiście spóźnione życzenia z okazji rocznicy. Naszą "10" też mam nadzieję spędzić w Cro

Kasia i Krzyś napisał(a):I oczywiście spóźnione życzenia z okazji rocznicy.

Dzięki


1 maja (wtorek): Sv. Lovreč i droga do Grožnjana

Wczoraj wieczorem gospodarz (rybak z dziada pradziada) zapytał nas, czy jemy ryby No jak nie, jak tak, oczywiście, że jemy
"No to w takim razie jutro zapraszam Was na obiad" Ależ miło! Bardzo zadowoleni zgadzamy się ochoczo.

W związku z proszonym obiadem, na który wracamy do Vrsaru (na 14:00), zwiedzanie Istrii musimy sobie podzielić na przedpołudniowe i późnopopołudniowe. Pogoda nie nastraja do plażowania, to chyba najsłabszy pogodowo dzień podczas całego istryjskiego tygodnia. W sumie dobrze się składa, bo i tak jego część spędzimy na biesiadowaniu

Natomiast jeśli chodzi o przedpołudniowe zwiedzanie, na pierwszy ogień idzie nieodległy Sv. Lovreč, czyli kolejna "dziurka" w interiorze. Pierwsza wzmianka o tej miejscowości pochodzi z 1030 roku, nazywała się ona wtedy castrum sancti Laurentii. Obecnie Sv. Lovreč liczy nieco ponad tysiąc mieszkańców. Miasteczko jest bardzo klimatyczne, otoczone murami obronnymi:



z górującą nad nim dzwonnicą kościoła św. Marcina:



(Kasia, wielkie dzięki, udało się z tym Paintem )

Docieramy do wybrukowanego placu, przy którym stoi loggia miejska:



"oparta" o ścianę kościoła św. Marcina:



Podziwiamy skarby zgromadzone w lapidarium:



Jest lew wenecki:



Jest i "plecionka chorwacka":



Zmierzamy w dół placu:



w stronę bramy. Pokażę ją z drugiej strony:



z której umieszczono herb:



Tuż obok bramy, w kafejce, odpoczywa kilkoro rowerzystów. Możemy też tu zobaczyć figurkę kozła, który znajduje się w godle Istrii:



Podobno kozioł był symbolem Istrii jeszcze w czasach starorzymskich.

Mijamy liżącego ziemię (a przecież ma pełną miseczkę ) kota:



kościółek:



oraz kolejną bramę miejską:



W ten sposób zatoczyliśmy kółko po tym urokliwym i chyba mało popularnym wśród turystów miasteczku. Obok parkingu znajduje się pomnik podpisany "Smrt fašizmu - sloboda narodu":



Żołnierz depczący swastykę, co zostało przedstawione w sposób bardzo sugestywny:



Opuszczamy Sv. Lovreč i zmierzamy dalej na północ. Po drodze zatrzymujemy się w miejscowości Vižinada. Nie będziemy jej zwiedzać, choć z pewnością jest tu coś ciekawego Bardziej jednak interesuje nas widok na Motovun:




Zastanawiamy się też nad atrakcją reklamowaną obok:



Przejazd pociągiem przez istryjski interior na pewno wart jest uwagi, ale nam nie wystarczy już na to czasu...

Dzisiaj w planach mamy jeszcze Grožnjan - miasto artystów, do którego właśnie zmierzamy. Dojedziemy do niego nietypowo, szutrową drogą. Skoro Maździak przeżył już szutry Kamenjaka, dodatkowa warstwa pyłu mu nie zaszkodzi :



Podążamy drogą wina i widoków:D



A zatem wino (jeszcze na krzaczkach):



oraz widoki :



Po dłuższej chwili docieramy do Grožnjana, ale temu pięknemu miasteczku poświęcę osobny odcinek

maslinka napisał(a):
Po dłuższej chwili docieramy do Grožnjana, ale temu pięknemu miasteczku poświęcę osobny odcinek

Bardzo słuszna koncepcja Grožnjan to moje ulubione miasteczko na Istrii i jedno z najulubieńszych w Cro.

maslinka napisał(a):Mijamy liżącego ziemię (a przecież ma pełną miseczkę ) kota:

Koty mają różne dziwactwa(np. kot moich rodziców gardzi wodą z miski i pija tylko z kranu), niektóre specjalnie wysypują jedzenie z miski, żeby jeść z ziemi/podłogi

Piękne "toskańsko - prowansalskie" widoczki pokazałaś

Widać, że gospodarz kafejki, jest do kozła bardzo przywiązany , natomiast kozioł przywiązany jest do konstrukcji zadaszenia
Ciekawe, czy sam próbował już kiedyś uciec , czy ktoś chciał go sobie wziąć