Issa Mia! Here We Go Again! (oraz Montenegro i Sarajewo)

piotrf napisał(a):rzut beretem i granićni prijelaz Hum

Niestety To nie był dobry wybór... O tym, co się działo na tym przejściu, już niedługo

Nefer napisał(a):Trudno się dziwić, brzydko nie jest .

Piękne górskie krajobrazy to duży atut Czarnogóry

te kiero napisał(a):No no zrobiło się dla mnie bardzo przyjemnie.
Stari Bar z tym deptakiem zrobił na nas bardzo dobre wrażenie, tym bardziej że zastaliśmy tam pustki. Ale że podchodziliście od dołu w ten gorąc...? My parkowaliśmy pod murami ponad wejściem, również darmo ale lata temu, teraz pewnie płatne i miejsc niewiele.

Nawet o tym nie wiedzieliśmy Nawigacja zaprowadziła nas "na dół". Nie takie wspinaczki uskutecznialiśmy w upale

te kiero napisał(a):Kanion Pivy niezmiennie piękny, chciałoby się ponownie, ale niezbyt po drodze. Zapewne przejeżdżając również korciło by wjechać w tunel na Durmitor. Chyba dla samego nagrania z kamerki pierwszego odcinka, bym to zrobił.

Może byśmy tak zrobili, gdybyśmy mieli w zwyczaju nagrywać

te kiero napisał(a):Jesteśmy coraz bliżej.

piekara114 napisał(a):Czarnogóra to dla nas tabula rasa. Może w przyszłym roku zajrzymy na kilka dni, jeśli zdecydujemy się na urlop w Albanii.

Szczerze polecam! Na pewno się Wam spodoba

Bbee88 napisał(a):I znów u Was bardzo widokowa trasa

Wszystkie w Montenegro takie są

Piękne górskie krajobrazy, o których piszesz, mieliśmy szansę zobaczyć kilka lat temu, gdy wracaliśmy do Polski z Czarnogóry przez Serbię. Po zwiedzeniu Starego Baru (który również bardzo nam się podobał) wyruszyliśmy pociągiem do Belgradu (pakując auto do autokuszetki, a nas do wagonu sypialnianego). Sama podróż tym pociągiem okazała się niezapomnianą przygodą: na korytarzu pasażerowie palący papierosy i strzepujący popiół za okno Za oknem pociągu pożary siegające czasami linii kolejowej. W jednym miejscu pociąg musiał się zatrzymać, bo ogień spalił część podkładu kolejowego i maszynista musiał ocenić czy pociąg da radę przejechać (dał radę) i oczekiwanie na granicy jakaś godzinę, aż straż graniczna sprawdzi wszystkich pasażerów. Za to widoki za oknem wynagrodziły wszystko! Żałuję, że zwiedziliśmy tylko Bergrad i nie zahaczyliśmy o Sarajewo, bo słyszę same superlatywy o tym mieście! Cóż, mamy do nadrobienie

Anista napisał(a):Piękne górskie krajobrazy, o których piszesz, mieliśmy szansę zobaczyć kilka lat temu, gdy wracaliśmy do Polski z Czarnogóry przez Serbię.

Witaj! Nie sądziłam, że ktoś jeszcze dołączy do relacji

Anista napisał(a):Po zwiedzeniu Starego Baru (który również bardzo nam się podobał) wyruszyliśmy pociągiem do Belgradu (pakując auto do autokuszetki, a nas do wagonu sypialnianego). Sama podróż tym pociągiem okazała się niezapomnianą przygodą:

Wyobrażam sobie Musiało być mega ciekawie

Anista napisał(a):W jednym miejscu pociąg musiał się zatrzymać, bo ogień spalił część podkładu kolejowego i maszynista musiał ocenić czy pociąg da radę przejechać (dał radę)

Anista napisał(a):Żałuję, że zwiedziliśmy tylko Bergrad i nie zahaczyliśmy o Sarajewo, bo słyszę same superlatywy o tym mieście! Cóż, mamy do nadrobienie

O tak! Miasto jest niesamowite! Takie "do przeżywania".

Dzień 18: 23 lipca (niedziela): Podróż do Sarajewa - tracimy czas na granicy i poznajemy Dziadka

Dojeżdżamy do zapory na Pivie:



Niestety, nie ma możliwości zatrzymania się



A tak chciałam spojrzeć na kanion. Pozostają zdjęcia z samochodu, w dodatku pstryknięte przez barierki



Kawałek dalej również nie da się zjechać:



W końcu udaje się zatrzymać:



w miejscu, z którego niewiele widać; na pewno nie rzekę:



Dalej jest zamknięta droga (dojazd do zapory):



Trudno, musi nam wystarczyć takie spojrzenie na Pivę:



Może uda się następnym razem, zwłaszcza, jeśli będziemy jechać w przeciwnym kierunku.

Nie mogę się doczekać przejścia granicznego Šćepan polje-Hum Chodzi mi o przejazd drewnianym mostem na rzece Tara, który lata świetności dawno ma za sobą i raczej nigdy nie był stabilną konstrukcją Zobaczyłam go kiedyś na forum w relacji Pudelka i bardzo chciałam tamtędy przejechać. Uważajcie, o czym marzycie...

Koło 14:00 dojeżdżamy do kolejki... Myślimy: Nie jest źle, to "tylko" jakiś kilometr. Powinno się udać w pół godziny, maksymalnie 40 minut. Udałoby się, gdyby auta w ogóle podjeżdżały. Tymczasem stoimy i stoimy, nic się nie dzieje. Co jakiś czas przesuwamy się o kilka metrów. Zniecierpliwieni ludzie wychodzą z samochodów i rozmawiają o tym, dlaczego tak się dzieje. Nikt nie wie Może przerwa obiadowa...

Ja, na szczęście, mam w schowku książkę. Staram się na niej skupić i się nie denerwować, choć jest to trudne. Nie cierpię takiej straty czasu Gdybyśmy chociaż powoli, ale płynnie, się przesuwali, byłoby bardziej znośnie.

Kilka aut za nami stoi starsza pani, która w rozmowach z innymi podróżnymi gestykuluje najbardziej Zapamiętuję ją. Jeszcze tę kobietę zobaczymy i będziemy jej wdzięczni

Przed 15:30 zbliżamy się do konoby Anđela, która ma zadziwiająco wysoką średnią ocen w GM - aż 4,9.



Jest tu też sklepik. Właściciele obu przybytków niewątpliwie korzystają z kolejek na przejściu granicznym. Przez moment przychodzi mi do głowy teoria spiskowa, że może mają jakąś umowę z pogranicznikami



Nawet gdybym zjadła w tej restauracji pyszny posiłek, raczej nie miałabym miłych wspomnień ze względu na okoliczności Ale pewnie nie zawsze są tu takie kolejki. Być może fakt, że przekraczamy granicę w niedzielę, ma duże znaczenie. (Nauczyliśmy się, żeby tego nie robić w sobotę, a niedziela, hmmm... być może jest jeszcze gorsza ) Żeby chociaż coś się ruszyło , a znowu od kilkunastu minut stoimy w miejscu

I nagle - cud! Podjeżdża wypasione auto, w zasadzie blokując przeciwległy pas jezdni. Wyskakuje z niego żwawa starsza pani, coś tam gestykuluje, krzyczy, po czym wskakuje na siedzenie pasażera, a kierowca jedzie w stronę granicy lewym pasem

Nie mija kilka minut, a auta przed nami zaczynają jechać i to całkiem szybko Mijamy czarnogórskich pograniczników, których nawet nie interesują nasze paszporty. Cudownie! Wcześniej mieli strajk włoski lub przerwę, teraz przepuszczają wszystkich bez kontroli

W końcu wjeżdżamy na TEN most :



Konstrukcja się telepie, przejazd robi wrażenie :



Widok na Tarę również:


(Szkoda, że aparat nie złapał focusa na wodę.)

Punktualnie o 16:00 mijamy budkę Bośniaków. Spędziliśmy na przejściu granicznym całe dwie godziny A przed dalszą stratą czasu uratowała nas (prawdopodobnie, bo dowodów na to jednak brak) żwawa staruszka Nie wiem, co ona powiedziała (zrobiła ) pogranicznikom Być może była kimś ważnym/wysoko postawionym...

Jesteśmy wreszcie w Bośni i Hercegowinie Na razie w Republice Serbskiej. Pierwsze spotkanie z lokalsami jest niezwykle sympatyczne :



Osiołki są wyjątkowo wylewne, zwłaszcza jeden z nich. Gdybym w porę nie zamknęła szyby, polizałby mnie Skończyło się na lizaniu szyby :



Nawierzchnia po tej stronie przejścia jest baaardzo słaba:


(I tak nie zrobiłam zdjęcia najgorszemu fragmentowi.)

Dziura na dziurze, braki w asfalcie, a mijanek sporo. Nieźle jak na drogę, jakby nie było, łączącą dwa kraje Taki urok Bałkanów

Im bliżej Sarajewa, tym lepiej. I ładniej :



O 18:00 w końcu wjeżdżamy do Miasta :


(Na zdjęciu Avaz Twist Tower.)

Jedziemy ulicą Bistrik - ambasada Japonii i dzielnice Breka oraz Koševo na przeciwległych wzgórzach:



Przejeżdżamy przez Miljacką:



Dobrze widać stąd koszary Jajce:



których chyba nie mam na zdjęciach z 2017 roku.

A tu z kolei atrakcja turystyczna, której sześć lat temu jeszcze nie było - kolej gondolowa na Trebević (Trebevićka žičara):




Wjedziemy nią pojutrze

Vijećnica, czyli sarajewski ratusz wybudowany w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku w stylu mauretańskim:



Bakijska džamija:



Nasza kwatera już niedaleko...



Mieszkamy w dzielnicy Kovači. Google Maps, niestety, wyprowadza nas w pole i trochę błądzimy wąskimi uliczkami. W końcu udaje się podjechać pod właściwy adres. Stajemy pod bramą, dzwonimy domofonem i nic Pozostaje zatelefonować, co kończy się sukcesem. Furtkę otwiera nam szeroko uśmiechnięty starszy pan i prowadzi na swoje włości.

Przez portal na B. zarezerwowaliśmy małe studio - sypialnię połączoną z kuchnią:




i malutką, ale funkcjonalną łazienką:



Wszędzie bardzo czysto Za dobę płacimy 45 euro. Można taniej , ale przeważyło bezpieczne miejsce parkingowe w garażu. Dla Małża to zawsze najważniejszy argument Podoba nam się też ogródek, w którym spędzimy sporo czasu:




Jednak największą "wartością" kwatery jest jej gospodarz - przemiły starszy mężczyzna (będziemy go pieszczotliwie nazywać Dziadkiem ), który ma wiele interesujących (zazwyczaj niewesołych, jak to w Sarajewie) historii do opowiedzenia. To bardzo ciekawa postać - muzułmanin, "kościelny" w pobliskim meczecie (Jak się wyraził, jest osobą świecką opiekującą się meczetem.) Jego historia (w dużym skrócie) przedstawia się następująco - był oficerem w czasie wojny, został ranny, przewieziono go do Niemiec, gdzie w Kolonii uratowano mu nogę. Jakiś czas mieszkał u naszych zachodnich sąsiadów, później wrócił do Sarajewa, które kocha całym sercem i został pracownikiem socjalnym. Teraz jest oczywiście na emeryturze, ma córki i wnuczki. (Poznamy jedną córkę i jedną wnuczkę )

Rozmawia się nam bardzo dobrze, gospodarz mówi "literackim" bośniackim, wszystko rozumiemy, a on rozumie nas Zaprasza na kawę i tu niestety musimy go rozczarować, bo kawy w ogóle nie pijamy Wobec tego zostajemy poczęstowani sokiem z granatów (ze sklepu, ale bardzo smacznym). Dostajemy też warzywa z ogródka, które zjemy jutro na śniadanie

Miło się rozmawia, ale trzeba w końcu biec przywitać się z Miastem , o czym napiszę w kolejnym odcinku

Ja, na szczęście, mam w schowku książkę. Staram się na niej skupić i się nie denerwować, choć jest to trudne. Nie cierpię takiej straty czasu Gdybyśmy chociaż powoli, ale płynnie, się przesuwali, byłoby bardziej znośnie.

Mogłabym to zdanie skopiować do swojej relacji i pasowałoby idealnie . Pokonywaliśmy granicę w Hum dwukrotnie. Zawsze od strony Bośni. Nigdy nie staliśmy w kolejce, bo nie było samochodów prawie, ale jakby były, to problem by był, bo Czarnogórcy ruszali się jak muchy w smole. Jadąc drogą do granicy, bardzo powoli, otworzyłam szyberdach i czując się jak w kabriolecie nagrywałam filmik . Spróbuję go odnaleźć. Dla mnie ten odcinek drogi, od Sarajewa do kanionu Pivy jest cudny i pewnie jeszcze nie raz nim przejadę, ale nie w niedzielę .

wiola2012 napisał(a):

Ja, na szczęście, mam w schowku książkę. Staram się na niej skupić i się nie denerwować, choć jest to trudne. Nie cierpię takiej straty czasu Gdybyśmy chociaż powoli, ale płynnie, się przesuwali, byłoby bardziej znośnie.

Mogłabym to zdanie skopiować do swojej relacji i pasowałoby idealnie .

wiola2012 napisał(a):Nigdy nie staliśmy w kolejce, bo nie było samochodów prawie, ale jakby były, to problem by był, bo Czarnogórcy ruszali się jak muchy w smole.

Nie mieliśmy szans, żeby zobaczyć, kto się tak guzdrał.

wiola2012 napisał(a):Dla mnie ten odcinek drogi, od Sarajewa do kanionu Pivy jest cudny i pewnie jeszcze nie raz nim przejadę, ale nie w niedzielę .

Ze względu na więcej możliwości zatrzymania się w kanionie Pivy, chciałabym kiedyś pojechać w przeciwną stronę. Tylko my zawsze najpierw pędzimy nad Jadran, do Cro, bo jesteśmy spragnieni morskich kąpieli i kajakowania Jak trochę odpoczniemy , odzywa się we mnie bałkański szwendacz i dopiero wtedy jestem gotowa na Pravi Balkan i związane z nim przygody
Może jednak kiedyś uda się odwrócić kolejność.

Dobrze wiedzieć o tym przejściu i aby kanion odwiedzić z północy na południe.

piekara114 napisał(a):Dobrze wiedzieć o tym przejściu i aby kanion odwiedzić z północy na południe.

Zobaczymy, czy zdecydujemy się ponownie "zaryzykować" z tym przejściem Nawet, jeśli to nie będzie niedziela...


Dzień 18: 23 lipca (niedziela): Sarajewski wieczór - część pierwsza

Dziadek tak nas zagadał , że kiedy wyszliśmy, była już prawie 20:00. Idziemy wspominać i chłonąć Miasto Zobaczymy, co się zmieniło po sześciu latach i czy nadal tak bardzo będzie nam się podobało Na Baščaršiję (muzułmański bazar) mamy jakieś 7-10 minut, zależy czy spokojnym, czy szybszym krokiem

Pierwsza sprawa: ruch samochodowy - dość chaotyczny, jak to na Bałkanach.



Piesi się nie liczą, czasami nie ma nawet chodnika Trzeba to przeżyć Czekamy grzecznie na czerwonym świetle...



Zaraz wejdziemy w inny świat

Studnia Sebilj mi się rozmazała



Będą jeszcze jej zdjęcia zrobione dzisiaj po zmroku (i nie tylko).

Krótki spacer po Baščaršiji:




Na razie "po łebkach", bo goni nas ogromny głód Próbujemy znaleźć choćby pół miejsca w jakiejkolwiek ćevabdžinicy, bezskutecznie. Po 20:00 jest to praktycznie niemożliwe. Chodzi mi o stolik na zewnątrz, bo w środku coś by się znalazło, ale koniecznie chcę siedzieć w sarajewskiej uliczce czy na placu, ewentualnie na dziedzińcu W końcu również po to tu przyjechałam

Udaje się z dziedzińcem, całkiem urokliwym zresztą. Zasiadamy w restauracji Aeroplan z widokiem na Sahat-kulę (wieżę zegarową) :



i obserwujemy chodzącego po dachu kota :



Zaletą jest to, że możemy się napić piwa, co w ćevabdžinicy byłoby niemożliwe.



Trochę się spaliłam na nosie

Smak čevabów jednak nie powala. Są trochę zbyt suche, bułka nie jest wystarczająco przesiąknięta tłuszczem :



W ćevabdžinicach wiedzą, jak je robić. Następnym razem zjemy w jednej z nich

Teraz idziemy na "stronę europejską", żeby poszukać bankomatu. Mijamy katedrę Serca Jezusowego:



Tłum gęstnieje:



Zapomniałam, jak tu bywa tłoczno wieczorami. Jednak w Sarajewie tłum zupełnie mi nie przeszkadza Wręcz przeciwnie - tworzy klimat miasta

Gradska tržnica, czyli hala targowa i zespół muzyczny przed nią:




Wieczny Ogień (Vječna vatra):



Pomnik upamiętniający ofiary II wojny światowej. Płomień płonie tu od 1946 roku i nigdy nie gaśnie.




Znajdujemy kilka bankomatów, jednak chcą tak wysokiej prowizji, że rezygnujemy. Wracamy w stronę Baščaršiji, może tam się uda.

Przed halą targową nie ma już muzykujących:



Rzeźba zatytułowana Multikulturalny Człowiek Będzie Budował Świat na Placu Wyzwolenia:



na którym lokalsi grają w szachy :



Zaglądamy na chwilę nad rzekę:



Fajnie widać stąd katedrę:



Nasz pierwszy sarajewski spacer jest dość chaotyczny W końcu zataczamy koło i wracamy na Baščaršiję. Pozuję przy stanowisku archeologicznym Tašlihan:




Tuż obok znajdujemy w końcu bankomat, który nie zdziera z nas "złodziejskiej" prowizji.

Nogi same niosą nas na dziedziniec najważniejszej budowli na muzułmańskim Starym Mieście - meczetu Gazi Husrev-bega (Begovej Džamiji), który został wybudowany w latach 1530-1537:





Studnia (sadrvan) służąca do obmywania nóg:



Jak widać, nie tylko do tego

Wnętrze meczetu zwiedzaliśmy 6 lat temu, więc już nie czujemy takiej potrzeby. Przygotowałam się wtedy do tego dość dobrze Wszystko opisałam tutaj :
post1912212.html#p1912212

Noc wciąż młoda (jest przed 22:00), więc jeszcze trochę pospacerujemy, na co zapraszam w kolejnej odsłonie relacji

Swój powrót na forum musiałem rozpocząć (a jakże) od relacji Maslinki. Niezawodnej Maslinki. Aż trudno uwierzyć, że od naszego pobytu w Komiży mija już prawie 10 lat (czerwiec 2014). Oj, troszkę się pozmieniało, ale tak już jest, Hvar też się zmienił między 2010 a 2021 (te daty to nasze dwa pobyty w Zavali).
Bardzo ciekawy wątek czarnogórsko-rzeczno-górsko-jeziorny, nie zamierzamy się aż tam zapuszczać, ale zawsze warto pooglądać.

Z przyjemnością śledzę, chaotyczny spacer też. Zgadzam się, że w fajnym mieście musi być gwar i dużo atrakcji natomiast nad wodą - odwrotnie. A są miejsca gdzie jest całkowicie przeciwnie

Na przekraczanie bałkańskich granic trzeba mieć mnóstwo czasu - tak wnioskuję, ale się jeszcze nie załamuję .

pomorzanka zachodnia napisał(a):
Na przekraczanie bałkańskich granic trzeba mieć mnóstwo czasu - tak wnioskuję, ale się jeszcze nie załamuję .

To akurat uzależnione jest od kilku różnych czynników , my na opisywanej przez Agnieszkę granicy straciliśmy może 10 minut , tylko dlatego , że byliśmy drugim pojazdem , a panowie wnikliwie sprawdzali bagaże tego przed nami . . .


Pozdrawiam
Piotr

Wspaniale, że już dojechaliśmy .

Aż się zaśliniłam na wspomnienie "baščarškich" čevabów z kajmakiem .

Spacerujmy, spacerujmy dalej! Może być chaotycznie .

Na ćevaby w tych najbardziej obleganych miejscach to chyba w porze śniadaniowej się trzeba wybierać.
My też mieliśmy problem ze znalezieniem miejsca.

Hercklekot napisał(a):Swój powrót na forum musiałem rozpocząć (a jakże) od relacji Maslinki. Niezawodnej Maslinki.

Cześć Tomku! Miło Cię widzieć Czuję się zaszczycona, że pierwsze kroki skierowałeś do mnie Chciałabym pisać częściej. Byłaby wtedy szansa na opisanie innych podróży, których w tym roku było wyjątkowo dużo
Relacja jest na finiszu, więc szanse są

Hercklekot napisał(a):Aż trudno uwierzyć, że od naszego pobytu w Komiży mija już prawie 10 lat (czerwiec 2014). Oj, troszkę się pozmieniało, ale tak już jest, Hvar też się zmienił między 2010 a 2021 (te daty to nasze dwa pobyty w Zavali).
Bardzo ciekawy wątek czarnogórsko-rzeczno-górsko-jeziorny, nie zamierzamy się aż tam zapuszczać, ale zawsze warto pooglądać.

Zmienia się świat, niestety, a może stety Nie da się tego zauważyć, jeżdżąc co roku w to samo miejsce, ale kiedy wracamy po dziesięciu latach, niektóre zmiany mogą zaszokować.

Hercklekot napisał(a):Bardzo ciekawy wątek czarnogórsko-rzeczno-górsko-jeziorny, nie zamierzamy się aż tam zapuszczać, ale zawsze warto pooglądać.

Dzięki!

pomorzanka zachodnia napisał(a):Zgadzam się, że w fajnym mieście musi być gwar i dużo atrakcji natomiast nad wodą - odwrotnie. A są miejsca gdzie jest całkowicie przeciwnie

Zdarza się i tak

pomorzanka zachodnia napisał(a):Na przekraczanie bałkańskich granic trzeba mieć mnóstwo czasu - tak wnioskuję, ale się jeszcze nie załamuję .

Jest to dość nieprzewidywalne. W sumie spodziewaliśmy się tego, bo limit szczęścia czy fuksa w czasie tych wakacji wyczerpaliśmy, sprytnie przekraczając granicę chorwacko-czarnogórską w Vitaljinie

piotrf napisał(a):

pomorzanka zachodnia napisał(a):
Na przekraczanie bałkańskich granic trzeba mieć mnóstwo czasu - tak wnioskuję, ale się jeszcze nie załamuję .

To akurat uzależnione jest od kilku różnych czynników , my na opisywanej przez Agnieszkę granicy straciliśmy może 10 minut , tylko dlatego , że byliśmy drugim pojazdem , a panowie wnikliwie sprawdzali bagaże tego przed nami . . .

Jak na drugi pojazd na granicy, 10 minut to bardzo dużo czasu
Wy jeździcie poza sezonem, więc to zupełnie inna sytuacja. Niedziela była nie najlepszym dniem na podróż, ale jeśli zmienia się miejscówki kilka razy w ciągu jednego urlopu, w końcu któraś przeprowadzka wypadnie w weekend

morgana napisał(a):Aż się zaśliniłam na wspomnienie "baščarškich" čevabów z kajmakiem .

Takie najpyszniejsze zjemy dopiero pojutrze. Za to "jutro" będziemy się delektować innymi pysznościami

morgana napisał(a):Spacerujmy, spacerujmy dalej! Może być chaotycznie .

mchrob napisał(a):Na ćevaby w tych najbardziej obleganych miejscach to chyba w porze śniadaniowej się trzeba wybierać.
My też mieliśmy problem ze znalezieniem miejsca.

Na szczęście uda nam się w porze obiadowej. W dodatku w ćevabdžinicy najbardziej polecanej przez naszego gospodarza

Przyznam, że rejony Sarajewa mnie nigdy turystycznie nie interesowały wcześniej, ale na zdjęciach wygląda całkiem całkiem