Indie grudzień 2023.

W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się żeby zrobić zdjęcia Pałacu na Wodzie, Jal Mahal. Niestety pora była niefortunna bo widok pod słońce.

Pod wodą jest jeszcze cztery kondygnacje pałacu, a teren został zalany z powodu utworzenia zbiornika retencyjnego przy budowie tamy. Udostępnienie do zwiedzania to bliżej nieokreślona przyszłość.








Przerwa na drinka i toaletę, czyli obowiązkowa wizyta u jubilera z pokazem tradycyjnych metod obróbki kamieni szlachetnych.
Często przywożę takie drobiazgi, ale tutejsze wzornictwo to zupełnie nie moje klimaty. Błyszczącego słonika też nie chciałam






































Założyciel miasta na idealnie płaskim terenie zbudował obserwatorium astronomiczne Jantar Mantar. Ośrodek jest bardzo dobrze zachowany i znajduje się w sąsiedztwie pałacu maharadży.

Stoi tu największy zegar słoneczny na świecie oraz liczne przyrządy do ustalania położenia ciał niebieskich; prowadzone tu prace pozwoliły na ustalanie lokalnego czasu i kalendarza. Obserwatorium świadczyło również przepowiednie astrologiczne i prognozy meteorologiczne, przepowiadając m.in. monsuny.


























Panna.





Ryby.

Pałac miejski jest własnością prywatną i w dalszym ciągu jest aktualnym miejscem zamieszkania rodziny maharadży. Jest też część hotelowa, w której można przenocować za astronomiczną kwotę kilku tysięcy dolarów.

W skład pałacu oprócz pomieszczeń mieszkalnych wchodzi Pałac Powitań, Sala Audiencji Prywatnych, Sala Audiencji Publicznych.

Okazale prezentuje się brama, której pilnują słonie.

Oglądaliśmy zbiory muzealne- ciężkie od złota ubrania i broń.

To część prywatna.

Po zwiedzaniu dostaliśmy czas wolny na knajpy i sklepiki w centrum. Zalecaną opcją była restauracja na dachu z widokiem na Pałac Wiatrów. Niestety, kolejka do tych knajpek to było więcej niż godzina.

Sklepiki oferują mnóstwo różnego badziewia. Na ulicy można też zjeść pierożki samosa lub pakorę-warzywa w cieście z głębokiego oleju. I było by to nie najgorsze rozwiązanie, gdyby nie to, że dania zawsze są bardzo ostro przyprawione, dla nas nie do przełknięcia.

Wokół tych punktów handlowo-gastronomicznych syf nie do opisania. Wszystkie odpady rzuca się pod nogi, a właściciel sklepiku śmieci odsuwa do krawężnika, mimo że 2 metry dalej stoi kubeł.

Straciliśmy apetyt. W sklepie z alkoholem kupiliśmy zimne piwo, a od dziadka z wózka 2kg mandarynek i wciągnęliśmy to na schodach jakiegoś zamkniętego muzeum. Pewnie inaczej by było gdybyśmy nie mieli odliczonego czasu i miejsca zbiórki, a tak na krótkiej smyczy nie mogliśmy się stąd oddalić.








Faceci mają prościej










































Kolacja hotelowa.

18 grudnia, poniedziałek.


Dzisiaj nas wiozą w pobliże Parku Narodowego Ranthambore. Miejscowość nazywa się Sawai Madhopur.

Obrazki z drogi.

Planowe przystanki nigdy nie odbywały się w mijanych miejscowościach, tylko w takich punktach przygotowanych dla turystów.

Szacunek. Jak to są zdjęcia robione telefonem, to serio, wiele jest świetnych Ależ mi się podoba to co pokazujesz ...

pozdrawiam, Michał

Nasz hotel Hotel Ankur Resort http://ankurresorts.com/index.html





























Wieczorem była możliwość poskakania przy ognisku. Po odpowiedniej porcji rumu nawet było ciepło.









Po południu zapakowano nas do trzech ciężarówek i na pace pojechaliśmy około 20 km do parku. Przydały się ciepłe i ciemne ciuchy.

Park Ranthambore to pozostałości dżungli, która dawniej porastała niemal całe Indie Środkowe. Znany jest głównie jako ostoja tygrysa bengalskiego ale nie tylko. Jego obszar zamieszkują też warany, krokodyle, pytony, sambary – największe sarny Indii, langury, wargacze, szakale, lamparty, hieny i różne ptaszki. My zobaczyliśmy niewiele. Pomyślałam- przecież to nie Zoo, po prostu nie mieliśmy szczęścia.

majkik75 napisał(a):Szacunek. Jak to są zdjęcia robione telefonem, to serio, wiele jest świetnych Ależ mi się podoba to co pokazujesz ...

pozdrawiam, Michał

Tam gdzie jadę samochodem, czasem jeszcze zabieram Nikona, ale przy moich umiejętnościach jakość nie jest wcale lepsza, a dźwiganie na szyi tego sprzętu jest uciążliwe.

W dodatku w tym kraju obowiązują dziwne zasady fotografowania zabytków. Prawie wszędzie można wejść z telefonem i robić nim zdjęcia oraz filmy. Nie wszędzie można wejść z aparatem i kamerą. Za aparat i kamerę na ogół należy zapłacić, za telefon nigdy. Zastanawialiśmy się czy oni wiedzą, że telefonem można też coś nagrać. W większości miejsc są też zakazane statywy i kijki.

19 grudnia, wtorek.

Następnego dnia trzeba było wstać przed wschodem słońca, żeby wziąć udział w safari o świcie w tym samym miejscu co wczoraj. Mądrzejsi po prostu się wyspali, a tacy naiwniacy jak my myśleli, że coś zobaczą. Zesztywnieliśmy z zimna i nie widzieliśmy nawet tych zwierzątek, które były w dniu poprzednim. Kilkanaście warczących i smrodzących ciężarówek jednocześnie ustawiło się w korycie wyschniętej rzeki i czekało na tygrysa. Gdybym była tygrysem na pewno bym przyszła na spotkanie takiej zgrai głupoli. Przewodnik pokazał nam ślady łap na piasku jako dowód, że tygrys tu był. Organizowanie safari w ten sposób to nieporozumienie, dzień przeznaczony na tą „atrakcję” to dzień stracony.


















Po śniadaniu wyruszyliśmy do Agry. Po drodze trafiliśmy na ogromne korki. Okazało się, że mieszkający w tej okolicy polityk zwyciężył w wyborach i biedni dalej będą dostawali 5 kg ryżu na miesiąc. Hindusi przygotowywali się na przejazd tego kacyka jak na spotkanie z jakimś bóstwem, po prostu oddawali mu hołd. Specjalnie przygotowane namioty, kwiaty i wieńce, grupy odświętnie ubranych mężczyzn, ludzie siedzący na drzewach. Za przyzwoleniem policji, która w tym uczestniczyła, zatarasowali dwa pasy drogi w kierunku Agry. Nasz kierowca zdecydował, ze będziemy jechać drugą stroną drogi, pod prąd. Widziałam już wielbłądy i progi zwalniające na autostradzie oraz motorki, furmanki i zdezelowane ciężarówki jadące na czołówkę, ale myślałam że autobus z turystami to nie. Jak widać pomyliłam się.

Z powodu korków straciliśmy 2 godziny, czas nam się skurczył i truchcikiem zwiedzaliśmy Fatehpur Sikri (z listy UNESCO), opuszczone miasto Wielkich Mogołów- kompleks zbudowany przez cesarza Akbara w 1571 roku, a już w 1585 roku opuszczony, najprawdopodobniej z powodu problemów z dostępem do wody pitnej.

Pierwszą część, mieszkalną stanowią pałace, sale audiencyjne, biblioteka, kuchnia z jadalnią oraz kompleksy ogrodowe. Prawdę mówiąc te budynki tworzone z czerwonego piaskowca wszędzie wyglądały tak samo, miały podobny układ i hindusko-islamskie dekoracje.

Z parkingu do wejścia podwieziono nas busem.