Hvar-Sarajewo-Slawonia różne miejsca, ale wszędzie pięknie.

Mi też chodzi po głowie

Fajnisty mieliście pomysł: Jadran i Slawonia

Stary Chorwat napisał(a):Sarajewo to niezwykłe miasto, miasto, w którym przy jednej ulicy natykamy się na meczet, ale też i na kościół katolicki, a dalej na synagogę i na cerkiew. To miasto, gdzie kultura islamska mieszała się z kulturą katolicką, prawosławną, czy nawet judejską. To jedyne takie miasto, które szczyciło się niezwykłą tolerancją i brakiem dyskryminacji jakiejkolwiek grupy społecznej i etnicznej.

dobrze to ująłeś, naprawdę niezwykłe i jak dla mnie baaardzo przyciągające

ciekawe macie te ujęcia Sarajewa, tego targowiska owocowo-warzywnego nie napotkałem, wiecie może gdzie zlokalizować je na mapie

te kiero napisał(a):tego targowiska owocowo-warzywnego nie napotkałem, wiecie może gdzie zlokalizować je na mapie

Proszę bardzo: Pijaca Markale, w samym centrum miasta.

Stary Chorwat napisał(a):Muszę Ci powiedzieć, że Slavonija to kapitalne tereny. Jesteśmy nią zachwyceni. Slavonskie wino bardziej mi smakuje niż to z wybrzeża (pewnie niektórzy się oburzą) I w ogóle był to znakomity pomysł by tam pojechać. Mam nadzieję, że jeszcze tam wrócimy. Pozdrav.

Czerwone , wytrawne Cabernet Sauvignon Galić 2011 jest rewelacyjne mimo że młode , bardzo wyraźne . Również półwytrawne , białe Traminac Ilocki i wytrawne Grasevina Ilocki również mają wielu amatorów i smakoszy , choćby dzęki nutkom cytrusowym i swojej delikatności .
W Slavonii warto odwiedzić Stare Piwnice książąt Odescalchi , wybudowane w XV wieku , gdzie produkuje się wina wg starych receptur i przy użyciu starych , sprawdzonych odmian winorośli .
Myślę , że oburzonych wielu nie będzie


Pozdrawiam
Piotr

Dla mnie podział jest jeden. Crno to Jadran i Dalmacja, Bijelo to Slavonija.

piotrf napisał(a):

Stary Chorwat napisał(a):Muszę Ci powiedzieć, że Slavonija to kapitalne tereny. Jesteśmy nią zachwyceni. Slavonskie wino bardziej mi smakuje niż to z wybrzeża (pewnie niektórzy się oburzą) I w ogóle był to znakomity pomysł by tam pojechać. Mam nadzieję, że jeszcze tam wrócimy. Pozdrav.

Czerwone , wytrawne Cabernet Sauvignon Galić 2011 jest rewelacyjne mimo że młode , bardzo wyraźne . Również półwytrawne , białe Traminac Ilocki i wytrawne Grasevina Ilocki również mają wielu amatorów i smakoszy , choćby dzęki nutkom cytrusowym i swojej delikatności .
W Slavonii warto odwiedzić Stare Piwnice książąt Odescalchi , wybudowane w XV wieku , gdzie produkuje się wina wg starych receptur i przy użyciu starych , sprawdzonych odmian winorośli .
Myślę , że oburzonych wielu nie będzie


Pozdrawiam
Piotr

O starych iločkich piwnicach jeszcze będzie i o ich winach też.

Bocian napisał(a):Dla mnie podział jest jeden. Crno to Jadran i Dalmacja, Bijelo to Slavonija.

Coś w tym jest bo slawoński Traminac i Graševina są bezkonkurencyjne, a czerwony pelješacki Dingač czy Plavac też nie mają konkurentów. Żiveli

mariusz_77 napisał(a):Szkoda, że już koniec Hvaru...
ale czekam na ciąg dalszy

Slawonia jest równie ciekawa co Hvar. Inna, ale też piękna. Pozdrawiam.

Slawonia to najbardziej wschodni rejon Chorwacji. Od północy graniczy z Węgrami, od wschodu z Serbią, a ściślej mówiąc z Autonomiczną Wojwodiną, i od południa z Bośnią i Hercegowiną. Slawonię wydzielają też trzy duże rzeki Drawa, Dunaj i Sawa. Slawonia dzieli się także na część zachodnią z głównymi miastami: Slavonski Brod, Požega, Pakrac i Kutijevo, oraz część wschodnią z takimi miastami jak Osijek (stolica całego regionu), Vukovar, Đakovo, Ilok, Vinkovci i Beli Monastir. Zachodnią Slawonią nie będziemy się zajmować, jako, że my byliśmy tylko w części wschodniej. Ze wschodniej Slawonii należy wydzielić jeszcze dwie historyczno-geograficzne krainy. Na północy pomiędzy granicą węgierską, a rzeką Drawą znajduje się Baranja (Barania), a na południu przy granicy serbskiej i bośniackiej leży Srijem (Srem, Syrmia). Większość Baranii jak i Sremu znajduje się poza Chorwacją, odpowiednio na Węgrzech i w Serbii. Wynikiem tego jest zamieszkiwanie znacznej ilości ludności węgierskiej (około 30%) na terenie Baranii i około 20% ludności serbskiej w Sremie. Historia tych trzech regionów nieco różni się od historii innych regionów Chorwacji, ale również władali nimi Rzymianie (swoje tereny posiadali aż do Dunaju), Bizancjum, Chorwaci, Turcy i na końcu Austriacy. Po I-wszej wojnie światowej tereny przypadły Królestwu Jugosławii, a w następstwie II-giej wojny stały się częścią FSR Jugosławii. Niestety po rozpadzie Jugosławii stały się miejscem sporu i krwawych walk pomiędzy Serbami i Chorwatami. Część Slawonii, ta bardziej zachodnia, została uwolniona w 1995 roku, a Slawonia wschodnia, na mocy układu z Daytona, została odzyskana przez Chorwację dopiero w 1998 roku.
Już pierwszego dnia przejeżdżając przez tereny Slawonii zauważyliśmy, że to tereny równinne z niewielkimi wzniesieniami i wzgórzami, typowo rolnicze, z polami pełnymi zbóż, słonecznika, winnej latorośli i dużej ilości sadów. Charakterystyczny był też wygląd miasteczek i wsi, przez które przejeżdżaliśmy. Wzdłuż drogi, po obu stronach najpierw były pasy zieleni, potem niskie zabudowania, za którymi stały budynki gospodarcze, a jeszcze dalej pola ciągnące się w „nieskończoność”. Trzeba dodać, że w większości było czysto i schludnie. Takie samo było też Knieževi Vinogradi, miejscowość, w której mieliśmy bazę wypadową do wojaży po Slawonii. Jako, że miejscowość leży w Baranii wielu jej mieszkańców jest pochodzenia węgierskiego, o czym mogliśmy się przekonać zaraz pierwszego dnia podczas zakupów w sklepie spożywczym. Pani kasjerka z nami rozmawiała po chorwacku, a za chwilę z inną klientką „szwargoliła” po węgiersku. Na początku trochę nas to dziwiło, ale potem to się już do tego przyzwyczailiśmy. I jeszcze jedno. We wszystkich miejscowościach Baranii napisy były w języku chorwackim i węgierskim. Stąd nasza miejscowość nazywała się również Hercegszőllős. Skoro jest ludność chorwacka, węgierska i serbska to są i trzy kościoły: katolicki, protestancki i prawosławna cerkiew. Ten ostatni jest zresztą najstarszym, wybudowanym w XVI wieku, kościołem Baranii. W samym centrum znajdują się też piwnice należące do największej spółdzielni winiarskiej „Belje” produkującej rocznie około osiem milionów litrów wina. O winach i winnicach będzie jeszcze mowa. Teraz ruszamy w podróż po Slawonii.

Adam, można dorzucać swoje zdjęcia jakbym miał akurat z tych miejsc co będziesz opisywał?

Bocian napisał(a):Adam, można dorzucać swoje zdjęcia jakbym miał akurat z tych miejsc co będziesz opisywał?

Oczywiście. Będzie mi miło. Slawonia Twoimi oczami. Czekam.

Pierwszym miastem na naszej trasie jest Osijek, największe miasto i jednocześnie stolica całej Slawonii. Wjeżdżając, w to ponad stu tysięczne miasto, od razu rzuca nam się w oczy duża ilość parków i zieleńców, a wszystko starannie i pięknie utrzymane. Jako że miasto leży nad Drawą i jest ważnym portem rzecznym, wzdłuż rzeki ciągnie się wspaniały bulwar idealny nie tylko do pieszych spacerów, ale i do wycieczek rowerowych. Zresztą w całym mieście zauważyliśmy pełno wyznaczonych trasy rowerowych. Miasto, które za czasów rzymskich nosiło nazwę Mursa, podzielone dzisiaj jest niejako na trzy części: Donji i Gornji Grad, a pomiędzy nimi znajduje się najstarsza część miasta tzw. Tvrđa, umocnienia fortyfikacyjne wybudowane przez Austriaków. My nasz spacer zaczynamy od pięknego Trgu Ante Starćevića, placu znajdującego się w Gornjim Gradzie. To reprezentacyjny plac, na którym odbywa się wiele imprez plenerowych i przy którym stoi wiele ciekawych pod względem architektonicznym budynków. W centralnym miejscu placu, obok ciekawej fontanny, stoi pomnik Ante Starćevića, chorwackiego polityka i pisarza, założyciela Chorwackiej Partii Prawa. Z placu tego jest też widoczna monumentalna, druga co do wielkości budowla sakralna Chorwacji, katedra św. św. Piotra i Pawła (crkva sv. Petra i Pavla). Jej wieża, z czterema dzwonami, wznosi się na wysokość 94 metrów, a na jej budowę zużyto ponad trzy miliony cegieł i wstawiono czterdzieści witraży. Fundatorem tej neogotyckiej budowli był biskup Josip Juraj Strossmayer. W środku kościół robi niesamowite wrażenie, szczególnie ścienne malowidła i wspomniane wyżej witraże. Od spoglądania na piękne malowidła znajdujące się na sklepieniach i na ogromne organy szybko boli w karku. Jest na co patrzeć. Po wyjściu z kościoła kierujemy się ul. Kapucinska w kierunku Tvrđavy po drodze oglądając jeszcze klasztor kapucynów i kościół św Jakuba. Zaglądamy też, a jakże, na osijecki targ, by zaopatrzyć się w bardzo dobre, domowe, slawońskie sery i kulen, czyli slawońską suszoną, ostrą, paprykową kiełbasę. Stamtąd kierujemy się na nadbrzeżny bulwar, przechodząc koło secesyjnego budynku kina Uranii. Nad Drawą jest tak pięknie, że postanawiamy przedłużyć pobyt nad nią, zatrzymując się w jednej z licznych kafejek na dobrą kawę. Po „kawowej” przerwie, idąc nadrzecznym bulwarem, kierujemy się do Tvrđavy, gdzie centralnym miejscem jest Trg. Sv. Trojstva (Plac Św. Trójcy) z kolumną morową (kužni pil) o tej samej nazwie co plac. Na placu okolonym pięknymi, barokowymi budynkami znajdują się jeszcze studnie i pompy wodne, będące częścią systemu kanalizacyjnego. W budynkach znajdują się, oprócz muzeów (Muzej Slavonije i Arheološki muzej), różne wydziały osijeckiej wyższej uczelni i średnie szkoły. W twierdzy znajdują się też dwa kościoły. Barokowy kościół św. Michała (crkva sv. Mihovila) z charakterystycznymi, bliźniaczymi wieżami (kościół został niedawno odnowiony) i kościół św Krzyża (crkva sv. Križa), wzniesiony na ruinach tureckiego meczetu, będący częścią klasztoru franciszkanów. Jest naprawdę pięknie i uroczo. Niestety ostrzelane fasady niektórych budynków przypominają nam o tym, że nie tak dawno trwała tu wojna. Wychodzimy z drugiej strony twierdzy na słynną osijecką ulicę „Europska Evenija” prowadzącą z powrotem do Gornigo Gradu. Idąc aleją mijamy kilka parków, pięknie okwieconych, i terenów sportowych. Zbliżając się do centrum, możemy podziwiać co raz więcej wspaniałych secesyjnych budynków, w tym budynek głównej poczty (Glavna Pošta), sądu wojewódzkiego (Żupanijski sud), czy Galerii Sztuk Pięknych (Galerija likovnih umjetnosti). Wracamy do miejsca, gdzie rozpoczęliśmy zwiedzanie, czyli do placu Ante Starćevića. Stamtąd do samochodu i w dalszą podróż.

No no...
piękna ta Slavonia. Szkoda tylko, że dla nas zupełnie nie po drodze