Hiszpania: od Andaluzji po Kraj Basków

Na wejściu do środka bardzo mi zależy - wrócimy tu, kiedy msza się skończy.

Pamiętam, że wnętrze zrobiło na nas wielkie wrażenie - i że też czekaliśmy na koniec Mszy. Katedra - żyje ...
Pozdrawiam.
P.

plavac napisał(a):Pamiętam, że wnętrze zrobiło na nas wielkie wrażenie - i że też czekaliśmy na koniec Mszy. Katedra - żyje ...

Zdarzało mi się nieraz celować w różnych kościołach na ten krótki moment...

Pozdrawiam,
Wojtek

Wychodzimy, tak jak weszliśmy - przez Porta de Santa Eulalia - na Carrer del Bisbe, czyli ulicę Biskupią.

Od razu rzuca się w oczy neogotycki zadaszony Biskupi Most, łączący przylegający do katedry Dom Kanoników z Palau de la Generalitat, czyli pałacem Parlamentu Katalonii.

przy Biskupim Moście mieliśmy dłuższą sesję zdjęciową przy pierwszych odwiedzinach w Barcelonie,
zresztą to chyba kultowe miejsce,
wspomnienia odżyły

te kiero napisał(a):przy Biskupim Moście mieliśmy dłuższą sesję zdjęciową przy pierwszych odwiedzinach w Barcelonie,
zresztą to chyba kultowe miejsce,
wspomnienia odżyły

Ja już słabo pamiętam moją pierwszą wizytę w Barcelonie, ale to już kilkanaście lat minęło...

Pozdrawiam,
Wojtek

Kilka kroków dalej uliczka kończy się na Placa de Sant Jaume, przy której znajduje się wejście do siedziby parlamentu, zaś po drugiej stronie placu stoi Casa de la Ciutat, czternastowieczny ratusz Barcelony z fasadą przebudowaną - niestety - w XIX stuleciu.

Wracamy do katedry, bo według obliczeń już się powinno nabożeństwo skończyć. Rzeczywiście, akurat ludzie wychodzą.
Przepuszczamy i próbujemy wejść, ale... nic z tego. Służbowy pan nas nie wpuszcza. Dlaczego? Jest msza. Jaka msza, skoro właśnie się skończyła? Żadne tłumaczenia, że przecież nie ma mszy, nie skutkują - jakbym z głupim gadał. On swoje.

Dobra, to nie jest przecież jedyne wejście. Wychodzimy z krużganków na ulicę, kierując się za róg, gdzie powinien się znajdować główny portal. Zakręcamy na plac przed wejściem do katedry, a tam... ogólna impreza.

Mnóstwo ludzi - zarówno miejscowych, jak i turystów - tańczących sardanę, narodowy taniec kataloński. W cieniu usadowiona kilkunastoosobowa orkiestra, dobywająca ze swoich instrumentów dźwięki, pośród których dominują te przeraźliwie piskliwe. Na dłuższą metę mogłoby to być męczące, jednak przez chwilę słucham ich z prawdziwą przyjemnością. Przypomina mi się pierwsze spotkanie z tą muzyką - przed wielu laty w Perpignan, po francuskiej stronie Katalonii. Bea chyba nie akceptuje tych popiskiwań aż tak bardzo, ale w tym miejscu pasują one doskonale do klimatu Barcelony.

Muzyka, jak widać na ostatnim zdjęciu, otwiera wszystkie drzwi

plavac napisał(a):Muzyka, jak widać na ostatnim zdjęciu, otwiera wszystkie drzwi

Na oścież.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zostawiamy rozbawiony tłum i wchodzimy do katedry - gotyckiej budowli, postawionej na fundamentach rzymskiej świątyni, wizygockiego kościoła i muzułmańskiego meczetu. Ewidentnie święte miejsce...

Cudownie uchwyciłeś światło wnętrza! Mnie wyszło w żółtawo-miodowym odcieniu - a było właśnie takie, jak na Twoich zdjęciach! Pamiętam! Słowo harcerza!

P.

plavac napisał(a):Cudownie uchwyciłeś światło wnętrza! Mnie wyszło w żółtawo-miodowym odcieniu - a było właśnie takie, jak na Twoich zdjęciach! Pamiętam! Słowo harcerza!

Dobry jesteś.
Moją pamięć zwykle kształtuje to, co widzę potem na zdjęciach.

Pozdrawiam,
Wojtek