Hiszpania: od Andaluzji po Kraj Basków

W dalszej drodze towarzyszą mi stale płoty - bądź w postaci kamiennych murków, bądź zwykłe druciane, czy z dodatkiem kolczastych elementów. Na przełączce przecinam drogę, która trawersuje główny grzbiet od przełęczy Guadarrama - w tym miejscu przewija się znów na zachodnią stronę pasma - i podchodzę krótko na Cerro de la Salamanca. Stoi tu schron turystyczny - widzę na mapie, że jest ich w okolicy więcej. Dałoby się tu przespać, chociaż stan pozostawia wiele do życzenia, zwłaszcza czystość nie jest powalająca. Za to jest kominek, a o drzewo w okolicy nietrudno.

W mojej wędrówce przez Sierra de Guadarrama zaszedłem już znacznie dalej, niż proponował mi Abantos. Zgodnie z jego przewidywaniami, powinienem dzisiaj być w okolicy Mujer Muerta. Cóż, widocznie Hiszpanie chodzą wolniej. Przypuszczałem, że przejdę więcej, ale teraz powoli zbliżam się do końca mapy. Zastanawiam się nad dalszą trasą - jeśli po prostu pójdę dalej głównym grzbietem, to pasmo skończy mi się zbyt wcześnie i będę musiał gdzieś przeczekiwać czas do planowanego wylotu z Madrytu. Decyduję się więc na mały skok w bok, jako że na zachód od mojej trasy znajduje się Cueva Valiente - najwyższa góra w okolicy, a także Biała Skała (Pena Blanca), intrygująca mnie już samą nazwą.

Schodzę kawałek jeszcze grzbietem, marudząc nieco przy przechodzeniu przez bramkę, zrobioną z kilku poziomych drutów i przeplatanych przez nie palików. O ile udało mi się ją jakoś otworzyć, to żeby założyć z powrotem drucianą pętlę na metalowy słupek, muszę się bardzo mocno wysilić. Po chwili dochodzę do rozstajów z tabliczką, wskazującą kierunek: GR88, Segovia. Wszystko dobrze, tyle że... przejścia nie ma. Tabliczka umieszczona w poprzek płotu z drutem kolczastym. Tiaaa... Rozglądam się na obie strony - przecież nie będę się mocował z tą przeszkodą. Podążam jeszcze kilkadziesiąt metrów wzdłuż płotu i - jest! Zrobione przejście, ale tak wąskie, że nie jestem w stanie zmieścić się z plecakiem. Kombinuję chwilę, w końcu ściągam plecak, dźwigam go i stawiam sobie na głowie. Teraz udaje mi się przejść.

Schodzę wygodnym, skośnym trawersem na przełączkę, przecinam po raz kolejny drogę bitą i zostawiając szlak dążący w dolinę, podchodzę stromo na przeciwległe zbocze. Małe wypłaszczenie i skręt w prawo na pierwszy szczycik, skąd widzę już skałkowy charakter wierzchołka Cueva Valietne. Lekkie obniżenie, prawie bez ścieżki i wygodną drogą na rozległy, trawiasty teren, upstrzony rozmaitymi formacjami skalnymi.

Przy schronie turystycznym w bardzo dobrym stanie - chyba przerobionym z bunkra - zostawiam plecak i obskakuję co ciekawsze miejsca, z kulminacją szczytową włącznie. Widoczność się poprawiła do tego stopnia, że oprócz potężnego masywu Martwej Kobiety, widzę również majaczące w dali poszarpane granie Pedrizy.

Jaskinia, od której nazwano tę górę, znajduje się na tyle nisko, że nie chce mi się do niej schodzić. Zastanawiam się tylko, jak na polski przełożyć znaczenie tej nazwy - "Waleczna Jaskinia"? "Chełpliwa Pieczara"? Chyba pozostanę przy bardziej prozaicznym tłumaczeniu: Wielka Grota.

Schodzę nikłą ścieżką pod skałkami, dalej trawers już porządną dróżką i kieruję się na południe w urozmaiconym terenie - trawki, krzaczki, drzewa, skałki. Skręcam w lewo i przy potoku robię piknik. Lustruję stojący tu kolejny schron, ale ten jest w stanie totalnej demolki - brud, śmieci oraz mnóstwo ceglanego gruzu.

Przy pikniku towarzyszy mi słońce, przeświecające przez gałęzie rzadkich sosen, ale gdy dochodzę do grzbietu Białej Skały, zaczyna kropić deszcz.

Deszcz, wilgoć, chłód, samotność...
Góry...
Wielkiego świata światła w oddali ...
Wolność !

Pozdrawiam - gdziekolwiek!
Piotrek

plavac napisał(a):Deszcz, wilgoć, chłód, samotność...
Góry...
Wielkiego świata światła w oddali ...
Wolność !

Kiedy tak to czytam, to nawet tamten deszcz wydaje się bardziej przyjazny...

Pozdrawiam,
Wojtek

Grzbietem w kilka minut osiągam skalne zerwy Pena Blanca - niestety, mokra skała zmusza do maksymalnej ostrożności i nie we wszystkie zachęcające zakamarki mogę zaglądnąć. Bez plecaka podchodzę pod najwyższy wierzchołek. Sama końcówka to kilkumetrowe zacięcie, bez dobrych stopni, ale z przyzwoitymi chwytami. Ostrożnie wdrapuję się po śliskiej skale - u góry jest tak wąsko, że nie ma mowy, bym dał radę zrobić sobie fotkę samowyzwalaczem.

Wracam równie ostrożnie, zakładam plecak i ruszam w kierunku Collado Hornillo, gdzie zamykam boczną pętlę. Teraz skośny trawers szlakiem GR88, ponownie plecak na głowę w wąskim przejściu i gdy jestem już na grzbiecie, słyszę daleki grzmot. Po chwili następny - już bliżej. Za mną czarne niebo, ale widok częściowo oświetlonej słońcem kotliny Madrytu napełnia otuchą. Grzbiet urozmaicony licznymi głazami, ścieżka wijąca się malowniczo pośród nich i cichnące odgłosy oddalającej się burzy - to wszystko pozwala myśleć z optymizmem o dalszej trasie.

Pogoda zmienia się jak w kalejdoskopie - czasem kropi lekki deszcz, chwilami się przejaśnia. Przede mną, po prawej, granatowe chmury, a po chwili wystawiam twarz do słońca, bo właśnie spojrzało na mnie łaskawym okiem. Zbliżam się stopniowo do leżącej po wschodniej stronie grzbietu Doliny Poległych (Valle do los Caidos), nad którą wystaje - wysoki na kilkadziesiąt metrów - krzyż Franco, pięknie w tej chwili oświetlony słońcem. Pod nim mauzoleum, które generał wybudował dla siebie, a które obecnie jest poświęcone wszystkim poległym w wojnie domowej.