Hiszpania: od Andaluzji po Kraj Basków

Chmury gęstnieją i podchodzą coraz wyżej. Schodzę na Collado de Tirobarra i zostawiam plecak pod ostatnim, niewielkim drzewkiem. Zabezpieczam go na wypadek deszczu i ruszam szybko, zanim chmury ogarną wszystko. Na pierwszy wierzchołek prowadzi szerokim, trawiastym grzbietem, wygodna ścieżka. U góry krzyż ze stalowych ceowników. Jeszcze cokolwiek widać ze szczytu. Spieszę od razu dalej, schodząc jednak ostrożnie stromym grzbietem, wysłanym ostrym piargiem. Tu już prawie nie ma ścieżki, ale kierunek jest ewidentny. Podejście jest łagodniejsze i docieram na Niedźwiedzią Skałę (Pena del Oso), kiedy nie widać już praktycznie nic. Jest samo południe, a w powietrzu wirują małe płatki śniegu.

Na betonowym znaczniku szczytowym ustawione dwa kamienne misie, robię więc sobie z nimi fotkę z cyklu "były sobie misie trzy..." i ruszam w drogę powrotną. Chwilami chmury się przerywają, pozwalając dojrzeć dwa jeziora zaporowe w dolinie, ale widoczność jest marna. Mijam samotnego turystę i po chwili jestem przy moim plecaku.

Widoczność może i marna, ale nastrój melancholii jak najbardziej wspaniały
W związku z tym nie chce mi sie więcej pisać ...

Pozdrawiam

plavac napisał(a):Widoczność może i marna, ale nastrój melancholii jak najbardziej wspaniały
W związku z tym nie chce mi sie więcej pisać ...

Razem to już cztery misie...

Pozdrawiam,
Wojtek

Aby wrócić do głównego grzbietu, korzystam z wygodnego trawersu, łączącego tę przełączkę z Collado de Manchiva, dokładnie na południe ode mnie. Rozkładam się przy ścieżce z posiłkiem i wtedy mija mnie grupka, złożona z dwóch chłopaków, dwóch dziewczyn i dwóch psów. Te ostatnie zdradzają chęć bliższego zapoznania się z rozłożonymi wiktuałami, udaje mi się jednak obronić swoje zapasy, a psy zostają w końcu przywołane do porządku.

Ścieżka chwilami obniża się stromo. Wprawdzie jest to trawers, ale następna przełęcz leży ponad dwieście metrów niżej. Mijam sporo źródeł i potoczków, uzupełniam więc zapasy wody. Na przełęczy pora na kawkę, przy której wykorzystuję poprawę widoczności na kontemplowanie krajobrazu. Widać stąd masyw Mujer Muerta z profilu, a w dali pokazały się Siete Picos, a nawet Penalara i Maliciosa.

Z przełęczy, teraz już głównym szlakiem długodystansowym środkowej Hiszpanii - GR10 - podejście na ostatni dwutysięcznik na mojej trasie. Za Orlą Skałą (Pena el Aguila) żaden szczyt w Sierra de Guadarrama nie osiąga już takiej wysokości. Niebo znów się mocno zaciąga i raz z lewej, raz znowu z prawej, widać lokalne ulewy z burych chmur. Nie mam złudzeń - wcześniej czy później trafią i na mnie.

Bardzo piękna wędrówka. Łagodna i łatwa - gdyby nie ... to co masz na plecach
Nosiłem i ja takie coś - ale co najmniej ze dwie dekady wcześniej !
Szacun, Wojtku !

Rozumiem, że wdzięczny byłeś tym chmurom, kiedy zmyły z Ciebie ten pot i kurz ...

Pozdrawiam!
Piotr

plavac napisał(a):Bardzo piękna wędrówka. Łagodna i łatwa - gdyby nie ... to co masz na plecach
Nosiłem i ja takie coś - ale co najmniej ze dwie dekady wcześniej !

Na początku wędrówki był pierońsko ciężki. Teraz miałem już połowę wiktuałów pożartych, więc było łatwiej.
Wtedy sobie mówiłem: Nigdy więcej. A jednak później znowu tak wyruszyłem...

plavac napisał(a):Rozumiem, że wdzięczny byłeś tym chmurom, kiedy zmyły z Ciebie ten pot i kurz ...

Nie cierpię moknąć w deszczu.

Pozdrawiam,
Wojtek

plavac napisał(a):Bardzo piękna wędrówka. Łagodna i łatwa - gdyby nie ... to co masz na plecach
............................
Szacun, Wojtku !

Oj taaa ... ekwipunek budzi szacunek !

... a okolica bardzo,bardzo !

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Oj taaa ... ekwipunek budzi szacunek !

Wiesz... to co zwykle jeździ sobie w bagażniku, czyli wieka torba-kuchnia - tu jeździła na moim grzbiecie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

mariusz-w napisał(a):Oj taaa ... ekwipunek budzi szacunek !

... to co zwykle jeździ sobie w bagażniku, czyli wielka torba-kuchnia - tu jeździła na moim grzbiecie.

A przecież absolutnie nic nie przypomina w Tobie Equus asinus var. catalana !

Pozdrawiam!

plavac napisał(a):A przecież absolutnie nic nie przypomina w Tobie Equus asinus var. catalana !

Osioł kataloński?



Leticia przyniosła mi na swoim grzbiecie chleb z dolin.
Imię dostała na cześć żony następcy tronu. Teraz zostanie królową Hiszpanii.

Pozdrawiam,
Wojtek

Obniżam się lekko i na podejściu na kolejny szczyt - Alto de la Penota - spadają na mnie pierwsze krople. Nie jest to jeszcze porządny deszcz, niemniej podłoże robi się mokre. Wierzchołek tej góry zbudowany jest nastermanych głazów, tworzących gdzieniegdzie fantazyjne kształty. Ostrożnie, po mokrych kamieniach, wchodzę na szczyt, nie odmawiając sobie przyjemności zaglądania znów w małe żlebiki i wąskie przejścia.

Z wolna zapada wieczór, więc rozglądam się za fajnym miejscem na nocleg. Mijam małe stado byków, które wprawdzie spoglądają na mnie spode łba, ale nie zdradzają ochoty na corridę - czego nie mam im za złe.

Kawałek dalej, nie dochodząc jeszcze do przełęczy, znajduję po prawej stronie drogi miłe, płaskie miejsce wśród sosen i zrzucam tobół z grzbietu. Tu stanie dziś mój dom.
Kiedy kończę wieczorny posiłek, zza chmur wychodzi słońce. Patrzę na zegarek - kończy się właśnie "la hora magica".

Franz napisał(a):Leticia przyniosła mi na swoim grzbiecie chleb z dolin.
Imię dostała na cześć żony następcy tronu. Teraz zostanie królową Hiszpanii.

Niezbadane są ścieżki przeznaczenia ...

Franz napisał(a):...małe stado byków, które wprawdzie spoglądają na mnie spode łba, ale nie zdradzają ochoty na corridę - czego nie mam im za złe.

Na śliskim kopytka by nie trzymały ... Teraz już wiesz, po co był ten deszcz.

Franz napisał(a): Patrzę na zegarek - kończy się właśnie "la hora magica".

W ciągu ostatnich kilku dni nauczyłem tego pojęcia wiele osób. W ich imieniu - Gracias !

Pozdrawiam!
Piotrek

Franz napisał(a):

Klasa!