Hiszpania: od Andaluzji po Kraj Basków

Piękna trasa a na Twoich zdjęciach nie widać tłoku na szlaku . W naszych górach to prawie niespotykane .
Tylko góry , chmury , wiatr i samotny wędrowiec . . .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Piękna trasa a na Twoich zdjęciach nie widać tłoku na szlaku . W naszych górach to prawie niespotykane .
Tylko góry , chmury , wiatr i samotny wędrowiec . . .

Wiesz, ile ci Hiszpanie mają u siebie gór!

Pozdrawiam,
Wojtek

Zaczyna padać deszcz. Nakładam na siebie i plecak warstwy ochronne i trawiasto-kamienistym terenem pokonuję kolejne garby Cuerda Larga. Deszczyk chwilami ustaje, ale tylko z rzadka pokazuje się cokolwiek z leżących na południe ostrych turni cyrku La Pedriza.

Już za Hierro - najwyższym szczytem łańcucha - dostrzegam przed sobą stado, ale mgła szybko je ponownie zasnuwa. Kozice? Staram się iść, nie robiąc hałasu, i gdy jestem dość blisko tego miejsca, kolejny powiew wiatru odsłania kurtynę. Koziorożce! Spore stado. Spoglądają na mnie przez chwilę, po czym dalej spokojnie skubią trawę.

Trochę się przeciera. Podążam ciągle na wschód szlakiem GR10, wypatrując po prawej łącznika do najpiękniejszego cyrku w tych górach. Nie wiem, czy spotkam jakieś wyraźne rozstaja, wybieram więc trawers szczytu Navahondilla i po mokrej trawie kieruję się bardziej na południe. Pod nogami krzyżują się różne ścieżki, raczej zwierzęcego pochodzenia.

To ostatnie zdjęcie pokazuje wysokość i rodzaj gór ( szkoda , że pogoda nie była łaskawsza )

Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):To ostatnie zdjęcie pokazuje wysokość i rodzaj gór ( szkoda , że pogoda nie była łaskawsza )

Pogoda następnego dnia wynagrodziła mi wszystko.

Pozdrawiam,
Wojtek

Stopniowo pojawia się coraz więcej kamieni i większych głazów, idę więc ostrożnie, bo o poślizg nietrudno. Gdy osiągam skały nad przełęczą Collado de Matasanos, oddzielającą mnie od La Pedriza, wykorzystuję poprawiającą się pogodę na mały piknik.

Znajduję się na zewnątrz podkowy, jaką tworzy ten jedyny w swoim rodzaju cyrk skalny, ale już stąd mogę podziwiać niektóre jego fantastyczne formy, jak zestawy turniczek, tworzących piszczałki organów, czy Dedo de Dios, który mnie przypomina bardziej zajączka, niż Palec Boży. Gdy ruszam w dalszą drogę, pokazują się już błękitne płaty nieba i robi się cieplej.

Tuż za przełęczą wchodzę na ścieżkę, oznaczoną biało-żółtymi paskami - jestem więc na pequeno recorrido. Szlak lekko się obniża pod samymi skałami, sprowadzając do przełączki w grani, a ja raz po raz zadzieram głowę - to na strzeliste, smukłe turniczki, to znów na przysadziste baby. Z kolei po prawej, ponad otwierającą się doliną Los Hoyos, wyraźnieje Cuerda Larga - grzbiet, którym szedłem przez pierwszą połowę dnia, prawie go nie widząc.

Z samej przełączki mam już wgląd w północną część cyrku La Pedriza. Poniżej skalistych grani rozciąga się teren trawiasto-krzaczasto-kamienisty, przecięty ciemnozieloną smugą lasu sosnowego. W kilku miejscach ponad korony drzew strzelają mniejsze czy większe spiczaste turnie. Ścieżka opada stromo i zanurzam się w ten las, znajdując również i tutaj mnóstwo przedziwnych formacji. Tu potężne kamole ułożone jeden na drugim w kształcie śnieżnego bałwana, dalej skała oparta o drzewo, to znowu drzewo wyrastające ze szczeliny pomiędzy dwoma głazami.

Cóż za ciekawe formacje skalne. Bardzo ładny ten szlak

Niesamowite te głazy i szpiczaki
W takim terenie wędrowanie bez oznaczonych szlaków musi być nielada wyzwaniem

Pozdrawiam
Piotr

Ze dwa z tych ostatnich zdjec jak z Blednych Skal czy Szczelinca

Pozdrowienia

blackmore2k3 napisał(a):Cóż za ciekawe formacje skalne. Bardzo ładny ten szlak

piotrf napisał(a):Niesamowite te głazy i szpiczaki

tony montana napisał(a):Ze dwa z tych ostatnich zdjec jak z Blednych Skal czy Szczelinca

Zaczyna się Pedriza. Co krok - będzie piękniej.

piotrf napisał(a):W takim terenie wędrowanie bez oznaczonych szlaków musi być nielada wyzwaniem

Znakowanie w Pedrizie nie było najgorsze. Co innego stanowiło tam wyzwanie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Cudne miejsca ... świetne fotki.

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Cudne miejsca ... świetne fotki.

Te ostatnie raczej średnie. Ale znacznie lepsze będą już w najbliższych odcinkach.

Pozdrawiam,
Wojtek

Pojawiają się drobne strumyki, płyną spod kamieni, pod kamienie, chwilami pod ziemią, by za moment wypłynąć na ścieżkę. Muszę się przeciskać w wąskich przesmykach, gdzie mój zadni przyjaciel przypomina mi o swoich gabarytach. Jestem zafascynowany tym lasem, tym zaczarowanym światem głazów, drzew i strumieni i już wiem, że na mapie miejsc najpiękniejszych pojawia się nowa nazwa - La Pedriza.

Mijam jeszcze kamienny sarkofag i dalej ścieżka sprowadza na dno doliny, a tam - zupełnie odmienny świat. Odwykłe od hałasu uszy napełniają się gwarem trzydzieściorga dzieciaków z opiekunami. Grupa sunie właśnie do schroniska, które i ja obrałem za cel dzisiejszego dnia. Za chwilę okazuje się, że prywatne schronisko Giner de los Rios tylko dlatego jest tego wieczora czynne, iż ta grupa ma rezerwację.