Hiszpania: od Andaluzji po Kraj Basków

Z drugiej strony już tylko kaskada. Rozglądam się wokół, konsultuję z mapą, wracam kawałeczek. Coś na kształt ścieżki schodzi do wypływającego z jeziorka potoku - spróbuję. Kijki pomagają zachować równowagę przy jego forsowaniu. Na drugim brzegu odnajduję kamienne kopczyki, poustawiane dość gęsto, ale zabawnie - oprócz zwykłych kopczyków, czasami sterczy jeden kamień na sztorc postawiony, w kilku miejscach ułożone po dwa, trzy kamienie na nisko wyrastających gałęziach drzew. Rolę spełniają - zwracają uwagę. W ten sposób przekraczam mnóstwo małych strumyków; później kopczyki zanikają, ale utrzymując kierunek, dochodzę na grzbiet, a na nim znajduję ponownie biało-czerwone paski. Nimi przez niezbyt gęsty las, potem szerokie polany i ostatnie kilkaset metrów szosą do przełęczy Los Cotos.

Jest parking, kilka zabudowań typu hotele, restauracje oraz spora lecz stroma łąka - jakoś nie widzę dobrego miejsca na postawienie i wysuszenie namiotu. Będzie jednak musiał poczekać aż do wieczora. Podchodzę do okrągłej budki straży parkowej i pytam o możliwość zostawienia części moich gratów. Dziewczyny w mundurach lekko zafrasowane, tłumaczę więc, że nie chodzi mi o pilnowanie, tylko o pozostawienie - najchętniej - pod ławą, stojącą na zewnątrz. Uzyskuję zgodę, przepakowuję się i po szybkim posiłku ruszam prężnie trawersem najwyższego masywu w tych górach w kierunku rozsianych jezior.

Najpierw do Laguna Grande pod wierzchołkami Dos Hermanas (Dwie Siostry).

Potem dalej na północ, mijając urokliwe Cinco Lagunas (Pięć Stawów) aż do ostatniego - Laguna de los Pajaros (Ptasie Jezioro).Po drodze mnóstwo mniejszych i większych kaskad, spadających z urwisk Penalary i ginących w stromych zboczach masywu, opadającego dalej w dolinę, z której dopiero co przybyłem. Cóż, jestem właśnie w najbardziej alpejskim fragmencie Sierry de Guadarrama.

Zataczam szeroki łuk i osiągam dosyć płaski w tym miejscu, główny grzbiet pasma.

W miarę, jak podchodzę, grzbiet się zawęża, w końcu przechodzi w grań. Wspomagając się rękoma, zdobywam dwa kolejne wierzchołki Riscos i po następnych dwudziestu minutach staję na najwyższym szczycie. Penalara ma 2428m n.p.m., dzięki czemu Sierra de Guadarrama jest po Sierra de Gredos drugim, co do wysokości, pasmem hiszpańskiego Sistema Central.

Gratki!
A jesli mnie pamiec nie myli to Madryt jest bodajze najwyzej polozona europejska stolica

tony montana napisał(a):A jesli mnie pamiec nie myli to Madryt jest bodajze najwyzej polozona europejska stolica

Całkiem możliwe - leży na mesecie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Robi się zimno, a co gorsza - psuje się widoczność. Nie zabawiam długo na szczycie i kontynuuję marsz na południe, w kierunku przełęczy Los Cotos. Mijam całkiem spore nawisy śnieżne i wkrótce spoglądam już na przełęcz, leżącą nisko pode mną. Dobrze widać trasę kolejki na następną przełęcz. Abantos sugerował, bym z niej skorzystał, ja jednak postanawiam odwrócić kolejność i najpierw udać się na Cuerda Larga.
Schodzę zakosami, mając nadzieję, że zostawione przy budce strażników rzeczy zastanę w komplecie. Okazuje się, że wszystko jest tak, jak zostawiłem, a ilość strażników - mimo wieczornej pory - nie zmniejszyła się, chociaż sporej zmianie uległa ich płeć. Jeden z zielono umundurowanych młodzieńców sugeruje mi spanie w położonym nieopodal schronisku El Pingarron. Pokazuje mi przez lornetkę widoczną między drzewami białą ścianę budynku - to nieczynne w tej chwili schronisko ma dostępne pomieszczenie w niezagospodarowanej części. Akceptuję propozycję. Pytam jeszcze o wodę. Ponoć tylko z rzeki, zaopatruję się więc z ujęcia jeszcze przed opuszczeniem sympatycznych strażników i ruszam w ostatni, krótki fragment dzisiejszej trasy.

Po kwadransie jestem na miejscu. Mam do dyspozycji dwie prycze w małym pomieszczeniu o niskim, skośnym dachu. Daleko w dole szumi rzeka - dobrze, że nie muszę schodzić po wodę. Rozkładam namiot obok schroniska - jest wietrznie, więc schnie szybko. Po kolacji, już po ciemku zwijam go i przygotowuję wszystko na następny dzień. Kiedy studiuję mapki, słyszę, jakby piach uderzał o drzwi. Co jest? Sprawdzam - deszcz... Gdy układam się do snu, uderzenia powtarzają się jeszcze kilka razy. Zasypiam z cichą nadzieją, że następnego dnia deszcz nie będzie jednak chciał mi zanadto uprzykrzać wędrówki.

weldon napisał(a):Świetny pomysł na lotnisko na tej górze

A to i tak po Sierra de Gredos najbardziej skalisty fragment Gór Kastylijskich.

weldon napisał(a):Było go wpuścić i wyjść zanim się obudzi

Mokra noc? Brrr...

Pozdrawiam,
Wojtek

Gdy opuszczam moje gościnne schronienie przed ósmą rano, góry toną w chmurach. Podchodzę szerokim grzbietem na Bola del Mundo, mijając po lewej niezbyt piękne oznaki, iż teren jest eksploatowany zimą przez narciarzy. Chwilami po prawej przebija się poszarpany grzbiet Siete Picos, za mną majaczy Penalara, wkrótce jednak wszystko zaciąga się dokładnie i kiedy trawersuję pod samym wierzchołkiem Kuli Ziemskiej (Bola del Mundo), ledwo rozróżniam maszty przekaźników.