Hiszpania: od Andaluzji po Kraj Basków

Nie wiem czy starczy mi czasu do lata na przeczytanie wszystkich Twoich tematów wycieczkowych...
Przyznam też, że jestem pod MEGA wrażeniem ilości miejsc jakie zwiedziłeś i długości tras jakie przebyłeś
Choć osobiście nie jestem zwolennikiem górskich wspinaczek ale inne miejsca jak najbardziej przypadły mi do gustu i całkiem możliwe, że w niektóre z nich podążę Twoimi śladami dlatego zamieszczaj mapki

Pozdrawiam
Kamil

Quecal napisał(a):Nie wiem czy starczy mi czasu do lata na przeczytanie wszystkich Twoich tematów wycieczkowych...

Miło mi, że zajrzałeś.

Quecal napisał(a):Choć osobiście nie jestem zwolennikiem górskich wspinaczek ale inne miejsca jak najbardziej przypadły mi do gustu i całkiem możliwe, że w niektóre z nich podążę Twoimi śladami dlatego zamieszczaj mapki

W tym wątku górska trasa w Sierra de Gadarrama jest tylko preludium do prawie pozbawionej wycieczek górskich trasy objazdowej po całej Hiszpanii. Jeśli Cię ten kraj interesuje - zapraszam do śledzenia.

Pozdrawiam,
Wojtek

Schodzę teraz w kierunku głębokiej przełęczy nad Valdemanco, mijając po drodze formacje skalne o ciekawych kształtach - to skalnych grzybów, to znów inkaskich murów, z idealnie dopasowanymi do siebie głazami. Prowadzą mnie biało-żółte znaki PR. Obniżając się, studiuję uważnie masyw przede mną. Myślę, że najlepiej będzie, jeśli spróbuję pójść prosto w górę, prawym skrajem lasu. Na lewo od niego już skały, pas zieleni bez głazów też nie jest zbyt szeroki - mam nadzieję, że nie będą to jakieś ostre krzaki. Zresztą, wkrótce się okaże.

Tymczasem moja dróżka rozszerza się do drogi i szybko osiągam przełęcz. Szlak, oznaczony tabliczką "PR - Madrileno13" odchodzi w dół, a ja idę jeszcze kawałek drogą w górę i zbaczam na skraj lasu. Zieleń na jego skraju okazuje się jednak być krzaczorami, za to sam lasek - wspaniały! Rzadki, sosnowy las, nie dość, że umożliwia wygodny, choć stromy sposób zdobywania wysokości, to jeszcze oferuje dobroczynny cień. W połowie podejścia ładna skalna wychodnia z widokiem na południe - dobre miejsce na piknik. Pico de la Miel wygląda stąd, jak niczym się nie wyróżniająca kupka kamieni, ale Cancho Gordo nadal imponuje swoją szczytową piramidą.

Po posiłku dalej stromo przez las, a na grzbiecie trafiam na drogę, którą łagodnie się wznosząc, docieram na pierwszy z dwóch wierzchołków Mondalindo, na którym stoi maszt przekaźnika.

Krótki spacer na drugą kulminację, chyba odrobinę wyższą i zejście na szerokie pastwiska z pasącymi się krowami.

Ech , ta UE . . . nawet byczek Fernando z rejestracją na uszach . . .

Okoliczności przyrody piękne


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Ech , ta UE . . . nawet byczek Fernando z rejestracją na uszach . . .

A ja myślałem, że te kolczyki to tak - dla urody.

Pozdrawiam,
Wojtek

Po kolejnym szczycie - Cabeza de la Brana - schodzę najpierw stromo, a potem rzadkim laskiem z krzyżującymi się ścieżkami, by trafić na wariant głównego szlaku - GR10-1 (gran recorrido) - i nim na duży teren rekreacyjny z ławami, stołami i obfitym w wodę ujęciem.

Masz rację, czas na kawkę .

mysza73 napisał(a):Masz rację, czas na kawkę .

Mam nadzieję, że smakowała co najmniej tak, jak ta moja - wypita w plenerze.

Pozdrawiam,
Wojtek

weldon napisał(a):Cienki ten drucik
Musi pod napięciem, tylko skąd tam prąd?

Nie dam teraz głowy, ale wydaje mi się, że tam nie było elektrycznego pastucha.
Natomiast widziałem gdzie indziej zasilanie. Akumulator wielkości samochodowego i mały panel słoneczny.

Przy okazji - mnie już trzykrotnie elektryczny pastuch szarpnął...

Pozdrawiam,
Wojtek

Po kawce wkraczam na szosę, przebiegającą przez przełęcz i szukam dalszego szlaku. Odchodzą ścieżki oznaczone hasłami "ekologiczna", "botaniczna", a mojego GR10 brak. Schodzę kawałek szosą, potem wracam i wybieram wariant ekologiczny. Ścieżka wspina się przez las i doprowadza do szerokiej, leśnej drogi. Podążam nią i spotykam turystę z małym plecaczkiem. Pytam, czy to droga na Casas de Hornillo. Tego nie wie, ale jeden dom (casa) kawałek dalej stoi. Pytam więc, czy widział gdzieś szlak. Niestety, nie.

Cóż, ruszam dalej i od razu dostrzegam na drzewie mocno już starty biało-czerwony pasek szlaku GR. Więc jednak jest to moja droga! Na mijanym zabudowaniu widzę tablicę z nazwą "Hornillo" - wszystko się zgadza. Mijam jeszcze ze dwa mocno starte paski, po czym krótkie zawahanie na rozwidleniu dróg - w lewo zielona strzałka z zielonym chłopkiem, wybieram więc prawą odnogę. Słuszna decyzja, gdyż po chwili rozróżniam szczątki szlaku, namalowanego na drzewie, gdy miało ono znacznie mniej słoi niż dziś.

Franz napisał(a):Przy okazji - mnie już trzykrotnie elektryczny pastuch szarpnął...

Najnowsze badania sugerują, że elektrowstrząsy pobudzają rozwój nowych naczyń krwionośnych w niektórych rejonach mózgu.


Pozdrawiam