Gry.

....

to moze ja nieśmiało...gram w zielone

pictures,scrable,remika,z wuczkami w wojne,na zapalki w pokera.To zalezy ile osob mam w domu.

TOOOO

Dla tych co ukończyli 18 lat. Strona nie jest zawirusowana, pełen legal.
Dodam że testowałam jedna z wersji.

Japona napisał(a):to moze ja nieśmiało...gram w zielone

to ryzykowna gra

,,Czy masz zielone? - Nigdy go nie zapominam...
A ty czy masz je? - Zawsze je na piersi noszę...
Wiem, jakie lubisz liście, zobacz tedy proszę.
Co dzień oto bez świeży w butonierkę wpinam.

Kochasz mnie jako wprzódy? Nicżeś nie zmieniona?
Nie zapomnisz mnie nigdy? - Nigdy nie zapomnę!
- Dziś o pamięć nie prosisz, oczy spuszczasz skromne
I chociaż nic nie mówisz, wiem... już gra skończona...

Lecz nie masz zielonego - wszak już dzisiaj pomnę,
Gdyś prosiła o pamięć, rzekłem: nie zapomnę...
I do końcam na piersiach nosił liść zielony.

Dzisiaj zbędny odpinam - zakład nasz skończony...
Owa gra osobliwa, w której bardziej bywa
Smutnym wygrywający niż ten, co przegrywa''

Kiedys to nawet w chińczyka na pieniądze graliśmy-groszowe kwoty,ale emocje całkiem spore były,teraz w kierki w Kurniku.

Ponekod, in te kako volim spokoj tvojega sna izzivati,
tresljajem svetla preko tebe preskakovati
in v toplim oddajama tvojega hrama z domišljijo zahajam.
A kad me po neki žarek nemirnih misli tiho spomni
kakšno se bogastvo v tem prekrasnem hramu krije,
moram te prebuditi in skupaj s teboj v njemu uživati.

,,Obmyślam świat, wydanie drugie,
wydanie drugie, poprawione,
idiotom na śmiech,
melancholikom na płacz,
łysym na grzebień,
psom na buty...
Co to jest miłość
Nie wiem
Ale to miłe
Że chcę ją mieć
Dla siebie
Na nie wiem
Ile
Gdzie mieszka miłość
Nie wiem
Może w uśmiechu
Czasem ją słychać
W śpiewie
A czasem
W echu
Co to jest miłość
Powiedz
Albo nic nie mów
Ja chce cie miec
Przy sobie
I wiem
Czemu
Dziękuję Ci że miałaś ręce nogi ciało
że jesteś grzeczna Magdaleną
że wyrzuciłaś na zbitą głowę kupców ze świątyni
że nie byłaś obojętną liczbą doskonałą''

Pewnego dnia idziemy na spotkanie, nie mając
pojęcia, kogo możemy spotkać. Nie wybieramy
miejsc, bo miejsca wybierają nas.

,,A kiedy ćmy wieczorem o szyby łopocą,
A serce pierś rozrywa niespokojnym biciem -
Czy wiesz, co mały świerszczyk gra w kominie nocą?
Czy wiesz, że to bez ciebie życie nie jest życiem?
Kocham i tęsknię, chcę widzieć Cię stale
i obiecuję ~ nie złościć się prawie wcale.
Lecz powiedz mi, kiedy Cię wreszcie zobaczę,
bo serce me małe nieustannie płacze.
Dlaczego boisz się ze mną spotkania,
mimo wielkiego mego kochania?
Ciągle Ci mogę powtarzać te słowa,
tylko że może rozboleć Cię głowa.
Ja Ci powiem jeszcze ten raz,
Kocham Cię bardzo przez cały czas.''

I CANNOT live with you,
It would be life,
And life is over there
Behind the shelf

The sexton keeps the key to,
Putting up
Our life, his porcelain,
Like a cup

Discarded of the housewife,
Quaint or broken;
A newer Sèvres pleases,
Old ones crack.

I could not die with you,
For one must wait
To shut the other’s gaze down,—
You could not.

And I, could I stand by
And see you freeze,
Without my right of frost,
Death’s privilege?

Nor could I rise with you,
Because your face
Would put out Jesus’,
That new grace

Glow plain and foreign
On my homesick eye,
Except that you, than he
Shone closer by.

They ’d judge us—how?
For you served Heaven, you know,
Or sought to;
I could not,

Because you saturated sight,
And I had no more eyes
For sordid excellence
As Paradise.

And were you lost, I would be,
Though my name
Rang loudest
On the heavenly fame.

And were you saved,
And I condemned to be
Where you were not,
That self were hell to me.

So we must keep apart,
You there, I here,
With just the door ajar
That oceans are,
And prayer,
And that pale sustenance,
Despair!

Ostatnie godziny nocy, strach wejść do lasu,
ale wchodzimy. Ledwie widać ścieżkę,
po bokach czają się kształty. Bezgłośnie majaczą w ciemnościach
niepodobne do siebie znaki rozpoznawcze. Mucha węszy. Biegniemy.

Palące, mroźne powietrze tłoczy się w obolałe płuca.

Jak mało znaczy mój impet, gdy wpadam na skostniałą
formę iglastej gałęzi okrytej zmrożonym śniegiem.

Zmęczenie powtarza swój ograny chwyt, organy mojego ciała
śpiewają unisono. Zjawy się nie zjawiają,
nie ma innego świata, tylko rytmiczny chrzęst śniegu
i wysiłek, który powoli, powoli uwalnia.

Prowadź mnie ścieżko zielona

Do krainy dzikiego zioła

Gdzie młode śmieszne sarenki

Jedzą ci trawę prosto z ręki.

***
prosiłem dziewczynkę
- narysuj mi Drogę
dom
drzwi okna
i dym z komina -

narysowała wszystko
w kreskach deszczu
- ale ty jesteś w środku pod dwiema pierzynami -
mówiła

podziękowałem
zabrałem rysunek i odszedłem

- zaczekaj jeszcze piorun -
krzyknęła wyjmując czerwoną kredkę

lubię na ciebie patrzeć
żywa jesteś w pląsach i na dagerotypie
wyglądasz jakbyś wiedziała wszystko

żelazne bukwy ich praw
zabierają mi ciebie
odejmują od ust i rąk
zielony obłęd oplata bluszczem ściany mojego domu

jesteś małą dziewczynką nie wiesz nic
ja wiem już wszystko
czyli także nic
- wiele moglibyśmy sobie powiedzieć

nie jestem dzieckiem
jestem mężczyzną który pragnie Czułości
i lubi się bawić