Gruzja, Armenia - pogranicze Europy

Gruzja od paru lat przeżywa najazd polskich turystów. Relacje zgodnie donoszą, że wszyscy wracają zachwyceni krajem, gościnnością, jedzeniem i winem. Jako, że nad wakacjami w Gruzji myślałem od lat, w końcu postanowiliśmy sprawdzić na własnej skórze entuzjastyczne zachwyty nad tym kaukaskim krajem.
Studiując przewodnik i zdjęcia w necie, z góry odpuściliśmy wybrzeże morza Czarnego. Jakoś do Batumi nas nie ciągnęło – zamiast tego wybraliśmy parę dni do Armenii i nie żałujemy. I tak pewnej sierpniowej nocy wylądowaliśmy na lotnisku w Tbilisi, zaczynając nasz kaukaski rajd. Jako, że lądowaliśmy koło 1:00 w nocy, nocleg zabukowaliśmy jeszcze w Polsce. Hotelik okazał się miłym pensjonatem, położonym blisko stacji metra (to ważne). Nie pomnę ceny, ale aż taki tani nie był. W ogóle okazało się, że noclegi w Gruzji w przyzwoitych warunkach hotelowo-pensjonatowych kosztują całkiem sporo. Za to tanie są kwatery prywatne w różnym standardzie. Jako że w jednym miejscu spaliśmy jedną bądź dwie noce, jakość kwater znosiliśmy ze stoickim spokojem. Zwłaszcza, że bez względu na jakość noclegu, gospodarze zawsze byli przemili.
Parę słów o jedzeniu. Te było tanie i obfite, chociaż aż takich zachwytów nad kuchnią gruzińską nie podzielam. Zwłaszcza, jak po wyjątkowo tłustym i ciężkostrawnym chaczapuri mocno cierpiałem przez parę dni, co niestety odbiło wyjątkowo słabą kondycją w górach. Dużo bardziej odpowiadała nam kuchnia w Armenii
Teraz transport – publiczny też na szczęście tani. Poruszaliśmy się głównie marszrutkami – tak nazywane są minibusy w każdym poradzieckim kraju, które z zasady odjeżdżają kiedy się wypełnią pasażerami. Natomiast trochę po kieszeni bił transport w górach. Żeby dojechać i wrócić z trasy pieszej trzeba było dojechać samochodem 4x4 i tu już Gruzini sobie trochę liczyli. Opcją był wielodniowy trekking, ale na ten brakowało nam czasu.
Języki: starsze i średnie pokolenie rosyjski. Młodzi, jeżeli jakiś, to raczej angielski. Czasami z moim bardzo mocno ograniczonym, kulawym, szkolnym rosyjskim czułem się jak jednooki wśród ślepych, kiedy robiłem za tłumacza między miejscowymi, a backpakersami z zachodu, którzy tylko po angielsku ogarniali.
Na razie tyle wstępnych informacji i krótki skrót zdjęciowy z tego co zobaczyliśmy:

Jeszcze mam w pamięci Twoje kolorowe motyle i papugi z Indonezji oraz ciekawe miejsca z Izraela, a tu kolejny interesujący kraj,
w którym niestety jeszcze nie byłem. Z pewnością będę tu zaglądał.

Pięknie...

Pozdrawiam,
Wojtek

Gruzja przewija się w planach na przyszłość.
Siądę sobie i pooglądam co mnie tam czeka.

21monika napisał(a):Gruzja przewija się w planach na przyszłość.
Siądę sobie i pooglądam co mnie tam czeka.

To tak jak u nas...
Zajawka bardzo zachęcająca, zdjęcia ...jak zwykle

No to jedziemy.
Pierwszy dzień spędziliśmy w Tbilisi, zresztą dość krótki, bo odsypialiśmy transportową noc. Do centrum dostaliśmy się metrem, w którym na peronach mocno nieprzyjemnie waniało. Jak się okazało, nie była to wina śmieci czy zatkanych toalet, tylko siarkowych mineralnych źródeł, na których leży Tbilisi.
Zwiedzanie Tbilisi zaczęliśmy od centrum - Placu Wolności z pomnikiem – statuą Św. Jerzego.



Dalej ulicą Kote Afkhazi ruszyliśmy w stronę starego miasta i twierdzy Narikala. Po drodze mijamy XI-wieczną katedrą Sioni. Skoro jesteśmy przy sacrum, to w Gruzji jest Gruziński Kościół Prawosławny założony w I w. przez apostoła Andrzeja. Kościół konserwatywny - kobiety zobowiązane są do noszenia chusty na głowie i spódnicy. Turystkom wypożycza się stosowne łaszki.







Za chwilę lądujemy w pięknie odnowionej dzielnicy, pełnej knajpek.




Do twierdzy Narikala dostajemy się kolejką linową i oglądamy monumentalny pomnik Matki Gruzji.



Potem metrem przenosimy się na drugi koniec miasta, w okolice marketu Digomi. Pierwsze stoiska z gruzińskimi snikersami



To popularne czurczchele - czyli orzechy w wysuszonej galaretce z winogron. Okolica robi się nie już tak reprezentacyjna jak w centrum. Handel odbywa się wprost na ulicy.




Pierwsza obiadokolacja. Lądujemy na ul. Rustaveli na ponoć najlepszych w Tbilisi pierogach chinkali. Je to się trzymając pierożka za dziubek. Delikatnie przegryza, żeby wyssać rosołek i w końcu zjeść resztę.



I wieczorny tour po mieście. Wszystko pięknie podświetlone.








Symbol nowego Tbilisi Most Pokoju, popularnie przez mieszkańców zwany „podpaską”




I tak powitalny dzień dobiegł końca.

Zadam pytanie
Sam rezerwowałeś przelot i hotele - pensjonaty I skąd czerpałeś informacje o tym co zwiedzić, zdaje sobie sprawę - internet ale może jakieś konkretne przewodniki czy coś innego

Pozdrawiam
Monika

21monika napisał(a):Zadam pytanie
Sam rezerwowałeś przelot i hotele - pensjonaty I skąd czerpałeś informacje o tym co zwiedzić, zdaje sobie sprawę - internet ale może jakieś konkretne przewodniki czy coś innego

Pozdrawiam
Monika

Przed wyjazdem zarezerwowałem na bookingu nocleg tylko w Tbilisi (2 noce). W trakcie wyjazdu jeszcze 1 w Erewaniu (też booking). Cała reszta bez rezerwacji, szukane na miejscu, z czym zresztą nie było najmniejszego kłopotu. Wystarczyło zapytać kierowcę marszrutki, gdzie spać w danej miejscowości, to zawiózł pod drzwi. W dodatku tylko podwoził i sugerował adres, zostawiając nam dogadanie się z gospodarzami. Miałem wtedy pewność, że kasował żadnej prowizji za nagonienie klientów. Często też w popularnych miejscowosciach, na przystankach miejscowi już czekali, żeby zaoferować nocleg turystom. A jak wszystko zawodziło, to wystarczało zaczepić kogokolwiek i zapytać się o nocleg. Albo pokazał, albo zaprowadził, jak nie do siebie, to do znajomego, który miał aktualnie wolne miejsca. To działało nawet w dużych miastach. Co do informacji, to korzystałem z dwóch przewodników: Brandta i Lonely Planet.
Wojtek

Wcześnie rano zjeżdżamy metrem do stacji Didube, koło której znajduję się plac, z którego odchodzą marszrutki do wielu miast w Gruzji. My jedziemy do Stepancminda czyli dawnego Kazbegi, położonego na tzw Gruzińskiej Drodze Wojennej przecinającej Kaukaz i biegnącej aż do rosyjskiego Władykaukazu. Sama droga jest widokowa, ale pechowo pogoda była kiepska i niewiele było widać. Po drodze można było kupić turystyczno – cepeliowskie gadżety



Kazbegi jest punktem wypadowym na pięciotysięczny Kazbek i leży blisko granicy z Rosją, a konkretnie z Osetią Północną i Inguszetią. Niestety Kazbeka nie widać. Kłębią się chmury. Po znalezieniu kwatery z gatunku „taka sobie norka”, jako że było wczesne popołudnie postanowiliśmy zobaczyć granicę z Osetią i po krótkich negocjacjach jechaliśmy rozpadającym się żiguli w stronę wąwozu Dariańskiego, w którym jest przejście graniczne. Po drodze taksiarz zawiózł nas do Monastyru Archanioła






I na granicę z Osetią.



A w drodze powrotnej polecił krótką wycieczkę w góry, do ponoć efektownego wodospadu.





Po powrocie, za pośrednictwem nasze gospodyni, zamówiliśmy sobie transport na dzień jutrzejszy. Potrzebowaliśmy samochodu 4x4. Wieczorem żarcie w knajpce (właśnie tam się strułem) i niesamowity widok z naszej norki na wieczorny Kazbek z ikoniczną gruzińską świątynią Tsminda Sameba.



cdn

Cześć, świetny (kolejny) Twój wątek ..
Czym leciałeś do Gruzji i jeśli można zapytać ile to c.a. kosztuje. ?

Buber napisał(a):Cześć, świetny (kolejny) Twój wątek ..
Czym leciałeś do Gruzji i jeśli można zapytać ile to c.a. kosztuje. ?

Udało mi się znaleźć w promocyjnej cenie bilety Lufthansą. 3 bilety (w tym 1 do 12 lat) kosztowały koło 2100 zł. Wylot był w sierpniu. Bilety kupowałem bodajże w lutym. Większość korzysta z Wizz Air i ląduje w Kutaisi - jakieś 230 km od Tbilisi. Zazwyczaj wychodzi taniej, bo niby WIZZ to tanie linie. W moim przypadku Lufthansa była tańsza. Też w miarę tanio można znaleźć bilety liniami ukraińskimi. Trzeba monitorować, czekać na promocje, ale raczej na sporo przed planowanym wylotem
Pozdrawiam
Wojtek

tuktuk napisał(a):Przed wyjazdem zarezerwowałem na bookingu nocleg tylko w Tbilisi (2 noce). W trakcie wyjazdu jeszcze 1 w Erewaniu (też booking). Cała reszta bez rezerwacji, szukane na miejscu, z czym zresztą nie było najmniejszego kłopotu. Wystarczyło zapytać kierowcę marszrutki, gdzie spać w danej miejscowości, to zawiózł pod drzwi. W dodatku tylko podwoził i sugerował adres, zostawiając nam dogadanie się z gospodarzami. Miałem wtedy pewność, że kasował żadnej prowizji za nagonienie klientów. Często też w popularnych miejscowosciach, na przystankach miejscowi już czekali, żeby zaoferować nocleg turystom. A jak wszystko zawodziło, to wystarczało zaczepić kogokolwiek i zapytać się o nocleg. Albo pokazał, albo zaprowadził, jak nie do siebie, to do znajomego, który miał aktualnie wolne miejsca. To działało nawet w dużych miastach. Co do informacji, to korzystałem z dwóch przewodników: Brandta i Lonely Planet.
Wojtek

Dziękuję

Dzisiaj zaplanowaliśmy wycieczkę do doliny Sno i wioski Juta, skąd mieliśmy zamiar podejść w stronę masywu Chaukhi o iście dolomitowych kształtach, a później wejść na przełęcz o tej samej nazwie, wysokiej na około 3300 m. Niestety rano pada. Nic nie widać, ale plan to plan – jedziemy. Dolina Sno jest piękna, zielona. Płaskie dno i strome zbocza. W Juta kończymy jazdę, umawiamy się na powrót i idziemy w stronę masywu Chukhi. Początkowo mży, ale pogoda się poprawia. W końcu przestaje padać.
Trochę się obawiamy czy trafimy na właściwą drogę. Mapy oczywiście nie mamy, żadnego towarzystwa po drodze, a opis trasy z przewodnika, to dwie linijki tekstu. Na początku droga jest prosta. Idziemy łagodnie się wznosząc potężną doliną w stronę skalnego masywu Chaukhi








Imponuje rozłegłość tych gór i zieloność stromych zboczy




Niby nie jest stromo, a idzie się a oddechu brak. W końcu zmęczeni docieramy pod Chaukhi.





Tu skręcamy w stronę trawiastego stromego zbocza i podchodzimy na niedaleką już przełęcz. Chociaż tak naprawdę to do tej pory nie jestem pewien, czy trafiliśmy na tę właściwą. Nie mniej widoki były przednie. Odsłonił się nawet Kazbek.







Podczas powrotu pogoda się całkiem poprawiła, wychodziło nawet słoneczko i wszystko dookoła nabrało dodatkowych kolorów.













cdn

Drugi dzień w Kazbegi. Pogoda chmurzasta, ale dobrze rokująca.



I faktycznie szybko się rozchmurza. Wreszcie widać Kazbek w całej okazałości.



Dziś w planie wycieczka w stronę Kazbeku. Chcieliśmy dojść do początku lodowca. Pierwszy etap to strome podejście do kościołu Tsminda Cameba czyli Św. Trójcy, położonym 400 m nad Kazbegi. Można tam wygodnie wjechać samochodem 4x4 za jedyne 50$. Odpuszczamy i idziemy na własnych nogach. Podejście jest strome, ale widoki na dolinę poniżej to rekompensują.



Wreszcie koniec podejścia i stajemy przed Tsminda Cameba. Poniżej w dole mamy dolinę, w której leży Kazbegi. Po drugiej stronie wypiętrza się majestatyczny Kazbek. Niewątpliwie jeden z najpiekniejszych widoków w Gruzji.







Idziemy dalej do góry.




Wraz z podejściem pięknieje też widok na kościółek w dole, który wraz ze zmieniającą się wysokością i oświetleniem wygląda coraz piekniej





Niestety pogoda powoli się psuje. Kazbeka już nie widać. Idziemy powoli, bo wczorajsza wycieczka daje o sobie znać.





Wreszcie dochodzimy na przelęcz około 3000 m. Widać lodowiec, ale szczyt tonie w chmurach.




Po sesji zdjęciowej zarządzamy odwrót. Jest już późno, a do lodowca jeszcze kawałek drogi i mimo, że niezwykle plastyczne, bardzo nam się nie podobały napływające chmury.




Jeszcze pożegnalny widok na Tsminda Cameba i schodzimy do Kazbegi. Kiedy dotarlismy do kwatery zaczęło lać.

Zaczyna się piękna relacja. Zdjęcia cudnej urody. Będę stałym czytelnikiem, ponieważ Gruzja to mój cel na wrzesień, i od razu konkretne pytanie: co bardziej opłaca się wymieniać, euro, czy dolary?
Pozdrawiam. Tomasz.