Moja Grecja - Ελλάδα μου - MCR

Po słodkim leniuchowaniu na plaży czas na obiad i pomysł na dalszą część popołudnia.
A że, poza spacerem do portu, niewiele nam pozostało - szybko podejmujemy decyzję. Idziemy
I choć czułem poranną trasę w nogach, ponownie decydujemy się na "rundkową" trasę - idziemy od wschodu, wracamy od zachodu.



W słońcu i dobrym oświetleniu wyspa prezentuje się wyśmienicie, a cała droga jest męczącą przyjemnością







tu widać rozwidlenie - zarówno prawa jak i lewa droga prowadzi do Aghios Georgios, my wybieramy prawą. Drugą wrócimy



widać już miejską plażę





udajemy się jednak obok



Bezskutecznie, kilkukrotnie, próbuję podjąć pieniądze z bankomatu. Żadna karta nie działa, choć za każdą transakcją bankomat przeprowadza przez pełną ścieżkę podjęcia gotówki. Kilka pytań o rodzaj konta, walutę, pin i nic.
Może awaria? Spróbuję jutro, albo za kilka dni na Donoussie.
Początek urlopu za każdym razem jest taki sam - jest początkiem nie ma potrzeby pilnowania budżetu.

Oby tylko gotówka się znalazła, bo będzie problem... Tymczasem szwędamy się chwilę po okolicy









jeszcze tylko drobne zakupy w markecie i powoli wracamy







O. Młody ma już tu swój dom



Po 18 docieramy do Livadii



Olek zaplanowaną kąpiel ma na 20, później kolacja i spanie. Trochę więc czasu jeszcze pozostało, co wykorzystuję na danie mu odrobiny przyjemności z plażowych zabaw





Fajnie tu





i jaki duży jestem



Na koniec jeszcze podpis na plaży



i wracamy. Kolejny udany dzień.
Nie wiem co takiego ma Iraklia w sobie, że choć nie ma tu nic - uwielbiam ją. Może za ten spokój i brak komercjalizmu?
Obok Schinoussy to najspokojniejsza Mała Cyklada, a że ta pierwsza nie przypadła mi do gustu.
Najgorsze, że już jutro musimy stąd wyjeżdżać. Nie wystarczy więc czasu na realizację całego planu zwiedzania. Może to i dobrze, bo to doskonały pretekst żeby tu wrócić za kilka lat.
Pisałem już, że uwielbiam Iraklię? Mógłbym tu mieszkać...

15/06/2016
Ostatni dzień na Iraklii spędzamy na plażowaniu. Odliczamy już, niestety, godziny do wyjazdu.
O 15 Martin zabiera nas z Livadii i zatrzymujemy się jeszcze w barze na szybkie napoje. Obiecujemy, że wrócimy.
Punktualnie o 15:40 przypływa Skopelitis z przesympatyczną załogą wsiadamy i przed 18 docieramy na Donousse.
Christos z Iliovasilema, czeka już na nas w porcie. Jego również poznaliśmy w ubiegłym roku, a w nagrodę za powrót na wyspę dostajemy świeżo oddane do użytku pokoje.
Pachną nowością, są przestronne, z dużym tarasem i dobrze chłodzącą lodówką

16/06/2016. Donoussa.
Wciąż piękna i zachęcająca jak dla mnie to najładniejsza mała cykladka. Czasu nie będziemy mieli tutaj dużo, więc już rano zbieramy się na plażę. Skrótami, nieoznaczonymi, napotykając co chwilę na jakieś zielska



Chcę pokazać familii Kendros. Plan jest taki, abyśmy każdy dzień spędzili w innym miejscu, choć i tak wiem, że czasu nie wystarczy na każdą plażę. Ponownie jest to dobry pretekst, by tu kiedyś wrócić

No to idziemy





trochę takie country side



Ten kato milos (dolny wiatrak) kusi...



my jednak schodzimy jedynie kilka stopni niżej, oglądając Kendros z góry.







Postanawiamy jednak wrócić do pokoju, położyć spać Olka i po drzemce tutaj wrócić, przy czym nie powielając drogi - nadrabiamy ją, wracając przez Chorio

Tuż przed 13 ponownie kierujemy się w stronę Kedros



tym razem schodzą do tej, częściowo naturystycznej, plaży.



Dostaję zielone światło od małżonki na wyprawę do Kato Milos, nie zastanawiając się długo postanawiam skorzystać z okazji.
Familia zostaje na plaży, młody zajęty wiaderkiem i łopatką. Powinno być dobrze



40 minut, całkiem nieźle. Nawet jeśli na pierwszy rzut oka wygląda na daleką wyprawę

Jeszcze rzut okiem na Kendros



i powoli pod górę



ścieżka jest oficjalną trasą, oznaczenie więc wzorowe



widoki po drodze - zachwycają...







cel podróży na wprost



idę więc dalej



i dalej...



wiatrak już niemal w zasięgu. Trochę tu wieje - co chyba zaskoczeniem być nie powinno, skoro wybudowano go na tym wzgórzu



piękna jest Donoussa. Już żałuję, że tak krótko tu będziemy...



i docieram. Marsz faktycznie zajmuje okoł 30-35 minut











na górze spotykam jakichś turystów, wymieniamy kilka pozdrowień i niemal w tym samym czasie ruszamy w dół



po drodze Vathi



i niesamowity lazur morza egejskiego...



Zmęczony lecę do pobliskiego baru po coś do picia. Spędzamy trochę czasu na plaży, leniwie zbierając się później w kierunku noclegów.
Trzeba wykąpać i nakarmić Olka i położyć go spać. Jeszcze tylko szybka kolacja i rzut okiem na wieczorną Donousse





Kocham to miejsce

17/06/2016
Każdy dzień zaczyna się podobnie - śniadanie, poranny spacer, drzemka młodego i dopiero później można coś planować.
Pogoda piękna i mimo problemu z bankomatem, który pojawił się już na Iraklii, korzystamy z uroku wyspy.
Przy okazji dowiaduję się, że najnormalniej (albo i nie) w świecie skończyła się w nich gotówka i nie wiadomo kiedy pojawi się ponownie.
Huh, Trzeba będzie coś wymyślić z płatnościami za nocleg



Donoussa nie jest duża i miasto-port jest tam jedyną osadą z prawdziwego zdarzenia.









Młody Posejdon nie pozwolił sobie na przejście obok plaży bez starania się o panowanie nad morzem i plażą





Wracamy do pokoju, Olek idzie spać, a ja proponuję abyśmy dalszą część dnia spędzili w Kalotaritissie (miejscowi mówią na nią również Kaloratisa).



Na piechotę z Posejdonem za daleko, korzystamy z miejscowego autobusu. Po mniej więcej 30 minutach docieramy do niby wioski, zamieszkałej zdaje się przez kilka osób. Jest tu kilka fajnych - moim zdaniem - plaż.
Mnie się podoba, małżonce niekoniecznie. Ważne, że Olek zadowolony



fajnie i spokojnie tu. W ubiegłym roku zwiedzaliśmy najdalsze plaże, tym razem zajmujemy jedną z trzech najbliższych



Jest tutaj jedna tawerna, z usług której korzystamy. Zamawiam rybę, Asia kalmary. Olek je wszystko





jak widać, bardzo mu się tu podobało ;D



Fajnie, że istnieją na świecie takie miejsca. Przecież to Europa, Unia, strefa Euro, cywilizacja, a jednak ludzie żyją jak dawniej.
Chciałbym tak kiedyś...



Podczas gdy familia kończy posiłki



ja kręcę się po okolicy

























Jak - a na pewno - wrócimy tu kiedyś, to do Kalotaritissy przejdę się piechotą z portu. Zachęcająco wyglądał zarówno początek jak i koniec szlaku prowadzącego w to miejsce.
Tymczasem zbieramy się na autobus powrotny, z przystankiem w Mersini - gdzie w ubiegłym roku oglądaliśmy tamtejsze źródło a także próbowaliśmy zejść do pobliskich plaż, docieramy do chorio.
I tak kończy się kolejny dzień w tym cudownym miejscu...

18/06/2016
Nie udaje mi się namówić nikogo (Olek nie słucha, małżonka nie reaguje ) na kolejną wyprawę.
Dostaję polecenie spędzenia całego dnia na plaży miejskiej. Nie, żebym narzekał - bo jest ona bardzo urokliwa.
To już ostatnie chwile na Donoussie. Jeszcze tylko obiad, powolne pakowanie i na kilka minut przed 18 Christos zabiera nas do portu.
Planowo o 18:05 a praktycznie kilka minut później Skopelitis, wraz ze swoją niesamowitą załogą, zabiera nas na Amorgos.
Tu zostaniemy dłużej, w tej wyspie również zakochaliśmy się rok temu.
Do portu Aegiali, jednego z dwóch na Amorgos, docieramy około 19:30. Właściciel Levrossos czeka już na nas ale zanim się zabierzemy do pokoi idę podpisać dokumenty wynajmu auta.
Bierzemy na 3 dni Toyotę Aygo i na kolejne dwa Suzuki Jimny, którego nie zamierzam oszczędzać
Jeszcze tylko zakupy w pobliskim markecie i jedziemy. Trzeba się rozpakować, umyć, zjeść coś i wyspać się aby mieć siły na okiełznanie tej pięknej Cyklady...

19/06/2016. Amorgos. Moje odkrycie i miłość od pierwszego wejrzenia
Dzień zaczynamy tradycyjnie od śniadania i kawy, następnie postanawiamy dostać się na skrajnie zachodnią część wyspy. Kalotaritissa.
Olek powinien zdrzemnąć się w aucie, mamy więc w teorii cały dzień. Sporo czasu, nie trzeba się spieszyć



Pierwszy przystanek to mała, górska mieścina - Pano (Ano) Potamos. Najpierw rzut oka na Aegiali



później wspinaczka z parkingu w stronę bliżej nieokreślonego centrum. Niestety spacer komplikują schody, po których wózkiem wjechać się nie da



Asia zostaje na chwilę z młodym a ja obiecuję szybko wrócić. Obieram zachodnią część osady, kierując się ścieżką prowadzącą w stronę Asfodilitis.









Oczywiście nie ma szans, abym dotarł do samego Asfondilitis. Nie mam na tyle czasu, a i specjalnie nie przygotowywałem się do tej trasy.
Skoro jednak nie piechotą, to autem. W okolicach Aghios Pawlos odbijamy w lewo i wąską, asfaltową drogą powoli wjeżdżam na samą górę.
Parkuję auto



tuż przed bramą. Można ją otworzyć, aczkolwiek zamiast na wjazd decyduję się na wejście piechotą



wyjątkowo tu cicho. Ponoć miejscowość jest zamieszkana, ja jednak - poza otwartą tawerną (???) - nie znajduję nikogo



kręcę się tylko dookoła





oglądając z dali ścieżkę prowadzącą do Potamos tą samą którą widziałem od drugiej strony.
Z Asfodilitis prowadzi kilka szlaków



i choć niecałe 2h do Aegiali czy 2,5h do Chory wyglądają zachęcająco - nie decyduję się. W dwie strony to jednak zbyt długo, a familia nie poczeka. Nawet, jeśli Olek ucina właśnie drzemkę

Jeszcze tylko Aghios Pawlos z góry



i krótki postój przed Richti - postanawiam zejść do wieży



z góry prezentuje się ciekawie



chyba nawet ciekawiej niż z samego dołu



Niestety każde zejście kończy się tym, że droga powrotna prowadzi pod górę mimo niewielkiej odległości czuć to w nogach

Mijamy Chorę, której zwiedzanie zaplanowaliśmy za kilka dni, i kierujemy się dalej na zachód. Najbliższy postój to Aghios Georgios Varsamitis





pechowo zamknięty od kilku minut. Wrócimy tu

W okolicach Stavros parkuję na chwilę udając się na oglądanie południowej kapliczki



i do dziś nie wiem dlaczego przepiękny Stavros widziałem tylko z góry, nie zaglądając do środka



Jadąc dalej zatrzymuję się jeszcze obok Markiani



i spędzam tu chwilę przedzierając się przez chaszcze i podziwiając budowlaną sztukę starożytnych...









Mijamy Kamari i choć dziś nie planowałem - zjeżdżam do Mouros. Jeśli plaża okaże się fajna - chwilę tu zostaniemy.
Z góry prezentuje się ciekawie



w rzeczywistości jest żwirkowata i mała. Może i ładna ale nie na tyle abyśmy zdecydowali się zejść i zostać z młodym. Korzystamy jednak z uroków tutejszej tawerny



przeuroczo położonej





schładzając się zimnymi napojami

Jeszcze tylko Aghios Konstantinos



Kto oglądał Wielki Błękit?





I przed 13 docieramy do Kalotaritissy



Kilka godzin w tym miejscu jest zbawieniem
Coraz bardziej podoba mi się Amorgos...

Dla dociekliwych - nie było pochmurno. "Mglistość" słońca to efekt tradycyjnie przemieszczającego się w tych rejonach piachu znad Sahary, który regularnie zaciemnia słońce ;(

20/06/2016.
Do znudzenia - śniadanie i wychodzimy. Przed drzemką Juniora postanawiamy podjechać do Langady.



Urocza mieścina. Taka prawdziwie grecka tutaj też początek mają wszelakie szlaki piesze do wschodniej części wyspy - od ruin wiatraków na Machos, poprzez Epanochoriani, którą odwiedziłem w ubiegłym roku, aż do Theologos i górskiej Stavros.
My koncentrujemy się jednak na spacerze metodą "przed siebie"













Minuty szybko przechodzą w kwadransy, a te szybko przeobrażają się w godziny. Wracamy pospiesznie do Levrossos



i kładziemy spać Juniora.

Około południa planujemy kolejny wypad w stronę Kalotaritissy. Oczywiście nie bezpośrednio, po drodze chciałbym zobaczyć jeszcze kilka miejsc



Mijając Chorę zjeżdżamy kawałek w stronę Katapoli - w aucie kończy się paliwo na zwiedzanie największego portu Amorgos przyjdzie jeszcze czas, wracamy więc do głównej drogi.
Zwiedzanie zaczynam od zamkniętego wcześniej Valsamitis'a





zakonnica zaprasza do środka, jednak brak długich spodni powstrzymuje mnie przed zwiedzaniem wnętrz



Muszę przyznać, że i bez tego miejsce jest niesamowite







Powoli ruszamy dalej i przed Kamari odbijam na północ w kierunku Vroutsi. Tu parkujemy obok tawerny



i po niesamowicie smacznym obiedzie postanawiamy przejść się po tym niewielkim mieście







Tu zaczyna się trasa do ruin starożytnego Arkesini i choć próbuję uzyskać zgodę na dojście tam



i mimo iż znak pokazuje zaledwie 25 min do Kastri - spotykam się z odmową

no nic. Może następnym razem







wspólnymi siłami docieramy chociaż do wiatraka



Wracamy do auta i dalej w drogę. Tym razem zanim Arkesini, to odbijam kolejny raz na północ i całkiem stromym podejściem dojeżdżam do Rachouli





Z góry mam fajny widok na Arkesini



mój cel w Rachouli to jednak...dwa wiatraki
A w zasadzie to, co z nich pozostało



Wracamy w dół



i w Arkesini kierujemy się w stronę ruin Agia Triada - zamieszkałej wieży.



Miejsce jest zamknięte, odbijam się od bramki zamkniętej na kłódkę. Pytam jednak w pobliskiej tawernie o możliwość wejścia i zostaję wpuszczony do środka













Po drodze jeszcze Aghia Anna



ze starożytnymi grobowcami



i przed nami kilka godzin na Kalotaritissie





Słodkie leniuchowanie Fajna ta plaża. W części północnej piaszczysta, niżej drobno - żwirkowa. Jest tutaj kantyna.

Koło 16 zbieramy się i zahaczając po drodze o Aghia Paraskievi





zjeżdżamy na tamtejszą plażę



mniej dla niej samej, bardziej dla jakiegoś miejsca archeologicznego, widocznego po prawej stronie, a nieopisanego



nie mam pojęcia co to



ale mimo iż jest to niewielkie miejsce, to jednak urocze



Wspinając się na górną część plaży trafiam jeszcze na jakieś pozostałości





Jedziemy dalej. Toyota daję radę nawet po średniej jakości szutrze, który spotykamy odbijając przed Kolofaną na północ w stronę Kato Kambos i Mavri Miti.
Tutaj też powinno być jakieś miejsce archeologiczne (w zasadzie dwa)



ale poza Panagią



niczego nie znajduję.
Pora na powrót do Levrossos, kolację i wino. Fajny dzień...

No tak... Amorgos, co prawda pokazana po raz kolejny, u Ciebie nabiera jeszcze piękniejszego, a zwłaszcza ciekawszego oblicza .
Sporo do zwiedzenia, świetne widoki....będzie dobry przewodnik na przyszłość.

Bardzo ciekawy też jestem Astipalei, jak ją odebrałeś... no i co tak zauroczyło Cię na Antiparos

Pozdrawiam Grekomaniaków

W ubiegłym roku nawet nie "liznęliśmy" Amorgos. W tym roku co innego, za wyjątkiem dwóch - trzech miejsc dotarłem wszędzie, gdzie chciałem
Astypalea za chwilę. Wspaniała. A Antiparos... nadejdzie i jej czas

Twoje (Wasze) wyprawy są boskie, oglądałem już Wasze poczynania z Krety, ale nie komentowałem.
Cały czas masz we mnie wiernego czytacza i oglądacza!

I like your style!

Pozdrowienia dla Żony i Małego

21/06/2016.

Pora na Chora Dziś w planie zwiedzanie "stolicy" wyspy, która zarówno na Amorgos jak i większości cyklad nosi nazwę "Chora".



Widok z oddali znamy doskonale, a drogę w kierunku Chory znam na tyle dobrze, że pewnie w nocy bez świateł bym tu dojechał



Nie zmienia to faktu, że z tego miejsca jest ona piękna, choć widoczna zaledwie w połowie.

Auto zostawiamy na górnym parkingu, przed wjazdem do miasta. Kilka kroków do przodu i...



no tak

Postanawiamy przejść się po wąskich uliczkach bez specjalnego planu. Z miejsc "must see" mam zamiar dotrzeć do Kato Lakos, wzgórza z wiatrakami i do Kastro.
Kolejność dowolna
Tak więc leniwie snujemy się w porannych promieniach (nareszcie!) słońca...





















Z mapy wynika, że powinienem być blisko Kato Lakos, czyli starożytnego miejsca (cysterny), które zaopatrywało Chorę w wodę.
Mimo wysiłków nie odnajduje jednak żadnego znaku, kierującego tam. Pytam więc przemiłej i przesympatycznej greczynki pracującej w rzeźni (no przecież nie napiszę, że "rzeźniczki" ) - już wiem gdzie to.
Dziwne, że miejsce to nie zostało faktycznie w żaden sposób oznaczone

Najpierw ostrożnie przez jakiś wyłam w murach





następnie postanawiam odnaleźć jakieś wejście do środka, co trudne nie jest (mimo, iż - tak - w żaden sposób nie opisane )



Zresztą jeśli chodzi o archeologię, to nie poznałem do tej pory miejsca, które byłoby tak słabo oznakowane jak Amorgos. Nawet jeśli jest już jakikolwiek znak do miejsca archeo, to stawiany kilometry (kilka/naście) wcześniej i dalej "martw się sam".
Ja się nie poddaję i otwieram drzwi



chwila zwątpienia ale próbuję zejść. Podpieram tylko drzwi, żeby się nie zamknęły (w środku jest przeraźliwie ciemno)



jeszcze kilka kroków i stop



jedyna możliwość przejścia dalej to "prześlizg" po wąskim gzymsie. Mimo sporych chęci nie ryzykuję. Może gdyby małżonka była obok i miała możliwość wezwania później pomocy... na (nie)szczęście została z Juniorem na placu zabaw, znajdującym się w pobliskiej szkole

Szkoda. Jestem niesamowicie ciekawy tego miejsca.

Wracam do rodziny i obieramy kurs na Kastro



Zanim jednak tam dotrzemy, wspinamy się na pobliskie wzgórze, które zajmują wiatraki





Ładnie wyremontowane i dobrze, w większości, utrzymane. Przy okazji - na górze strasznie wieje. Wiadomo, dlaczego je tu wybudowano

Schodzimy w dół szukając miejsca z którego będzie można wspiąć się do Kastro











Jak już je odnajdujemy



to okazuje się być zamknięte (dopiero po powrocie od Bebiaka dowiedziałem się, kto ma klucze ).

Było blisk



Będąc w Chorze nie możemy nie zjechać do pobliskiej plaży - Aghia Anna. Droga jest dobra, asfaltowa i prowadzi w kierunku Monastyru Panagia Chozoviotisa. Dopiero na kilkaset metrów przed Monastyrem odbija w prawo w dół.
Miejsce jest niesamowicie fotogeniczne







to wszystko, w połączeniu z faktem iż jest naprawdę niewielka, daje wynik w postaci sporego tłoku
My jednak nie zamierzamy się kąpać.
Pięknie tu, a w oddali widać Chozoviotise



W drodze powrotnej do Levrossos, gdzie zmierzamy na obiad, zatrzymuję się na kilka minut w Kato Potamos







a widok kościoła Analipsi



przypomina mi o konieczności zrobienia pewnego zdjęcia ten pomysł już wkrótce zrealizuję

tymczasem jeszcze rzut oka na Potamos



i chwilę później docieramy do Levrossos. Obiad, drzemka Juniora i cała reszta dnia spędzona na "naszej" plaży.

22/06/2016
Dobra wiadomość - świeci słońce
Dobra wiadomość 2 - dziś jest TEN dzień, w którym zamierzam zdobyć Machos, jeden z wyższych szczytów Amorgos, na którym znajdują się ruiny wiatraktów

Zła wiadomość - półmetek urlopu minął
Zła wiadomość 2... ale to za chwilę...

Pobudka na urlopie o 7 rano? No niby można Były takie czasy, że i o 5 trzeba było się zrywać (i te też nadejdą).
Świeci słońce i zapowiada się piękny dzień. Szkoda czasu na siedzenie w domu, więc chwytając kawałek kanapki w ręce wybiegam kierując się do auta.
Najpierw krótki spacer po Tholarii i wyprawa do starożytnego Aegiali, a później...tak. Szybko do Langady na parking i wspinaczka na Machos.
Taki był plan...



Do Langady docieram szybko, droga jest pusta. Niestety na miejscu pojawia się pewien problem...



Mgła nad górami. Widzicie te wiatraki na górze?



tam miałem dojść. Postanawiam więc spędzić kilka chwil w Tholarii, może chmury opadną?
Wielkim problemem to nie jest, wynegocjowałem czas Zanim wstanie Junior powinienem wrócić. Postanawiam więc pokręcić się chwilę po tej górskiej mieścinie

















Jest coraz cieplej co martwi mnie o tyle, że wspinaczka w upale nie należy do przyjemnych...
Ponieważ po przeciwnej stronie wciąż wiszą chmury, postanawiam wybrać się ponownie (w ubiegłym roku zatrzymałem się na płocie i zamkniętej furtce) do starożytnego Aegiali.
Tak. Oczywiście jedyny drogowskaz który informuje o tym miejscu znajduje się w Aegiali. Tym "nowożytnym", czyli w porcie.
No bo przecież wiadomo, że jak się postawi znak kilka kilometrów dalej, to jakoś sobie wszyscy odnajdą miejsce i tam dotrą.
Ja, na szczęście, mam dobrą mapę

Początkowo asfalt



prowadzi raz w dół, raz pod górę



country side



jest tu jakiś cafe bar - zamknięty o tej godzinie, ale powinien być otwarty jak będę wracał za chwilę (oczywiście nie był )



chmury wciąż otulają góry...



Skręcam w widoczną ścieżkę



rzut oka na Tholarię



i idę dalej



najwidoczniej ktoś miał mniej cierpliwości ode mnie i wyłamał dziurę w płocie bo oczywiście obok bramka wciąż zamknięta.



Tak, jakby ktoś chciał wynieść stąd...nic. Bo poza kupą kamieni niczego nie odnalazłem (choć przyznam szczerze, nie wspinałem się na górkę).



no ale po dwóch latach mogę powiedzieć, dotarłem do starożytnego Aegiali
Teraz pora tylko wrócić



i niestety.

Zła wiadomość 2 - chmury wciąż wiszą, a jest już prawie 11. Nie ma szans abym dziś dotarł na Machos. Nawet jeśli za chwilę zostaną przewiane, to w południe w taki upał nie wejdę kilkaset metrów pod górę...