Grecja w sierpniu 2020

Tak smętnie na świecie, że chyba czas wrzucić trochę sierpniowego słońca…

Decyzja o wyjeździe zapadła w czerwcu. O tym, ze nie pojedziemy nigdzie, nie chcieliśmy nawet myśleć. Wyloty poza nasz kontynent były niemożliwe albo mocno problematyczne. A jeżeli Europa – jedyny słuszny kierunek to Grecja. Co prawda z tygodnia na tydzień pojawiały się kolejne przeszkody, ale przecież trudności są po to aby je pokonywać.

Rejestracja na greckiej stronie to tylko mała niedogodność. Większa to taka, że nie zanosiło się na otwarcie granicy macedońsko-greckiej w Evzoni. Jedyna droga lądowa wiodła przez oblegane bułgarskie Promachonas. Wygrali Ci, którzy wystartowali w pierwszych dniach lipca. Potem w kolejce trzeba było stać prawie dobę, a w końcu wprowadzono konieczność okazania testu genetycznego, ważnego 72 godziny.
Nawet byłam skłonna zapłacić, ale nikt nie chciał mi wtedy zagwarantować, że dostanę ten przetłumaczony wynik na drugi dzień. Biorąc pod uwagę konieczność noclegu po drodze, mogliśmy po prostu nie dojechać z ważnym testem do granicy.

Lot samolotem był możliwy, ale wg mnie w tamtym czasie stwarzał większe ryzyko kwarantanny, ze względu na bliskie kontakty z towarzyszami podróży.

Jako możliwą do realizacji i w miarę bezpieczną, chociaż nie najtańszą, wybraliśmy drogę przez Włochy. Atrakcja kosztowała 450,6 € za kabinę wewnętrzną na trasie Ancona- Igoumenitsa. Bilety kupiliśmy 3 dni przed wyjazdem (na stronie anek.gr) z opcją odbioru w porcie. Cena obejmowała zniżkę dla seniora 60+ wielkości 50€/osoba. Jak na moje pierwsze emeryckie doświadczenie, było całkiem ok

Wiedziałam, że Grecy u siebie zrobią nam testy, ale myślałam pozytywnie. Na urlop mieliśmy trzy tygodnie, więc w najgorszym przypadku kwarantanna pokrzyżowała by nam plany, ale nie powrót do kraju.

Prom odpływał 7 sierpnia, w piątek, o godzinie 13.30. Mirek przeforsował pomysł, że te 1400 km z Wrocławia przejedziemy bez noclegu, z drzemką w samochodzie. Wyjechaliśmy w czwartek o 16.00, czyli ze sporym zapasem czasowym.
Tak pustych autostrad dawno nie widziałam. W nocy we Włoszech czuliśmy się nawet trochę nieswojo, bo po drodze posuwaliśmy sami. Byliśmy tak nakręceni, że całkiem dobrze nam szło. Koło piątej rano drajwer zdecydował, że należy mu się przerwa.

Kolacja gdzieś na końcu czeskiego kraju.









Okolice portu są dobrze oznakowane. Odprawę należało zrobić w biurze zlokalizowanym dosyć daleko od wody. Okazało się, że nie płyniemy Ankiem tylko siostrzanym Superfast. Ponieważ kod QR miał przyjść dopiero o północy, ważnym dokumentem okazał się wydrukowany email, potwierdzający zgłoszenie w greckim systemie. Bez tego wejście na prom było by niemożliwe. Natomiast deklarację zdrowotną można było dostać i wypełnić na miejscu.









Może to dziecinada, ale moment pakowania się z autem na prom i emocje towarzyszące wypływaniu z portu, to dla mnie zapowiedź cudownych wakacji. Lotniska mnie tak nie wzruszają.









Narzucony limit ilości pasażerów dobrze się nam przysłużył, dostaliśmy 4-osobową kabinę, czyli sporo miejsca.











Ci, którzy kabin nie mieli radzili sobie np. tak.





Popołudnie na Adriatyku


















Ponieważ nie byliśmy pewni jak będą wyglądały możliwości kupowania jedzenia po drodze, a głodni nie lubimy być, mieliśmy spakowaną lodówkę samochodową z możliwością podłączenia do sieci.
Natomiast nie pogardziliśmy takim napitkiem, wszak zbliżał nas do celu






Spanie jakoś dziwnie nas opuściło i rządziliśmy do 21.00, aż nam bar zamknęli.

Mimo, że w porcie była spora fala, maszyna płynęła jak po stole. Rano obudziło nas walenie w drzwi i pokrzykiwanie „Igumenitsa”.

Od razu rzuciłam się do telefonu żeby sprawdzić czy przyszły nasze kody kreskowe. Obrazki oczywiście były, ale nie pomyślałam, że do portu jeszcze daleko i jesteśmy na wodach Malty, a potem Albanii. Ich transfer danych niestety kosztuje dużo.
Bladym świtem kilkadziesiąt osób, między innymi nas, poproszono „na stronę”.









Na szczęście poszło błyskawicznie. Wymaz stanowiło muśnięcie wacikiem migdałka podniebiennego i z całą pewnością, nawet u zakażonego, nie mogło niczego wykryć. Ale greckie służby sanitarne działają mniej więcej tak jak polskie i co tydzień w sobotę rano witał nas taki sms.

No to zaczynamy urlop właściwy.

Tzoumerka

Dużo już w Grecji widzieliśmy, ale są miejsca, których nie znamy. Do takich należy region Tzoumerka. Obejmuje on przede wszystkim surowe górzyste tereny Parku Narodowego i ciekawostki takie jak kamienne wioski, monastyry i stare jednołukowe mosty.

Z autostrady zjechaliśmy tak jak prowadziła nawigacja google. Ellinikos kafes w takim towarzystwie wprowadziła nas w dobry nastrój.








Pierwszą atrakcją, przy której się zatrzymaliśmy był zerwany most na rzece Arachthos.














W zakamarkach tych gór ukrytych jest kilkadziesiąt wiosek. Zmierzamy do Syrrako, która jest wizytówką regionu.
Trochę nas martwi stan dróg miejscami pozbawionych nawierzchni, mamy nadzieję, że gorzej nie będzie.















Z punktu widokowego po drodze widać dokąd zmierzamy.




































Droga kończy się przed wioską. Na pętli miejsce zarezerwowane jest dla autobusów, tak jak inni stajemy na poboczu.
Kamienna droga do wioski zaczyna się od okazałej bramy.












Nie brakuje źródełek z wodą.

Ławeczki i knajpy okupują greccy emeryci. Wygląda na to, że o wirusie nikt tu nie słyszał; my też nie chcemy pamiętać i przygotowane maseczki upychamy w kieszeniach.

Mały spacer.

Czytam, oglądam

Następna atrakcja to wykuty w skale klasztor Kipinas. Położony jest na tyle wysoko, że nie zadzierając głowy do góry z drogi można go przeoczyć.





















Tu tłoku nie ma, idziemy.

Janusz Bajcer napisał(a):Czytam, oglądam

Dobry wieczór. Witam wszystkich zainteresowanych.

Druga kamienna wioska to Kalarites. Skromniejsza i bardziej zaniedbana, nie ma tu zbyt wiele do oglądania.








































































Jest za to czynna i pusta tawerna, która zaprasza na obiad.


















Niestety, w międzyczasie rozpętała się porządna burza i z talerzami musieliśmy uciekać do środka knajpy.

Przed wyjazdem jakoś nie przyszło mi do głowy sprawdzać jaka będzie pogoda. Grecja to słońce i kropka. Teraz ciężkie czarne chmury nie pozostawiały złudzeń, za chwilę znowu będzie lało.
Wycofaliśmy się ze spacerów do następnych mostów, zrobiło się ciemno, a z gór na drogi płynęła lawa błota z kamieniami. Na dzisiejszą noc nie mieliśmy rezerwacji; pensjonaty, które jeszcze wczoraj oglądałam miały mnóstwo wolnych miejsc, a hotel który braliśmy pod uwagę był zlokalizowany w Katarraktis. Niestety, przeliczyliśmy się , w czasach zarazy wszystko okazało się zajęte.



























Jazda po kolejnych wioskach była zbyt niebezpieczna, musieliśmy jak najszybciej wydostać się z tych groźnych gór. Najbliżej mieliśmy do Arty i tu zostaliśmy na nocleg.

Hotel Marathia, do którego dojechaliśmy w strugach deszczu okazał się być w porządku.
























Lać przestało i mogliśmy jeszcze wieczorem relaksować się na balkonie słuchając cykad.

Zaskoczenie przeżyliśmy przy meldowaniu, pan płynem do dezynfekcji umył banknoty, które mu podałam. Paszporty oddał bez odkażania.

Poranek był rześki, ale słońce było na swoim miejscu.















Jak już znaleźliśmy się w tym miejscu, postanowiliśmy wypić kawę przy moście. Bridge of Arta.

Licząc od dzisiaj, siedem kolejnych noclegów mamy zarezerwowanych na Evii i tam wieczorem musimy dotrzeć. Obieramy kierunek wschód.
Ostatni rzut oka na rzekę Arachthos.








































































Takie ostrzeżenie, nie należy po górach jeździć w czasie burzy.









Zatrzymujemy się przy kamiennym moście i wodospadzie Paleokaria.
Stojąc na moście niewiele można zobaczyć.


















Atrakcyjny widok, na który czekałam to ten spod mostu, trzeba się wrócić i szutrową drogą zjechać piętro niżej. Woda była tak zimna, że szczypała w kostki, ale Mirek wchodzi do każdego bajora i nigdy nie jest mu zimno.
























Ostatni dla nas w tym rejonie kamienny most Pyli Trkala.






















Do portu Arkitsa dotarliśmy planowo przed 17.00.









I tu zaskoczył nas widok, którego z Grecji nie znaliśmy. Kolejka do promu miała jakieś 5 kilometrów. Bilety na siedemnastą kupiliśmy bez problemu, tylko mowy nie było żeby dostać się na prom. Kolejki pilnowali uzbrojeni po zęby policjanci w kamizelkach kuloodpornych.

Skontaktowaliśmy się telefonicznie z gospodarzem naszej kwatery i od niego dowiedzieliśmy się, że wyspę wczoraj nawiedził straszny kataklizm, zniszczona jest droga i cały transport z Aten odbywa promami się z tego miejsca. Uznaliśmy więc, że zamiast stać w tej kolejce całą noc, może uda nam się jednak przejechać lądem jakąś boczną drogą. Niestety w Chalkidzie okazało się, że żadnej alternatywnej dróżki nie ma, lawa błota zmyła drogi i 2000 domostw, zginęło 8 osób. Wyspa jest duża i miejscowości, do której zmierzamy tragedia nie dotknęła, ale przedostać się tam można tylko promem.

Wróciliśmy do Arkitsy. I znowu Grecy nas zaskoczyli, tym razem bardzo pozytywnie. Podstawili tyle promów, które kursowały wahadłowo, że cały zator rozładowali. Wjechaliśmy z marszu, rejs trwał 45 minut, o 22 byliśmy w hotelu.






Przy takiej ilości wrażeń udało się nam zapomnieć, że przecież czekaliśmy na wyniki testów. Do tej pory nikt nas nie szukał, a ten nocny widok z balkonu był jak balsam na nasze przestraszone dusze.

Wow!
Cuuudnie!!!
Grecja... Przepiękne góry, klimatyczne wioski i nieoczekiwane groźne przygody!
Co dalej? Czekam w napięciu.

Pierwszy odcinek zobaczyłam tuż przed położeniem się spać, ale zostawiłam już sobie na dzisiejszy poranek, a tu już dużo więcej

Ile trwał rejs włosko-grecki?

Te górskie wioski mieliśmy tak blisko wczasując się w Sivocie, ale i tak zabrakło czasu na nie....
Te brudne od deszcze wodospady wyglądają i groźnie i pięknie za razem....

Co to za konstrukcja?


Ciekawa i długa podróż teraz przed nami....

Mikromir napisał(a): Czekam w napięciu.

Spokojnie, to tylko urlop Cudowny urlop.

piekara114 napisał(a):
Ile trwał rejs włosko-grecki?

Co to za konstrukcja?

Płynęliśmy 16 godzin.

To tama i poniżej zbiornik retencyjny, widocznie zimą bywają tu większe opady.

Evia. Loutra Edipsou.


Kiedy przypłynęliśmy tu po raz pierwszy w 1987 za namową znajomej Greczynki, był to bardzo popularny wśród Greków kurort. Obcych turystów właściwie nie widywaliśmy, a w sierpniu było bardzo trudno o kwaterę. Greccy emeryci dzień zaczynali od szóstej rano i przed śniadaniem szli na pierwszą uzdrawiającą kąpiel; nas budził gwar dochodzący z wody. W ciągu dnia w parku miejskim, gdzie stała trybuna, głos mógł zabrać każdy kto miał coś do powiedzenia. Zażarte dyskusje trwały po kilka godzin. Ale najlepsze było wieczorem. Główna ulica od godziny 19.00 zamieniała się w deptak (tak jest do dzisiaj), a całe towarzystwo lokowało się w knajpach. Tańce przy muzyce na żywo odbywały się codziennie. A jak tańczyli i śpiewali zregenerowani dziadkowie

Dzisiaj podaż przeważa nad popytem, przy pustych knajpach stoją naganiacze, a przez tydzień nie znaleźliśmy lokalu z grecką muzyką na żywo. W stosunku do tego samego okresu z ubiegłego roku (też byliśmy) teraz było jakieś 25% turystów. Tłum tworzyły nacje wschodnie i Serbowie, którzy w tym roku nie dolecieli.

Jesteśmy tu po raz ósmy i nie ostatni. Od kiedy zaczęły skrzypieć nasze kolana, coraz bardziej doceniamy to miejsce Nie ma lepszej lokalizacji do moczenia się całymi dniami niż podgrzewane morze

Wyspę już kilka razy objechaliśmy, teraz uczymy się odpoczywać w jednym (prawie) miejscu.
Pensjonat Lydia wybrałam ze względu na widok z balkonu. Zachwycał nas o każdej porze.










































Tu jedliśmy śniadania i przekąski. Obiadokolacja była w knajpie lub na plaży.





























Widok od ulicy przy której parkowaliśmy auto, nie był już tak ciekawy.









Gospodarz polecił nam tą tawernę.





















Atrakcją większą niż jedzenie był pies właścicieli, który po morskiej kąpieli otrzepał się między stolikami.






Fast foody też wsuwaliśmy.








Duże supermarkety limitowały ilość klientów.





Zakupy owoców odbywały się nie jak w innych miejscach na dopołudniowych targowiskach, tylko wieczorem. Wtedy przyjeżdżali rolnicy ze swoimi produktami. Codziennie świeże figi, białe albo czarne. Dawaliśmy radę zjeść kilogram

Piękny widok z tarasu....

Co do tego targu z żuków - z tym spotkałam się przy pierwszej wizycie w Grecji w Sarti na Sithoni. Potem byłam jeszcze 5 razy i już takiego sposobu handlu nie spotkałam, a szkoda

Interesuje mnie to podgrzewane morze, więc nie zwlekaj....

Fajny pomysł na podróż. Grecja na pierwszych kadrach... jak nie Grecja, bardziej jak Czarnogóra czy Bośnia... a miejscówka super. Widok z balkonu cudowny. Ach, i te greckie tawerny z niebieskimi krzesełkami i cudownym jedzeniem