Gdzie zapach lawendy, szum fal i smak białego wina – Povlja

Zawsze można tak plany urlopowe ułożyć, żeby gdzieś w pobliżu BRAČA się znaleźć.
Niby to przypadkiem, niby niechcący...

no pewnie! ale, myślę, ze jak już do tego dojdzie, to jednak konkretnie tam

Co racja to racja.

To piękna wyspa

23 czerwca 2013

Zaczyna wiać. Jeszcze nie mocno, ale…

Robi się trochę chłodniej, bo tylko 27 stopni

Jak się chłop uprze to nie ma na niego mocnych
Jedziemy do Sumartinu i znów ruszamy w kierunku Uvala Rasotica.
A mówią, że to kobitki są uparte.

Za miastem ruszamy w ten „chłodniejszy” dzień na szutrową drogę i nieśpiesznie zmierzamy w nieznane.
Po jakimś 4 kilometrze marszu wciąż przed siebie, bez żadnych drogowskazów nieśmiało zaczynamy zerkać na GPS. Niestety mój telefon w obszarze krzaczorów zastrajkował i pokazuje puste pole.
Po kilkuminutowym odpoczynku i wymianie zdań zdecydowaliśmy iść dalej prosto, choć wydawało nam się przez chwilę, że oddalamy się od morza.




Maszerujemy dalej wśród dzikiej przyrody



i buszujących wśród traw dziwnych stworzeń.
Koniki polne i czy inne „skakowacze” nawet wdzięcznie pozowały do zdjęcia.





Znalazłam też coś takiego:



Patrzyło na mnie nieufnie i wybałuszało ślepia, może myślało ze chcę w tej głuszy na nie zapolować?
A może to ono polowało?
W każdym razie zrobiłam fotę i w nogi byle dalej



Po następnych 2 km minęło nas auto, a pasażerowie chyba miejscowi mieli dziwnie głupawe uśmiechy.
Pomyśleliśmy, że chyba dobrze ku cywilizacji zmierzamy.

Tymczasem przy rozstajach dróg na płocie ukazał się nam taki o to widok:



Nic dziwnego, że się miejscowi uśmiechali.
Jeszcze kawałek tą drogą i nasze kości zabłysną na płocie, ku przestrodze zabłąkanych wędrowców

Ale nic to idziemy dalej.



Po następnych tak „na oko 2 km „ ukazała się nam „cywilizacja” w postaci 1 chałupy i kapliczki,




a potem za ostatnim wzniesieniem strome zejście do malowniczo położonej zatoki.



Wydało się nam tu jakoś głośno.
Zeszliśmy na dół i widzimy sporą grupę młodzieży zażywającą wodnych kąpieli.
To echo tak hula miedzy skałami a woda niesie głosy i stwarza wrażenie hałasu.
W oddali majaczy plaża zdaje się, że też z turystami.
Ale jak się oni tam dostali?
Nie widać samochodów.
Może przypłynęli łódkami?
A może jest jakaś inna droga?
Nie możemy znaleźć ścieżki wśród zarośli, by dojść do plaży.
Moczymy się w Jadranie zostawiając ciuchy na skałkach.



Coś się nam wydaje ,że doszliśmy w inne miejsce niż planowaliśmy.
Otoczenie jakieś inne niż na fotografiach , które oglądaliśmy na tym oto forum.
No nic w domu się dowiemy , gdzie nas instynkt wędrowca mojego męża zaprowadził.
Robimy kilka fotek i ruszamy powrotem.

Udaje się nam po drodze sfotografować takie oto piękności :



W oddali widać już Sumartin ,



w którym zjadamy obiad i po chwili wytchnienia pomykamy do Povlji.

W domu na tarasie pokazujemy nasze foty gospodarzom, by przekonać się, dokąd nas nogi poniosły.
Opowiadamy jak i którędy szliśmy i a Enio zaczyna się dziwnie uśmiechać.
Acha -myślę sobie- chyba znów się nam nie udało.
Jak się okazało doszliśmy do Uvala Vošcica, do której z naszego miasteczka można dojść znacznie krótszą drogą
(plażowicze przecież musieli jakoś dojść, lub dojechać) taką około 3 a nie 8 kilometrową, którą my pokonaliśmy. Nic to i tak było fajnie

Ale na dzień dzisiejszy mało nam było wrażeń.
Popołudniową porą ruszamy na Vidovą Górę. Robimy kilka fotek przy lepszej widoczności.



Chcemy wrócić przez Blacę, Murvicę i Bol zwłaszcza, że droga zapowiada się pięknie.
Myślę, że wreszcie będzie „skrócik” i, że dokończyli kłaść asfalt.
A tu „Zonk”.
Asfalt kończy się nagle w tym samym miejscu, co go porzucili wraz z maszynami w zeszłym roku, tylko informacji nie ma żadnych, że dalej tylko terenówką albo „z buta”.
Musimy wracać do starej drogi.

Zatrzymujemy się by podziwiać jak pięknie Jadran się mieni w zachodzącym słońcu.



Po tych dzisiejszych wędrówkach głowa zaczyna mi pękać a ból może tylko uśmierzyć „prošek”.
Skręcamy, więc do Hacjendy

Piękne fotki i zachęcająca wyprawa do dzikich plaż, dziką drogą... że o hacjendzie, którą tak zachwalasz nie wspomnę...

Jak widać na BRAČ musimy wrócić , choćby po to ,żeby dotrzeć wreszcie do Rasoticy, no i o Hacjendzie nie zapomnieć

Dopiero wróciliśmy a jak pisze tę relacę to już tęsknię

24 czerwca 2013

Wieje. Wiatr nie jest jeszcze zimny, ale robi się nieprzyjemnie.
Miejscowi mówią, że będzie „kisza”.

Przy śniadaniu dumamy, dumamy, co tu na dziś zaplanować.
W końcu szybka decyzja. Pakujemy się do auta i ruszamy do Sumartinu.
Zostawiamy samochód napar kingu i wskakujemy na prom do Makarskiej.
Prom tu pływa mały o nazwie PELJEŠČANKA i tylko kilka razy dziennie.









Prom zabiera mniej samochodów i mniej ludzi, ale ceny są takie same jak na prom z Supetaru do Splitu.
Autem wjeżdża się na prom tyłem by łatwiej zjechać w Makarskiej.
Prom przybija do brzegu i trzeba zjechać wprost na skrzyżowanie bez sygnalizacji świetlnej.
Jeśli się jedzie na zwiedzanie nie warto ciągnąc ze sobą samochodu, bo w Makarskiej ciasno, parkingi płatne i nie wszędzie są miejsca i nie ma, co z autem zrobić.

Po 40 minutowym rejsie docieramy na miejsce.
Schodzimy na ląd około godziny 12.00 i widzimy, że w Makarskiej się spaceruje i lansuje na głównym deptaku.



Półokrągłe miasto leży na wybrzeżu pod stromymi wzgórzami masywu górskiego Biokovo.
Posiada dwa nadmorskie bulwary wysadzane palmami i otoczone butikami, kawiarniami i barami oraz długą plażę.




Plaża jest kamienista, zaś w płytkich wodach obecne są jeżowce. W licznych knajpkach, kawiarenkach i na przeróżnego rodzaju kramach kuny płyną szerokim strumieniem
Choć to nie sezon jeszcze ludzi jest już sporo.







Pogada się zrobiła upalna, na ladzie nie wieje.
Ruszamy deptakiem wzdłuż plaży. Plaża jest tuż przy deptaku gdzie zewsząd dobiegają krzyki dzieci, nawoływania sprzedawców drobnej wytwórczość, bądź to osób zachęcających do skorzystania różnego rodzaju rozrywek wodnych.
Wiemy już na pewno, że taki odpoczynek to nie dla nas. Nie ma tu ciszy i spokoju, który tak sobie cenimy na naszej plaży w Povlji.
Zastanawiamy się, co robić przez resztę dnia? Prom powrotny mamy dopiero o 17.00. No nic musimy jakoś wytrzymać.
Idziemy do knajpki na obiad a potem leniwym krokiem przemierzamy zaułki miasta.










Zewsząd widać komercję i nastawienie na biznes. W końcu turysta wszystko kupi. Nawet na targu warzywno – owocowym ceny wysokie.

Decydujemy się wspiąć wygodnym szlakiem na górę półwyspu św. Piotra, na której zlokalizowany jest posąg świętego.
Nowożeńcy upodobali sobie to miejsce i na łańcuchowych barierkach zawieszają kłódki ze swymi imionami na znak miłości i zawartego małżeństwa „na zawsze i na wieczność”.













Podziwiamy z góry piękny widok na port z jachtami, półwysep i na miasto.









Robi się wczesne popołudnie.
Schodzimy na promenadę.
Fundujemy sobie lody i Ožujsko.
Kusimy się też na arbuza i grzecznie ustawiamy się w kolejkę na prom do Sumartinu.
Godzina 17.00 wreszcie wypływamy.
Za godzinę znajdziemy się w ciszy małej plaży w naszej ukochanej Povlji.

Po tych eskapadach jesteśmy zmęczeni, że nie chce się nam nawet iść wieczorem do miasta na doroczne święto. Dziś przecież 24 czerwca – Śv. Ivan.
W miasteczku festyn, zabawa, śpiewy i ogólne ucztowanie.

Niebo pociemniało mocno i wiatr się wzmógł mocno świszcząc nad morzem i wyginając drzewa.
Niebo rozdarł grzmot i błyskawica.
Od Splitu podąża w naszym kierunku burza.
Będzie „kisza”.
Robi się chłodniej a późnym wieczorem zaczyna padać.

Fotka "Widok na Puntinac" to "nasza" plaża Widać różnicę w ilości osób w porównaniu do plaż w Makarskiej
Na "odpoczynek" w Makarskiej nikt by mnie nie namówił, nawet jak apartmany by były za darmo

My też mówimy Makarskiej zdecydowanie NIE !!!!

ELIMAR napisał(a):Dopiero wróciliśmy a jak pisze tę relacę to już tęsknię

właśnie...i jak tu wytrwać do następnego razu????

Z tym wytrwaniem to ciężko bardzo
Dziś z tęsknoty za Povlją upichciłam taaaaaką rybę

jak najbardziej na miejscu i jaka apetyczna mniam
mnie tez często wracanie do kuchni śródziemnomorskiej pozwala na łączność
a wiesz, że te paseczki na rybach (od rusztu, formy...)szczególnie mi przypominają rybę w Povlji?wybralismy się do rybaka po towar i były tylko takie wpaski: jedne w niebieskie, drugie żółte pytaliśmy czy aby na pewno jadalne, he, he. nie było nazwy przypisanej do ryby, ale...była pyszna

25 czerwca 2013

Kolejny ciepły i dość wietrzny dzień.
W sam raz na kolejną wyprawę

Dziś postanawiamy pojechać do miejsca, którego nikt jeszcze nie opisał. Ja w każdym razie nie znalazłam.

Cóż to za miejsce?

To Kolač.



Znajduje się około 2 km na zachód od Nerežišće.
Można dojść do niego drogą prowadzącą wśród gajów oliwnych i winnic, oraz bujnej roślinności.







Kolač to kilkunasto metrowy, dolomitowy, naturalnie powstały podczas erozji łuk.
Utworzony z dwóch skał pochylonych razem i złączonych na kształt pierścienia, ciastka.
Porośnięty bluszczem i winoroślami pięknie prezentuje się w Braćkim krajobrazie.
Od roku 1986 miejsce to jest chronione, jako geomorfologiczny zabytek przyrody.







Legenda głosi, że kto przejdzie pod łukiem i pomyśli życzenie to niebawem zostanie ono spełnione.
Oczywiście przeszliśmy pod łukiem i pomyśleliśmy życzenie





Maszerujemy z powrotem do Nerežišće .













Nie możemy się oprzeć by nie uwiecznić na zdjęciu słynnego drzewka.



Mnie zachwyciła rzeźba anioła przy jednym z parkingów przy wjeździe do miasta.







Do domu wracamy na 13.00 bo jesteśmy zaproszeni przez naszych gospodarzy na pyszną rybkę z grilla.
Grillowanie to specjalność Dziadka, czyli ojca Enio.
Jak widać ryb jest dużo.
To już tradycja, że gospodarze częstują swych gości specjałami z własnego grilla.









Popołudnie spędzamy na tarasie.

Wieczorową porą wyruszamy dalej ...
Po drodze zatrzymujemy sie przy drodze do Novego Sela by zrobić kilka fotek kamiennym rzeźbom.

























Jedziemy na kolację do Hacjendy oraz by uzupełnić „piwniczkę” białym i czerwonym domowym winem.












Robi się coraz chłodniej.
Wiatr się wzmaga i świszczy coraz mocniej
Może będzie padać?

26 czerwca 2013

Jesteśmy niewyspani. Całą noc wiało.
Przez ten wiatr robi się chłodno. Wskakujemy w cieplejsze ubranka i ruszamy do miasteczka.
Zaglądamy do Konoby ”Stara Uljara”. Serwują tu przepyszną kawę w bardzo przyzwoitej cenie.
Nic dziwnego, że tubylcy codziennie rano odwiedzają to miejsce.
Przy kawce podejmujemy decyzję o dzisiejszych wyprawach .

W pierwszej kolejności padło na Trolokve.

Są to 3 baseny – kałuże przypominające o czasach rzymskich.
Położone na głębokiej depresji w środkowej części wyspy niedaleko Vidovej Góry.
Można tam dotrzeć oznakowaną ścieżką edukacyjną prowadzącą prze sosnowy las wciągu 30 minutowego spaceru. W lesie przy drodze można spotkać wygrzewające się w słońcu jaszczurki, oraz żmije.
My spotkaliśmy tylko jaszczurki, mnóstwo much i opalizujących żuków.







Pola przy Trolokve. Pełnią teraz rolę pastwisk dla zwierząt z pobliskiej wsi Gažul. Na zielonym płaskowyżu pasą się głownie owce. Czasem można tu spotkać małe stada koni. W sumie spacer byłby przyjemny, gdyby nie wszechobecne stada much.









Samo Trolokve smutne jakieś, opuszczone i zaniedbane.

Wracamy do auta i jedziemy do Bolu.

Tym razem wybieramy się na zwiedzanie Klasztoru Dominikanów.
Klasztor został zbudowany na półwyspie Glavica w XV wieku na terenie biskupiego pałacu (Biskupija), który wzmiankowany był już w 1184. Na Glavica.
Niestety niedane nam było zwiedzić klasztoru, w którym znajduje się rysowany przez Tintoretta obraz ołtarzowy Madonny z Dzieciątkiem i świętymi, jak również malarstwo barokowe chorwackiego malarza Tripo Kokolja.
Nie zwiedziliśmy też muzeum, które zawiera kolekcję prehistorycznych przedmiotów odkrytych w jaskini Kopacina, zbiory numizmatyczne z różnych okresów historii wyspy, artefakty greckie i rzymskie odzyskane z dna morskiego, piękne, starożytne rzeźby, zbiór szat liturgicznych i archiwów zawierających inkunabuły, inne teksty.
Cały obiekt był zamknięty. Do późnego popołudnia trwała sjesta. Udało się nam za to pospacerować po przyklasztornym ogrodzie gdzie znajduje się przepiękna kapliczka.















Spacerujemy jeszcze chwilę po mieście.









Siadamy odpocząć w przyklasztornej konobie i podelektować się słońcem oraz widokiem na ładną, spokojną plażę.





Po zakupach poczynionych w mieście wracamy do Povlji.
Wieczorem lenistwo i spacer po plaży w zachodzącym słońcu.