gawędy przy Twoim stole

many napisał(a):(...)...co do reszty....ze sie tak nieskromnie zapytam...podgladasz czasem jak z mozolem kolejne slupy herkulesa stawiam?(...)

1:19.
Myślałam, że o tej porze to albo księżyc w pełni spać Ci nie daje albo ... w innej strefie czasowej się poruszasz
A Ty kratki słowami zapisujesz? I stare przyjacielskie nici wzmacniasz - co by je czas nie porozrywał i zniweczył?

A muzyka? - ostatnio musiałam przejść sporo obcych mi ścieżek .. dźwiękowych, żeby właściwy podkład muzyczny wyszukać. Podkład, który współgrałby z obrazem.
Udało mi się
Dziś owoce tej pracy zbierałam ... .

a to ja napisał(a):Dziś owoce tej pracy zbierałam ... .

A smakują zapewne jak żadne inne. Bo własną ręką zerwane, a nie na bazarze - za złoto - drogą kupna nabyte.

Ja też

MorskiPas napisał(a): (...) Bo własną ręką zerwane, a nie na bazarze - za złoto - drogą kupna nabyte(...)

I własną posadzone ... .
Wszak zielone jeszcze i chodzić by przy nich może dłużej trzeba.
Nim dojrzeją na tyle, żeby rumienić się zaczęły ( cokolwiek to znaczy ).

A muzyka? - ona ponad wszystko ... .
Pozdrav

a to ja napisał(a):Wszak zielone jeszcze i chodzić by przy nich może dłużej trzeba.
Nim dojrzeją na tyle, żeby rumienić się zaczęły (cokolwiek to znaczy ).

Nim jedne dojrzeją, nowe zasadzać pora. Jedna jaskółka wszak wiosny nie czyni. Lasu nam trzeba - nie drzewa jednego - choć i ono cieniem zbawiennym uraczyć może.

a to ja napisał(a):A muzyka? - ona ponad wszystko ... .

Niech zegary śpią
Otrzyj ślady łez
Oby Joszko grał
Aż po czasu kres
[...]
Dobry Bóg daje talent
A reszty każdy
Szuka sam!

Niech zegary śpią
[...]

Laku noć svima

Idę szukać tej reszty ... .

"Ucha nadstawiam: słucham jak gra,
Muzyka we mnie, w muzyce -ja!
Nim wielka cisza pochłonie mnie,
Pragnę wyśpiewać, wyśpiewać, że:

Trzeba żyć naprawdę,
Żeby oszukać pędzący czas.
Pięknie żyć w zachwycie
Życie zdarza się raz.

Jestem piasku ziarenkiem w klepsydrze,
Zabłąkaną łódeczką wśród raf
Kroplą deszczu,
Trzciną myślącą wśród traw
...ale jestem!

Życie jest drogą, życie jest snem...
A co będzie potem? Nie wiem, i wiem...
O nic nie pytaj, dowiesz się gdy
Skończy się droga, życie ...i sny.

Jestem piasku ziarenkiem w klepsydrze,
Zabłąkaną łódeczką wśród raf
Kroplą deszczu,
Trzciną myślącą wśród traw
...ale jestem!

Jestem iskrą i wiatru powiewem.
Smugą światła co biegnie do gwiazd,
Jestem chwilą, która prześcignąć chce czas
...ale jestem!"

też Ona

mama_Kapiszonka napisał(a):Ja uwielbiam Zakochanego Pan Tadeusza.

... i "Upojenie".
Echhh... .

Rozmowa z kamieniem




Pukam do drzwi kamienia.
- To ja, wpuść mnie.
Chcę wejść do twego wnętrza,
rozejrzeć się dokoła,
nabrać ciebie jak tchu.


- Odejdź - mówi kamień. -
Jestem szczelnie zamknięty.
Nawet rozbite na częsci
będziemy szczelnie zamknięte.
Nawet starte na piasek
nie wpuścimy nikogo.


Pukam do drzwi kamienia.
- To ja, wpuść mnie.
Przychodzę z ciekawości czystej.
Życie jest dla niej jedyną okazją.
Zamierzam przejść się po twoim pałacu,
a potem jeszcze zwiedzić liść i krople wody.
Niewiele czasu na to wszystko mam.
Moja śmiertelność powinna Cię wzruszyć.


- Jestem z kamienia - mówi kamień -
i z konieczności muszę zachować powagę.
Odejdź stąd.
Nie mam mięśni śmiechu.


Pukam do drzwi kamienia.
- To ja, wpuść mnie.
Słyszałam że są w tobie wielkie puste sale,
nie oglądane, piękne nadaremnie,
gluche, bez echa czyichkolwiek kroków.
Przyznaj, że sam niedużo o tym wiesz.


- Wielkie i puste sale - mówi kamień -
ale w nich miejsca nie ma.
Piękne, być może, ale poza gustem
twoich ubogich zmysłów.
Możesz mnie poznać, nie zaznasz mnie nigdy.
Całą powierzchnią zwracam się ku tobie,
a całym wnętrzem leżę odwrócony.


Pukam do drzwi kamienia.
- To ja, wpuść mnie.
Nie szukam w tobie przytułku na wieczność.
Nie jestem nieszczęśliwa.
Nie jestem bezdomna.
Mój świat jest wart powrotu.
Wejdę i wyjdę z pustymi rękami.
A na dowód, że byłam prawdziwie obecna,
nie przedstawię niczego prócz słów,
którym nikt nie da wiary.


- Nie wejdziesz - mówi kamień. -
Brak ci zmysłu udziału.
Nawet wzrok wyostrzony aż do wszechwidzenia
nie przyda ci się na nic bez zmysłu udziału.
Nie wejdziesz, masz zaledwie zamysł tego zmysłu,
ledwie jego zawiązek, wyobraźnię.


Pukam do drzwi kamienia.
- To ja, wpuść mnie.
Nie mogę czekać dwóch tysięcy wieków
na wejście pod twój dach.


- Jeżeli mi nie wierzysz - mówi kamień -
zwróć się do liścia, powie to, co ja.
Do kropli wody, powie to, co liść.
Na koniec spytaj włosa z własnej głowy.
śmiech mnie rozpiera, śmiech, olbrzymi śmiech,
którym śmiac się nie umiem.


Pukam do drzwi kamienia.
- To ja, wpuść mnie.


- Nie mam drzwi - mówi kamień.




Wisława Szymborska

"Bądź jak kamień, stój wytrzymaj
Kiedyś te kamienie drgną
I polecą jak lawina..."

Ernest Bryll

MorskiPas napisał(a):

a to ja napisał(a):Wszak zielone jeszcze i chodzić by przy nich może dłużej trzeba.
Nim dojrzeją na tyle, żeby rumienić się zaczęły (cokolwiek to znaczy ).

Nim jedne dojrzeją, nowe zasadzać pora. Jedna jaskółka wszak wiosny nie czyni. Lasu nam trzeba - nie drzewa jednego - choć i ono cieniem zbawiennym uraczyć może.

a to ja napisał(a):A muzyka? - ona ponad wszystko ... .

Niech zegary śpią
Otrzyj ślady łez
Oby Joszko grał
Aż po czasu kres
[...]
Dobry Bóg daje talent
A reszty każdy
Szuka sam!

Niech zegary śpią
[...]

Laku noć svima

,,Bez dna
Nigdy nikomu nie powiesz.
To tylko Twój straszny sekret.
Nikt się tego nie dowie.

Bo któż by Ciebie zrozumiał,
niewinną i szarą jak myszka?
Nikt; ja Ci to mówię.

Oni są zbyt oschli, zbyt dziwni,
egoistyczni.
Oni są dla Ciebie OBCY.
Tak samo, jak ty dla nich.

Gdyby się dowiedzieli,
tylko by z Ciebie szydzili.
Przecież to nic strasznego.
Akurat!
Nie uwierzą.

Nigdy nikomu nie powiesz.
To tylko Twój straszny sekret.
Nikt się tego nie dowie...

Jak strasznie jest spadać w przepaść.''

"The sounds of silence"
Hello darkness, my old friend,
I've come to talk with you again,
Because a vision softly creeping,
Left its seeds while I was sleeping,
And the vision that was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence.

In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone,
'Neath the halo of a street lamp,
I turned my collar to the cold and damp
When my eyes were stabbed by the flash of a neon light
That split the night
And touched the sound of silence.

And in the naked light I saw
Ten thousand people, maybe more.
People talking without speaking,
People hearing without listening,
People writing songs that voices never shared.
No one dared.
Disturb the sound of silence.

"Fools" said I, "You do not know
Silence like a cancer grows.
Hear my words that I might teach you,
Take my arms that I might reach you."
But my words like silent raindrops fell,
And echoed
In the wells of silence

And the people bowed and prayed
To the neon god they made.
And the sign flashed out its warning,
In the words that it was forming.
And the sign said, "The words of the prophets are written on the subway walls
And tenement halls."
And whisper'd in the sounds of silence.

Podparłam się łokciami o blat.
A że ten .. solidny, to .. zniesie wszystko.

Rozłożyłam "Wysokie obcasy" i czytam .

Na krześle obok - Vedrana.
Ta "zła Chorwatka" .

Odezwać się do niej, czy udać, że jej tam nie ma?

a to ja napisał(a):Podparłam się łokciami o blat.
A że ten .. solidny, to .. zniesie wszystko.

Rozłożyłam "Wysokie obcasy" i czytam .

Na krześle obok - Vedrana.
Ta "zła Chorwatka" .

Odezwać się do niej, czy udać, że jej tam nie ma?

Najfajniejsze jest dlaczego zmieniła męża

Piękna poezja bywa w tym wątku. Ja stary chłop który właściwie nigdy Jej nie czytywał- wzruszam się. To też Moje klimaty, choć wbite w zwykłą, przeważającą codzienność. Już kiedyś tak było tutaj. Tu jest siła tego miejsca, tu się łagodzą napięte myśli. Staram sie być z Wami.