Fourni Korseon i migawki z Evii, Samos i Ikarii, IX 2023

Nie będę opisywać całej podróży, bo miejsca powtarzają się w moich i innych relacjach.

Wrzucam szczegóły, które mogą się komuś przydać i relację z naszego tegorocznego odkrycia- Fourni Korseon.
Podróż własnym autem odbyła się w dniach 01-24.092023.

Jako, że 1 września Mirek miał urodziny na pierwszy nocleg chcieliśmy dojechać w miarę wcześnie i w miejsce w jakiś sposób atrakcyjne. Zarezerwowałam hotel- statek na Dunaju w Budapeszcie, Grand Jules - Boat Hotel z widokiem na Parlament. Po południu ten brzeg rzeki jest pięknie nasłoneczniony, a po zmroku budynek i sąsiednie mosty- podświetlone. Nabrzeże w tym miejscu umożliwia bezpłatne zaparkowanie auta na wysokości statku. Liczyliśmy też na możliwość zakupienia hungarskiego winka i delektowania się nim na rozstawionych na deku stolikach. Tak było 2 lata temu w drodze powrotnej z Grecji. Tym razem klapa na całej linii.

Na dwa dni przed przyjazdem, czyli jak rezerwacja stała się nieodwracalna, hotel poinformował, że parkowanie jest możliwe tylko do 6.00 rano, bo potem zaczyna się maraton. Czyli auto trzeba przestawić na płatny parking gdzieś w mieście i wrócić pieszo na śniadanie. Zawracanie głowy, ze śniadania zrezygnowaliśmy. Na miejscu dowiedzieliśmy się, że nie prowadzą już sprzedaży alkoholu, możemy napić się coli. A z pokładu górnego zniknęły stoliki i krzesełka, można sobie pościelić kocyk. I to wszystko za 110€. Zazgrzytałam zębami. Wieczoru nam nie popsuli, ale więcej tam nie wrócimy.







































Pierwszy grecki cel to Pefki na północy Evii. Wszystkie nasze dotychczasowe noclegi na tej wyspie były w Loutra Edipsou. Tym razem ulokowaliśmy się w pensjonacie Asmini Studios, który bardzo polecam. Czyste i wygodne mieszkanka z aneksem kuchennym i widokiem na przeciwległy brzeg i Skiatos. Przyzwoite śniadanie można zjeść na dole przy nabrzeżu lub w koszyku przynieść sobie na balkon.




































W odległości kilkudziesięciu metrów klimatyczne knajpki.















Plaża może doopy nie urywa, ale zawsze można się gdzieś przemieścić.

Pierwszy wieczór na balkonie wprawił nas w dobry nastrój. Okazało się, że naszymi sąsiadami będą rodacy z tego samego województwa, którzy znają Grecję nie gorzej od nas. Było więc o czym pogadać, ale mus przecież obejrzeć prognozę pogody.


















I tu zonk. Będzie załamanie pogody. Zaczynają przychodzić nie tylko sms-y, ale głośne alerty na ekranie telefonu, ostrzegające przed ulewami i huraganem. Właścicielka hotelu roznosi świeczki, bo przewidywane są przerwy w dostawie energii.

Zdarzyło nam się już w Grecji zmieniać plany z powodu złej pogody, ale zwykle burza trwała kilka godzin. Tym razem do piekła trafiliśmy na cztery doby. Cały czas ciemno, ściana wody z nieba, grzmoty i błyskawice bez przerwy dzień i noc. Jak się okazało byliśmy i tak w dobrym miejscu, bo centrum cyklonu znajdowało się po przeciwnej stronie zatoki w rejonie Volos. Nie mieszkaliśmy pod wysoką górą, a spływające błoto z kamieniami wybrało sobie inne koryto niż nasza posesja. Dzięki temu nasze auto nie odpłynęło.






















Zawsze marzyłam o tym, żeby tak nic nie robić tylko leżeć i czytać. Teraz dostałam taką możliwość, czytałam przez cztery dni.
Raz zdarzyło, ze tylko padało i można było iść do knajpy, zrobić zakupy i rozejrzeć się po wsi.

Tak wyglądała najbliższa okolica.

WOW - sporo dni
Kalmary i prażena cukinia - PYSZNIE wyglądają

jestem!

Nie wiem kiedy tu znowu przyjadą turyści.

Cyklon Daniel był największą katastrofą, która spotkała Grecję w ciągu ostatnich lat. Jak wracaliśmy, 23 września na wysokości Larysy, po obu stronach autostrady stała woda.

Wyjechać na rekonesans po okolicy mogliśmy dopiero w piątek 8 września.
Woda nadająca się do kąpieli była , jak zawsze, w Loutra Edipsou. Frekwencja na plaży ogromna, głównie Serbia i Rumunia.














Kilka szczegółów, które udało nam się zobaczyć na pólnocy, tam gdzie mieszkaliśmy.

Church of St. Eustatius Martyr.


















Pomniki przyrody- stare drzewa oliwne.




















Tower Drosini Gouves, gdzie mieszkał grecki pisarz Drosinis. Wieżę odremontowano w 2015 roku, mury mają grubość 1m. Znajduje się tam małe muzeum folkloru, które było zamknięte.

piekara114 napisał(a): ... był na Eginie od 6 września ...

Tego dnia na Evii już nie lało, a cała nawałnica przesunęła się właśnie na południe, przez Ateny w stronę Afryki.

tony montana napisał(a): ... cukinia - PYSZNIE wyglądają

Bakłażany, ale tez dobre

W miejscowości Vasilika bezskutecznie szukaliśmy ruin Palaiokastro. Zostało tyle












Piaszczysta plaża Elinika (Ag. Nikolaos) z widokiem na małą wysepkę. Gdyby nie ogromne ilości śmieci wyrzuconych przez morze, byłaby całkiem fajna.

































Panagia Dinios- ukryty w lesie kościół prawosławny, cień i dostęp do wody źródlanej, jeżeli otwarty- do obejrzenia ikona Matki Boskiej.
























Plaża Nisotissa, którą bardzo lubiliśmy.

















Następnego dnia mieliśmy opuścić Evię i przemieścić się do Pireusu.

Nocowaliśmy w hotelu Acropole, dosłownie naprzeciw bramki nr 7, z której odpływaliśmy. Bez luksusów, ale czysto i na jedną noc akurat. Mieliśmy szczęście trafić na wolne miejsce na ulicy przed drzwiami hotelu, ale w razie potrzeby jest obok prywatny parking w garażu. Wolny wieczór pozwolił nam na kolację, a nie tylko fast fooda w porcie. Warto w tym celu odjechać kawałek (pieszo 3 kilometry), tam gdzie stoi Pomnik Nieznanego Żeglarza i kapliczka Agios Nikolaos.

Nasza podróż odbywała się tydzień po śmierci pasażera promu na Kretę, spowodowanej przez pracowników linii Blue Star. Media społecznościowe pisały o morderstwie i nawoływały do bojkotu przewoźnika, na ścianach toalet promu były nabazgrane obraźliwe treści. No ale jak tu nie popłynąć jak bilety kupione a alternatywy nie ma? To co rzucało się w oczy w związku z tym wydarzeniem, to perfekcyjne przestrzeganie procedur przy wsiadaniu i wysiadaniu w stosunku do pasażerów pieszych- nie było tłumu przeciskającego się między samochodami tylko równiutka pojedyncza kolejka, barierki, chodniczki, taśmy, ograniczona ilość osób na ruchomych schodach.

Ciekawostką, której doświadczyliśmy pierwszy raz w tym roku była możliwość zrobienia odprawy promowej online, tak jak w samolotach. Zakupionych przez internet biletów nie musiałam już odbierać w porcie.


















W planie mieliśmy Ikarię i malutką Fourni. Przeczytałam dwa razy ze zrozumieniem relację Marcina i odpowiednio zarezerwowałam noclegi. Półtora miesiąca przed wyjazdem okazało się, że plan trzeba skorygować, bo dołączy do nas córka z ośmioletnim wnukiem. Daty przepraw promowych musiałam dostosować do ich przelotów i uwzględnić preferencje młodego- tylko woda, żadnego zwiedzania. Promów we wrześniu jak na lekarstwo; ten który miał nas przewieźć z Fourni na Ikarię zabierał tylko 9 samochodów. Trzy tygodnie wcześniej okazało się, że dla nas już miejsca nie ma i pobyt na tej mikroskopijnej wyspie musimy przedłużyć kosztem Ikarii.

Ale nie ma tego złego… Na Cykladach we wrześniu zwykle wieje, a raczej piździ paskudnie i sypie piachem po oczach. Kąpiel na odsłoniętych plażach jest wtedy mało przyjemna, albo niemożliwa z powodu dużej fali.

Z tego względu maleńka Fourni Korseon stała się wyborem idealnym, co spróbuję pokazać. W dodatku miejscowa drużyna Korsarzy, miała tam aż dwa boiska, co podniosło wartość wyspy w oczach młodego piłkarza. Ludzi było niewiele, a dzieci w ogóle (w szkole raczej były) więc Bartek uznał, że mimo braku aquaparku, trafiliśmy w miejsce wyjątkowe, zarezerwowane dla wybranych. A że wyspa nie ma lotniska i dużych hoteli- my też tak się poczuliśmy.























Po godzinie 15 byliśmy na miejscu. Nasza pierwsza miejscówka to Bilios Apartments, z których roztacza się chyba najlepszy widok na wyspie. Właścicielki mają jeszcze Studio Bilios bezpośrednio przy porcie i tam trzeba się zgłosić w celu zameldowania.

Ceną za piękny widok był podjazd dla kaskaderów i wdrapywanie się codziennie pod górę. Na pokoje trzeba było poczekać, panie sprzątające tak się uwijały, że nie zauważyły popsutej spłuczki i słuchawki prysznicowej. Musieliśmy poczekać na kolejny pokój. No cóż, siga, siga.

„Apartamynty” to określenie trochę na wyrost, ale tu się wybacza wszystkie niedociągnięcia. Także to, że właścicielka wzięła kasę do ręki, a nasz pobyt zarezerwowany przez Booking odwołała, nie dojechaliśmy




































































Pierwszego dnia chętni zeszli tylko na plażę obok portu.









Plaża, od której zaczęliśmy oglądanie wyspy to Petrokopio. Tu i w pozostałych zatoczkach zaskoczył nas dobry dojazd; do prawie wszystkich prowadzą drogi asfaltowe. Potem trzeba jeszcze zejść po schodach na dół, ale to już szczegół.

Pierwsza część jest kamienista, znajdują się tu pozostałości starożytnego kamieniołomu. Trochę cienia dają tamaryszki.














































































Po pokonaniu rumowiska kamieni można dostać się do części piaszczystej, na której końcu stoi mała kapliczka. Skobel był tak zardzewiały, ze nie miałam siły otworzyć drzwi.







































Z tej strony jest drugi dojazd, którego nie testowaliśmy.

Wrażenia po pierwszym plażowaniu tak pozytywne, że trudno było Bartkowi wytłumaczyć brak konieczności przychodzenia jutro na tę samą plażę, bo następne będą równie dobre lub lepsze.

W drodze powrotnej rzut oka z góry na plażę Elidaki, znajdującą się po drugiej stronie cypelka.

Wieczorem poszliśmy do city. Dla przejrzystości relacji wrzucam tu zdjęcia nie tylko z tego dnia.

Urzekła nas główna uliczka stolicy obsadzona platanami. Oprócz restauracji tu rozmieszczone są wszystkie sklepiki. Na jej końcu znajduje się plac, na którym przesiadują miejscowi. Nieliczni turyści wybierają raczej knajpy w porcie.

Zabytków zbyt wiele nie ma, najważniejszy to rzymski sarkofag.












































































































Kościół Agia Triada, na który patrzymy z naszego tarasu. Obok jest współczesny cmentarz.

piekara114 napisał(a):Plaża z zabytkowymi kamieniami świetna.

Tak, takie bonusy w postaci starego kamienia lub kapliczki podnoszą wartość miejsca

Wyspa jest długa, wąska i bardzo poszarpana. Z północy na południe to około 20 kilometrów. Drogi w poprzek nie ma, ale było by to 3-4 kilometry. Jadąc przez środek podziwiamy małe zatoczki i sąsiednie wysepki.



















Kolejna plaża na której się moczyliśmy to kamienista Vitsilia. Ma wszystko co potrzeba- dobry dojazd, parking, cień, krystaliczną ciepłą wodę i najwyżej 3-5 człowieków. Lokalizacja w zatoczce osłania od wiatru. Jak na mój gust zejście do wody po kamieniach niefajne, ale Bartkowi nie przeszkadzało.
























Dla odmiany wykręcimy na północ.

To Agia Marina i roztaczające się stąd widoki. Są nawet kawałki starożytnych kolumn.







































Dalej za zakrętem Panagia, do której nie wstępowaliśmy.





















Plaża do której zmierzamy to Koumara. Ostatni odcinek drogi jest stromy i szutrowy ale do zrobienia każdym samochodem. Jeszcze kamienne schody i całą piaszczystą zatoczkę mamy tylko dla siebie. Nikomu innemu na całej wyspie nie przyszło do głowy żeby tu przyjechać.

Trochę dalej, w zasięgu wzroku, jest jeszcze jedna piaszczysta plaża ΠΑΡΑΛΙΑ του Βασίλη το αμπέλι, ale tego dojazdu już nie testowaliśmy.






Przekąski nie starczyły na długo i głodomory zdecydowały, że przeniesiemy się tam, gdzie przy plaży jest knajpa, czyli do Kamari.























































Pod względem gastronomicznym zawodu nie było.





















Skałka do skakania miała powodzenie.









Ale sama plaża jakoś bardzo urodziwa nie jest.
Postanowiliśmy znaleźć coś lepszego na poobiednią sjestę.
Mpali ( Bali) beach atrakcyjnie wyglądała z daleka i z góry- mały porcik i piasek. Na dole okazało się, że to nie piasek tylko zaschnięte błoto, po którym można jeździć samochodem. A dookoła budy, przyczepy, bałagan.






























Postanowiliśmy pojechać dalej na północ. Po drodze natrafiliśmy na blokadę.

Do górnej części Chrisomilia nie wstępowaliśmy, od razu zjechaliśmy na dól do Kampi Chrisomilia.

Tłoku tu nie było wiec mogliśmy dojechać do końca, ale parking dla większej ilości chętnych wyznaczono przed wjazdem do osady.
Jest tu drugi port na wyspie dla statków mniejszych niż Blue Star.

Plaża to piaszczyste zejście do wody naprzeciw tawerny. Dalej wzdłuż wąskiego paska gruntu, praktycznie nad samą wodą stoją, małe chałupki. Cicho, pusto, sennie.




































































Z drogi dojazdowej widać sąsiednią Agia Triada, ale tu już nie byliśmy.















Agios Joannis.










Następna plaża na południu to Vlichada. Podgląd z góry zachwyca. Lekko pomarszczoną przejrzystą wodę muska słońce. Na horyzoncie buja się łódeczka. Czekaja na nas miejscówki w półcieniu pod drzewami. Na dół schodzimy po schodach.

Dodatkową atrakcją była dochodząca z góry muzyka kozich dzwonków.



























Po drugiej stronie cypla są jeszcze dwie plaże Kasidi i Kasidaki.
Do tej pierwszej prowadzi droga szutrowa, przyglądaliśmy się jej z daleka.




















Natomiast na Kasidaki plażowaliśmy dwa razy. Cień dają skałki i jedno drzewko. Jest piaszczyste dno i idealna woda, z której można nie wychodzić.













































Ponieważ z powodu braku promu dla auta, musieliśmy przedłużyć nasz pobyt na wyspie o dwa dni, przeprowadziliśmy się do nowego obiektu Nektaria on the Beach. Teraz na port patrzyliśmy tylko z wysokości pierwszego piętra. Warunki były podobne, tylko schodów mniej.