Na końcu świata: Bretania (Normandia, zamki nad Loarą)

[Franz]

Teraz decydujemy się na diametralną zmianę krajobrazu - czas zawrzeć bliższą znajomość z wybrzeżem Bretanii, a więc opuścić Argoat, a przywitać Armor. Wprawdzie południowo-zachodni brzeg mamy znacznie bliżej, ale nie idziemy na łatwiznę i obieramy inny kierunek. Postanawiamy pójść pod prąd, nawet wskazówkom zegara, zaczynając od północy. Zatem ruszamy mniej więcej równolegle do rzeki Blavet, nad którą leży Pontivy. Bardziej mniej, niż więcej, gdyż rzeka tworzy na tym odcinku kilka meandrów. W miejscu, gdzie rozlewa się w długie i równie kręte jezioro Guerledan, zbaczamy na mały piknik. Samo jezioro niczym specjalnym nas nie zachwyca, ograniczam się więc do niewartego publikacji kronikarskiego obowiązku. Później robimy krótki przystanek w niewielkim Laniscat, gdzie naszą uwagę przykuwa ciekawa wieża wiejskiego kościółka, po czym dojeżdżamy do Guingamp, leżącego na granicy pomiędzy Ziemią Lasów, a Ziemią Morza.





Tutejszy zamek został zburzony w czasie wojny sukcesyjnej, kiedy jednego kandydata popierali zbrojnie Anglicy, a drugiego Francuzi. Później odbudowany, został ponownie zburzony - wraz z murami miejskimi - na rozkaz kardynała Richelieu.

Nasze plany zwiedzania miasta ulegają jednak zupełnej zmianie, gdy napotykamy spore gromady ludzi najwyraźniej czegoś wyglądające. Do naszych uszu dobiegają jednocześnie intrygujące dźwięki. Uderzenia w bębny... piszczałki... kobzy?! Nie da się ukryć - zdecydowanie celtyckie dźwięki oraz coraz wyraźniejsze rytmy. Wkrótce ponad głowami licznych zebranych dają się dostrzec sylwetki maszerujących ulicą ludzi. Jakiś zespół w ludowych strojach przechodzi, racząc nas celtycką muzyką. Ale za nimi już następna grupa - ledwo cichną dźwięki poprzedniego zespołu, już narastają nowe. A za nimi następni i jeszcze kolejni. Oprócz nieznanych mi zupełnie strojów rozróżniam ewidentnie irlandzkie oraz szkockie. Serce skacze z radości w takt wspaniałych a zupełnie nieoczekiwanych melodii. Stoimy zafascynowani. Łapię to kamerę, to znów aparat, mimo iż nie jest łatwo zrobić porządne zdjęcie w tym tłumie. Bea chwyta aparatem również i mój łokieć, który zresztą swoją czerwoną kratą dobrze współgra ze spódniczkami muzykantów.









Kiedy w końcu mija nas ostatnia grupa bardzo licznej kawalkady, zaczynamy się rozglądać za jakąś informacją. Okazuje się, że trafiliśmy na doroczny festiwal de la Saint Loup et de la Danse Bretonne, prezentujący nie tylko kulturę bretońską, ale również irlandzką, szkocką, galicyjską czy asturyjską. W najbliższą niedzielę nastąpi wielki finał, oznaczający możliwość spędzenia kilku godzin w takim właśnie klimacie. Co dziś mamy? Czwartek. Co w takim razie z naszymi planami? No cóż, trzeba je odpowiednio zmodyfikować - tak, by w niedzielę ponownie trafić do Guingamp. Mamy zatem dwa pełne dni, w ciągu których musimy objechać najbardziej na zachód wysunięte skrawki Bretanii, nasz koniec świata - Finistere.

[helen]

Czekając na Maderę (hmmm ... siedzę na tym lotnisku już chyba tydzień ) przeczytałam sobie cały wątek od początku pięknie tam... pięknie. Mam nadzieję, że koniec świata zasłużył na więcej fotek

[Franz]

Czekając na Maderę (hmmm ... siedzę na tym lotnisku już chyba tydzień )

Zaraz się dowiem, czy są jakieś opóźnienia.

przeczytałam sobie cały wątek od początku

Mam nadzieję, że lektura pozwala spokojnie czekać na wylot.

Mam nadzieję, że koniec świata zasłużył na więcej fotek

Mamy dwa pełne dni na koniec świata.

Pozdrawiam,
Wojtek

[helen]

No to teraz będę czekać na lotnisku na "koniec świata" piękna perspektywa

[Franz]

No to teraz będę czekać na lotnisku na "koniec świata" piękna perspektywa

A w odróżnieniu od tego, co wieszczą różnej maści prorocy na temat bliskich czy bardziej w czasie odległych końców świata, ten nasz - całkiem ładny będzie.

Pozdrawiam,
Wojtek

[wawerek]

Z wielkim zainteresowaniem, troszkę "po cichu" przeglądam Twoje relacje. Gratuluję pasji i życzę zdrowia na spełnianie kolejnych podróżniczych marzeń;)

[Franz]

Z wielkim zainteresowaniem, troszkę "po cichu" przeglądam Twoje relacje. Gratuluję pasji i życzę zdrowia na spełnianie kolejnych podróżniczych marzeń;)

Miło mi, że zaglądasz do moich relacji i cieszę się, że się ujawniasz.

Pozdrawiam,
Wojtek

[Franz]

Z Guingamp wyjeżdżamy w kierunku północno-zachodnim, aby dotrzeć przed wieczorem do Corniche Bretonne. Ma to być bardzo ładny kawałek wybrzeża, wchodzącego w skład Cote de Granit Rose. Nam jakoś nie udaje się odkryć uroku Różowego Granitu - może z uwagi na zaciągające się ponownie chmurami niebo, może z uwagi na późną już porę. Za to znajdujemy przyjemny kemping nad samym morzem, ale jednak osłonięty od wiatru. Doceniamy to zwłaszcza po tym, jak z butelką piwa w ręku wybieramy się na wieczorne pogawędki pod księżycem nad samym brzegiem morza. Pod księżycem, bo silny wiatr rozwiał znów chmury na wszystkie strony świata - tu zmiany aury następują błyskawicznie. Tylko ciepłe kurtki pozwalają wysączyć złocisty napój, zanim powrócimy do namiotu. Może być niezbyt gorąco, byle tylko nas zanadto nie zlewało na tym końcu świata.

Mapka przejazdów do tego dnia.



A - Broceliande
B - Josselin
C - Pontivy
D - Laniscat
E - Guingamp
F - Corniche Bretonne

[Franz]

Dzień szósty

Opuszczamy kemping i przez Lannion oraz Morlaix kierujemy się na zachód. Po objechaniu głęboko wciętej zatoki Morlaix przecinamy wąską niczym fiord Perze i dojeżdżamy ponownie na samo wybrzeże w okolicy usytuowanego na cyplu Roscoff. W języku bretońskim znane jako Rosko utrzymywało zawsze bliskie kontakty z leżącą po drugiej stronie kanału La Manche Kornwalią. Uprawiane na peryferiach miasta nowalijki cieszyły się dużym wzięciem w Anglii, wożono więc tam ich spore ilości. Zwłaszcza cebula stała się symbolem tak zwanych Johnnies - po trochu rolników, po trochu marynarzy, którzy ładowali swój towar na łodzie i wozili przez kanał. Dziś zastąpiły ich wielkie promy - można się stąd dostać do Anglii a także do Irlandii - ale w Roscoff dla podtrzymania tradycji niektóre zbudowane z granitu kamienice ozdobione są cebulowymi warkoczami.

Najpierw zatrzymujemy się na obrzeżu miasta, skąd roztacza się ciekawy widok na maleńkie przybrzeżne wysepki, na port, z którego wybiega w morze kilkuset metrowej długości estakada, na odległą o dwa kilometry Ile-de-Batz, wyspę po bretońsku zwaną Enez Vaz. Potem wjeżdżamy do centrum, mijamy muzeum poświęcone Johnnies i docieramy do późnogotyckiego kościoła Notre Dame de Kroaz-Batz z renesansową dzwonnicą. Wiele więcej ciekawego tu nie znajdziemy, więc nasza wizyta nie trwa długo i po zatoczeniu krótkiej pętli po mieście wracamy do samochodu.

[mahadarbi]

Baaardzo mi się podoba... Bardzo

[weldon]

Na wampiry to, zdaje się, czosnek lepszy, ale od biedy cebula też ujdzie.

A może to, po prostu, koszerna knajpa była?

[jan_s1]

Widać podobieństwo.

[Franz]

Baaardzo mi się podoba... Bardzo

Od następnego odcinka zaczyna się seria najpiękniejszych miejsc.
Wiesz, jak mi żal, że wtedy takie kiepskie fotki robiłem?..

Na wampiry to, zdaje się, czosnek lepszy, ale od biedy cebula też ujdzie.

A może to, po prostu, koszerna knajpa była?

Może tam po prostu Johnny mieszka.

Widać podobieństwo.

Te boczne kolumienki pełnią funkcję przypór. Ktoś pomyślał, żeby je ładnie miniaturowymi kopułami zwieńczyć.

Pozdrawiam,
Wojtek

[helen]

Od następnego odcinka zaczyna się seria najpiękniejszych miejsc.
Wiesz, jak mi żal, że wtedy takie kiepskie fotki robiłem?..

Całkiem fajne są, miejsca same sie bronią, ale ja też oglądam własnie moje zdjęcia ze Szkocji i baaardzo trudno znaleźć jakieś porządne, a przywiozłam kilka klisz, cóż ...

[Franz]

Całkiem fajne są, miejsca same sie bronią

Przy ładnej pogodzie jeszcze jako tako wyglądają. Ale z gorszym oświetleniem - a takiego w Bretanii było sporo - wtedy zupełnie sobie nie radziłem. To było raptem trzy miesiące po zakupie pierwszego aparatu. Poza tym - wtedy operowałem głównie kamerą, więc i fotek pstrykałem niewiele i teraz nie bardzo mam z czego wybierać...

Pozdrawiam,
Wojtek