Na końcu świata: Bretania (Normandia, zamki nad Loarą)

[jan_s1]

Przepraszam za OT

Nic nie szkodzi.

Co prawda miało być o Bretanii, ale to OT było bardzo ciekawe (i jedno i drugie )

[Franz]

- swastyka była w dwudziestoleciu międzywojennym symbolem wielu, zwłaszcza związanych z górami, czy Podhalem, jednostek wojskowych, w tym, między innymi, 4 Pułku Piechoty Legionów, wsławionego w walkach pod Jabłonną, w 1920 roku (zresztą potem brali udział, m.in. w obronie Modlina, w '39.

Swoją drogą - ładny kształt i szkoda, że został spaskudzony. Ale Polska jest chyba jednym z niewielu krajów - o ile nie jedynym - w którym jest nielegalna.

Co prawda miało być o Bretanii, ale to OT było bardzo ciekawe (i jedno i drugie )

Dojdziemy wkrótce do Bretanii.

Pozdrawiam,
Wojtek

[Franz]

Z portu, nad którym dominuje kościół Notre Dame de Bonsecours - poświęcony marynarzom, którzy nie wrócili z morza - wychodzimy na otwarty teren. Szeroki deptak biegnie wzdłuż piaszczystej plaży. Spacerujemy nim w stronę widocznych klifów. Mamy teraz widok od dołu na zamek, spod którego przedtem podziwialiśmy okolicę z góry. Wkrótce widok przesłaniają nam zupełnie pionowe ściany zbudowane z kredy oraz piaskowca, a deptak się kończy, zostawiając miejsce dla nieznacznie nachylonej, kamienistej plaży, opadającej w stronę piaszczystej łachy.







Kończymy nasz spacer po Dieppe. Wracamy do samochodu i ruszamy w dalszą trasę. Szosa, biegnąca na ogół z dala od wybrzeża, chwilami się do niego zbliża. W którymś z takich miejsc robimy przystanek na kawę, a towarzyszą nam nadmorskie sosny i kolejne pionowe klify. Jedna z sosen rośnie wyraźnie poziomo, a kształt jej pnia obrazuje najprawdopodobniej historię zmagań z kolejnymi wichurami - wygląda na to, że po pierwszym złamaniu obrała kompromisowy skos, a po następnym poddała się całkowicie sile żywiołu, godząc się na kierunek horyzontalny.





Popołudniowy posiłek zakończony - możemy kontynuować przejazd. Już mamy niedaleko do kolejnego punktu na naszej mapie - Etretat, niewielkiego miasteczka na wybrzeżu Normandii. Samo Etretat nie stanowi dla nas specjalnej atrakcji. To, co nas tutaj przyciągnęło, to słynne klify. Rozciągają się po obu stronach portu. Na północny wschód wybiega falaise d'Amont z wielką kaplicą Notre Dame de la Garde, opiekunki rybaków. Równoległy do linii brzegowej, skalny mur załamuje się pod kątem prostym i zanurza w morskiej toni ostrogą zakończoną skalną bramą. To Porte d'Amont - najmniejszy z łuków skalnych w tej okolicy.

[Franz]

W drugą stronę, tuż za przycumowanymi do brzegu łodziami rybackimi wyrasta kolejny kredowy mur - falaise d'Aval. Oko przyciąga przede wszystkim szczupła w swej konstrukcji niczym katedralna przypora, pogrubiona u dołu odnoga, tworząca ograniczenie wąskiego i wysokiego łuku skalnego. W prześwicie widać coś sterczącego nieco dalej - stąd jeszcze trudno określić, co to dokładnie jest, ale już za chwilę się dowiemy. Póki co, podziwiamy ciemny wylot groty na lewo od Porte d'Aval, po czym wzrok wędruje w górę, gdzie na lewo od dwóch turniczek daje się zauważyć coś w rodzaju mostku. Mostku! Czyli, coś w sam raz dla nas.

Podchodzimy jeszcze pod samą skałę, by dotknąć podmytej przez kolejne przypływy, nieco przewieszonej podstawy klifu, po czym ruszamy w górę.







Oczywiście, w tym celu korzystamy ze stromej, ale wygodnej ścieżki, prowadzącej trawiastymi stokami. Po chwili jesteśmy u góry, skąd roztacza się widok na Manneporte - największą z tutejszych skalnych bram. Można pójść ścieżką dalej w jej stronę, jednak z uwagi na późną porę, ograniczamy spacer do przejścia przez widziany z dołu mostek na kolejny podest przy wspomnianych wcześniej turniczkach, zwanych Chambre de Demoiselles - Komnata Panien. Z pomostu widać wystający zza jednolitego muru fragment katedralnej przypory Porte d'Aval oraz l'Aguille - Igłę, liczącą sobie 70m wysokości. To ją właśnie było widać w prześwicie skalnego łuku, kiedy patrzyliśmy z plaży jego stronę.











Zadziwiające twory natury! Mimo szarego nieba odbieramy w pełni urodę tego miejsca. Aż żal stąd odejść. Jednak kiedyś trzeba - zapada już wieczór. Wracamy więc do samochodu i zajeżdżamy na pobliski kemping. Koniec wrażeń na dziś.

[Crayfish]

Niesamowicie rzeźbi matka natura - ma talent !
A jak do tego jeszcze człowiek z wizją dołoży swoje to w dwójkę potrafią wspaniałe miejsca wyczarować.

Piękne miejsce Wojtek, piękne.

[jan_s1]

Odległość morza od klifów nie jest zbyt duża. Czy to jest przypływ, czy odpływ i jakie są między nimi różnice?

[maslinka]

Prawie jak "hvarska sosna"

Manneporte - przepiękna ta brama. Zdaje się, że mówi się na nią "trąba słonia"

Pozdrawiam

edit: Miałam na myśli tę drugą - Porte d'Aval, to chyba ta jest zwana trąbą słonia (Jak się dobrze przypatrzeć, to cały ten klif przypomina słonia )
Obie robią duże wrażenie, nawet oglądane na małym monitorze.

[piotrf]

Odległość morza od klifów nie jest zbyt duża. Czy to jest przypływ, czy odpływ i jakie są między nimi różnice?

Pływy kanału La Manche są spore , do tego stopnia , że wykorzystuje się je do wytwarzania energii elektrycznej . Pierwsza elektrownia pływowa( ok. 500 MW) powstała we Francji na ujściu Rzeki Rance do Kanału La Manche w St. Malo . Amplituda pływów waha się tam od 9- 14 m.


Pozdrawiam
Piotr

[Fatamorgana]

Wojtku- Etretat było na początku XXw. tym samym co u nas Sopot.
To był taki kurort z high life.
Być w Etretat wtedy to było coś.

[Franz]

Niesamowicie rzeźbi matka natura - ma talent !
A jak do tego jeszcze człowiek z wizją dołoży swoje to w dwójkę potrafią wspaniałe miejsca wyczarować.

Piękne miejsce Wojtek, piękne.

Dlatego zahaczyliśmy o Etretat, mimo iż nie całkiem leżało na trasie przejazdu.

Miałam na myśli tę drugą - Porte d'Aval, to chyba ta jest zwana trąbą słonia

Mnie się z kolei nasunęło skojarzenie z tylnią nogą wielbłąda.

Odległość morza od klifów nie jest zbyt duża. Czy to jest przypływ, czy odpływ i jakie są między nimi różnice?

Pływy kanału La Manche są spore , do tego stopnia , że wykorzystuje się je do wytwarzania energii elektrycznej . Pierwsza elektrownia pływowa( ok. 500 MW) powstała we Francji na ujściu Rzeki Rance do Kanału La Manche w St. Malo . Amplituda pływów waha się tam od 9- 14 m.

Od siebie mogę tylko dodać, że o ile nie pamiętam, w jakiej dokładnie porze tam wtedy byliśmy, to ciemny spód skał sugeruje, że woda potrafi sięgnąć kilka metrów wyżej.
Spacery pod klifami są dozwolone wyłącznie w porze odpływu.

Wojtku- Etretat było na początku XXw. tym samym co u nas Sopot.
To był taki kurort z high life.
Być w Etretat wtedy to było coś.

Bo z nas są tacy rasowi highlife'owi wczasowicze.

Pozdrawiam,
Wojtek

[Aguha]

Konik wodę pije, grzeczny konik spragniony

Pojadę tam kiedyś, pojadę, i relację napiszę, a co, ja nie pojadę, ja nie napiszę .

[Franz]

Konik wodę pije, grzeczny konik spragniony

A wiesz, że tego nie zauważyłem wcześniej?
Faktycznie - zanurzony w wodzie, otwarty pysk, oko, ucho położył po sobie...

Pozdrawiam,
Wojtek

[Franz]

Nie zamieszczam mapki dojazdu z Polski do Francji. Myślę, że to sobie każdy - w razie potrzeby - znajdzie.
Tu pierwsza mapka naszej podróży:



A - pierwszy nocleg
B - Amiens
C - Dieppe
D - Etretat

[Franz]

Po deszczowej nocy ranek również nie wygląda zachęcająco. Zatem bez większego pośpiechu zbieramy się z kempingu. Mamy spory kawałek do przejechania - może w tym czasie pogoda się poprawi? Wreszcie śniadanie zjedzone, namiot spakowany, formalności załatwione - możemy wyruszać. Droga wiedzie najpierw na południe; omijając Hawr przejeżdżamy przez most na Sekwanie, po czym obieramy kierunek zachodni z niewielkim południowym odchyleniem. Korzystając z darmowych odcinków autostrad na obwodnicach większych miast objeżdżamy Caen i przechodzącą często w dwupasmówkę szosą mijamy Bayeux i St-Lo, zatrzymując się na dłużej dopiero w Coutances.

Niestety, wita nas deszcz, więc całą pierwszą godzinę przedrzemujemy w wozie - żadne z nas nie lubi moknąć. Wreszcie krople przestają bębnić o dach samochodu i możemy wyruszyć na spacer. Pierwsza wita nas romańska bryła kościoła św. Mikołaja, zamienionego obecnie na muzeum. Następnie przechodzimy jeszcze mokrymi od deszczu ulicami do katedry Notre-Dame. Postawiona została w XIII wieku w stylu gotyku normandzkiego na miejscu i z wykorzystaniem fragmentów wcześniejszej romańskiej katedry z XI wieku. Kiedy stajemy naprzeciw jej wyniosłej fasady, akurat słońce rzuca na nią swój blask, co zwiększa kontrast z granatowymi chmurami tuż za miastem.







Katedra widoczna jest z morza, mimo iż Coutances dzieli od wybrzeża ponad dziesięć kilometrów. Z naszej perspektywy ledwo daje się dostrzec pomiędzy różniącymi się o dwa metry potężnymi wieżami nieznacznie wyrastającą ponad nawę główną tak zwaną wieżę latarniową, wybudowaną na przecięciu nawy z transeptem. Dopiero, gdy oddalimy się od katedry, jej fragment wysunie się na prawo od niższej z dwóch wież fasadowych.

Słońce znów znika za chmurami, gdy zaglądamy jeszcze do pięknego ogrodu krajobrazowego, gdzie umiejętnie połączono styl włoski, francuski i angielski. Z ciekawszych drzew można tu znaleźć sekwoję, cedr libański, czy brzozę nowozelandzką. Nas z kolei znajdują pierwsze krople kolejnej fali deszczu, skracamy więc pobyt i wracamy do samochodu.







Wyjeżdżamy z Coutances na południe, kierując się do samej nasady ostro wrzynającego się w kanał La Manche półwyspu Cotentin. Tu obieramy kierunek zachodni, mając do przejechania ostatnie kilometry dzielące nas od Bretanii. Jednak na tym ostatnim skrawku Normandii jest jeszcze coś, co nas zatrzyma. Na szczęście, deszcz ustał i już z daleka, z odległości wielu kilometrów zarysowuje się charakterystyczna sylwetka. Ale na pierwsze zdjęcie zatrzymujemy się dopiero znacznie bliżej.

[mahadarbi]

A w powietrzu, obok deszczu, wisi tajemnica
Ładnie. Bardzo ładnie...


Pozdrawiam,
Anka