Wyspy Kanaryjskie

[Franz]

Oto mapka przejazdów do kilku ostatnio zamieszczonych odcinków.



A - Buganvilla
B - Tejeda
C - Bentaiga

[Franz]

Przed nami Timagada, rozłożona na stromych zboczach poniżej skał, a ponad Barranco de la Laja del Nublo.



Przybliżenie na przysiółek.



Ale nasza szosa biegnie wyżej - tuż pod skalnym obrywem, noszącym nazwę Laja del Nublo. Laja [laha] - to po polsku płyta, tafla.



Podjeżdżamy w jego stronę. Nad szosą kapliczka pośród zieleni.



A ponad kapliczką - pionowa ściana obrywu. Intryguje kolor atramentu - jakby komuś kleks się zrobił.





Przed nami po prawej - Montana del Humo. Dosłownie: Zadymiona Góra. W przenośni: Zamglona Góra.



Na kolejnych fotkach:
Timagada, powyżej Bentaiga, w dali Artenara.
Barranco de la Laja del Nublo, powyżej Tamadaba, w dali El Teide.

[Franz]

Ostatnie spojrzenie na leżącą w dole Timagadę i dumnie sterczącą Bentaigę.





El Chorrillo i zabudowania na grani Bentaigi - rankiem oglądaliśmy je od północy, teraz rzut oka z południowego wschodu.



Ponad barankiem, między Anden de los Juncos i Tamadabą - niczym unoszący się w powietrzu UFO - Teneryfa z El Teide.





I to tyle spoglądania w kierunku wschodnim. Teraz już kierujemy się w stronę Roque Nublo. Wprawdzie charakterystyczna maczuga skalna znajduje się akurat dokładnie nad nami, ale musimy objechać mur Laja del Nublo.





Szosa prowadzi nas tuż poniżej potężnej ściany, na końcu której znajduje się El Aserrador. Tam diametralnie zmienimy kierunek jazdy i wjedziemy w Barranco del Nublo.

[Franz]

Myślę, że jednak nie zupełnie oto chodzi.

Tiaaa... pozostaje mi jedynie nadzieja, że ewentualna różnica w postrzeganiu poszczególnych spraw nie wpłynie na ochłodzenie ogólnego klimatu.

Pozdrawiam,
Wojtek

[mariusz-w]

El Teide ... malownicza jest.
Ładnie wygląda z każdej strony.

(... podpatruję w różnych relacjach - bo na "żywo" nie widziałem)

Pozdrawiam.

[Franz]

El Teide ... malownicza jest.
Ładnie wygląda z każdej strony.

Z bliska już na forum był pokazany (zresztą, u mnie też będzie). Natomiast - z daleka, na środku Teneryfy, przypomina mi klasyczne UFO.
Albo... katowicki Spodek.

Pozdrawiam,
Wojtek

[nomad]

Widzę, że zanudziłem tymi faktami historycznymi. Sorry...

W żadnym wypadku Wojtek.

Jak najbardziej prównuję krajobrazy i nie tylko je (dotyczy to też historii), bo właśnie wiele wspólnych elementów łączy sąsiednie wyspy.

Wspominasz o ważnych faktach historycznych, które w odbiorze wizualnym pięknych miejsc całego archipelagu są nierozerwalnie związane z ciemnymi kartami historii prowadzącej do zagłady ludności tubylczej.
Strategiczne położenie wysp i rywalizacja o kolonialną dominację najeźdźców skazała tubylcze plemiona na zagładę.

Przewrotność dziejowa też ma swój wyraz nie tylko tutaj.
Zapewne odwiedziłeś też i Candelarię (na Tenie), gdzie co prawda współcześni potomkowie Hiszpanów stawiają pomniki wodzom Guanczów, chociaż na przestrzeni czasów doprowadzili do wymarcia ich społeczności i języka.

A swoją drogą to wiele innych ciekawych rzeczy różnicowało sąsiednie wyspy.
Zapewniam Ciebie, że jak najbardziej wszelakie elementy opisowe sprzyjają Twojej relacji i aż wstyd, że wiele pominąłem w swojej.

Pozdrawiam i jak najbardziej jestem obecny, w kolejnych etapach też, a że bez częstych komentarzy?
Milczenie czasem też jest pozytywnym wyrazem zachwytu.
W wielu relacjach milczę, ale nie odbieram autorom pełnego szacunku za efekt ich wspomnień z podróży.

Jeszcze raz.
Pozdrawiam.

[Pasjonat Chorwacji]

Dobrze, że są tak piękne miejsca.

[Franz]

Pozdrawiam i jak najbardziej jestem obecny, w kolejnych etapach też, a że bez częstych komentarzy?

Cieszę się bardzo, że ponownie zajrzałeś do mnie. A dodatkowo - że to zaakcentowałeś.

Dobrze, że są tak piękne miejsca.

Oj tak! Każda wyspa jest inna od pozostałych. Na razie byłem na pięciu i mam zamiar na Kanarki powracać.

Pozdrawiam,
Wojtek

[Franz]

Szosa zawija nad Barranco del Nublo, zagłębia się w niego tylko odrobinę - ot, żeby przedostać się na drugą stronę wąwozu, następnie chwilę prowadzi ponad jego dnem a pod skałami przeciwległej grani.





Zostawiamy po lewej Gardziel Ptaszka (Degollada del Pajarito) i podjeżdżamy pod odstrzeloną turnię - Risco del Laurel, kończącą grzbiet Risco de los Timoneros.



Gdzie niegdzie rozmieszczone chałupy - jedne ukryte pośród kwitnących drzew, inne bardziej wyeksponowane na gołym grzbiecie.





Szosa skręca ostro i teraz prowadzi już na północ. Prezejeżdżamy przez małą wioskę Wielki Zakręt - La Vuelta Grande - i zatrzymujemy się na parkingu powyżej niej.
Tu zostawimy samochód, udając się na krótki spacer. Trasa poprowadzi najpierw w kierunku widocznego już Mnicha - El Fraile.





Zostawiamy w dole La Vuelta Grande.

[jan_s1]

Dawno mnie tu nie było, ponieważ lubię za jednym zamachem obejrzeć większy fragment relacji.
Madera... miód-malina. Moje ubogie słownictwo nie pozwoliło mi na bardziej adekwatny komentarz do tego, co zobaczyłem.
Chciałbym zauważyć, że widoki, które serwujesz - i to zarówno "miejskie", jak choćby bajkowe San Francisco, jak i rozległe górskie panoramy - poprzez swoje piękno powodują u mnie kaskadowy przyrost pozytywnych emocji i chęci do konstruktywnego działania. Pokazujesz, że jak się chce, to można zdziałać wiele.
Dziękuję.

[piotrf]

Jak widzę te ukwiecone drzewa na tle gór . . .
Ciepło się robi od Twoich zdjęc Wojtku


Już się nie mogę doczekac wiosennych odwiedzin w Bieszczadach



Pozdrawiam
Piotr

[Franz]

Madera... miód-malina. Moje ubogie słownictwo nie pozwoliło mi na bardziej adekwatny komentarz do tego, co zobaczyłem.

Niestety, Madera zaserwowała mi wyjątkowo paskudną pogodę. Wręcz wykradałem nieliczne ładniejsze chwile...

Chciałbym zauważyć, że widoki, które serwujesz - i to zarówno "miejskie", jak choćby bajkowe San Francisco, jak i rozległe górskie panoramy - poprzez swoje piękno powodują u mnie kaskadowy przyrost pozytywnych emocji i chęci do konstruktywnego działania. Pokazujesz, że jak się chce, to można zdziałać wiele.

Cieszę się, jeśli mogę pozytywnie motywować.

Jak widzę te ukwiecone drzewa na tle gór . . .
Ciepło się robi od Twoich zdjęc Wojtku


Już się nie mogę doczekac wiosennych odwiedzin w Bieszczadach

Mnie też się marzy. A że nie mogę sie doczekać wiosny, to próbuję wyśledzić te tanie bilety na Kanarki. A że bez efektów, więc siedzę na d...

Pozdrawiam,
Wojtek

[Franz]

Początkowy fragment spaceru wiedzie tuż ponad Wielkim Zakrętem.
Spoglądamy z góry na rozlokowane pomiędzy głazami zabudowania.





Mijając strome zbocze ukoronowane skalną turnią, kierujemy się w stronę Mnicha, wyglądającego z profilu jak iglica.





Chwilę później - z nieco innego kąta widzenia - El Fraile już bardziej przypomina ludzką sylwetkę. Skała po lewej wygląda jak kogut, ale nie znam jej nazwy, o ile takową posiada.
Natomiast po prawej - to już Roque Nublo.





Za nami ostry zakręt w miejscu, zwanym La Lajilla - czyli Płytka.
Dalej coś dla miłośników krętych nitek szos.





Droga do Roque Nublo jest wygodna, nie stwarza najmniejszych nawet trudności, a co za tym idzie - w pogodny dzień można spotkać tu wielu turystów.

[Franz]

Po prawej Anden Alto ponad Llano de la Mesa.
Robię przybliżenie na pokazującą się raz za czas Chmurną Skałę.





W dali Tamadaba, a bliżej Risco de la Foguera, pod którą chwilę wcześniej przejeżdżaliśmy.





Po lewej Mnich - El Fraile - a w dali Pozo de las Nieves, będący najwyższym wierzchołkiem Gran Canarii.





Rzadki do tej pory las zostaje poniżej nas i otwiera się szeroki widok na Barranco de Tejeda.
Zaś droga przed nami zmienia się w ścieżkę, wciskająca się pomiędzy obłe skały.





Za nimi wychodzimy na księżycowy krajobraz - podnoszący się lekko, surowy płaskowyż. Przed nami Roque Nublo.