W 5 koni u wybrzeży Hvaru

[wir955]

Tą relację zacząłem pichcić jeszcze późnym latem ubiegłego roku z przeznaczeniem na cro-forum. W międzyczasie pojawiło się jednak sporo innych wspaniałych opisów związanych z Hvarem toteż, żeby nie powielać i nie zanudzać mój tekst powędrował na półkę. Teraz, gdy niektórzy może zgłodnieli na progu wakacji myślę, że to coś da się przeczytać.

1. Poboczami Karpat na Pusztę.

Godzina 6.15 uff... nareszcie w samochodzie - startujemy pełni rozpalonych nadziei na przygodę z Chorwacją. Poziom radości podnosi jeszcze fakt, że na naszym Podkarpaciu deszczowo i chłodno a prognozy dla Dalmacji są cudowne. To ma być Chorwacja po raz trzeci wcześniej była Istria i Primoszten a tym razem pociągniemy bardziej na południe. Jedziemy, gdy tylko zamruczał silnik a brama uciekła z lusterek przyszło odprężenie i ulga. Ostatnie dni przed wyjazdem to jak zwykle horror -dziesiątki odkładanych na ostatnią chwilę prac, kompletowanie sprzętu no i najważniejsze czyli upchanie tego wszystkiego w samochodzie. Trzy dorosłe /prawie/ osoby i on, pan okręt. Nasz niezbyt imponujący przestrzenią ładowną sedan dostał niezły wycisk /no może raczej wcisk/. Sylwetka to nawet zyskała obniżył się wyraźnie i prawie muska asfalt ale czy nie zaiskrzy na karpackich czy bałkańskich dziurach? Z miejscem dla pasażerów całkiem nieźle: biznes-class czyli miejsce obok kierowcy wylosował starszy syn Szymek a klasa turystyczna przypadła w pierwszym etapie Witkowi. Co prawda ani pod nogami ani pod siedzeniem nic mu się nie pęta ale już widoki na lewo żadne. Za moimi plecami miejsce zajął bowiem ponton i choć to tylko T30AE wypełnił przestrzeń od podłogi do sufitu. Powodów do narzekań Witek jednak nie ma w końcu zerwał się z ostatniego tygodnia w gimnazjum i perspektywa pluskania w Adriatyku miast wysiadywania szkolnej ławy rekompensuje niedogodności.
Jedziemy niespiesznie rozkoszując się bieszczadzkimi pejzażami. Kopulaste, łagodne choć i wysokie góry, świetnie w ten krajobraz wpisane cebulaste wieżyczki cerkiewek, cisza i spokój przyciągnęły mnie w te strony niespełna trzydzieści lat temu i trzymają w zauroczeniu do dziś.


w Roztoce


okolice Tyrawy Wołoskiej


Kulaszne


Turzańsk


gdzieś w Bieszczadach


Do rzeczywistości przywołuje mnie lizak panów w zielonych odblaskowych kamizelkach - kontrol straży granicznej. Widać macie panowie mocno załadowany samochód, czy przewozicie ukraińskie papierosy, alkohol pyta starszy. Zapewniam, że nie ale bagażnik trzeba otworzyć. Strażnicy nie są teraz jednomyślni jeden ma ochotę przeczesać próbuje coś przesunąć, włożyć rękę w głąb sprasowanego sprzętu wreszcie widząc śrubę silnika daje za wygraną, bierze tylko dokumenty do swego samochodu i długie minuty sprawdza pewnie czy nie jestem notowanym przemytnikiem. Wreszcie życzenia udanego wypoczynku i droga wolna. Mijamy Sanok, Komańczę za Radoszycami wspinamy się na przejście graniczne i niepostrzeżenie wjeżdżamy na Słowację o dzięki ci Shengen /żadnych celników, strażników czy kontroli, żywego ducha/.
Na słowackich drogach migocze /w mojej głowie/ czerwona lampka; trzymaj się przepisów. Tutaj mandaty zwłaszcza za przekroczenie dozwolonej szybkości to nie przelewki od ponad 700 do niemal 4 000 zł czyli można skończyć wakacyjną przygodę zanim się ją właściwie zaczęło. Trasa prosta i przyjemna, zjeżdżamy kilkadziesiąt kilometrów drogą o lekkim nachyleniu, łagodnych zakrętach.
Wzgórza urozmaicone czasem ruinami zameczków, wioski raczej ubogie, sporo Romów.


gdzieś na Słowacji


Później już zupełnie płasko i tylko nawierzchnia coraz gorsza.
Wjazd na Węgry i zaskoczenie, tuż za granicą spora góra, wyciąg krzesełkowy i coś podobnego do nartostrady. Zaraz za granicznym Satoraljaujhely potwierdza się jednak węgierskość tych ziem: droga zrobiła się szersza, gładka niczym stół a po bokach winnice.


prosto, szeroko, gładko


Praktycznie przed Miszkolcem wpadamy na autostradę i dalej po garach. Budapeszt w niedzielę przed południem udaje się przejechać znakomicie /nawet bez GPS/, odnajdujemy M7 i dalej na południe. Pora obiadowa zastaje nas na wysokości Balatonu wybieramy więc jeden z czyściutkich, zacienionych parkingów i wsuwamy schaboszczaka z bułkami.


ładowanie akumulatorów


Mimo cienia jest jednak duszno i to popędza nas do dalszej jazdy. Autostrada choć szybka jest jednak nudna a że w moim przypadku czas nie jest akurat pieniądzem opuszczamy ją bez żalu przyjmując kierunek Marcali, Barcs. Pustawo na drogach, Węgrzy okazują się sympatyczni, gdy moja karta nie chciała się zaakceptować na stacji benzynowej przyjęli euro bez naciągania kursu. Tylko ten język no jak można coś z tego zrozumieć no i jeszcze te wulgaryzmy... .


a gdzie podział się cenzor???

[Torac]

Nie mogę się doczekać tych 5 koni na Hvarze , ale mam nadzieję że czekać długo nie będę.

[Pakula]

chyba nie chciałbym tam mieszkać,raczej napewno

[Janusz Bajcer]

Pozdrawiam gliwiczanina i czekam na 5 koni

[maslinka]

Pozdrawiam gliwiczanina i czekam na 5 koni

Ja tym bardziej pozdrawiam gliwiczanina (Wcale się nie dziwię, że "uciekłeś" w Bieszczady ). Nie mogę się doczekać relacji z mojej ulubionej wyspy
Niezły debiut na forum się zapowiada.

[darek1]

Bardzo ekscytująca relacja. Moje ukochane Bieszczady i ten niepowtarzalny klimat, splot różnych kultur, wymarłych wiosek, samotnych cerkwi. Piękne okolice Tyrawy Wołoskiej. Przejazd do Wegier interesujacy. Czekam na dalsze relacje. Czytam je jakbym widział siebie. Pozdrawiam, bardzo pociagająca relacja.

[Kacper111]

wyjazd z niecałe 2 miesiące ce na Cro a tu jeszcze dodatkowa zachęta

[anakin]

PISZ DALEJ I....SZYBCIEJ!!!!!

[Vjetar]

To taki IPN się zrobił
Rozumiem, że to zrobione teraz miejsce na półce to na nową relacje z tego roku

Pzdr.

[wir955]

Wszystkim za zainteresowanie, doping i wszelkie takie... duże dzięki.
Gliwice i Gliwiczanie zawsze są mi bliscy i w radości, i w smutku (teraz niestety w tym drugim: Politechnika, Sośnica...)
Więzów z miastem mojej młodości oczywiście nie zerwałem bo dwie małe ojczyzny to lepiej niż jeda
Dla cro-wodniaków jak sądzę ciekawe "kadry" zaczną się od 3 rozdziałku, a dalej to już tylko lanie wody



2. Bałkańskie oesy

Za Barc wkraczamy do Chorwacji po raz pierwszy. Jakość nawierzchni miejscami bardzo dobra ale trafiają się też miejsca z zerwanym asfaltem /może remont ale sprzętu jakoś nie widać/ no i oznaczenie kiepskie. Wreszcie Bośnia, rozglądamy się zaciekawieni bo nikt z nas wcześniej w tym kraju nie zagościł a niedawna wojna pozostawiła sporo stereotypów.
Straszymy się wzajemnie, a to, że Serbowie tylko czekają by zemścić się za interwencję NATO, że na siusiu to nie dalej niż metr od drogi bo można wylecieć na minie itp., itd.
Swiat tu rzeczywiście trochę inny. Po sennych, przysłoniętych okiennicami Węgrzech i takiejż Chorwacji tu widać buzujące życie. Wzdłuż drogi pełno straganów z wszelkimi owocami i innymi dobrami, sklepy, bary, co chwile stacje benzynowe i wszystko to otwarte mimo niedzielnego popołudnia. Cerkwie przeplatają się ze strzelistymi minaretami, są i kościoły.


niczym rakiety ziemia-powietrze


Spory ruch na drodze i poboczach - jedziemy wolno. Za Banja Luką krajobraz gwałtownie się zmienia przez blisko 100 km prowadzić nas będzie rzeka Vrbas. Dolina zwęża się i przyjmuje postać kanionu. Kręta droga przykleja się teraz do pionowej, wysokiej miejscami na kilkadziesiąt metrów ściany skalnej, rzeka kipi kilkanaście metrów niżej.


straszno trochę


i pięknie


jak wyżej


Jest przepięknie ale kierowcy nie dane zachwycać się plenerami miejscowe samochody notorycznie ścinając zakręty przyciskają nas do skał. Robi się naprawdę gorąco, gdy za plecami pojawia się wielki autobus - poobijana, przerdzewiała Setra rośnie mi w lusterkach.
Przed kolejnym zakrętem jest tuż, tuż a tu wyłania się z przeciwka jakiś kamikadze zajmując pół metra mojego pasa, hamuję, w lusterku już nie ma autobusu tylko jakaś wielka gęba; pisk opon... o dziwo nie czuję uderzenia. Rzucam dziesiątki "ciepłych" słów pod adresem bośniackich kierowców nie patrząc już na obecność młodzieży. Skurczybyk z tyłu nie daje za wygraną, dozwolone 60, jadę 80, a i tak włazi na ogon bawiąc się jak kot z myszką. Wreszcie przystanek autobusowy i oczekujący pasażer wybawia nas z kłopotów. Teraz droga wspina się osiągając krawędź kanionu a raczej już doliny o urwistych zboczach i zaraz znajdujemy wymarzone miejsce na postój. Tu już brak słów na oddanie piękna, rzeka wspaniale meandruje kilkadziesiąt metrów poniżej nas - tajemnicza i groźna już w szarówce kończącego się dnia, gdy okoliczne szczyty muska jeszcze słońce.


może kiedyś pontonem?


nic dodać


Czas nagli i znów w dół to kanion, to dolina, tunele, most przerzucający nas na drugą stronę i tylko szkoda, że te fantazje przysłania nam kurtyna nocy. Jajce już tylko mrugają światełkami okien, jakiś podświetlony zamek, minarety.


światła małego miasteczka


Wypatrujemy jakiegoś kempingu ale mijamy Bugojno, Livno, a tu nic, nadzieja na rozprostowanie kości w namiocie stopniowo gaśnie.
Po przejechaniu granicy Chorwacji / drugi dziś raz/ szukamy już choćby jakiegokolwiek płachetka trawy pod namiot ale na poboczach niedostępne skały. Zjeżdżamy w końcu w stronę wioski Gomja Tijanica i tu los okazuje się być łaskawy. Szymek wypatrzył placyk, co prawda na środku wsi ale oddalony troszkę od zabudowań. Równo, trawka, jakieś ławeczki i nawet świecąca latarnia, jest 23:00 i niesamowita cisza, żaden pies nie zaszczekał. Blisko, tuż nad głowami rozgwieżdżone niebo, obok zarys stromych zboczy, uroczo ale czy bezpiecznie? Parkujemy kilkanaście metrów od drogi, a za samochodem w trzy minuty rozbijamy mały pomocniczy namiocik. Szymek woli rozłożony fotel w samochodzie a my z Witkiem dajemy nurka do śpiworów w naszej "chatce". W nocy kilkakrotnie budzi mnie zimno, lekkie śpiworki dostosowane do ciepłych nocy chorwackiego wybrzeża tu nie wystarczają. Witek schowany z głową pewnie opanował spanie w bezdechu, chyba też marznie choć to młoda krew. Na wyświetlaczu 2:00, trochę nasłuchuję - cisza jak makiem zasiał, skulam się maksymalnie i tak z przerwami poddrzemuję do rana.

[piter83pl]

Bardzo fajna jest ta droga z Banja Luki przez Jajce, fakt kręta ale asfalt dobrej jakości i do tego biegnie pięknymi terenami. Trzeba uważać na kamienie, dlatego ja nie zdecydowałem się na jazdę nocą przez Bośnię, poza tym szkoda tych możliwości przystanięcia i podziwiania przepięknej przyrody. Nie wiem czy jechaliście też przez Jablanice - przełęcz z której widać cały Prenj i gdzie temperatura spada około 5 stopni zrobiła na mnie niesamowite wrażenie. Co do kempingów, to wydaje mi się że w BiH raczej łatwiej o mały prywatny hotelik niż pole namiotowe (choć zdarzają się wyjątki z tego co zaobserwowałem).
Pozdrawiam i czekam na dalszą relację

[Użytkownik usunięty]

Wszystkie moje posty stopniowo wycofuję z forum. Koniec pisania na tych kartach. Do czasu pozytywnych zmian jeśli kiedykolwiek tu wystąpią. smoki3

[andrzej29]

Czekam na dalszy ciąg relacji!

[wojan]

Jestem i ja Czytam Twoją relację z dużą przyjemnością tym bardziej,że Twoja trasa do Chorwacji jest także moją trasą do Chorwacji Na Hvarze byłem kilka lat temu i z wielką radością przypomnę sobie tą piękną wyspę widzianą z perspektywy Twoich 5 koni

[smoki]

Czekamy na ciąg dalszy.