Ich wysokości - monsunowe księżniczki ;) - Indie 2009

[mwxx]

witam

niedzielnym porankiem nadrabiam zaległosci w czytaniu i niby słońca nie widać a relacja wpadła .... tak trzymać !!

Ula .. świetny dzień, spacer wśród straganów, właśnie tam fajnie nawiązuje się kontakty i poznaje ludzi, a w niektórych krajach kupiec nie ma tej satysfakcji jesli kupisz coś od ręki, bez zbijania ceny, w tym cały sens i urok , hah sam pamietam kiedy chciałem coś kupić u Arabów musiałem odejść okazując brak zainteresowania i niechętnie wrócić na jego ..Poczekaj !! wtedy czuć jak nawiązuje sie ta fajna relacja w rozmowie, aż w końcu dochodzi do kupna i tradycyjnego uscisku dłoni,
a swoją drogą bardzo lubię oglądać rękodzieło, czasem można ustrzelić coś naprawdę wyjątkowego,

właśnie .. piszesz o dzielnych pracowitych tubylcach, ogladając fotki nasuwa mi się myśl - czasem my jako biali uważamy się za tę wyższą kastę, jednak w porównaniu z ich ciężką pracą, a przy tym prostym podejściu do życia, mając praktycznie wszystko na wyciągnięcie ręki, mamy tak naprawdę niewiele, widać to doskonale na Waszych fotkach na twarzach zwykłych prostych ludzi, czy uśmiechniętych dzieci w powyciąganych ubraniach, zapewne nie jest im łatwo,

OK tyle porannych refleksji, dobrze wiedzieć że kolejna relacja wpadnie niebawem.... Pozdrawiam

[U-la]

Wielkie dzięki Mariusz za poranne niedzielne refleksje! Chyba każdy z nas, kto próbował tu coś napisać uwielbia komentarze, spostrzeżenia, refleksje poranne, południowe, wieczorne i nocne Nigdy nie miałam sentymentu do pisania pamiętników - może stąd ta radość, kiedy ktoś czyta tę naszą pisaninę. Jeszcze raz dzięki!

Ciąg dalszy niestety dopiero dzisiaj

A na dodatek sprawa wygląda tak - napiszę dużymi, żeby było widać, że ostrzegam

BĘDZIE DUŻO ZDJĘĆ W TYM ODCINKU WIĘC GO PODZIELĘ NA PÓŁ ALBO I NA TRZY CZĘŚCI.
ZDJĘCIA NIEKONIECZNIE POWALAJĄCE, ALE MAM PROBLEMY Z SELEKCJĄ (VEL CASTINGIEM ). UPRZEDZAM OD RAZU TYCH, KTÓRZY SĄ MNIEJ CIERPLIWI, BO MOŻE SIĘ DŁUGO OTWIERAĆ

[U-la]

8 lipca 2009

Ich wysokości najwyższe

Jeszcze 2km w górę

Zdarzyła się nam dziś pierwsza naprawdę nieprzespana noc. Ale to nie żadna tam zemsta Himalajów czy coś takiego. Dziś w nocy w hotelu było po prostu masakrycznie głośno! Dziki naród indyjański musiał w zmasowanej grupie zaatakować - tak mniemamy.

Kiedy rano się zrywamy na śniadanko, na niższych piętrach - pootwierane drzwi. W każdy jakieś ludzkie tłumy. Kobity trajkoczą niemiłosiernie, stroją się w sari, malują jak papugi. A faceci też - jak to mawia moja siostra pedagog - mocno akustyczni (znaczy się słyszalni w każdym kącie).

Dziś naprawdę - ICH WYSOKOŚCI będą niebotyczne! Jak głosi teoria (wtedy innej nie znałyśmy i nikt nam innej nie przedstawił ) - pojedziemy na najwyżej położoną przejezdną przełęcz świata - Khardung La - 5602 m npm.
Wystraszone decybelami indyjańskimi, czym prędzej więc ewakuujemy się z hotelu. Przy recepcji czeka na nas przesympatyczny kierowca. Od razu z twarzy mu buddyjski spokój i życzliwość promienieje :):) Wskakujemy do naszej maleńkiej taksówki. Przed nami ok. 40 km w górę.

To jeszcze dwa słowa o ekwipunku Na tę wyprawę - nawet jeśli to tylko wyprawa samochodowa - należy się konkretnie ubrać. To nic, że tutaj, w mieście mamy około +30-35 stopni. Dwa kilometry wyżej prawdopodobnie będzie nieco (nieco hehe) chłodniej.

Widoki od początku - bajeczne!!! Góry potwornie skaliste w kolorach jesieni i oddalająca się coraz bardziej nasza zielona dolina Lehu. Kiedy maniakalnie znów robimy zdjęcia, pan kierowca chwyta w mig z kim ma do czynienia Zatrzymuje się i w tych przewidzianych przez kogoś tam miejscach - zwanych punktami widokowymi - ale i za każdym ciekawszym zakrętem (a droga wije się rzecz jasna, więc zakrętów ci tu dostatek). Albo kiedy nasze -

- o rrrety,
- o łał,
- o mamo,
- kuuuurcze,
- ja nie mogę,
- ja się poskładam,
- umrę zaraz,
- jak cudnie,
- widziałam już chyba wszystko co na tym świecie najpiękniejsze
- ale się cieszę, że pojechałyśmy
- rrrrrany - chyba bym żałowała do końca życia jakbym tu nie pojechała

no więc, kiedy te westchnienia stają się intensywniejsze, głośniejsze, i kiedy pan się obawia, że jak to się zdarza w przedszkolu - posikamy się z wrażenia :D:D A auta szkoda.



















A teraz kolejne z moich (tzn. takich, na których Wiola mnie uwieczniła )ulubionych zdjęć z tej wyprawy



A tu Wiola w tym samym miejscu



Po drodze zobaczyłyśmy jakąś taką akcję - modelka w sari wyginała się na skałach z taką ogromną chustą, która cudownie powiewała na wietrze, a pod skałką jacyś faceci robili jej zdjęcia. Byli trochę dalej od drogi, więc tylko taki widoczek Wiola uwieczniła:



Mamy wrażenie, że takie zjawisko jak ta modelka widziałyśmy w naszym hotelu rano, więc to może ta ekipa :):)
Jak widzicie droga na dole jest całkiem, całkiem - bardzo przyzwoity asfalt! Ale im wyżej tym asfaltu coraz mniej, jest za to nasz ulubiony szuter. W suszy okolicy wzbijają się tumany pyłu, więc coś takiego wdychamy.

Wysokość rosła. Zabrałyśmy sobie nasz wysokościomierz, żeby obserwować ten pamiętny wjazd. Ale od naszej wyprawy nad Morze Martwe, gdzie ustawiłyśmy go na poziomie absolutnego zera tak jak pokazywały izraelskie drogowskazy, podejrzewamy, że coś już się popsuło, bo mało to pasuje do wskazówek tutejszych i musimy odejmować 400m od wyniku ).

Mimo rosnącej wysokości czujemy się wyśmienicie - zakładamy jedynie tylko coraz więcej warstw na siebie:))) Po drodze oczywiście pan kierowca serwuje nam muzykę ladakhijską. Nie jest to nasz hicior, ale jakaś odmiana się przyda.

Mijamy po drodze rowerzystów - dla mnie to absolutni mistrzowie. Strongmeni to przy nich Małe Mikusie. I kobiety, i mężczyźni wyglądający na już dość posuniętych w latach, ale tak dawali pod górę, że szczęka opada.
Droga na przełęcz zabiera nam jakieś półtorej godziny. Cały czas towarzyszy nam słoneczko, co podobno jest niebywałym szczęściem, bo dzień wcześniej sypał tu śnieg, było ponuro i mgliście. I tak generalnie ponoć ciężko tu o ładną pogodę.







Widoki po drodze zdążyły nam już zawrócić w głowie. A tu już u celu pan kierowca oznajmia, ze za godzinę stąd spadamy. Myślę sobie - jak to za godzinę??? Mam tylko godzinę, żeby pobyć w takim miejscu pewnie jedyny raz w życiu!!! Widocznie facet ma jakiś powód. Na początku niecnie podejrzewam go o to, że mu się śpieszy zarabiać pieniądze w mieście. O jaka jestem niedobra w swoich osądach...

Słowa na wietrze

Na szczycie - 5602 m npm - dalej słońce, ale już naprawdę zima i wiatr. Nasz termometro-wysokościomierz w takim pomieszczeniu niby kafejkowym wskazywał minus 6 stopni. Ale oddychać wciąż się dało więc wspięłyśmy się na okoliczną górkę.























(ta flaga z tyłu za Wiolą, to nie wiem co to )

Tu ją lepiej widać



Zima okrutna, prawda?



Tam - coś na kształt świątyni i morze słów na wietrze - modlitewnych chorągiewek, jakich nigdzie wcześniej nie widziałam. Tam się po prostu po tym aż brodzi. Ale skoro to wyjątkowa przełęcz, to i chorągiewek było wyjątkowo dużo.


















To teraz moje ulubione, zmasowane seanse chorągiewkowe

































Zaraz CD

[U-la]

8 lipca 2009

Ich wysokości najwyższe - część II

Żeby się osłonić przed wiatrem wchodzę do takiego pomieszczenia z dachem. Taki niby schronik. Daje złudzenie osłony przed wiatrem









I taki widok z górki jeszcze






















Tu spotykamy pieska. Wygląda jak wściekły - jakiś dziwny. Ale to znów prawdopodobnie wysokość. Łasi się i trudno mu odmówić czułości, ale jakiś taki osowiały Wkrótce i my go zrozumiałyśmy



Kiedy słonko choć na chwilę zasłonią chmury robi się potwornie, przenikliwie lodowato. Zamarzałam w sekundzie i nie wiem jak to się stało, ale napstrykałam tam za godzinę 250 zdjęć. No dobra, nie są to arcydzieła skali NG, ale tak sobie radzić bez rękawiczek, to jednak osiągnięcie :D:D:D:D






Tam w górę idzie się na naszą górkę i do świątyńki



I już jesteśmy z powrotem na drodze
















Tuż pod górką jest taki sobie monument. Wycięłam Wam kawałki, żebyście sobie poczytali, jeśłi chcecie:











Jak już zauważyliście, ta przełęcz, to w ogóle taka paskudna baza wojskowa. Wszędobylski smród ropy i wszelakiego paliwa z generatorów jakoś kłóci się z opowieściami o "świeżym, górskim powietrzu".





Po zdobyciu wzgórza, idziemy na herbatkę do niby kafejki. Tu już kłębi się tłum indyjan-motocyklistów. Nawet Wioli wzrost nie pomaga, żeby się dopchać do chłopaków bufetowych. Przepłacamy za gorącą herbatę, bo żeby ją dostać trzeba było wcisnąć chłopaki kasę do łapy i nawet na resztę nie czekać.
To jeszcze koledzy motocykliści (a raczej to, co po nich zostało na drodze) na przełęczy:







I koledzy w rzeczy/osobie samej



I Wiola z dobytkiem nieznanych nam bliżej ani dalej kolegów



I jeszcze cywilizacja na drodze





A to Wiola w tych magicznych okolicznościach przyrody





I widok bez cywilizacji







I za momencik część trzecia i raczej ostatnia tego odcinka

[U-la]

8 lipca 2009

Ich wysokości najwyższe - wreszcie finał tego dnia


Kiedy troszkę łapki odtajały, idziemy jeszcze "za drogą", tzn. tam, gdzie już zjeżdża się z przełęczy. Milion fotek na tę stronę.









Wiolę chyba coś zatkało





I oczywiście ta najistotniejsza fotka :D - pod wielką tablicą. Tu podobno każdy sobie zdjęcia robi







Każdy, to każdy - ten też chce fotę



I oglądamy jak sobie tu radzą ciężarówki.












To mam jak z poligonu - coś a'la reporterzy bez granic, co nie? Tylko ten rowerzysta przeszkadza



Aaaa - nie umiem się nie oprzeć, żeby nie pogratulować osobiście francuskim rowerzystom. Giganci!!!



Wyobraźcie sobie więc od nowa że i tlenu mało, i ten potworny smród paliwowy. Choroba wysokościowa może dawała się nam już we znaki bo nie wiadomo ile byśmy tam siedziały nie myśląc o powrocie. Ale pan kierowca wiedział, co robić i wezwał, po godzinie, że czas wracać.

Zjeżdżaliśmy raz sami, a chwilami w konwoju ciężarówek (tych kolorowych - faaaaaaaaaaajne) i oglądałyśmy sobie wraki ich braci w przepaściach, które to towarzyszyły nam raz z prawej, raz z lewej strony - hmmm...









A to budowniczowie/budowniczynie tej drogi. Z tamtej wyprawy nie mamy takich zdjęć za dużo, to z tej już są. Makabra, co nie?





Po drodze komórkowałam filmy - ale naprawdę - nie nadają się tu do opublikowania. Nie to, że jakieś świństwa W telefonie fajnie widać, ale jak Wiola wrzuciła do sieci, to same pikselki. Jak się kiedyś osobiście spotkamy, to Wam pokażę :D:D

To tak teraz hurtem z drogi:






































Wiem, wiem - macie już dość, ale skoro Żaba łykneła, to nie odpuszcze :D:D:D To teraz ze mną z aparatu Wioli





Aaaa nie napisałam, że kilkakrotnie po drodze sprawdzano nam papiery i pozwolenia. I przy jednym z takich punktów spotkałyśmy... Naszego młodego Dżuleej z... tą bolyłódzką ekipą z hotelu!!! Naprawdę chyba kręcili jakiś film, albo robili zdjęcia, bo wyglądali egzotycznie w tych zwiewnych szatach i pstrokatych makijażach
Kiedy młody pyta nas jak zwykle Hał ar ju, my mu odpowiadamy, że jeśli jedzie na górę, to nie ma po co, bo tam nic nie ma - kupa kamieni, zimno, śnieg i nawet tlenu nie ma. Chichramy się wszyscy. Oni więc w górę, a my w dół - spragnione ciepełka i widoku naszej zielonej dolinki.

Bielsko-Leh-Warszawa - wspólna sprawa

Kiedy wydawało się nam, że "najgorsze" już za nami i kiedy dojechaliśmy do hoteliku, wciąż nie wyskakiwałyśmy z kurtek i 3 sweterków, choć w mieście nadal plus 30!
Teraz już wiem na czym polega brak tlenu. W tych 30 stopniach umierałyśmy z zimna. Stopy i palce u rąk nie były nasze. Teraz się śmiejcie - wskoczyłyśmy w tych ciuchach do śpiworów i pod kołdry, i dygocząc z zimna obie marzyłyśmy o jednym - zjeść pieczone ziemniaki z ogniska

Leże, ale maniakalnie nie potrafię przestać robić zdjęć :D:D:D:D:D Widok z łóżka na okno



I tak z godzinę dochodziłyśmy do siebie. Po czym - oczywiście knajpa! Tym razem sałatki, soczki owocowe i... hmmm marzyłyśmy o tych ziemniakach i zamówiłyśmy potato skin with garlic :D:D:D Okazało się, że to... no mi to przypominało grube obierki z ziemniaków (Lidia pozdrawiam szczególnie ) pieczone z czosnkiem Naprawdę takie coś tu serwują i jest pyszne! I...jak na tutejsze warunku kosztuje majątek, bo prawie 2 dolary!!!











Ale kawę to już pijemy w naszym włoskim lokalu. Popołudniowy spacer w stronę Changspy dobrze nam robi! A w kafejce... Znów mowę ojczystą słyszymy! I tak oto poznajemy Hanię i Andrzeja z Warszawy! Cudownie się nam rozmawia. Nasze kochane warsiawiaki dopiero tu przyleciały. I oczywiście znów żałujemy, że nie tydzień temu i że nie wczoraj na przykład To są żale w związku z finansami :D:D Ale rozmowa toczy się nam przefajnie.

Mocno sobie urozmaicamy menu - obiad już zjadłyśmy. Na tyle fajnie, że... Wiola ma się z kim napić piwa! U Włocha piwa niestety nie ma, więc trzeba iść do naszych "yes madame". Zero sześć dla Andrzeja i dla dziewczyn, a ja zostaję przy pepsi
Tak się nam fajnie rozmawia, że nawet nie zauważamy, iż na nasze frytki/ziemniaczki czekamy już ponad godzinę Chłopaki wieczorem są tak zakręceni, że mylą zamówienia. Trudno mieć o to do nich pretensje. Bo ileż zwykły śmiertelnik da radę pracować? Oni już gotowi dla klienteli od siódmej rano (a może i wcześniej), a goście siedzą tu jeszcze po północy!
Mnie układ pokarmowy wzywa nieco szybciej W nocy była mała jazda. Ale cóż - lody z owocami, sok z papai i mango, a do tego cappuccino były po prostu baaaaaaaajeeeeeeczne

----------------------------------------------------

Z ostatniej chwili Wszystko było cudownie do momentu, kiedy przed napisaniem tego odcinka chciałam sprawdzić jaką wysokość przełęczy Khardung podają w sieci. I oto spotkał mnie cios!

Cios!
To z Wikipedii:

"Khardung La - przełęcz w Himalajach o wysokości 5359 m. Leży w Indiach, w stanie Dżammu i Kaszmir, w regionie Ladakh. Do niedawna wysokość przełęczy podawano jako 5602 m, co czyniło by ją najwyższą przejezdną przełęczą na świecie. Najnowsze badania pokazały jednak, że rzeczywista wysokość Khardung La to 5359 m, a miano najwyższej przejezdnej przełęczy przypadło Semo La, której wysokość wynosi 5565 m.
Przełęcz ta znajduje się 37 km drogi od miasta Leh. Niższe partie drogi na przełęcz są pokryte asfaltem, ale wyższe partie są pokryte żwirem lub miejscami błotem powstałym na skutek topniejącego śniegu".

Tak więc - no nie mamy się czym chwalić :D:D:D:D

[Janusz Bajcer]

Słucham cro muzyczki
i oglądam Monsunowe Księżniczki

Polskiej flagi nie miałyście do zostawienia na szczycie

[a to ja]

Ula, a nie korciło Cię, żeby - tak na koniec - przywiązać swoją zielono/pistacjowo/groszkową chustkę ... do któregoś z chorągiewkowych łańcuszków ?
Oczywiście ze stosownym "komentarzem"

[piotrf]

No to następnym razem Semo La

Jesteście NIESAMOWITE


. . . to tyle na już . Wracam na początek

[Buber]

SHOCK .
Wielką przestrzeń widzę .
I nie przeszkadzają mi ciężarówki (i ich zwłoki), rowerzyści i kanciapy pobudowane bez ładu i składu.
Pięknie .
A Ty Ula to rzeczywiście masz hopla na punkcie tych chorągiewek .
Teraz tylko czekam na opis trekkingu wokół Annapurny, wejścia na K2, czy cuś takiego .

[U-la]

Polskiej flagi nie miałyście do zostawienia na szczycie

Miałam takie coś ładnego po tym weselu, na którym byłam noc przed wyjazdem - taki ładny kwiatek z białej i czerwonej wstążki. Ale nie pomyślałam, że na jakąś górkę tego dnia wejdziemy. A poza tym - Janusz... Hmmm... No to żadna poważna górka nie była. Tylko taka stromizna nad drogą. My tam tylko godzinkę w ogóle byłyśmy

Ula, a nie korciło Cię, żeby - tak na koniec - przywiązać swoją zielono/pistacjowo/groszkową chustkę ... do któregoś z chorągiewkowych łańcuszków ?
Oczywiście ze stosownym "komentarzem"

Nie mogło mnie korcić, bo chustka to własność Wioli, użyczona mi na skutek zniknięcia mojego okropnego kapelusza nad Tso Moriri :D:D A tak w ogóle... Ja chyba nie mam jakichś potrzeb zostawiania po sobie śladu gdzieś tam na górze. Wpisać się do książki - o ile jest - to i owszem. Może jak pójdę na jakie K2 kiedy, to zabiorę jakąś biedronkę do kieszeni

Za to o mało co, a bym zapomniała zebrać kamyczki z tej wysokości. Mam jakieś takie kwarcopodobne coś

No to następnym razem Semo La

Muszę poszukać gdzie to jest

Pięknie .
A Ty Ula to rzeczywiście masz hopla na punkcie tych chorągiewek .
Teraz tylko czekam na opis trekkingu wokół Annapurny, wejścia na K2, czy cuś takiego .

Mnóstwo czarującego piękna to fakt... Obiecuję, że to był ostatni akcent z hoplem chorągiewkowym Nie będzie już chyba prawie żadnego zdjęcia. Z tym, że nie na pewno

Co do czekania na opis z... Hmmm. Był mocny plan tegorocznego wrześniowego włóczenia się wokół Annapurny. Choć ja mam jeszcze mocny niedosyt Stoku Kangri. Wiola też. Jeszcze bardziej niż ja. I chciałybyśmy z nim pokonwersować jeszcze kiedyś...
Ale Annapurna przegrała właśnie po spotkaniu z Hanią i Andrzejem, którzy wszczepili nam wirusa chilijskiego

Fajne jest to, że byłyśmy na Khardung La i szokuje to, że ktoś był w stanie tam zbudować drogę. A tak poza tym, to nie czuję się upoważniona do przyjmowania komplementów, bo nasz wysiłek w dotarciu na te ponad pięć tysięcy był prawie zerowy

Całusy i dzięki za obecność!!!

[mariusz-w]

Tylko się nie przejmować

......tutaj napisano,że i Semo La - to wcale nie.... koniecznie ta najwyższa.

http://en.wikipedia.org/wiki/Semo_La

Pozdrawiam

[Vjetar]

Skostniałe paluszki a 4,16 zdjęcia na minutę .
Palec przymarzł do spustu?
Co to za buda, że buty trzeba zdejmować?
Royal Enfield - pozostawie to bez komentarza.
Jakie tam wild animals można spotkać? Jakieś niebezpieczne też?

...Za to o mało co, a bym zapomniała zebrać kamyczki z tej wysokości. Mam jakieś takie kwarcopodobne coś...

Panie Janie kochany, tu ma pan kamień...z Jeleniej Góry. Pan wie kto po nim stąpał...

[Lidia K]

Uprzedzona, że będzie bardzo dużo zdjęć z tej wyprawy na przełęcz i że będą się bardzo długo otwierać dałam sobie wczoraj wieczorem spokój. I bardzo dobrze bo jakbym te widoki i tę drogę i te frytki z obierkowych ziemniaków i te SAŁATKI zobaczyła przed pójściem spać - na pewno nie mogłabym zasnąć. Przez te widoki, przez to morze chorągiewek, przez tych naprawiaczy drogowych z łopatkami i przez te frytki i SAŁATKI. Bo takie jedzonko można sobie w domu zrobić, a że należę do tych co pomidory mogą jeść 3 razy dziennie i przez cały rok, bez SAŁATKI nie mogłabym się położyć. Kto to widział, żeby po 20.00 coś jeszcze zjadać. A ja nie mogłabym się powstrzymać. Te pomidorki, ogóreczek, marcheweczka, zielona fasolka, kalafiorek i podłużne słupki białej rzepki.

Ciekawy pomysł z pieczonymi obierkami. Skórkę zdejmowałyście? To na pewno były młode, importowane, ......... z Polski !

Teraz już wiem na czym polega brak tlenu. W tych 30 stopniach umierałyśmy z zimna. Stopy i palce u rąk nie były nasze. Teraz się śmiejcie - wskoczyłyśmy w tych ciuchach do śpiworów i pod kołdry, i dygocząc z zimna obie marzyłyśmy o jednym - zjeść pieczone ziemniaki z ogniska

Z tego co ja wiem na ten temat to jednak po prostu potwornie zmarzłyście, a choroba wysokościowa objawiła by się niemocą. Nie można złapać oddechu, zawroty głowy i brak sił na jakikolwiek ruch. Ale być może kierowca bardzo dobrze wiedział co robi, może tak szybki wjazd i godzinny pobyt na wysokości ponad 5000 m i równie szybki zjazd jeszcze nie powoduje natychmiastowego niedotlenienia mózgu

Jak się nie ma rękawiczek można założyć na ręce .....skarpetki. Te chyba zawsze noszę na zapas w plecaku podczas wyjazdów. Zdarzało się, że się przydawały nie tylko na nogi.

A i my prawie z każdej górki przywozimy kamyczki.

[Tymona]

Czy ja już pisałam, że jesteście rewelacyjnie niemożliwe?

A na czym dokładniej polegał "zmasowany atak dzikiego narodu indyjańskiego"? Znaczy, że impreza? Czy, że muzyki słuchali? Czy, że dzikie wrzaski?

A z tymi chorągiewkami to się nie dziwię, bo ta ich plątanina "na dachu świata" nawet na zdjęciach wygląda niesamowicie, a co dopiero "na żywo"

No i ten kontrast pomiędzy lekkością chorągiewek a topornością wojskowego sprzętu (wiem, wiem trochę mnie poniosło )

A ci kierowcy ciężarówek to taki rodzaj mistrzów świata

Teraz się śmiejcie

Mówisz i masz pieczony ziemniak faktycznie jest niezły, niezbadane są jednak zachcianki naszego organizmu

[U-la]

Skostniałe paluszki a 4,16 zdjęcia na minutę .
Palec przymarzł do spustu?
Co to za buda, że buty trzeba zdejmować?
Royal Enfield - pozostawie to bez komentarza.
Jakie tam wild animals można spotkać? Jakieś niebezpieczne też?

Z tym pstrykaniem - mózg niedotleniony, to może były jakieś czynności automatyczne
Ta buda... Taka przełęcz, to jak każda tutaj, miejsce szczególnej modlitwy, więc i tu powstała jaka namiastka "kaplicy". Jak zawsze ten Budda

Ale ja się domagam komentarzy na temat enfieldów!!! Dopiero tam się dowiedziałam, że mam do czynienia z relikwią. Coś tam jeszcze wspomnę w najbliższym odcinku.

Te najniebezpieczniejsze animale tam, to według mnie Indianie na motocyklach - niedotlenione toto, zmarznięte i jak się rzuci na herbatę w bufecie, to prześliźnie się jak kobra, zadepcze jak słoń, rozszarpie jak tygrys i wyszczerzy złośliwie jak małpa. Zero wdzięku pantery śnieżnej. ZERO ABSOLUTNE.

...Za to o mało co, a bym zapomniała zebrać kamyczki z tej wysokości. Mam jakieś takie kwarcopodobne coś...

Panie Janie kochany, tu ma pan kamień...z Jeleniej Góry. Pan wie kto po nim stąpał...

Ja się tu wreszcie biznesy nauczę robić

należę do tych co pomidory mogą jeść 3 razy dziennie i przez cały rok, bez SAŁATKI nie mogłabym się położyć. Kto to widział, żeby po 20.00 coś jeszcze zjadać. A ja nie mogłabym się powstrzymać. Te pomidorki, ogóreczek, marcheweczka, zielona fasolka, kalafiorek i podłużne słupki białej rzepki.

Ciekawy pomysł z pieczonymi obierkami. Skórkę zdejmowałyście? To na pewno były młode, importowane, ......... z Polski !

Lidia - je się wtedy kiedy człowiek jest głodny!!! Ja też szaleję za zielskiem. A truskawkami, arbuzem i pomidorami mogłabym się żywić na okrągło. Choć z tymi ostatnimi ostatnio muszę sie ograniczać, bo mi moja zbroja na zębach mocno zmasakrowała wnętrze

Skórki nie zdejmowałyśmy! No gdzie tam - pyszne było takie!

Małgosia - zgłodniałam przez Ciebie. Tak smakowicie o tych upodobaniach napisałaś

Teraz już wiem na czym polega brak tlenu. W tych 30 stopniach umierałyśmy z zimna. Stopy i palce u rąk nie były nasze. Teraz się śmiejcie - wskoczyłyśmy w tych ciuchach do śpiworów i pod kołdry, i dygocząc z zimna obie marzyłyśmy o jednym - zjeść pieczone ziemniaki z ogniska

Z tego co ja wiem na ten temat to jednak po prostu potwornie zmarzłyście, a choroba wysokościowa objawiła by się niemocą. Nie można złapać oddechu, zawroty głowy i brak sił na jakikolwiek ruch. Ale być może kierowca bardzo dobrze wiedział co robi, może tak szybki wjazd i godzinny pobyt na wysokości ponad 5000 m i równie szybki zjazd jeszcze nie powoduje natychmiastowego niedotlenienia mózgu

Jak się nie ma rękawiczek można założyć na ręce .....skarpetki. Te chyba zawsze noszę na zapas w plecaku podczas wyjazdów. Zdarzało się, że się przydawały nie tylko na nogi.

A i my prawie z każdej górki przywozimy kamyczki.

Wiesz co Małgosiu. Na pewno tam nie miałyśmy klasycznej choroby wysokościowej. I z kierowcą masz rację - nie dopisałam tego. Facet doskonale wiedział ile maksimum można na takiej wysokości bez aklimatyzacji posiedzieć.
Ja sobie wymyśliłam teorię, że skoro ogniska nie da sie rozpalić bez tlenu, to jest mi tak potwornie zimno dlatego, że mam mało tlenu A może jest tak, jak napisałaś - po prostu bardzo zmarzłyśmy.
A rękawiczki miałam!!! Zawsze mam na wakacjach choćby nie wiem kiedy były!!! Tylko, że źle się w nich zdjęcia robiło A wariant ze skarpetkami Wiola uskuteczniała dwa latemu w sierpniu, w Hiszpanii na mesecie

Co do kamyczków - one, muszelki i piasek to moje ulubione pamiatki z wakacji