Dolomity - skalne twierdze

[Franz]

Grupa Civetty po Val Cordevole.



Pale di San Martino.



Niezbyt piękna "budka z piwem" - w drugiej połowie września i tak już nieczynna.



Rosengarten (Ogród Różany).



Powiększenie, a u dołu Colac.



Gran Vernel i Sassolungo.



Sella.



Fanes, niżej La Mesola, u dołu Lago Fedaia.



Tofany, Monte Cristallo i Sorapis, a między nimi Sextner Dolomiten (Dolomiti di Sesto) z poprzednich dni.



Zoom na Tofany i Cristallo.



Pora nakarmić kruki i ruszyć w drogę powrotną.



Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

[Franz]

Mam nadzieję, że nie będziesz miał nic przeciwko, jeżeli odnajdę w swoich albumach zdjęcia Dolomitów w zimowej scenerii.

Jasne, że nie! To wzbogaca ten wątek.

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

[adamola]

Jestem pod wrażeniem! Super zdjęcia - pozdrawiam

[Vjetar]

Jaka piękna tama.

[Franz]

Jestem pod wrażeniem! Super zdjęcia

Cieszę się bardzo, że się podobają.
Następne będą z trasy przez lodowiec Marmolady.

Jaka piękna tama.

Ciekawostką jest fakt, że jezioro utworzone zostało na prełęczy i tamy ma na obie strony - do dwóch dolin.

Pozdrawiam,
Wojtek

[tadeusz2]

Gran Vernel i Sassolungo.

Czy to nie to samo?

[Franz]

Gran Vernel i Sassolungo.

Czy to nie to samo?

Nie, to u Ciebie - to Sasso Undici (kolejna skała zegarowa - Jedenasta).

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

[Franz]

Wycofuję się lekko na zachód i zaczynam zejście wprost na północ. W dole Lago Fedaia, powyżej La Mesola w grzbiecie Padon, jeszcze wyżej grupa Fanes.



Sorapis, Marmarole, Antelao, Monte Pelmo. Tuż na lewo od północnych ścian Marmolady widoczna górna stacja kolejki na Punta Rocca.



Wierzchołek Marmolady pozostaje coraz wyżej.



Początkowo zejście jest bardzo łatwe.



Turnie w grani Marmolady.



Między Sassolungo i Sellą widoczna Passo di Sella (Sellajoch).



Górne piętro lodowca Marmolady.



Pode mną środkowe partie lodowca z widoczną ścieżką. Trochę czuję się nieswojo, widząc te szczeliny.



Zaczyna się najtrudniejszy technicznie odcinek trasy - zejście prawie pionową ścianką na lodowiec.



Ściankę mam za sobą. Teraz przede mną najważniejsze atrakcje tej drogi.

[Franz]

Wchodzę na lodowiec. Niestety, idę sam, więc nie mowy o asekuracji.



Pierwsza czarna dziura.



To jeszcze wygląda niegroźnie.



Ścieżka - tam gdzie to mozliwe - omija szczeliny.



Ale teraz będę już musiał się z nimi zmierzyć.



Przekraczam je z duszą na ramieniu. Mam tylko nadzieję, że ktoś zauważy, jeśli nagle zniknę z powierzchni...



Mało zachęcające mostki śnieżne.



A jednak się udało. Wszsytkie trudności mam już za sobą.



Docieram do piargu - na początku jeszcze zamrożonego. Przeorany szczelinami lodowiec zostaje w tyle.



Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

[Fatamorgana]

Witaj Wojtku noworocznie!
To najchętniej czytany przeze mnie temat tego forum- jednak!
Jak zwykle dużo przydatnej treści i... te panoramy.
Ufff, chyba sam diabeł podpowiadał Ci kiedy wychodzić w góry, bo ponoć wszelkie prognozy w Dolomitach bywają zwodnicze...
A z Twoich zdjęć wnoszę, że albo masz wyjatkowe szczęście do pogody, albo... sporo czasu, aby na nią zaczekać.

Zdjęcia- podobne- z Marmolady widziałem na niemieckich albumach z lat 80-tych o Dolomitach. Zawsze robią wrażenie.

Mam takie pytanie: jak dużo wystają ze skały te klamry na ferracie na Marmoladę? Są "głębokie" (głębsze niż tatrzańskie) czy nie?

Pozdrawiam.

[Franz]

To najchętniej czytany przeze mnie temat tego forum- jednak!

Dzięki.

A z Twoich zdjęć wnoszę, że albo masz wyjatkowe szczęście do pogody, albo... sporo czasu, aby na nią zaczekać.

Rzeczywiście, kiedyś miałem spore szczęście do pogody. Opisywane na razie trasy dokonywane były dzień po dniu. Dotyczy to również wielu następnych.
Teraz z tym szczęściem już nie jest tak różowo. Pogoda stała się niesamowicie kapryśna i trudno trafić na wielodniowy ciąg bez opadów.

Mam takie pytanie: jak dużo wystają ze skały te klamry na ferracie na Marmoladę? Są "głębokie" (głębsze niż tatrzańskie) czy nie?

Przeciętnie odstają od skały około 15cm, z rzadka nawet 20cm.

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

[Franz]

Pora już definitywnie pożegnać się z najwyższym szczytem Dolomitów.
Odcinek, który w górę pokonałem za pomocą kolejki, tym razem przemierzam pieszo. Po lewej zostaje Gran Vernel.



Poniżej najwyższego szczytu Selli - Piz Boe - zielony grzbiet Padon, którego zboczem biegnie szosa z przełęczy Fedaia na zachód.



Zmierza w dół do doliny Fassa, gdzie pierwszym napotkanym miastem jest Canazei.



W dali grupa Rosengarten (Catinaccio).



Nieco w prawo - bardzo przyciągająca mój wzrok, mała grupa Sassolungo (Langkofel).



Spoglądam na wschód, ponad szpecące płotki lawinowe na stoku Marmolady, gdzie znad grzbietu Padon wystaje Sorapis i Antelao.



Po chwili, bardziej w prawo, ukazuje się i Monte Pelmo.



Resztę dalszego krajobrazu przesłania Sasso Undici (Godzina Jedenasta), którą nieco wyżej Tadeusz pokazał z drugiej strony.



Grań Sasso Undici przywodzi na myśl grzbiet potężnego jaszczura.

[Franz]

Jestem już na dole. Dziś nigdzie dalej nie jadę, gdyż mój kolejny cel leży tuż nad szosą, po drugiej stronie przełęczy.
Wchodzę spacerkiem na tamę.





Nade mną Marmolada.



Na prawo od niej Gran Vernel.



Nad przeciwległą tamo Lago Fedaia - pięknie oświetlona słońcem zachodnia ściana Civetty.



Widok na tamę.



Słońce chyli się ku zachodowi.



A ja wytężam wzrok, starając się odnaleźć choćby ślady mojej jutrzejszej trasy.



Nie udaje mi się. Cóż, dobrej nocy La Mesola. Jutro zawrę z Tobą bliższą znajomość.



Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

[tadeusz2]

Poniżej najwyższego szczytu Selli - Piz Boe - zielony grzbiet Padon, którego zboczem biegnie szosa z przełęczy Fedaia na zachód.



Zmierza w dół do doliny Fassa, gdzie pierwszym napotkanym miastem jest Canazei.

Na początku kwietnia ubiegłego już roku przejazd przez przełęcz był niemożliwy z powodu lawiny. Jadąc z Canazei do Malga Ciapela musiałem zawrócić na kilka kilometrów przed celem i nadrobić kilkadziesiąt, docierając tam przez Passo Porodoi.

[plavac]

Witaj, Wojtku , w AD 2010 , witajcie Wszyscy !
Tak jak przypuszczałem, "lody" puściły dopiero na Trzech Króli i dopiero teraz mogę ruszyć dalej z Wami na wyprawę po Dolomitach.
Przywożę zresztą z nich świeże wspomnienia - jeszcze mam w oczach całe ich zimowe piękno, majestat i - grozę. Lawiny zatarasowały przed tygodniem Passo Fedaia - nie udało się rodzinie pokazać Marmolady i jeziora z bliska.

30 lipca ub.r. zejście lodowcem wyglądało tak. Szczeliny lodowcowe nie były tak widoczne jak na Twoich, Wojtku , zdjęciach - ale to znaczy, że były niewidoczne... Ponoć są niegroźne - ale nie daliśmy temu wiary i przeprowadziliśmy małe ćwiczenia szczelinowe. Schodziłeś lodowcem sam - podziwiam odwagę , ale myślę, że i rozwagę.










I jeszcze zagadka - gdzie byłem tydzień temu ?



Pozdrawiam