Zdradziecki rekonesans

[Tymona]

:wink:
Zacznę Cię poganiać jak Elę

o nie, nie nie, już wklejam

[Tymona]

Mam nadzieję, że kawa jednak nie wystygła, a drożdżówka grzecznie czeka na swoją kolejkę


A jednak nadal w krainie Dacii

Jesteśmy w Sybinie. I co z tego, że jesteśmy, jak nie możemy znaleźć ulicy, na której powinien znajdować się nasz pensjonat (nasza nawigacja samochodowa, zwana dalej tomtomem, była mocno oporna na rumuńskie drogi). A nie możemy znaleźć, bo nie mamy planu miasta i trochę czasu nam zajęło, aż dotarło do nas, że w nieznanym mieście nie da się trafić do celu, nie mając żadnej mapy Powiem Wam po cichu, że pod tym względem jesteśmy niereformowalni - już kilka razy tak bywało, że kręciliśmy się po obcym mieście licząc na chwilę szczęścia, które jakoś nie miało ochoty się zjawić, dlatego po pewnym czasie z podwiniętym ogonem pokornie zatrzymywaliśmy się na stacji benzynowej, po to, by kupić jednak plan miasta. I tak było i tym razem. Po godzinie kręcenia się po mieście mieliśmy w końcu nie tylko plan Sybina, ale także mapę całej Rumunii (a co - jak szaleć to szaleć).

W końcu dojechaliśmy do naszego pensjonatu Villa Santa Maria (dla tych, którzy chcą mieć do wyboru, polecam stronę z noclegami w Sibiu ) Jest godzina 21-sza, generalnie jesteśmy głodni, zmęczeni i mamy ogólnie dosyć wszystkiego-z wakacjami i Rumunią włącznie Wchodzimy do hotelu. Witają nas mili i uśmiechnięci gospodarze, którzy szybko zreflektowali się, że chyba musimy odpocząć Spytaliśmy o możliwość zjedzenia czegokolwiek, gospodyni zaczęła nas przepraszać, że oni kuchni właściwie nie prowadzą, i że powinniśmy udać się w kierunku Rynku, na co szybko zareagował pan właściciel i zaproponował, że dadzą nam to, co mają ugotowane dla siebie i tak też się stało. Obiad, a raczej kolacja, palce lizać... deseru już nie mięliśmy gdzie upchnąć, ale na kufel piwka miejsce się znalazło

Z noclegami na trasie bywa różnie, niektóre po prostu są, ale polecić to ich raczej nie można, natomiast Villę Santa Marię polecam z pełną odpowiedzialnością Nie dość, że te wszystkie hotelowe usługi były bez zarzutu, to przede wszystkim panuje tam bardzo rodzinna atmosfera (nawet pies Bobi wzorowo pełnił funkcje gospodarza domu )


Wstaje nowy dzień

"Mamo, tato - ja już się obudziłem, jest dzień, wstawajcie" Tymi oto słowami Tymek obwieścił nam koniec nocy. Z gracją zaspanego hipopotama zwlekamy się z łóżka. Następuje poranne grzebanie i rozmemłanie, pozytywnie zakończone zejściem na śniadanie. Jakoś nie wchodzi nam ten pierwszy dzień wakacji.

Zaopatrzeni w plan miasta ruszamy. Plan jest taki, żeby podjechać gdzieś blisko starówki i tam zaparkować. No i tak też się stało - zostawiliśmy Kijunię na jakiejś bocznej uliczce, zastanawiając się, czy jak wrócimy, to ją jeszcze zastaniemy (ach, te stereotypy) Od razu Wam powiem, że zastaliśmy

A ta boczna ulica znajdowała się koło targowiska - jakie tam były widoki Pierwszy raz zobaczyłam zielone pasma wzgórz arbuzów i melonów, fioletowe (jak kto woli oberżynowe) skały bakłażanów i szczyty górskie czosnku. I już zaczęłam Bartka naciągać, żeby może kupić sobie takiego pięknego bakłażana (wiem, wiem, do lekarza ), na co mój mąż rzeczowym i konkretnym tonem zapytał: "Ale po co? " No właśnie - po co?

Zbliżamy się do Starówki - mogłabym Was teraz pomęczyć wiadomościami, które mówią o średniowiecznych początkach tego transylwańskiego miasta, o tym, że jego powstanie zawdzięczamy (a co, w końcu dobro europejskie) Sasom, którzy Sybin nazwali po swojemu "Hermannstadt" , a także tym, że sybinianie?, sybińczycy?, sibiuanie? - o matko& - mieszkańcy Sybina często bili się z Turkami, ale dali radę, bo zbudowali taki sprytny system trzypoziomowych fortyfikacji, że w razie konieczności zalewali ten najniżej położony. Męczyć Was jednak nie będę, gdyż historyk ze mnie żaden. Jedynie co mogę zrobić, to zaprosić Was na niedzielny spacer uliczkami, które prowadzą na Piata Mare (Duży Rynek) i Piata Mica (Mały Rynek)- czyli do najstarszych części miasta.

Zbliżmy się do Rynku:






Zbliżamy się do Piata Mare:







A tam okazało się, że trafiliśmy chyba na jakieś święto, bo telewizja była, i panowie muzycy, grający dixielandowo, i balony w niebo puszczali, i większość osób miała ubrane niebieskie koszulki z jakimś tajemniczym rumuńskim napisem, i zdjęcia w różnego rodzaju konfiguracjach sobie robili i chyba jakaś rumuńska pani gwiazda była, bo autografy rozdawała i dwóch panów (nie nie w czarnych garniturach) z nią chodziło Dla nas bomba - usiedliśmy na ławeczce i podglądaliśmy sybiński świat I pewnie długo byśmy sobie podglądali, gdyby nie fakt, że Maluchy zainteresowały się fontanną



Chwila naszej nieuwagi skończyła się na tym, że do najsuchszych nie należeli na szczęście na Rynku był czynny jeden sklep z ubraniami:


Ruszamy dalej. Na Piata Mare stoi kilka takich oto ławeczek, na których widnieją napisy w różnych, obcych językach, informujące, że kiedyś służyły (te ławeczki, oczywiście) za silosy zbożowe miasta (wolny tłumaczenie "by my husband")





A teraz jesteśmy na Piata Mica, na którym wyjaśniło się, co to za impreza odbywa się obok na Dużym Rynku. Ano Mały Rynek służył za parking dla kilkudziesięciu (choć pewnie było ich o wiele więcej) Dacii Logan. Okazało się, że trafiliśmy na Zlot fanów Dacii. I zaczęło się oglądanie aut Niestety - zanim wpadliśmy na pomysł, żeby jakieś zdjęcie zrobić, to Dacie nam uciekły, a życie na Piata Mica wróciło do norm niedzielnego popołudnia :







I jak wróciło, to i my przypomnieliśmy sobie, po co tu jesteśmy Poszliśmy w kierunku pozostałości po murach miejskich:








Idąc w tym kierunku natrafia się także na Muzeum Historii Naturalnej...



...a jak się idzie z dziećmi, to może być się pewnym, że one zainteresują się plakatem zachęcającym do wejścia. Część plakatu, dla tych którzy czytać potrafią głosiła, że w środku odbywa się czasowa wystawa gadów i płazów. A część dla tych, którzy świat odbierają dzięki obrazkom, przedstawiała wielkiego węża i jaszczurkę I cóż było robić Poszliśmy oglądać węże i jaszczurki Powiem tak, nasza ocena tego, czy nam się gdzieś podoba czy też nie, jest uzależniona od ludzi, z którymi się spotykamy. I tak było i tym razem, bo sama wystawa wołała o pomstę do nieba - w małych, ciasnych, starych klatkach znajdowało się kilka smutnych przedstawicieli gatunku. Jednocześnie Pan, który się nimi opiekował był przemiły, przesympatyczny, wszystkich zwiedzających traktował bardzo gościnnie i nawet bariera językowa (w naszym przypadku) nie była problemem w komunikacji Pan też widząc zainteresowanie naszych maluchów, wyciągał z terrariów niektóre stwory i pozwalał na bliższe spotkanie z fauną. Widać też było, że zwierzaki są z nim "zaprzyjaźnione". I właśnie dzięki niemu miło wspominamy pobyt na tamtej wystawie



A co było potem - statystycznie: lody, obiadek, szwendanie się uliczkami i wieczorne piwko w Villi Santa Maria

[Vjetar]

A wystarczyło sobie druknąć przed wyjazdem
Dacia Logan to jest maszyna...


Kawa tak, drożdżówka nie

[Kasia.K]

O! Przygoda z fontanną Coś o tym wiem
Ale jaka radość z tej "kąpieli"

[plavac]

I jaka duma z nowych koszulek

[Tymona]

A wystarczyło sobie druknąć przed wyjazdem

Masz całkowitą rację Dzięki za link

Dacia Logan to jest maszyna...

i rumuńskie (choć francuskie) dobro narodowe

O! Przygoda z fontanną Coś o tym wiem
Ale jaka radość z tej "kąpieli"

No właśnie i ta radość czasami jest bezcenna

I jaka duma z nowych koszulek

Tym bardziej, że zupełnie bezwiednie kupiłam koszulkę z jakimś bajkowym idolem



i do usłyszenia

[FUX]

Fajna ta Rumunia; niektore klimaty jakieś takie swojskie...

[Użytkownik usunięty]

Nisamowity ten Zdradziecki Rekonesans.
W żadnym z tych miejsc jeszcze nie byłem. Szczególnie teraz Rumunia jest mi bardzo ciekawa

Pozdrawiam.

[Tymona]

Fajna ta Rumunia; niektore klimaty jakieś takie swojskie...

Fuxie - oj fajna, fajna - właśnie przez tę swojskość (chociaż w/g mnie to raczej "swojski inny świat"), No i na rowerze byś miał gdzie jeździć

Nisamowity ten Zdradziecki Rekonesans.
W żadnym z tych miejsc jeszcze nie byłem. Szczególnie teraz Rumunia jest mi bardzo ciekawa

Intersealu - cieszę się, że zajrzałeś jak widzisz, my tak jak Wy podwójnie obdarzeni przez los A co do Rumuni - to tam podobno(widziałam u Franza ) jest gdzie po tych góra chodzić a Ty przecież lubisz

[Tymona]

Ostatni dzień w krainie Dacii

I znowu pobudka, i znowu śniadanie, i znowu kolejna wycieczka. Tym razem wybór padł na jedno z bardziej popularnych miasteczek Siedmiogrodu - Sighisoarę, której Starówka jest pozostałością po powstałym w XIII w. Wzgórzu Zamkowym, zwanym przez niektóre przewodniki Cytadelą. Te całkiem spore "pozostałości" sprawiają, że co roku pod koniec lipca odbywa się tam Festiwal Średniowieczny, co więcej zostały one wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO. Magnesem przyciągającym do Sighisoary ma być też znany wszem i wobec Hrabia Drakula, którego literackim pierwowzorem był Vlad Palownik. I tu zaczynają się pewne niejasności, bo w jednym z przewodników można przeczytać, że w Sighisoarze bawił owszem, ale Vlad Dracul - czyli ojciec przyszłego uosobienia demonicznej istoty wysysającej z nas krew Inne źródło podaje, że w Casa Vlad Dracul - najstarszy budynek w mieście, obecnie restauracja - urodził się sam wampirzy król (ciekawe, czy jak się rodził, to ojciec wtedy tam przebywał wtedy wszystko jest jasne ) Jaka jest prawda historyczna istotnym nie jest. Ważne, że hasło "Dracula" ma przyciągać do tego miejsca


mimo że tekturowy, to nadal groźny (dla portfela )


Punktem charakterystycznym miasta jest stara Wieża Zegarowa - Turnul de Ceas:

tak wyglądam z jednej strony


a tak z drugiej




Miejsce, które nas zaciekawiło to Szkolne Schody Sacara Scolarior. Schody te powstały pod koniec XVII w i zbudowano je po to, żeby w razie niepogody uczniowie i profesorowie niemieckiej szkoły, która znajdowała się na wzgórzu, nie musieli używać parasola

modelką być


czy widzisz światełko w tunelu?



Na wzgórzu, poza wspomnianą szkołą, znajduje się Kościół (niestety dla nas zamknięty) i stary poniemiecki cmentarz, który sprawia wrażenie, że właśnie na nim Michael Jackson kręcił teledysk do piosenki Thriller
Okolice Kościoła:

prawie jak domek dla większych krasnoludków





Sighisoara w naszym, nieudolnym obiektywie

mamo, proszę kup mi krasnoludka


Drakulowy biznes



pohukiwanie sowy jako podkład muzyczny


w średniowieczu asfaltu nie było


chodnikowe klocki lego




Acha, i jeszcze jedna uwaga: "za co należy kochać Sighisoarę? " Za gołąbki, zwane przez nich sarmalami szczególnie takie małe, w liściach kapusty (bo w liściach winogron to trochę parciane były - a może my akurat na takie trafiliśmy ), za grillowaną paprykę, za mamałygę z ichnim jogurtem naturalnym, bądź też kwaśną śmietaną i ciorbę jarzynową


I na tym się kończy nasz pobyt w Sighisoarze. Wracając do Sybina, wybieramy inną drogę powrotną (w jedną stronę jedziemy przez Medias, w drugą przez Agnitę). Droga mimo dziur do środka ziemi i czasami zanikającego pobocza - rewelacyjna Przejazd przez rumuńskie wioski sprawia, że czujemy się jak w żywym skansenie. Otaczające zielone wzgórza kuszą całymi sobą. Majaczące gdzieś daleko na horyzoncie góry Fogarskie porażają swym ogromem, jednocześnie niczym wyrzut sumienia przypominają o odłożonym na dalszą przyszłość przejeździe trasą Trasfogarską.

Tak, dwa dni w Rumuni to zdecydowanie za mało. Rumunia to nasz kraj "do powtórki". Jak dla mnie urok tego miejsca tkwi w tym, że przypomina on świat w zupełnie starym stylu który zza szyb automobilu wyglądał jak:...świat sprzed dwudziestu lat ...świat pięknych górskich widoków i nieskażonej cywilizacją przestrzeni ...świat, w którym możemy spotkać stada wolno pasących się zwierząt pilnowanych przez pastuszków ...świat rażących kontrastów: biedy i bogactwa (niestety nadal z przewagą biedy) ...świat wolno biegających "burków" (psa na smyczy widziałam raz, i był to raczej pies - turysta ) ...świat dróg, które czekają na gruntowny remont ...świat Dacii (o czym już wiecie) ...świat wozów konnych, na które w Rumuni można się napatrzeć do woli i wytłumaczyć mocno ucywilizowanym dzieciom co to takiego:

jadą wozy kolorowe


Po powrocie do pensjonatu zostało jeszcze pakowanie, bo od rana czeka na nas kolejne 10 godzin spędzone w aucie Tym razem naszym celem ma być Bułgaria, a dokładnie słońce i plaża w Sozopolu.
Przed samym wyjazdem, dało znać o sobie moje uzależnienie od Cro.pli (które tak na marginesie bardzo lubię i nie zamierzam się poddawać jakiejkolwiek terapii). I właśnie przed samym wyjazdem do Bułgarii znalazłam taki oto wątek Szkiego17 (:papa:) zatytułowany: Bułgaria- nigdy więcej Nic to - pozostało mi tylko robienie dobrej miny do złej gry

[Użytkownik usunięty]

Oczywiście, że lubię łazikowanie - choć trochę zdrowie nie pozwala i na przykład o GOPR musiałem zapomnieć.

"jadą wozy kolorowe" - widzę, że czułbym się tam nadzwyczaj dobrze - jak w domu jeszcze kilkanaście lat temu.

Pozdrawiam!

[Vjetar]

Hrabia Drakula, rozrabiał a gdzie wtedy byli rodzice?

Tym razem "Wstrzeliłaś" się dokładnie w kawę i delicję . Jak ja lubię takie chwile w pracy...

[Ania W]

Tymonka rewelacyjny opis! Nic dodać, nic ująć.

Faktycznie mi też żal, że musieliście tak szybko opuszczać Rumunię. Teraz widzę, że na nowo jest odkrywana prze Polaków. Jakoś jeszcze do niedawna Polacy omijali szerokim łukiem, bojąc się, że samo zło czyha na biednych turystów z Polski...
A jakie miałaś wrażenia spotykając się z tubylcami? Jak nas Polaków postrzegają?....
.
Qrcze ale zrobiłam się poważna.....

[renatalato]

No świetnie Tymonko

Cudnie opisujesz Waszą podróż, fotki bardzo ładne i takie prawdziwe, no może poza tym domkiem krasnoludków

[Tymona]

"jadą wozy kolorowe" - widzę, że czułbym się tam nadzwyczaj dobrze - jak w domu jeszcze kilkanaście lat temu.

No to faktycznie - na Rumunię czas

Hrabia Drakula, rozrabiał a gdzie wtedy byli rodzice?

pewnie w szkole bo przecież szkoła ma wychowywać

Tym razem "Wstrzeliłaś" się dokładnie w kawę i delicję . Jak ja lubię takie chwile w pracy...

To się nazywa kobieca intuicja, tak właśnie czułam, że kawkę sobie zaparzyłeś

Teraz widzę, że na nowo jest odkrywana prze Polaków. Jakoś jeszcze do niedawna Polacy omijali szerokim łukiem, bojąc się, że samo zło czyha na biednych turystów z Polski...

I ja mam podobne odczucia - nie tylko my odkrywamy, ale także inni turyści "z zachodu". Jak jechaliśmy do Rumunii (oczywiście z duszą na ramieniu, czy żywi wrócimy ) myślałam, że będziemy "sami w obcym mieście" a tymczasem takich turystów jak my było wielu Spotykaliśmy także Polaków.

A jakie miałaś wrażenia spotykając się z tubylcami? Jak nas Polaków postrzegają?....

No właśnie miałam o tym napisać, ale zapominałam. Bezpośredni kontakt mieliśmy tylko z właścicielami pensjonatów (w Sybinie i w Timisoarze w drodze powrotnej) I na całej trasie te noclegi wspominamy najlepiej właśnie ze względu na serdeczne przyjęcie przez gospodarzy, którzy traktowali nas jak gości w domu, a nie jak gości hotelowych. W innych miejscach też spotykaliśmy się z życzliwością i uśmiechem, nie czuliśmy się jak intruzi
Niestety nie wiem, jak Oni nas postrzegają - a szkoda, bo to ciekawe



Reniu - bardzo dziękuję za ciepłe słowa, które skrzydeł dodają