Platforma cro.pl© Chorwacja online™ - podróżuj z nami po całym świecie! Odkryj Chorwację i nie tylko na forum obecnych i przyszłych Cromaniaków ツ
.png "Croentuzjasta")
napisał(a) K2 » 28.11.2008 09:27
PAP napisał(a):
Witam K2,
Żeby nie przynudzać, powiem tak, że masz rację, że nasze zwiedzanie tych regionów RO było powierzchowne... ale taki był też zamysł, aby zobaczyć czy warto się tam zapuścić na dłużej. O ile Maramuresz nas nie powalił z nóg, o ile okolice drogi powrotnej prze Bistrita ładne ale nie rewelacja, o tyle do Bukowiny i tego co na jej południe i wschód chcemy w przyszłości powrócić
... zresztą jak się wczytasz sam, w relacji dokonałem autokrytyki
, że tych monastyrów do obejrzenia jest sporo więcej, a my widzieliśmy tylko 2
) na to przeznaczyć ... ale na 1000% będzie kolejny raz w RO
Co do drogi ... nie mam mapy w tej chwili przed nosem, ale mam wrażenie, że jechaliśmy tak jak piszesz ... w każdym razie Sapanta była przed Sygietem, bo dojechaliśmy do niej 'od lewej' czyli chyba bezpośrednio z Satu Mare ... pytanie co masz na myśli tragiczne
Pozdrawiam,
PAP
.png "Cromaniak")
napisał(a) PAP » 30.11.2008 21:29
. Ranne słońce za oknem karze mieć nadzieję na super pogodę. Cóż więc robić, trzeba wstawać ...
. Było, minęło, trudno, ale wniosek z tego płynie jednoznaczny ... od teraz tego typu 'ulepszeniom' mówimy stanowcze nie 
. Mając już zapakowany samochód, trochę przed godziną 9:00 schodzimy na śniadanie. Tu czaka nas niespodzianka, tyle że raczej przewidywalna. Poranny posiłek spożywa właśnie ... niemiecka grupa wycieczkowa 
. Super. Zasiadamy i my, ale szybko orientujemy się, że za sprawą wilczego głodu naszych zachodnich sąsiadów, względnie kiepskiego przygotowania logistycznego personelu hotelowego, nie za wiele zostało do spożycia dla nas 
. Naszym marnym losem próbuję zainteresować dozorującego całość kelnera, ale z bardzo mizernym skutkiem 
. Na szczęście Lenka i Jaś przesadnie nie cierpią z tego powodu, gdyż mają swój własny 'program żywieniowy' i na śniadania przeważnie i tak prawie nic nie jedzą, natomiast my z Małżonką kontentujemy się dostępnymi jeszcze płynami, mając do wyboru między ciepłymi a zimnymi ...
. Jedziemy przez miasto do pierwszej atrakcji dnia dzisiejszego. Posiłkujemy się mapą (dla jasności: patrzymy na nią, nie jemy ) wydrukowaną z sieci, wpiętą do naszego oficjalnego wyprawowego segregatora. Miasto nie zachwyca, ale też nie wzbudza odczuć negatywnych. Po tym, co wyczytałem na temat hut i przemysłu ciężkiego, jaki rozwinął tu towarzysz Causescu, spodziewałem się czegoś bardziej zapyziałego i brudnego. A okazuje się, że to taki Grudziądz ... nie za duże, nie za bogate, ale cywilizowane ... Docieramy wreszcie do celu i jest on ... zamek Korwina http://www.castelulcorvinilor.ro/corvin ... /index.php . Ponieważ od dzisiejszego otwarcia go dla zwiedzających minęło raptem pół godziny, na parkingu przed samym wejściem na mostek przez fosę jest jeszcze pusto. Chwilę delektujemy się bajkowym widokiem ogólnym, niczym z kreskówek Disney'a, po czym ruszamy na podbój ...
, stąd po chwili wywiązuje się między nimi kontakt wzrokowo - werbalny. Panie wdzięczą się do niego w języku Goethego i Schillera, a Jaś pogodnieje , robi maślane oczy i na wszystko odpowiada tatitii, co w jego narzeczu oznacza 'tak' ... Jedna z pań częstuje go wafelkami, a Jaś skwapliwie korzysta z oferty. Kiedy po paru chwilach powraca do nas Małżonka, nadziwić się nie może, jak zostawiając humorzastego potomka zastaje go teraz promieniującego humorem ...
, więc czemu nie. Widoki są istotnie ładne, meble też, a sala ma to 'coś'. Dodatkowym atutem jest pan grający na cymbałach melodie z epoki. Czyni to na tyle wprawnie, że zwraca uwagę naszej młodzieży, która zasłuchuje się niczym wytrawni melomanii na koncercie w filharmonii . Jako wyraz zbiorowego uznania kilka RONów napiwku trafia do leżącego obok muzykanckiego kapelusza ...
wafelkiem ...
. Przecież tak robią podobno tylko w Szwajcarii
...
. Teren lekko pofalowany z większymi pagórkami widocznymi na lewym horyzoncie. Mijane wioski i miasteczka typowe dla tej części Rumunii. Jesteśmy wszak w zachodniej Transylwanii, a to zobowiązuje. Po obu stronach ulicy ciągną się zwarto zbudowane domy przeplatane jedynie wysokimi bramami prowadzącymi do zagród znajdujących się na tyłach wąskich i długich podwórek. W terenie niezabudowanym droga bardzo dobra, acz w dużej mierze opanowana przez ruch tranzytowy.
...
. Zgodnie z jego literą, przemierzając Sibiu i kierując się do skansenu znajdującego się na południowych obrzeżach miasta, napotykamy na swej drodze ulubioną Lenkową restaurację z literką M w nazwie. Bez wahania zatrzymujemy się tam na posiłek, wszak idealnie spełnia wszelkie dzisiejsze założenia. Po około pół godzinie jesteśmy z powrotem w samochodzie, acz bogatsi o kilka plastikowych gadżetów zawartych w Jasiowo-Lenkowych 'szczęśliwych posiłkach' , a po kolejnych kilku minutach znajdujemy się przed bramą wejściową do skansenu.
. Jest trochę krwi, płaczu, zwiększonej nerwowości, powstaje potrzeba użycia wody utlenionej z apteczki, nie zmienia to jednak faktu, że wizytę w skansenie zaliczamy do bardzo udanych ...
...
...
. Zamierzamy tu spędzić najbliższe dwie noce, teraz jednak dokonujemy wyładunku tego, co najniezbędniejsze, aby jak najszybciej wyruszyć na zwiedzanie starówki. Dzień, co prawda, jest jeszcze w miarę długi, ale dochodzi powoli godzina 18:00, nie ma więc czasu do stracenia ...
. Patrząc w górę i w dół widzę, że jesteśmy na jednej ze ścian pustej w środku wieży o przekroju kilkunastu bądź kilkudziesięciu metrów. Znajdujemy się już dobry kawałek nad ziemią, ale do pokonania w górę mamy jeszcze o wiele więcej. W sumie normalna kolej rzeczy, jeśli się chce wejść na szczyt wieży . Gorzej, że znajdujące się przed nami schody odchodzą od zewnętrznej ściany i prowadzą do środka tej studni, gdzie są niejako zawieszone na stalowej konstrukcji, nim ponownie powracają na brzeg ściany, który dalej trawersując, docierają do pierwszej górnej platformy . Górskie ekspozycje nie budzą mych lęków, ale przebywanie nad krawędzią pionowego urwiska lub chodzenie po ażurowych konstrukcjach, pod którymi rozpościera się otchłań, zdecydowanie źle działa na moją wyobraźnie . Cóż można jednak teraz począć. Trzeba iść dalej, zwłaszcza, że córcia ponagla i wstyd jej powiedzieć, że tata boi się i nie pójdzie dalej 
. Lewą ręką ściskam jej dłoń, prawą zaś mocno trzymam się barierki. Noga za nogą zaczynam wspinać się po stopniach. W myślach powtarzam sobie 'nie patrz się pod nogi' bo wiem, że jak zobaczę pod stopami czeluść otaczającą wąskie stopnie, to sparaliżuje mnie to do reszty. Wyobraźnia jednak pracuje i sam widok tego, co widzę kątem oka powoduje, że moje mięśnie są napięte i sztywne jak u nieboszczyka, a nogi całe drżą mi z wrażenia. Na 'nawrotce' najdalej wysuniętej do środka studni jest najgorzej, bo z trzech stron otacza nas ino barierka, za którą nie ma nic . Staram się hamować wyobraźnie, ale mimo tego czuję się jak bohater filmów typu fantasty, kroczący po wąskiej kładce zawieszonej w ciemnych przestworzach, na dole których złowrogo skwierczą ognie piekielne. Szybko więc zakręcamy i podejmujemy wspinaczkę po kolejnym ciągu schodów, na których każdy stopień w zbawczy sposób przybliża nas do ściany, dającej w tym kontekście względne poczucie bezpieczeństwa. O ile pamięć mnie nie myli, nim dotrzemy do pierwszej platformy, dalej pokonujemy jeszcze dwa ciągi schodów przedzielone poziomą kładką. Tu jednak jest o wiele lepiej, bo wszystkie trzy odcinki biegną już wzdłuż ściany. Na platformie znajduje się duży dzwon, który wydaje z siebie donośny dźwięk, kiedy łapiemy oddech w jego bezpośrednim sąsiedztwie.
. W pierwszym planie widać całe stare miasto, trochę dalej nowsze dzielnice, a jeszcze dalej góry, którym jutro złożymy bardziej osobistą wizytę. Po dachach widać doskonale, które budynki już dosłużyły się renowacji, a które dalej czekają na swoją kolej. Znany nam dzwon wybija godzinę 19:00, a to oznacza, że czas na nas, jeżeli nie chcemy tu nocować . W zasadzie byłoby nawet i gdzie, bo na górnej platformie jest małe pomieszczenie mieszkalne wyposażone w łóżko, biurko i parę innych przedmiotów codziennego użytku. My jednak nie zamierzamy korzystać i rozpoczynamy nasz marsz w dół. Kiedy mijamy dzwon i schodzimy do 'studziennego' odcinka, na nowo rozpoczyna się koszmar. Na schodach, dla lepszego asekurowania Lenki oraz dla nie patrzenia w dół, tym razem ja idę pierwszy, ustawiony plecami do kierunku marszu, przez co Lenka znajduje się na wysokości moich ramion. Gdy docieramy do korytarza wyznaczającego kres mych męk, w przeciwnym kierunku zmierzają chłopak z dziewczyną, oboje lat około dwudziestu i całkiem niczego sobie, którzy uprzednio stali na dole i sprzedawali bilety wejściowe. Zastanawiam się, co oni tam na górze o tej porze będą robić , ale przypominam sobie owe pomieszczenie mieszkalne i wszystko staje się jasne ... zapewne będą dzwonić ...
...
...
...
napisał(a) PAP » 01.12.2008 12:52
elli napisał(a):To był MARATON
jednym tchem chciałam przeczytać ale końcówkę na bezdechu czytałam
...
... my jednak tak lubimy i wolimy to od wakacyjnej bezczynności, więc mimo że to trochę męczące fizycznie jest, to przy odrobinie samodyscypliny sprawia wszystkim dużo radości ...
.png "Weteran")
napisał(a) Leszek Skupin » 01.12.2008 13:08
PAP napisał(a):...
ówczesny domek kempingowy na płozach
...
To chyba coś w tym stylu nie . Przynajmniej ja to sobie tak wyobrażałem 
napisał(a) plavac » 01.12.2008 17:17
Ale jak na razie - serce jeszcze nie przyspieszyło ...
Możesz wierzyć lub nie - od dziecinstwa śni mi się taka wieża ... zawsze się budzę zlany potem ...
napisał(a) PAP » 01.12.2008 17:17
Leszek Skupin napisał(a):PAP napisał(a):...
ówczesny domek kempingowy na płozach
...
A mnie sie marzy kurna chata....
w związku z jego pasją do spędzania czasu na kempingach ... pomyślełem wtedy sobie, że jakby to sobie podczepił do samochodu, to by już namiotu nie musiał z domu zabierać ...Leszek Skupin napisał(a): Piękna i bardzo ciekawa ta Rumunia, a za razem bardzo już europejska
, acz szczerze wątpię by zbyt wielu Cromaniaków dało się skusić na wyjazd w tamte strony , a szkoda bo naprawdę warto ...
...
napisał(a) PAP » 01.12.2008 17:27
plavac napisał(a):Wygoiły się Jasiowe kolana do pierwszej morskiej kąpieli ?
A swoją drogą - obtarte kolana - prawdziwy chłopak z niego
, bo my do niego długo jechali ... A swoją drogą to on już kilka razy wcześniej glebę zaliczył, więc chłop z niego jak się patrzy ...plavac napisał(a): PAP-ie - o Rumunii też czytam
... jak to mówią, jedni lubią brunetki, a drudzy blondynki, czy jakoś tak ...plavac napisał(a): No, może trochę wewnątrz ciemnej wieży. Ale to ze strachu
Może widziałem jako dziecko taką wieżę w jakimś filmie
...
.png "Moderator globalny")
napisał(a) Janusz Bajcer » 01.12.2008 17:42
ale ja jednak pozostanę wierny poczciwemu namiotowi , te obecne są lepsze niż "kurna chata" 
napisał(a) zawodowiec » 01.12.2008 23:46
napisał(a) Leszek Skupin » 02.12.2008 09:54
zawodowiec napisał(a):...Opis wejścia na wieżę że ciary przechodzą, normalnie jakbym szedł granią z powietrzem pod nogami na obie strony...
i jeszcze raz mnie ciary po plecach przeszły. Mroczna odchłań... jeśli mogę sobie pozwolić na małą reminiscencję miałem takie wrażenia jak szliśmy w góry w nocy w Gorganach, a kilka razy zdarzyło się, że za plecami miałem całkowity mrok...napisał(a) PAP » 02.12.2008 12:08
zawodowiec napisał(a):PAP, jak spojrzeć na mapkę to fajnie opadacie zygzakami jak piórko
Jaś za parę lat pewnie będzie chciał Cię ubić za niektóre teksty, tak jak Lenka za parę opisów z zeszłorocznej relacji
Lenka prawdziwa melomanka, zasłuchana z szeroko otwartą buzią...
Opis wejścia na wieżę że ciary przechodzą, normalnie jakbym szedł granią z powietrzem pod nogami na obie strony...
Tekst o młodej parce i dzwonieniu zasługuje na przejście do klasyki polskiej literatury
... ale i o Lence będzie jeszcze to i owo ...
...
...
napisał(a) PAP » 02.12.2008 12:14
Leszek Skupin napisał(a):zawodowiec napisał(a):...Opis wejścia na wieżę że ciary przechodzą, normalnie jakbym szedł granią z powietrzem pod nogami na obie strony...
Aż sobie jeszcze raz przeczytałem
Wiem co czułeś
... to raczej mój strach skutecznie zaciemniał me pole widzenia ... nie mniej jednak ja bym wolał iść granią niż po tych schodkach ...
napisał(a) PAP » 05.12.2008 00:35
. Dziś też chcemy zobaczyć to i owo z dorobku człowieka, tyle że tego bardziej współczesnego naszym czasom. Różnica ma polegać też na tym, że o ile wczorajsze budowle przeważały nad otoczeniem, określając swój własny 'klimat', o tyle dzisiejsze dokonania zdecydowanie tworzą tylko jeden z elementów szerszego kontekstu, w który się wpisują. Gdyby nie przyroda, która sama zrodziła piękną scenerię, same w sobie nie odbiegałyby zbytnio od tysięcy innych podobnych. A skoro już tam dotrzemy, będzie też i bonus, tyle że dla odmiany z bardziej odległych czasów . Dodać trzeba, że trasa dzisiejszego przejazdu jest nam w całości już znana . W 2006 roku, nasz czwarty dzień wyprawy prowadził z Sighisoary przez Sibiu, wzdłuż dzisiejszego odcinka, aż do stolicy kraju Bucuresti. To wtedy właśnie, mimo niesprzyjającej pogody, a może wręcz za jej sprawą , postanowiliśmy, że kiedyś tu wrócimy i to, co najpiękniejsze, przejedziemy jeszcze raz , dając sobie więcej czasu na obcowanie ze scenerią ...
. Lekko przed godziną 10:00 opuszczamy parking i robimy małą rundkę po mieście, docelowo kierując się na południowy wschód za znakami prowadzącymi na Brasov. Na przedmieściach widać rozwój handlu wielkopowierzchniowego, wielce podobny do tego z krainy nad Wisłą. Kawałek dalej mijamy stację benzynową, na której dwa lata wcześniej mieliśmy obowiązkowy postój na karmienie kaszką Jasia. Niech znakiem minionego czasu będzie to, że dziś dziedzic na rzeczoną kaszkę nie chce nawet patrzeć .
. Jest i pierwsza, a zarazem jedyna wioska, jaka znajduje się na tym górskim podnóżu. Chwilę potem pojawiają się pierwsze zakręty prowadzące przez dość zwyczajny i banalny teren leśny. Jedziemy tak jakiś czas, aż docieramy do Balea Cascada położonej już w górach. Wedle naszej wiedzy znajduje się tu dolna stacja kolejki linowej, zwłaszcza popularnej zimą wśród narciarzy, oraz wodospad o analogicznej nazwie. Ilość zaparkowanych samochodów, zagęszczenie ludzi i kramików z wszelakim dobrem skutecznie nas jednak zniechęca do zatrzymywania się. Przejeżdżamy osadę i pokonujemy zakręt mający 180 stopni, aby na znajdującym się tam podjeździe ujrzeć szlaban ... teraz oczywiście otwarty . To ważny szczegół dla potencjalnych amatorów podobnej wycieczki Trasa Transfogaraska, bo tak oficjalnie nazywa się to dzieło Nicolae Ceausescu, zbudowana w latach 1970 - 1974 w celach zapewnienia alternatywnego szlaku komunikacyjnego dla wojska, właśnie w tym miejscu jest zamykana w godzinach 22:00 - 7:00 w okresie przejezdności, oraz permanentnie od momentu pierwszych opadów śniegu aż do wiosennych roztopów .
. Na nasze szczęście, przed nami jadą tylko dwa holenderskie Jeepy, od czasu do czasu z przeciwka zjedzie pojedynczy samochód, a na przydrożnych zatoczkach można zobaczyć tu i tam kilka pojazdów z ich załogantami fotografującymi się w rozmaitych pozycjach na tle gór . Poza tym ... jest prawie pusto . Południe zbliża się wielkimi krokami, więc i słonko prawie w zenicie, co ma ten duży plus, że ani nie świeci w oczy ani nie daje obszarów zacienionych. Można powiedzieć, że wszystko jest widoczne jak na stole chirurgicznym . Dla nas to duża nowość, gdyż w 2006 właśnie na tym odcinku, powyżej szlabanu a przed tunelem, panowała taka mgła, że momentami nie było widać kolejnego zakrętu, że o widokach całości nie wspomnę.
. Spacer w okolice jeziora jest przewidziany, ale na drogę powrotną, kiedy słonko będzie bardziej plastyczne . Teraz bez zatrzymywania się mijamy rozgardiasz, jaki panuje przy samej drodze i zmierzamy w kierunku wjazdu do tunelu. Ci, co czytali relację z ubiegłego roku, może pamiętają, że tunele wszelakie wielką rozrywką dla Lenki i Jasia są . Kiedy więc młodzież 'kapuje się', że tunel już tuż tuż, znacznie ożywia się w swoich fotelikach. Przed samym wjazdem w otchłań tunelu znajduje się kolejna betonowa osłona przeciwlawinowa. Na wlocie umocowane są wielgaśne, rozsuwane, stalowe drzwi, dziś oczywiście otwarte. Sam tunel, opierając się na oficjalnych informacjach, znajduje się na wysokości 2034 m n.p.m. i ma 884 metry długości. Jadąc teraz z północy na południe czujemy jak lekko opada w dół. Ciemno i mroczno jest jak we wczorajszej wieży zegarowej, a światełko na końcu jest bardzo słabo widoczne. Gdy tam docieramy, rozumiemy dlaczego. O ile tunel, choć opadający w dół, jest idealnie prosty, o tyle sam południowy wylot jest zakręcony pod kątem około 45 stopni . Rzecz jasna, przez cały czas przejazdu młodzież 'szczytuje' wydając różnorakie, do bólu głośne, okrzyki, wśród których dominuje 'tuuuneeeeell' oraz 'hurrrrrrraaaaa'. Ponieważ Lenka zamiast 'r' wymawia coś na podobieństwo 'j', to brzmienie tego ostatniego jest ździebko inne, ale zapis fonetyczny w tej formie chyba nie nadaje się do podawania na forum ...
. Dziś, w pełnym świetle, wszystko wygląda wyraźnie i wesoło, ale wtedy w 2006 roku cieszyliśmy się, że po przebyciu tunelu zastaliśmy tu jedynie bure niebo oraz chmury uwięzione gdzieś w dole doliny. Wreszcie uciekliśmy wszechogarniającej mgle, wreszcie było coś widać 
. To, że dalej mżył deszcz i było bardzo chłodno nie miało większego znaczenia . Powiem więcej, rzeczone chmury dodawały całości pewnej magii i tajemniczości, której teraz jest zdecydowanie brak. Pstrykając zdjęcia sięgam w pamięci do wspomnień i staram się robić podobne ujęcia, aby potem móc je lepiej ze sobą porównać. Jak pokaże czas, średnio mi to wychodzi ...
. Widoki ze zjazdu również budzą wspomnienia. Dzięki nagranemu wtedy filmowi video doskonale pamiętamy płacz Jaśka, który za sprawą gazów umilał nam atmosferę wokalnie. Dziś młodzież jest dalej uśmiechnięta od ucha do ucha, o dziwo nie wykazuje chęci do szydełkowania czy haftowania , i z zapałem wypatruje owieczek, które wtedy było nam dane spotkać aż dwa razy. Kudłate stworzonka były pędzone w dużych stadach przez górskich pasterzy wzdłuż lub w poprzek drogi, pod czujnym okiem psów. Dziś niestety podobnego szczęścia nie mamy ...
. O ile do tej pory nie można jej było nic zarzucić, o tyle kolejne około 30 kilometrów do najlepszych nie należy. Zdarzają się nierówności i wyboje, a asfalt jest połatany, przez co zawieszenie w samochodzie ma szansę trochę popracować . Inna kwestia, że i tak jest lepiej niż dwa lata temu. Wtedy wiele dziur było jeszcze odkrytych, co w połączeniu z jazdą w deszczu i brakiem możliwości wiarygodnego ocenienia głębokości kałuży dostarczało dodatkowych doznań dla umysłu i drgań dla innych narządów wewnętrznych . Suma sumarum, nie ma jednak tragedii. Wystarczy tylko wystarczająco zwolnić i rzeczony odcinek jest jak najbardziej do przeżycia . W nagrodę za wytrwałość dojeżdżamy do zapory Vidraru, którą teraz też mijamy, zostawiając ją sobie na deser. Droga polepsza się. Jeszcze parę zakrętów, z dwa małe tunele, i na wzgórzu wysoko nad drogą dostrzegamy to, ku czemu aktualnie zmierzamy, czyli autentyczny zamek Drakuli w Cetatea Poenari. Mówiąc bardziej precyzyjnie i zgodnie z historyczną prawdą, nie Drakuli a bezwzględnego okrutnika, krwawo obchodzącego się ze swoimi wrogami wbijanymi żywcem na pal, wołoskiego hospodara Vlada Tepesa (Palownika), który posłużył jako pierwowzór do stworzenia fikcyjnej postaci Drakuli. Objeżdżamy wzgórze i parkujemy w pobliżu sporej wielkości stacji transformatorowej. Jest lekko po godzinie 13:00, co oznacza, że na przejechanie z Sibiu odcinka o długości 140 km potrzebowaliśmy trochę ponad 3 godziny. Co ciekawe, w 2006 roku nie mieliśmy świadomości, że 'to' tu jest , i poza zwróceniem uwagi na samą transformatorownię, nie dostrzegliśmy górujących nad nami ruin ...
... i nie trudno go przegapić
I którędy Rozpoznaję teren i już wiem 
. Ale co z samochodem Mam pewne obiekcje, aby go tu tak zostawić, ale z drugiej strony stoi jeszcze kilka pojazdów, nie koniecznie gorszych, a na dokładkę w pobliżu są dwa bary serwujące proste potrawy podróżnym, więc chyba będzie bezpiecznie . Jest dobrze po 13:00, a słonko zdecydowanie praży. Przed nami schody. Dosłownie i w przenośni . Mimo, że przyjechaliśmy 'na lekko', bo większość naszych gratów została w Sibiu, to wózek mamy awaryjnie na pokładzie. Jego wykorzystanie nie wchodzi jednak w grę. Zatem co zabierzemy na nasze ramiona, to nasze . Pakujemy w plecaki to, co może być potrzebne, duży nacisk kładąc na pochrupanki dla młodzieży oraz napoje dla wszystkich. Lenka tupta. Jaś na razie też. Przynajmniej w teorii. Małżonki głowa, która jakoś od wczoraj przestała dawać się we znaki, znów kontratakuje. Jakby tego było mało, kiedy zaczynamy podejście, to czuję, że i mnie coś zaczyna pulsować w skroniach. Wychodzi na to, że z Sibiu nie zabraliśmy nic przeciwbólowego. To znaczy zabraliśmy, ale tylko to, co zażywa obecnie Małżonka, a wedle opisów to dość mocny środek i nie należny po nim prowadzić samochodu . Czyli patrząc na to z mojej perspektywy jest tak, jakbyśmy nie mieli nic . Lenka mknie jak sarna, ale Jaś robi się marudny. W samochodzie przez całą drogę nie zmrużył oka, a to jego pora na drzemkę. Nie ma wyboru, muszę go odcinkami nieść na rękach. Nie byłoby z tym problemu, gdyby nie ta głowa, to znaczy, nie te głowy. Jak moja nie chce pęknąć z wysiłku, bo Jaś akurat ciągnie się noga za nogą, to Małżonki pęka od Jasiowych decybeli . Jak jest cisza, to jest mój wysiłek. Istny cyrk ...
. Spokojniejszy i samodzielnie tuptający syn, to ulga dla naszych głów. Swoisty mini happy end . Prawie w tym samym momencie, kiedy pośród drzew dostrzegamy pierwsze fragmenty ruin, dochodzimy do domku strażnika sprzedającego bilety. Za całość płacimy 11 RONów i wkrótce pokonujemy ostatnie stopnie prowadzące do dawnej siedziby Palownika. Nim jednak wkroczymy na ostatnie z ostatnich, musimy jeszcze przejść po kładce przerzuconej nad szczeliną oddzielającą skałę, na której stoi zamek, od reszty masywu . Patrzę na zegarek. Wychodzi na to, że podejście zajęło nam około 50 minut. Uwzględniwszy okresowy brak woli współpracy ze strony naszego męskiego potomka, jak również założenia teoretyczne czynione przed wyjazdem, daje to całkiem przyzwoity wynik . Na górze jesteśmy sami. Rozkładamy mini obóz z postanowieniem zrobienia dłuższej chwili odpoczynku. Młodzież, początkowo nie czuła na magię miejsca, do którego przybyła, wyjmuje Jasiowe samochodziki i przystępuje do zabawy. Z czasem, docenia jednak wyjątkowość dzisiejszej lokalizacji i zaczyna bawić się w 'małego archeologa'. My z Małżonką, wymieniając się dozorem małoletnich, chodzimy po zakamarkach twierdzy. Jeżeli ktoś oczekiwałby tu klimatycznego, mrocznego miejsca z nietoperzami fruwającymi w powietrzu, ten z pewnością byłby rozczarowany. Całość to jednopoziomowe, otwarte ruiny, na dokładkę miejscami dość kontrowersyjnie zmodernizowane betonowymi wylewkami czy stalowymi barierkami. Aby wyobrazić sobie to miejsce w czasach jego świetności, trzeba zdecydowanie posługiwać się własną wyobraźnią . Na duży plus można natomiast zaliczyć widoki rozciągające się na dwie strony twierdzy. Patrząc w dół na ruch w dolinie łatwo zrozumieć jak dogodne militarnie było to miejsce i czemu Palownik zdecydował się na budowę tu swojej siedziby. Inna kwestia, jak radzono sobie z dostępem do wody Studni nijakiej nie widzimy, z resztą nie miałaby ona (chyba ) geologicznej racji bytu. Jeżeli wszystko tu wnoszono, to ciężki musiał być los tych, którzy się tym zajmowali . A może wciągano aprowizacje na linie Ale to też do przyjemności należeć nie mogło ...
)
. Czas na nas, bo przed nami powrót trasą, z kilkoma zaplanowanymi postojami, a na to trzeba ze cztery godziny. Ruszamy w dół. To z pewnością banał, ale idzie się lżej . Ze współczuciem patrzymy na tych, co dopiero udają się do góry. Obserwujemy pewną powtarzalność zjawisk, w ramach której schemat wygląda tak: przodem mknie małoletnie potomstwo, kawałek za nim idzie przeważnie pani, a dłuższy kawałek za nią człapie dychający jak w agonii brzuchaty pan . Sądząc po używanych językach, nie jest to cecha jednego narodu . Przy samochodzie meldujemy się koło 16:00, co oznacza, że zejście zajmuje nam w granicach 30 minut. Samochód jest i nie nosi śladów prób naruszania jego integralności cielesnej . Krótki odpoczynek i jedziemy. Najbliższy planowany postój, zapora wodna na sztucznie utworzonym jeziorze Vidraru. Kiedy docieramy tam po niespełna kilkunastu minutach, zmęczone towarzystwo woli zostać w samochodzie. Na podziwianie tego tworu ludzkiej myśli technicznej wychodzę więc sam. Ze smutkiem odkrywam, że platforma widokowa dająca widok z góry na całość zabudowań, jest aktualnie w remoncie . Cóż, pozostają zatem oględziny z poziomu drogi. Zapora jak zapora, betonowa jest i tyle , ładny jest natomiast widok na sztuczne jezioro, z górami majaczącymi w oddali. Kiedy wracam do samochodu, widzę, że jesteśmy zablokowani przez dwa psy rozłożone beztrosko na ciepłym asfalcie z przodu i z tyłu samochodu. Psiaki nic sobie nie robią na mój widok. Podrzucam im jakieś biszkopty wyłudzone od Lenki i Jasia, ale to też nie wzbudza większego zainteresowania . Dopiero na widok powoli ruszającego samochodu łaskawie zwalniają nam przejazd ...
. Nim i Małżonce przymknie się oko, ustalamy, że wreszcie warto by było coś zjeść. Plan zakładał obiado-kolację w schronisku nad Balea Lac, ale zachęceni dobrą pogodą, pięknymi widokami, oraz nowoodkrytą rumuńską tradycją, decydujemy, że zrobimy sobie mały popas na jednej z przydrożnych zatoczek na odcinku przed tunelem. Kiedy więc po godzinie jazdy zaczynamy się zbliżać w rejon naszego popasowania , dobudzam śpiących, aby pomogli wybrać właściwe miejsce. Staramy się wjechać jak najwyżej i uciec z cienia, aby móc podziwiać piękny widok w promieniach chylącego się ku zachodowi słońca. Mamy swoje typy, ale wreszcie udaje się wybrać coś, co spełnia wszystkie wymogi, z tymi związanymi z bezpieczeństwem i brakiem ostrej ekspozycji włącznie . Wyciągamy nasz koc piknikowy i rozkładamy go na zielonej trawce. Oprócz zwyczajowych już zakąsek ciastkowo - paluszkowych, sięgam po danie główne naszego popasu, czyli zalewajki w kubeczkach. Kiedy zalane wodą z termosu kubki stygną na dachu samochodu, przybywa do nas nieznajomy gość, zapewne zwabiony wonią rozchodzącą się po okolicy. Duży kudłaty psiak w pierwszym momencie budzi pewne obawy, ale jego bardzo spokojne i nienatarczywe zachowanie szybko je rozwiewa. Układa się w pobliżu samochodu i z uwagą obserwuje naszą biesiadę. Mordkę ma milusińską, a patrząc na niego z bliska przypomina kudłatego stwora Czubakę z Gwiezdnych Wojen . Podrzucamy mu coś na ząb, ale nie wykazuje wilczego głodu . Ruch na drodze o tej porze niewielki. Panuje względna cisza, tylko od czasu do czasu zakłócana prze odgłos silnika z mozołem ciągnącego samochód w górę zbocza. Gdy nasze kubki 'dochodzą', ze smakiem je spożywamy, karmiąc jednocześnie oczy widokiem tego, co wkoło ...
. Kawałek dalej wjeżdżamy do tunelu, aby po paru chwilach wyjechać obok Balea Lac. Na spacer wokół jeziora ponownie nie ma chętnych. Ja zresztą też nie specjalnie się rwę. Przystajemy zatem na parkingu, a ja wypuszczam się na krótką chwilę celem zrobienia kilku zdjęć. Wspominany wcześniej harmider dalej tu trwa. Widok średnio harmonizujących nawzajem ze sobą straganów, i chyba ze dwóch przyczep kempingowych przerobionych na bary szybkiej obsługi, uzupełniają dźwięki głośno granej muzyki o dość wątpliwej wartości artystycznej. Na dokładkę tu już dominuje cień, jest więc i znacznie chłodniej. Słowem, we mgle i deszczu wyglądało to lepiej, o wiele bardziej tajemniczo. Dzisiaj nie powala z nóg, ale może to i lepiej, bo mniej żal odjeżdżać ...
.
. Kiedy jedziemy w kierunku zachodzącego słońca, robimy bilans co się komu najbardziej podobało. Przewija się zamek, piesek, tunele, góry, widoki ... słowem, dla każdego coś miłego . Dochodzi godzina 20:00. Mimo późnej pory młodzież nie sprawia wrażenia zmęczonej. Małżonka czyta im literacki hit tegorocznej wyprawy, czyli małą ilustrowaną książeczkę 'Naprawa Tobiasza' opowiadającą o autobusie, który przedziurawił oponę i musiał pojechać do warsztatu. Nie wiedzieć czemu, niektóre fragmenty rozbawiają Jasia do łez . Panuje wesoła, radosna, wakacyjna atmosfera. Cóż więcej można powiedzieć, fajny i ładny dzień dziś mieliśmy ...
...
Powrót do Relacje wielokrajowe - wycieczki objazdowe
.png "Globtroter")
