Dalmacja: powrót do przeszłości (2005, 2006)

[U-la]

Nieee - jeśli chodzi o muzykę, to niestety zupełnie nic nie pamiętam... Jakoś inne sprawy przykuły tam wtedy moją uwagę

[Janusz Bajcer]

Dwie noce tańczyłaś i nić nie pamiętasz - no ładnie, ładnie

[dangol]

Taak Buber... To to miejsce Aż tak ekstremalnie tam było...? Czego to się człowiek po latach nie dowie...

Buberku i Ulcia - PUDŁO!

Tam na murach były DWIE knajpki. W jednej się moczyłam , a w drugiej suszyłam . Knajpka ze zdjęcia Buberka to ta od suszenia Ma czerwone blaty na stoliczkach. A moczenie było przy stoliczkach całkiem białych .
Nie mam naszego dokładniejszego zdjęcia z murów z widokiem całej tej kawiarenki...

A nocnego tańcowania zazdroszczę okrutnie!

Pozdrovionka

[dangol]

Dangolko jak zwykle dużo przygód - nawet Jadran chciał cię porwać ..

To nie miało być PORWANIE ale ... CHRZEST W JADRANIE
A skoro tak, to admin powinien mi za to od razu przyznać status Cromaniaka, bez czekania na 501 post

Co do ilości przygód na rejsie: takich w stylu mojej "zmokłej kury" było znacznie więcej, ale na szczęście to NIE JA byłam ich główną bohaterką... Nie opisywałam tego szczegółowo w jachtowej relacji, bo trochę nie wypadało mi śmiać się z "nieszczęść" innych, zwłaszcza bez ich zgody...
Co najwyżej teraz tylko bardzo ogólnie o dwóch mrożących w żyłach krew wydarzeniach ... na szczęście zakończonych bez strat w ludziach: wypitolenie się z trapu do wody na oczach licznej gawiedzi, oberwanie łokciem w nochal (i tu krew się istotnie mocno polała!) przy próbie uruchomienia silnika przy pontonie...

[dangol]

Wzmocnieni owocami morza, kontynuujemy szwendaczkę po starówce.

Następna kawka - dla odmiany poza murami (w kawiarence którą widać z murów ponad bramą Pile).
Potem Lovrijenac, a po twierdzy ławeczka u jej stóp w małej zatoczce Pile i kolejne obserwacje wzburzonego Adriatyku... Ale teraz już nie jestem taką gapą i udaje mi się na sucho przejść w miejscu regularnie i drastycznie zalewanym falą (przy pomoście na naszej drodze powrotnej od ławeczki do kawiarenki przy bramie Pile).

Trochę lenistwa...

A wieczorem dopada nas prawdziwe oberwanie chmury nad Dubrovnikiem. Trwa to co prawda dość krótko, tylko jakieś 15 minut, ale powoduje niezłe "wodospadziki" na stromych uliczkach.
Na szczęście my w tym czasie (pod parasolami konoby gdzieś na Prijeko) pałaszujemy kolejne w tym dniu pyszne danie, więc ulewa nam niestraszna . Zwłaszcza ja się cieszę że nie będę kolejny raz mokra ...

A Grzesiek teraz już wie, dlaczego chodzenie na bosaka po Stradunie skończyło się dziś czystymi stopami (wczoraj przez moment też była niezła pompa, ale nie mieliśmy okazji zaobserwować jej skutków na starówce, bo byliśmy wówczas poza jej murami). Chyba nie ma lepszego sposobu na tak dokładne sprzątanie Stradunu, żeby zamiast kurzu był tu zawsze taki błysk .

Ach, pięknie jest w nocnym Dubrowniku . Trochę szkoda, że to już pożegnanie...

[dangol]

I zrobił się poniedziałkowy poranek.
Mieliśmy w planie jeszcze przed odjazdem zobaczyć jak wygląda o wczesnej porze rybne targowisko - bo przecież gdzie jak gdzie, ale tu powinno być ono pełne niezwykłych morskich okazów? No ale od samiuśkiego rana padało , więc ochota na spacerek na targ szybko nam minęła.
W taką pogodę nie żal opuszczać Dubrovnika...

Wyruszamy szukać jakiegoś bardziej słonecznego miejsca w Dalmacji. Może na Korčulę?
Pada całą drogę aż do zjazdu z Jadranki w kierunku Stonów. A tu już zaczyna się całkiem inna - naprawdę słoneczna lijepa Dalmacjia !
Wielki Ston i "chiński" mur postawiamy sobie odpuścić, decydujemy się jednak na nowe doznania dla podniebienia w którejś z restauracji w Mali Ston.

Jesteśmy po śniadaniu, więc szaleństwa nie będzie , ale będąc w tym miejscu nie możemy oprzeć się pokusie spróbowania ostryg, z których te tereny słyną. Może niekoniecznie będzie to tak duża porcja, jaką codziennie ponoć spożywał Casanova... Cóż, może faktycznie jemu tyle było potrzebne - naszym panom jeszcze nie!
Próbujemy ostryg w dwóch wariantach - grillowane i na żywczyka z cytrynką. Smak taki sobie - złe nie jest (uwielbiam wszelkie takie "robactwo"), ale żeby to był aż taki przysmak aby tyle to kosztowało? Casanova nie miał innej opcji (viagry wszak jeszcze nie było) i musiał słono płacić za ostrygi... Tyle że pewnikiem kasiorka szybko mu się zwracała : na trochę naiwnych kobitek ponoć trafił!

Wieża z 2 poł. XV w.

Wyjeżdżając z Małego Stonu kupujemy jednak na przydrożnym straganie jeszcze kilka ostryg aby się upewnić, że przy następnym pobycie w Cro na pewno już nie będziemy się nimi raczyć. No i upewniliśmy się o tym w pięknych okoliczności przyrody , w których nastąpiła ta kolejna degustacja. Było to gdzieś przy zjeździe z "wnętrza" półwyspu za Dubravą nad nadwodne widokowe tereny tuż przed Drače. Na tyle czasowo była szansa, żeby ostrygi zachowały świeżość i nic nam z powodu ich spożycia na surowo nie groziło .

A potem przejazd przez piękny półwysep, niezwykłe widoki na wyspę Mljet i uroczo położony Trstenik.
To winna kraina, więc oczywiście zakupujemy gdzieś po drodze małe co nieco na dzisiejszy wieczór. Bo jak się oprzeć pokusie , kiedy przy szosie pojawia się tabliczka z wdzięcznym napisem Pijavičino ?

Znów oszołamiające krajobrazy (niestety, nie robiliśmy fotek) i zjazd do Orebića. Nie mamy jednak czasu na zwiedzanie, bo nasz prom już stoi przy nabrzeżu i za moment będzie odpływał...

[dangol]

Z przystani promowej Dominče kierujemy się do Lumbardy zgodnie z planem, żeby tu zatrzymać się na dwie kolejne nocki i stąd właśnie zwiedzać wyspę . Po dojechaniu do Lumbardy podejmujemy jednak inną decyzję. To jednak chyba nie jest miejsce dla nas. Niby turystów nie jest wielu, żwirkowa plaża w centrum też nas nie przeraża, płytka woda przy brzegu to w zasadzie dla mnie idealne rozwiązanie... ale jakoś marzymy o czymś zupełnie innym. Będziemy szukać większego "zadupia". Lumbarda jest więc jedynie przystankiem w podróży z godzinną przerwą na kąpanko z pięknym widokiem na liczne wysepki i imponująco stąd wyglądający szczyt św. Eliasza ponad Orebićem. Planowane na kolejny ranek zwiedzanie miasta Marko Polo będziemy więc musieli przełożyć na czas tuż przed powrotem z wyspy na stały ląd.

Jedziemy drogą przez wyspę cały czas zastanawiając się, w którym miejscu zjechać? W Smokvicy pada na odbicie w kierunku Brny, z tym że sama Brna nie jast brana przez nas pod uwagę jako miejsce na nocleg. Jest to urokliwa mieścina, ale położona w głęboko wciętej zatoczce, my natomiast chcielibyśmy zatrzymać się na terenie bardziej otwartym na morze .

Kierujemy się wzdłuż wybrzeża i docieramy do pierwszych zabudowań za centrum Brny - Vinačac. Kilka domków wśród niesamowicie pachnących pinii, spokój i cisza (chociaż niezupełnie - pełno tu cykad). To mogłoby być to miejsce , którego szukamy! Niestety, domki tuż nad wodą są zajęte albo zamknięte na cztery spusty . Tak to czasem jest, jak się przyjeżdża w ciemno na "odludzie".
W domu ponad drogą jest coś wolnego, ale jakoś ten apartemancik nie bardzo nam się podoba. Może nie marudzilibyśmy , gdyby stał z tej drugiej strony drogi, bliżej wody.
Spróbujemy jeszcze w pobliskiej Prižbie, jeśli bez efektów, to wówczas tutaj wrócimy . Umawiamy się z właścicielami, że będą dla nas trzymać miejsca przez dwie godziny.

Od strony Brny pierwsze w Prižbie są apartamentowce w Priščapac. Tu też NIE MA dla nas miejsc . Tak ogólnie to są, ale u właścicieli nie ma woli na wynajęcie na okres krótszy niż tydzień (wrzesień jest cieplutki, ludzi sporo i apartamenty mają chyba wzięcie?). A miało być tak pięknie !

Kolejny postój w centrum Prižby. Można wynająć jakieś pokoje przy tutejszej restauracji, ale spanko w knajpie (nawet jeśli po sezonie ruch nie jest tu zbyt wielki) jakoś nas nie napawa entuzjazmem. Na dodatek cena wysoka . No i plaża przy samym porciku ... to nie dla nas.

Kolejny przystanek, już na zachodnim krańcu osady ponad zatoczką Dance, tym razem też w restauracji, ale z fantastycznie położonym tarasem .

Nie szukamy tu jednak noclegów, lecz trzeba w końcu coś zjeść: od ostrygowego drugiego śniadanka już trochę czasu minęło, to już prawie godzina 18-ta! Tym razem robimy (jedyne na tym wyjeździe) odstępstwo od dań z tego co z morza... Jedzonko oczywiście pyszne, ale mimo wszystko wolimy potrawy z wodnych stworów .

W zatoczce w okolicy restauracji jest trochę domków. Z mapki jaką wydrukowaliśmy z internetu wynika, że tylko ciut dalej jest jeszcze jedna mała zatoczka, Podjamje. Postanawiamy spróbować jeszcze tam - jak się nie uda, wrócimy do Vinačac, ale wolelibyśmy zostać w Prižbie

W zatoczce Podjamie (taka nazwa jest na mapce), przez miejscowych nazywanej Podjamlje, jest tylko kilka domków. W pierwszych dwóch (może trzech?) mają już zajęte miejsca . W którymś z nich byli Polacy, ale jakoś nie było okazji żeby porozmawiać... Może to był ktoś z Cromaniaków

Zaczynamy już poważnie zastanawiać się nad powrotem do Vinačac. Co prawda ustalone 2 godziny już minęły i może się okazać, że miejsce już na nas nie czeka - jednak ze sobą awaryjnie jakiś mały namiocik i śpiwory, jedną noc jakoś się w nim w czwórkę przekimamy (przy "portowej"restauracji była tabliczka z informacją o mini-campie), a rano będzie już więcej czasu na szukanie.
Trochę zniechęceni, postanawiamy kupić sobie na pocieszenie jeszcze trochę winka (na zabicie smutków może braknąć tego, co kupiliśmy po drodze), bo na którymś z domków w tej zatoczce jest tabliczka "Vino i maslinovo ulje".
Zaczynamy rzecz jasna od zapytania gospodynię o spanie. Coś mają, ale nie pani nie wyraża entuzjazmu kiedy mówimy, że to na dwie noce... Mówi, że w zasadzie wynajmują standardowo od razu na tydzień (bo jak na krócej, to musieliby trochę więcej kasować, a turyści się wtedy krzywią. Ale przecież my już tyle urlopu nie mamy . Gospodyni idzie jeszcze porozmawiać z gospodarzem. Chwilę to trwa, ale decyzja jest dla nas pozytywna!

Cenę zaproponowaną przez gospodarzy (10 euro za osobę za noc) akceptujemy rzecz jasna bez targowania, tym bardziej jak już oglądamy to, co nam oferują. Kwota taka jak w Dubrovniku a standard sporo wyższy .
Obecnie w internecie jest oferta na apartament, który się znajduje na piętrze domu (dane kontaktowe dotyczą córki naszego gospodarza, mieszkającej w Splicie). Ten apartament był wówczas już zajęty przez jakąś niemiecką parę.
Gospodarze zaproponowali nam mieszkanie na parterze (nie ma go w internetowej ofercie) o nieco niższym standardzie niż to na górze. Do dyspozycji mamy kuchnię, oddzielne WC i łazienkę z prysznicem, dwa pokoiki (jeden typowo 2-osobowy, w drugim oprócz dużego 2-osobowego łoża jest jeszcze wersalka, więc pokój z powodzeniem może pomieścić więcej osób). No i najważniejsze - ogromny taras z widokiem na morze, tylko do naszej dyspozycji (apartament z pięterka ma swój duży balkon i oddzielne wejście zarówno na uliczkę, jak i na plażę wspólną na te 2 apartamenty naszych gospodarzy) .

Gospodarze częstują nas domową rakiją. Trzeba przyznać (chociaż za takimi trunkami raczej nie przepadam), że z podanymi świeżymi figami całkiem nieźle smakuje (a tutejsze domowe winko niekoniecznie - to zakupione na półwyspie jest o niebo lepsze).

Cały wieczór i sporo z tej nocy spędzamy na naszym tarasie podziwiając najpierw to, co z niego widać, a potem rozkoszując się niesamowitym światłem księżyca...

[Lidia K]

Myśmy tak lekko ze znalezieniem miejsca we wrześniu 2007 roku dla siebie nie mieli. Szukaliśmy wielkiej, samotnej, pięknej, wygodnej i pustej plaży przez dwa dni i ostatecznie wróciliśmy do Simuni na Pag, po dwóch noclegach spędzonych w samochodzie. A wcześniej poszukując apartamentu w Ribaricy okazało się, że prawie wszystko było już zaryglowane i wyboru nie było. Ale jak się narudzi to trudno dogodzić. Za to potem pełna satysfakcja.

[dangol]

Myśmy tak lekko ze znalezieniem miejsca we wrześniu 2007 roku dla siebie nie mieli. Szukaliśmy wielkiej, samotnej, pięknej, wygodnej i pustej plaży przez dwa dni (...)

My zadowoliliśmy się bardzo maleńką plażą , o ile można tak nazwać betonową platformę przy domu... Za to była faktycznie pusta i kameralna . Więcej na jej temat w którymś z kolejnych odcinków.

[dangol]

Budzimy się o wczesnej porze, jest ok. 6:30. Trochę co prawda jeszcze by się poleżało

Jednak wstajemy, bo chcemy w końcu "zaliczyć" jakieś targowisko i nabyć na nim rybki, żeby je samodzielnie przyrządzić dziś i jutro (bo wieczorem zdecydowaliśmy, że zostaniemy tu nie na dwie, lecz na trzy noce). Mamy tu przecież odpowiednie warunki, więc grzechem byłoby tego nie wykorzystać i płacić w konobie za przepyszną oradę kilkakrotnie więcej niż na targu. Czasu na kuchenne zabawy będzie sporo , bo po powrocie z zakupów nie zamierzamy dziś wyruszać gdzieś poza naszą zatoczkę.

Dzień zapowiada się pogodnie. Kiedy wychodzimy z pokoju na taras, wybudzamy się skutecznie . Jest tak pięknie, że szkoda tracić czas na spanko.

Ryby możemy kupić już na targowisku w Blato (wiemy to po wczorajszej rozmowie z naszą gospodynią Aną), ale pojedziemy aż do Vela Luki.
Tam pewnie będzie większy wybór, a przy okazji zwiedzimy portowe miasteczko.

Vela Luka od naszego domku jest oddalona tylko kilkanaście kilometrów, ale trzeba przejechać przez wzgórza pomiędzy naszą zatoką a doliną, w której położone jest Blato. Musimy się więc pospieszyć, bo w takiej małej mieścinie targowisko nie będzie duże, a w ofercie będzie tylko to, co akurat złowili miejscowi rybacy. Jak się będziemy guzdrać, to na hali targowej zostaną dla nas tylko warzywka.

Wizytę w Vela Luce zaczynamy więc od targowiska.

Po zrobieniu zakupów rybno-warzywno-owocowych i uzupełnieniu nabytku o świeże pieczywko, zasiadamy przy kawce w jednej z portowych kawiarenek i obserwujemy poranne zwykłe życie miasteczka.
Tu zupełnie inne klimaty niż w Dubrovniku. Perła Adriatyku jest niewątpliwie piękniejsza i bardziej zabytkowa od Vela Luki, ale za to właśnie tu odczuwamy prawdziwy, mniej komercyjny urok Dalmacji


Spacerujemy po nabrzeżu i wąskich uliczkach, zaglądamy na podwórka, do kapliczek i parafialnego kościoła. Do jaskini położonej ponad miasteczkiem tego dnia nie chce nam się wspinać

Kiedyś tu jeszcze wrócimy, wówczas dokończymy zwiedzanie i poznamy wieczorne i nocne uroki miasteczka .
Tak się zawsze myśli, gdy się opuszcza jakieś miejsce, które nas urzekło, ale w praktyce z takimi powrotami bywa różnie . W naszym przypadku tamto marzenie się spełniło : w czasie ubiegłorocznego rejsu dotarliśmy ponownie do Vela Luki i zrealizowaliśmy plany poczynione w czasie pierwszego pobytu...

Z Vela Luki powrót z przystankiem w Blato z postanowieniem, że to właśnie tam kupimy winko na dzisiejszy dzień, bo przecież żyzna dolina Blatsko Polje (teren dawnego okresowego jeziorka, osuszonego przez wykopany na pocz. XX w. podziemny kanał do zatoki Bristva) obfituje w winnice .

Blato to bardzo stara mieścina, jej nastrasza część położona jest amfiteatralnie na wzgórzach otaczających dolinkę.
Uliczki nie mają nazw, tylko numery. W czasie spaceru jakoś nie potrafiliśmy zrozumieć systemu, wg którego jest ta numeracja , może za wyjątkiem nr 1 , bo to główna ulica. To właśnie tu jest piękna , prawie dwukilometrowa aleja starych lip.
Najważniejszym zabytkiem Blato jest kościół Wszystkich Świętych z poł. XIV w., rozbudowany w 2 poł. XVII w. W głównym barokowym ołtarzu znajduje się obraz z 1540 r. (Girolamo da Santacroce). W kaplicy dobudowanej do kościoła umieszczono pod koniec XVIII w. relikwie świętej Vincency, patronki Blato. Na placyku w pobliżu kościoła stoi loggia z ok. 1700 r., postawiona na miejscu poprzedniej z XV w.

W Blato w 1892 r. urodziła się bł. siostra Marija od Jezusa Ukrzyżowanego - pierwsza w dziejach chorwackiego kościoła kobieta wyniesiona na ołtarze (przez Jana Pawła II podczas jego pielgrzymki do Dubrownika w 2003 r.). Siostra Marija Petković była założycielką Zgromadzenia Córek Miłosierdzia, które opiekuje się ludźmi biednymi, chorymi i opuszczonymi. Zakon bł. Marii Petković liczy obecnie ok. 450 sióstr pracujących w 12 państwach na trzech kontynentach. W mszy beatyfikacyjnej uczestniczył kapitan peruwiańskiej łodzi podwodnej, której załoga uratowała się w niewyjaśniony sposób po zderzeniu z japońskim kutrem w 1988 roku. Ocalenie marynarzy uznane zostało za cud, który dokonał się za wstawiennictwem właśnie Marii Petković.
Siostra Marija zmarła w Rzymie w 1966 r. W roku 1998 jej szczątki przeniesione zostały do Blato, gdzie spoczywają w Domu Macierzysty, Zgromadzenia Córek Miłosierdzia.
Podczas naszego pobytu można było kupić w Blato oliwę z oliwek w pamiątkowych buteleczkach w kształcie krzyża, do których przyczepione były na sznureczkach etykietki z wizerunkiem papieża oraz informacją o bł. Mariji Petković.

Wino kupujemy prosto z beczek w sklepiku przy głównej ulicy, tuż w pobliżu lipowej alei.

Pan który je sprzedawał wyśmiał nas , gdy przed zakupem chcieliśmy skosztować po łyczku. Jakże to , przecież u niego wino jest bardzo dobre, po co próbować? No i miał rację! Zawartość szklanych baniaczków (gąsiorki zawsze wozimy ze sobą, przecież lepiej kupować prosto z beczki, a nie w plastikowych butelkach) szybko tego dnia ubywała

Opuszczamy Blato i podjeżdżamy serpentynkami na wzgórza oddzielające dolinę od morza. Wysoko, w niewielkim oddaleniu od głównej drogi, trafiamy na fajne miejsce zw. Giča. To farma agroturystyczna w trzech odnowionych kamiennych domkach, które dawniej służyły jako miejsce odpoczynku dla pracujących w winnicach i gajach oliwnych. Niestety, nikogo akurat tu nie ma , nie mamy więc okazji zobaczyć, jako to miejsce wygląda od środka.

Krętą, niemalże górską drogą wśród wzgórz porośniętych drzewkami oliwkowymi zjeżdżamy do naszej zatoczki

[U-la]

Danusiu! Długo mnie nie było, ale nadrobiłam braki

Cudownie mi się czyta. Mój Dubrownik zawsze na bosaka A zaczęło się od tego, że pierwszy raz, kiedy tam byłam, miałam jakieś pierońsko niewygodne klapki I od tej pory co stanę pod którąkolwiek bramą Dubrownika, to buty zdejmuję Wypolerowane uliczki - noooo jak dywanik

Co do Lumbardy to miałam takie same wrażenia

Aaaa na topienie smutków śpiewa mi się "U vinu se tuga pije" Żelijko Bebeka - tłumaczyliśmy w Akademii sto lat temu

I co to jeszcze chciałam... Aha! Targi rybne - gdziekolwiek jestem to targowiska (warzywne, owocowe i rybne) i ogrody botaniczne muszę odwiedzić Z Cro też mamy jakieś stosy zdjęć stworów morskich z targu.
W Maroku idźcie koniecznie w Agadirze pooglądać efekty pracy rybaków - taaaaaaaaaaaakie rekiny i inne dziwactwa!!!

Uściski!!!

[dangol]

Po powrocie zabieramy się za późne śniadanie, którego podstawą są świeże warzywka i zakupione w Vela Luce przepyszne małe krewetki - kozice usmażone na wspaniałej oliwie z oliwek nabytej od naszych gospodarzy.

Dodatkowa śniadaniowa atrakcja to usmażone "chipsy" z iglic tak malutkich (Janusz pewnie wyśmieje rozmiar tych belonek), że chyba taka forma ich podania jest najlepsza

A "obiadowe" ryby upieczemy dziś na ruszcie w piecu stojącym w pobliżu tarasu.

Dzień upływa nam leniwie, spędzamy go albo na tarasie, albo na przydomowej plaży. Pogoda cały dzień wspaniała, woda cieplutka i świeci słoneczko (może za wyjątkiem krótkiego przelotnego deszczyku, który jest jakimś "odpryskiem" po ulewie jaką od nas było widać nad sąsiednią wyspą Lastovo).

Nasza plaża to kilka wybetonowanych płaszczyzn położonych na różnej wysokości przy schodach wiodących w dół przez skaliste wybrzeże od domu do morza. Przy upale to prawdziwa patelnia , ale na szczęście przy tarasie rośnie trochę drzew , można tam się schronić jak się już ma dość słońca.
Do skał przymocowana jest metalowa drabinka ułatwiająca wejście do wody. Dla mnie takie rozwiązanie jest oczywiście mało ciekawe, bo grunt pod nogami mam tylko stojąc przy samej drabince na dużym kamieniu który jest na dnie przy skałach - każdy krok to już głębiny! Tak więc moja adriatycka kąpiel przez te dwa dni ogranicza się do moczenia przy samej drabince, której muszę trzymać się kurczowo... Ale w zasadzie wcale to mi nie przeszkadza , bo poza tym jest wspaniale.
Pozostała trójka rozkoszuje się w pełni urokami przezroczystej wody w Jadranie .

Wieczorem idziemy na krótki spacerek do zatoczki z osadą Gršćica - od nas jest znacznie bliżej tam, niż do centrum Prižby.

W Gršćicy o tej porze wrześniowego dnia jest bardzo cichutko.
W sezonie wygląda to chyba całkiem inaczej , bo wokół zatoczki z małym portem rybackim jest sporo domków, w każdym z nich pewnie są do wynajęcia pokoje czy apartamenty. Do wakacyjnego zamieszkania podoba nam się jednak o wiele bardziej nasze miejsce.

W ten wrześniowy wieczór, oprócz nielicznych rdzennych mieszkańców Gršćicy, nabrzeże zatoczki opanowała grupka Czechów, którzy wykorzystując odbijające się w wodzie światło latarni jako "wabika" dla kalmarów, zajmują się połowem tych stworów.

Grzegorz obserwuje połowy i postanawia, że jutro wieczorem też musi spróbować, w związku z czym rano czeka nas kolejna wizyta w Blato w celu zaopatrzenia się w odpowiedni sprzęt.

[Janusz Bajcer]

Danusiu - nie ma się z czego śmiać - belony jak to belony - są większe i mniejsze

Polów belony i tuńczyka

Vrati se

[dangol]

Jedziemy do Blato. Przed zjazdem do miasteczka zatrzymujemy się w widokowym miejscu niedaleko przydrożnej kapliczki na zrobienie panoramki - wczoraj jakoś nam się o tym zapomniało , a przecież widok jest całkiem fajny i wart uwiecznienia.

Sklep ze sprzętem rybackim jest obrębie targowiska. Wybór oczywiście bardzo duży, na szczęście Czesi pokazali wczoraj Grześkowi co trzeba kupić, żeby był odpowiedni lov na lignje. Po prostu kawałek żyłki i sztuczna kozica, to wystarczy.

Grzesiek z rozpędu kupuje jeszcze jakieś dwa małe haczyki - na kalmary co prawda nieprzydatne, ale wykorzysta je przy dziennych zabawach w wodzie.

Korzystając z tego, że jesteśmy w Blato, odwiedzamy w wiadomym celu naszego "znajomego" pana od wina, który z daleka wita nas szczerym uśmiechem i słowami "a mówiłem, że dobre?".
Jędrek zgrywa na płytę zawartość karty, bo zdjęć ma już tak dużo, że niebawem brakłoby mu miejsca. My z Grześkiem mamy ze sobą dwa aparaty (w tym w jednym karta o sporej pojemności), więc spoko!

Cały dzień to niemalże powtórka poprzedniego, tylko słońce jeszcze lepiej świeci i ani przez moment nic nie pada ani u nas, ani nad Lastovem.

Do tego dochodzą trochę bardziej częste kontakty z naszymi gospodarzami, bardzo miłymi starszymi ludźmi. Ante jest "tutejszy". Ana jest jego drugą żoną, z pochodzenia jest Bośniaczką, trochę czasu mieszkała w Niemczech, w końcu trafiła na Antego. Mówi nam tyle ile chce powiedzieć, czujemy w jej głosie taką nutę że wiemy, że nie wypada wypytywać o szczegóły (które w kontekście polsko-chorwacko-niemieckiej rozmowy pewnie i tak nie do końca byłyby dla nas zrozumiałe)...
Ante co jakiś czas woła do siebie na łyczek rakiji (zwłaszcza Grzegorza sobie upodobał do towarzystwa), którą popija w fomie lekarstwa , z dodatkiem świeżo zerwanej mięty wrzucanej do butelki lub od razu do kieliszka. Trzeba przyznać, że w tym zestawieniu jest to interesujące.

W międzyczasie oczywiście plażowanie i kąpanie. I jako nowość: połowy Grzegorza (z użyciem malutkiego haczyka zawieszonego wprost na krótkiej żyłce), niezbyt obfite, ale i tak z przeznaczeniem na wypuszczenie zdobyczy z powrotem do wody, bo rybki "jedzeniowe" przecież zabezpieczyliśmy sobie z targu rybnego.

[Lidia K]

Dla mnie takie rozwiązanie jest oczywiście mało ciekawe, bo grunt pod nogami mam tylko stojąc przy samej drabince na dużym kamieniu który jest na dnie przy skałach - każdy krok to już głębiny! Tak więc moja adriatycka kąpiel przez te dwa dni ogranicza się do moczenia przy samej drabince, której muszę trzymać się kurczowo... Ale w zasadzie wcale to mi nie przeszkadza , bo poza tym jest wspaniale.
Pozostała trójka rozkoszuje się w pełni urokami przezroczystej wody w Jadranie

Aż sie prosi materacyk do popływania i do poleżenia na powierzchni wody .
Woda była cieplutka? Czy temperatura powietrza była za niska? Wchodzę do prawie każdej wody dopiero wtedy gdy się ani na słońcu ani w cieniu nie "da" wytrzymać Dlatego gdy jest piękna letnia pogoda z zefirkiem (a taką mieliśmy będąc na plażach nad Jadranem) zamoczyłam tylko nogi do kolan moze 3 razy. Musi być mi bardzo gorąco, żeby chcieć popływać . Bardzo, bardzo przeszkadza mi słoność tej wody. Gdyby tak Bałtyk przenieść do Chorwacji.......

Dwie ciekawe rybki, pierwsza to rybka a to drugie to flakonik śródziemnomorski? Fantazja.

No i proszę, siedzą i leżą na plaży i jest o czym opowiadać i pokazywać.