Dalmacja: jachtem (2007,2008, 2009)

[wrzosik]

Chyba zaczynam tęsknić za żaglami Dobrze ,ze mnei też choroba morska sie nie ima:) A w sumie to jestem ciekawa czy te plasterki pomagają:)
Ech ładniutkie te wasze fotki:) Pozdrawiam

[U-la]

Zajrzalam tu znów - w pracy, bo w domu mam taki pieroński Internet, że nie potrafi uciągnąć tych fotek
Nie wiedziałam, że tak kapary wyglądają!

[el_guapo]

dangol

Z jakiego oprogramowania/strony pochodzą mapki 'morskie' które wklejasz do relacji?

[dangol]

Z jakiego oprogramowania/strony pochodzą mapki 'morskie' które wklejasz do relacji?

Jest taka chorwacka strona z locjami - opisy, mapa żeglarska, plany zatoczek. trochę fotek... Sądzę, że warta polecenia nie tylko żeglarzom

[dangol]

Nie wiedziałam, że tak kapary wyglądają!

Ja też wcześniej znałam tylko te ze słoiczków . Na Kaprije nie trafiliśmy na "żywe" kapary , może dlatego że to nie był sezon a może też dlatego że nie wiedzieliśmy czego szukać .
Po powrocie w domciu sprawdziłam w internetku co to za jedne - i ściągnęłam zdjęcie do relacji, żeby uświadomić nieco takich dyletantów w tym temacie jak Ty i ja...

[dangol]

W górnej części Kaprije, przy drodze prowadzącej przez małą przełączkę do zatoki na drugie stronie wyspy, jest sporo starych kamiennych domów.

Schodzimy do cichej zatoczki.

Stoi tu kilka nowych domów i jest pomost dla rybackich łodzi. Przy nabrzeżu płytko, a wodzie sporo stworzonek, które można poobserwować , nie wchodząc do niej.

Celem naszego spaceru do zatoczki jest konoba "Antonio" (różowy dom na zdjęciu poniżej), do której udajemy się w celu uraczenia tutejszym winkiem.

W drodze powrotnej do naszej zatoki oglądamy kościółek św. Piotra z przełomu XVI i XVII w., obecnie remontowany.

Widać stąd nasz jacht.

Wracamy do dolnej części wioski.

Na łódce niszczymy sporą część zabranego z kraju żarełka, a potem w ramach zrzucania kalorii spacerujemy (już niemalże po ciemku) po nabrzeżu wzdłuż zatoki.

[dangol]

Piątek, 28.09.

Noc nie była spokojna... Nie wiem, co to tak naprawdę było - bora czy neverin? Nie bardzo potrafię rozróżniać te adriatyckie wietrzyska. Ale dobrze że nie mam z nimi zbyt wielu doświadczeń, wolę te bardziej przyjazne wietrzyki.
Wiatr poprzedniej nocy w Šibeniku to był mały pikuś w porównaniu z tym dzisiejszym, a ja już wówczas trochę się bałam... Teraz to dopiero rzucało naszą łódką! Dobrze że staliśmy przy pomoście, a nie na kotwicy, bo pewnie dostałabym zawału - a tak jakoś się udało przetrwać te dwie paskudne nocne godzinki. A nad ranem było już cicho - i pięknie .

Odsypiamy w kabinkach chociaż jeszcze troszkę to nocne bujanie i na kawkę - srawkę do "Neptuna" zwlekamy się później niż w poprzednie dni, gdzieś dopiero o 7:30. I tak jesteśmy tu pierwszymi (i póki co jedynymi) porannymi gośćmi, a obsługujący nas potężny facet (wypisz wymaluj Neptun ) musi najpierw usunąć ze stolików ślady po nocnej ulewie. Przy jego posturze to zresztą żaden problem - podnosi ławki jedną ręką i kałuże błyskawicznie zmieniają położenie.

Kawka umila nam czekanie na dostawę świeżego pieczywka do jedynego sklepu na wyspie. Około ósmej przypływa prom i pod sklepem robi się ruch, niebywały wręcz jak na późnowrześniowe Kaprije.
Zjadamy też ostatniego tegorocznego burka - jest chyba najlepszy i najcieplejszy z tych, które do tej pory jadłam, a może tak mi się tylko wydaje, bo chcę zapamiętać ten smak aż do przyszłorocznych wakacji?

W międzyczasie robi się piękna słoneczna pogoda. W słoneczku naszą łódkę będzie fajnie widać od góry - to już ostatnia okazja na zrobienie takich fotek...

Żegnamy ostatni "wyspowy" port w tym roku i odpływamy w stronę mariny, z której przed kilkoma dniami wyruszyliśmy.

Przed nami jeszcze CAŁY DZIEŃ PŁYWANIA

[dangol]

Ten ostatni dzień na wodzie przyniósł wymarzoną dla żeglowania pogodę - piękna widoczność, słońce (chociaż bez upału), odpowiedni wiatr przez sporą część trasy. Płyniemy przez Murtersko More, podziwiamy widoki w stronę Murteru i Kornatów.

Dzisiejsza trasa jest dość długa, ale warunki są sprzyjające, decydujemy więc, że nie będziemy wracać przez Kanał Pašmanski. Tamtędy zaczynaliśmy rejs, teraz opłyniemy Pašman od drugiej strony . Co prawda, wiatr zmienił kierunek i musimy halsować, ale przy tych widokach to czysta przyjemność . Zresztą, nie spieszy się nam... Do wieczora zdążymy do Sukošanu, a teraz musimy nacieszyć się pływaniem, póki jeszcze możemy.

Niestety, czas mija nieubłaganie i nadszedł czas powrotu. Wpływamy w Srednji Kanal pomiędzy Pašmanem i wysepkami Gangarol, Šćitna i Sit. ...

Przy popołudniowym oświetleniu wyspa Pašman (z tej strony miejscami niemalże dzika) wygląda pięknie.

Zatoka Soline

Veli Bokolj - najwyższe wznienienie na wyspie

Mali Bokolj - z kapliczką na szczycie

Widoki w przeciwną stronę nie pozwalają zapomnieć, że koniec dnia już blisko.
Przybliżająca się wyspa Ugljan jest dla nas sygnałem, że wkrótce czeka nas przeprawa pod mostem w cieśninie Mali Ždrelac.

[dangol]

Cieśnina Mali Ždrelac to sztuczny kanał pomiędzy wyspami Ugljan i Pašman. Dawniej była to mielizna, po której można było przechodzić piechotą. Kanał wykopano pod koniec XIX wieku, a później (jakieś 20-30 lat temu) pogłębiono na środku do około 4 metrów. Dzięki temu można znacznie skrócić drogę pomiędzy Zadarem i archipelagiem Kornatów, bez konieczności opływania dość długich wysp. Jest tylko jeden mały problem - prześwit mostu przerzuconego ponad cieśniną - 16,5 m. Niestety, nie każdy jacht mieści się pod tym mostem. Łódki tej długości co nasza bardzo często mają zbyt wysoki maszt, aby skorzystać z tej drogi między wyspami. Na przyszły rok planowana jest przebudowa mostu, przez co prześwit ma się zwiększyć o jakieś 2 metry, poprawi to znacznie obecny stan .

Nasz Oceanis powinien jednak przepłynąć , bo obserwacje w portach wskazywały, że jego maszt jest niższy, niż jachtach podobnej długości. Kapitan na wszelki wypadek potwierdził to jeszcze w dokumentacji, jaką mamy na pokładzie - powinniśmy mieć zapas nieco powyżej metra. Dziś morze nie jest aż tak bardzo wzburzone, nie będzie więc takiej fali, która zdecydowanie zaburzyłaby nasze przewidywania w zakresie możliwości pokonania przeszkody na trasie . Niemniej jednak, w miarę zbliżania się do mostu, czujemy jakiś malutki niepokój, bo złudzenie optyczne wskazuje na coś zupełnie innego, niż dane z dokumentacji.

Po chwili jest już po strachu i w blasku zachodzącego słońca wpływamy w rozszerzenie cieśniny - w zatokę Mali Ždrelac.
Przy końcu zatoki, na cyplu Zaglav, mijamy małą kaplicę Matki Boskiej Śnieżnej z początku XVI wieku.

Skąd taka kapliczka nad Jadranem? Wydaje się to nieprawdopodobne - ale ponad 400 lat temu spadł w tym miejscu śnieg w samym środku lata !
Od tamtej pory corocznie 5-go sierpnia mają miejsce uroczyste obchody święta patronki, połączone z procesją statkami i przenoszeniem figury Matki Boskiej Śnieżnej z parafialnego kościoła w Kukljicy do kaplicy w cieśninie.

Wpływamy w Zadarski Kanal i przed nami ukazuje się już meta naszego rejsu.

Jeszcze kilka spojrzeń do tyłu na oddalające się wyspy i pożegnanie z falami, a potem nieubłagalnie zbliżamy się do mariny w Sukošanie.

Uzupełniamy paliwo, które pożarł nam silnik w momentach, kiedy wiatr był zbyt słaby aby dotrzeć na żaglach do wyznaczonego na początku rejsu celu - i przybijamy do naszej kei.

Kapitański drink ma zakończenie tygodniowego pływania, potem kąpiel w cieplutkiej wodzie pod prysznicami w marinie, a jako kulminacja wieczoru - spacer w kierunku miasteczka na ostatnią w tym roku prawdziwie dalmatyńską obiadokolację, uzupełnioną winkiem i gruszkówką.

Potem już tylko powrót na jacht i ostatnia noc na wodzie. Na szczęście jutro też jest dzień i pewnie coś miłego jeszcze nam przyniesie.

[dangol]

Sobota, 29.09. - ostatni dzień

Wstajemy około ósmej i jemy ostatnie wspólne śniadanie. Przez tydzień - zgodnie z wcześniejszymi przewidywaniami - nie udało nam się wyjeść wszystkich zabranych z kraju zapasów. Wciskamy więc to co zostało naszemu kapitanowi, który nie wraca z nami do kraju, lecz zostaje w Chorwacji na kolejny tydzień rejsu. Będzie miał dla odmiany młodą załogę, może studenci dadzą radę "zniszczyć" resztę gorących kubków itp. itd.?

Po śniadaniu jeszcze małe sprzątanko (generalny klar nas omija , bo mamy to już wliczone w cenę czarteru) i zdajemy łódkę.

Pora wspomnieć teraz o komplikacjach samochodowych związanych z naszą wyprawą, bo nie uczyniłam tego na początku relacji.
Ze względu na liczebność załogi niezbędna była podróż dwoma autami. Jedno z nich to samochód, który przymusowo odjechał w czwartek rano z dwójką załogantów. Drugim autem miało być nasze kilkuletnie srebrne Vito, wygodne w podróży po Cro (i nie tylko) przez poprzednie dwa lata.
Niestety w tym roku kolejny wyjazd Vitem okazał się niemożliwy - niecałe 3 tygodnie wcześniej, w czasie służbowego wyjazdu mojego małżonka, jakiś ...(nie nazwę go po imieniu, bo musiałabym użyć słów niecenzuralnych) ukradł nam samochód w mieście Łodzi.
Od tej pory Łodź chyba już zawsze będzie mi się kojarzyć z ... zawodowcami.
Przed tą feralną datą , po przeczytaniu kilku arcyciekawych relacji z podróży zawodowca - Kamila , skojarzenia były korzystne . Niestety, po Łodzi kręcą się też inni zawodowcy - specjaliści w doprowadzaniu do znikania aut bez śladu - bo kradzieży niewątpliwie dopuścił się zawodowiec w tej dziedzinie. Były zabezpieczenia w samym samochodzie i auto na strzeżonym parkingu pod hotelem - tyle że pechowo akurat tego wieczora nie zamknięto bramy...
Z przyczyn obiektywnych, tuż przed samym wyjazdem przyszło nam więc szukać innego środka transportu. Jeden z załogantów był akurat na etapie wymiany samochodu z takiego, co już ledwie jeździł, na całkiem niezłą furkę - ale nie zdążył jej zarejestrować... Kolejni dwaj koledzy to posiadacze wiekowych już mercedesów, które (jak na tę markę przystało) klamoczą się z klasą, ale daleka podróż mogłaby się okazać dla nich zabójcza... Na szczęście ulitował się nad nami nasz kapitan, którego to my mieliśmy zabrać ze sobą, gdyż powrót do kraju miał zabezpieczony z kolejnymi załogantami. Dobry Człowiek oddał nam swój samochód do dyspozycji !
Do Cro i z powrotem popędziliśmy więc zamiast Vitem - samochodem Witka .

Nadszedł niestety ten moment - żegnamy się z kapitanem i wyruszamy w drogę powrotną .
Mamy plan, żeby w czasie dnia zatrzymać się jeszcze gdzieś po drodze, a właściwy odwrót przełożyć na noc. Pierwsze miejsce postojowe - Zadar - jest tylko kilka kilometrów od opuszczanej mariny. Gdzieś przecież trzeba wypić tę ostatnią portową kawkę-srawkę, a marina nie jest zbyt przytulnym miejscem na takie fanaberie...

[Lidia K]

To, że mi się Twój opis Szybenika spodobał to się domyślasz . Starannie przygotowany z podpisami obiektów, bogato ilustrowany. Wiele pracy w to włożyłaś. Jakbym tam była i tak za każdym razem. Można by mapkę stworzyć

Podobają mi się niezwykłe zdjęcia robione z jachtu, wysepki niedostępne i widoki miejscowości, na które można popatrzeć z nieznanej mi strony.
Mariny, jachty, maszty, zachody słońca ......bardzo ładne.

Mieliście szczęście z pogodą. Wiatr bora (nasi gospodarze mówili buuura) szalał na wybrzeżem w poprzednim tygodniu. A ten wiaterek o którym piszesz, że to może bora to tylko front.

Pozdrawiam Lidia

[dangol]

W Zadarze nikt z nas jeszcze nie był, nie mamy więc pojęcia, gdzie szukać (najlepiej bezpłatnego) miejsca na parkowanie. Wiem, wiem... gdybym przed wyjazdem dokładniej przewertowała forum, znalazłabym co najmniej kilka podpowiedzi - ale nie zrobiłam tego, na dodatek nie było też postanowione, że Zadar odwiedzimy.
Na szczęście mamy ze sobą mapy (nawet sporo map, bo mam ma tym punkcie małego bzika i mapy "kolekcjonuję" i potem włóczę się z nimi...), w jednej jest nawet dość sensowny plan Zadaru.
W okolice starego miasta docieramy bez problemu na podstawie oznakowań na trasie, a potem na podstawie mapy jak po sznurku docieramy w miejsce, wyglądające sensownie jako punkt startowy do spacerku. Strzał w dziesiątkę , mimo braku oznaczenia na mapie, że można tu parkować. Parking (położony tuż przy murach obronnych) jest spory i nie trzeba się na nim uiszczać żadnych opłat.

Na zwiedzanie Zadaru mamy tylko jakieś dwie godzinki ( w tym "zaległa" poranna kawka-srawka), będzie to więc jedynie "liźnięcie" starówki, a nie poznanie wszystkich jej uroków. Inna sprawa, że "płaskie" położenie Zadaru nie wprawia mnie w zachwyt, nawet niewątpliwie wspaniałe zabytki nie potrafią jakoś zmienić większych sentymentów do znanych z tegorocznego zwiedzania oraz z obu poprzednich lat miast i miasteczek położonych na terenach o bardziej urozmaiconej powierzchni. Z większych miejscowości numer 1 na mojej liście zdobył Szybenik, a "płaskim" wyjątkiem jest na razie tyko starówka Trogiru. Zdecydowanie wolę mniejsze, urokliwe miasteczka południowej Dalmacji - zabytków w takich maleństwach jest co prawda mniej, za to niepowtarzalny klimat tych miejsc...

Niemniej jednak obiecałam sobie, że kiedyś jeszcze wstąpię do Zadaru, żeby obejrzeć "od środka" tutejsze zabytkowe budowle - a na razie podzielę się z Wami fotkami ich "zewnętrza". Oczywiście czasu było za mało, żeby chociaż przejść obok wszystkich ciekawych miejsc - tak więc niech mi miłośnicy Zadaru wybaczą, że pominęłam to, co niewątpliwie powinno być zobaczone: organy morskie oraz inne wspaniałości, do których nie dotarłam tym razem... Tymczasowym uzupełnieniem mojego krótkiego obrazkowego "przewodnika" po Zadarze mogą być piękne zdjęcia w relacjach Kulki53 i Lidii K. i "zadarowca" el_guapo .

Zaczynamy zwiedzanie .

[Lidia K]

Myślę Dangolko, że mogę umieścić u Ciebie naszą trasę spacerową po Zadarze, nam się udało tylko troszkę więcej przejść, spacerowaliśmy około 3 godzin. Organy morskie są w 11

[dangol]

Myślę Dangolko, że mogę umieścić u Ciebie naszą trasę spacerową po Zadarze, nam się udało tylko troszkę więcej przejść, spacerowaliśmy około 3 godzin.

Ta godzinka więcej to akurat czas, żeby przysiąść na chwilkę przy organach, spojrzeć na klasztor franciszkanów, katedrę św. Anastazji (my ograniczyliśmy się tylko do popatrzenia na katedralną wieżę, bo z naszej trasy nie było widać pięknej fasady), arsenał i kościółek Matki Boskiej Uzdrowicielki (widoczny na jednym z Waszych zdjęć)...

[dangol]

Przez starą - niebyt ciekawie wyglądającą bramę w murach obronnych - wschodzimy na teren parku Vladimira Nazora (założonego pod koniec XIX w. na terenach dawnej weneckiej twierdzy Forte z XVI w.) i przechodzimy obok starej studni ozdobionej weneckim lwem.

Tuż za parkiem otwiera się widok na port Foša.

Na starówkę wchodzimy przez piękną Bramę Lądową (Kopnena Vrata) z 1543 r. z herbami weneckimi, lwem św. Marka i św. Chryzogonem (patronem Zadaru). Dawniej była to główna brama miejska.

W bocznej uliczce zaglądamy na renesansowy dziedziniec jakiegoś domu ...

... i dochodzimy do placu Zoranića z ogrodzonymi wykopaliskami.

Z boku placu stoi stara rzymska kolumna (na to miejsce została przeniesiona z Forum na pocz. XVIII).

Tuż obok jest kolejny placyk (Poljana Šime Budicina) a na nim kościół św. Szymona (sv. Šime) o barokowej XVII-wiecznej fasadzie, ale wcześniej był tu kościół romański z XII w. zbudowany na miejscu jeszcze starszej wczesnochrześcijańskiej bazyliki z V w.

Tu muszę kiedyś koniecznie wrócić, żeby zobaczyć złoto-srebrny sarkofag z relikwiami świętego Szymona. Sarkofag ufundowała królowa Elżbieta Bośniaczka, żona Ludwika I Wielkiego (ojca naszej królowej Jadwigi). Według legendy królowa chciała mieć wyłącznie dla siebie jakiś kawałeczek relikwii i oderwała palec świętego, ale palec zaczął gnić. Królowa odłożyła więc palec z powrotem do relikwiarza i wówczas odzyskał on poprzedni kształt i wygląd... Jako zadośćuczynienie za zbezczeszczenie ciała świętego, Elżbieta ufundowała nowy kosztowny relikwiarz.

Ciąg dalszy spaceru po Zadarze już wkrótce...