Dziesięć Dni w Dolomitach

mysza73 napisał(a):
Uffffffffff

Ledwo nadążam ,
ale podążam.

pzdr

plavac napisał(a):Ranek powitał ich feerią światłocieni na podnoszących się chmurach. Szli pod słońce, które przeszkadzało zatrzymać czas w obiektywie. Nie martwił się tym zanadto, bo z każdym krokiem w górę doliny Cirele czuł narastające poczucie szczęścia.

... ach ... to, to ! ... i wszelki komentarz zbędny.

No chyba, że powtórzę po raz kolejny ...

Piotrze ! … PIĘKNIE … po prostu pięknie.

pozdrawiam.

Dzień koziorożca mnie tu ściągnął
witaj

plavac napisał(a):Po 2 godzinach podejścia doszli pod skalny uskok Sasso Vernale.

Nasze ścieżki ponownie się zetknęły.
Ja szedłem z drugiej strony, gdzie w dolinkach było tak:



Wrzuciłem kiedyś zajawkowo kilka fotek.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

plavac napisał(a):Po 2 godzinach podejścia doszli pod skalny uskok Sasso Vernale.

Nasze ścieżki ponownie się zetknęły.
Ja szedłem z drugiej strony, gdzie w dolinkach było tak:



Wrzuciłem kiedyś zajawkowo kilka fotek.

Pozdrawiam,
Wojtek

Tak sobie skaczę po forum jak wirtualna kozica i mam pytanie gdzie Pan jeszcze był Panie Wojtku ? Albo może prostsze pytanie gdzie Pana nie było ?
Pozdrawiam Wirtualno-mapowo-samochodowy Podróżnik

travel napisał(a):Tak sobie skaczę po forum jak wirtualna kozica i mam pytanie gdzie Pan jeszcze był Panie Wojtku ? Albo może prostsze pytanie gdzie Pana nie było ?
Pozdrawiam Wirtualno-mapowo-samochodowy Podróżnik

Pytanie proste, odpowiedź jednak nazbyt skomplikowana.
W Dolomitach - od dziesięciu lat co roku.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

travel napisał(a):Tak sobie skaczę po forum jak wirtualna kozica i mam pytanie gdzie Pan jeszcze był Panie Wojtku ? Albo może prostsze pytanie gdzie Pana nie było ?
Pozdrawiam Wirtualno-mapowo-samochodowy Podróżnik

Pytanie proste, odpowiedź jednak nazbyt skomplikowana.
W Dolomitach - od dziesięciu lat co roku.

Pozdrawiam,
Wojtek

Oj

Ło matko .... to o fotkach i ścieżkach ...
I jeszcze (nie mogłem się powstrzymać ) Młody, aleś wyrósł ...

Wspaniała opowieść i fantastyczne zdjęcia. Twój znajomy Wędrowiec, jego Syn i Młoda mają wiele odwagi wchodząc na takie ferraty. Czytam rodzinie. Mój mąż na myśl o szumiącym primusie i kanapkach z domu już wyciągnął z szafy górskie buty i postawił w przedpokoju. Chyba gdzieś się wybiera...?

Zastanawiałem się podczas mojej "abstynencji internetowej" , czy rozpoczniesz swoją obiecywaną dolomitową opowieść . Warto było poczekać

Za Mariuszem powtórzę - Piotrze ! ... PIĘKNIE


Pozdrawiam
Piotr

mysza73 napisał(a):Uffffffffff ,
czyli jest nadzieja, że będziecie wracać "normalną" drogą ...

Jest Wrócimy tam, gdzie czułaś się bezpiecznie

longtom napisał(a):...ale podążam.

Tomek, Ty nie dasz rady ???

mariusz.w napisał(a):... ach ... to, to !

To, to To nasze wspólne to przecież

Bea.ta napisał(a):Dzień koziorożca mnie tu ściągnął ...

Witaj ! Mam nadzieję, że nie będziesz zawiedziona

Franz napisał(a):Nasze ścieżki ponownie się zetknęły.

Bardzo się cieszę i ... jakoś nie czuję się zaskoczony
No i tradycję suplementów podtrzymujesz - ja u Ciebie, Ty i mnie ... Fajnie !

travel napisał(a): ...i mam pytanie gdzie Pan jeszcze był Panie Wojtku ? Albo może prostsze pytanie gdzie Pana nie było ?

Jesteś chyba pierwszą osobą, która postawiła to pytanie Wojtkowi tak wprost. A pewnie wielu już chciało

wojan napisał(a): Młody, aleś wyrósł ...

Przekazałem Odwzajemnia pozdrowienia
Po cichu Ci powiem, że też się dziwię - kiedy to się stało ...

dusiołek napisał(a):Chyba gdzieś się wybiera...?

Może tylko do ogródka ? Ubierze te buty i ugotuje Wam herbatę na bluecie ...

piotrf napisał(a):..."abstynencji internetowej" ...

Nie chcę Cię sprowadzić na złą drogę Ale jeżeli znów się "uzależnisz", to wolę, żebyś to zwalił na mnie

Pozdrawiam

Dalej , dalej proszę

plavac napisał(a):
Wędrowiec patrzył z dumą, jak jego Syn pomaga założyć i sprawdzić sprzęt u Młodej.
Będą z niego ludzie. – pomyślał. Już są ... – odpowiedział sam sobie.

Mając w pamięci Twoją relację z Dinary, powiem jedynie tyle, że syn to Ci naprawdę wyrósł

Ferrata całkiem sympatyczna jak na początek, a i zdjęcie przepiękne

Aaa i jeszcze jedno. Łóżka w schronisku, prawie jak w szpitalu

Pozdrawiam.

travel napisał(a):Dalej , dalej proszę ...

Tylko nakarmię Rodzinę ...

blackmore2k3 napisał(a):Łóżka w schronisku, prawie jak w szpitalu...

Jak to dobrze, że wiemy, co robi słówko "prawie" ! Bo choć w nocy były leki, rano - nie trzeba było w tych łóżkach pozostać ...

A co do Dinary - to "tylko" 4 lata. Ale dla jednego to mniej niż 1/10 życia - dla drugiego - ciut więcej niż 1/5

Pozdrawiam

Szli mozolnie, wydawać by się mogło, po płaskim terenie. Kolejne garby moreny dennej, które musieli pokonywać, powodowały znaczne przyspieszenie tętna. Coraz częściej przystawali, zbliżali się w końcu do wysokości trzech tysięcy metrów ponad poziom morza.





Nie za bardzo wiedzieli, który szczyt jest tym głównym, wokół piętrzyły się wybitne wierzchołki, a żaden z nich nie pasował do lokalizacji na mapie. Gdy już pogodzili się z myślą, że mają przed sobą jeszcze co najmniej godzinę marszu – weszli na przełęcz i wszystko stało się jasne.








Do celu zostało tylko 10 minut. Zamiast jednak ruszyć w tym kierunku, z zapartym tchem przystanęli i popatrzyli w przeciwną stronę. Nie ze zmęczenia, to minęło jak ręką odjął.
Bo tam, z grani, patrzył na nich Władca tych terenów. Władca z całą swoją rodziną.






Po chwili otrząsnęli się z hipnozy. Młodzieży, trzytysięcznik czeka ! – rzucił Wędrowiec. I pożałował tych słów, bo gdy Oni, niesieni entuzjazmem, byli już na szczycie, on wciąż dreptał i dreptał.



Uścisnęli sobie ręce. Zadowolona ? – zapytał retorycznie Młodą . Bardzo ! – odpowiedziała krótko, acz z przejęciem. A wiesz, że to dopiero nasz drugi trzytysięcznik ? – uświadomił Synowi. No co Ty… no rzeczywiście, byliśmy wyżej, ale nie na szczycie … - zdumiał się Młody. I otworzył czekoladę zwycięstwa. To był taki ich alpejski zwyczaj, zapoczątkowany 4 lata temu przez Przyjaciela w masywie Brenty. Kultywowali go radośnie i szczerze.



Zagadnęło do nich trzech niemieckojęzycznych turystów. Byli pod wielkim wrażeniem obecności turystów z miasta Karola Wojtyly, gratulowali zdobycia szczytu i ferraty. Żałowali, że chmury nie pozwoliły przybyszom z dalekiego kraju na podziwianie widoku wielkich Wschodnich Szczytów. Słyszeli o Tatra Gebirge i obiecali, że pomyślą o odwiedzeniu tego miejsca. Wędrowiec wiedział, że się nie zawiodą. W odróżnieniu od nich nie martwił się ograniczonym widokiem. Zachwycony theatrum światła dokumentował spektakl chmur przesłaniających sławną zachodnią ścianę Królowej Dolomitów.





Młodzi pochwalili smak kanapek ( o grubości ingredientów nie było słowa … ), wypili herbatkę z termosu, pozwolili się obfotografować. Żal było żegnać się z niepozorną Cima Ombretta Orientale i schodzić z 3011 m npm.



Na pocieszenie czekała na nich piękna grań prowadzącą przez pozostałe Cime Ombrette : Mezzo, na której półkach wylegiwały się koziorożce i Occidentale, tą, która zaglądała w nocy przez okno do pokoju i zgodziła się na randkę.









Koziorożce pozwoliły na sesję zdjęciową.
Wędrowiec nie miał złudzeń – patrzyły na niego pobłażliwie. Śmieją się ze mnie! – pomyślał. I bardzo dobrze, przynajmniej wyjdą ładnie na zdjęciach. Miał rację.







C.d.n.