Drugie oko na Maroko...

Meczet Hassana II potwierdza, że megalomania to zaburzenie emocjonalne nie znające granic ani krajów ani religii
A co do wpadek w programach wycieczek objazdowych to musi być też częste zjawisko, bo spotyka się takie opinie stałych bywalców takich wyjazdów - " wiesz, program był wyjątkowo fajnie ułożony" Ale to chyba wynika z wielu naraz stykających się elementów układanki, jaką jest objazdówka. Najtrudniejszą jest duże zróżnicowanie osobowości uczestników. A jak wiadomo - jeszcze się taki nie urodził, coby wszystkim dogodził
Pamiętam moje objazdówki. Już nie jeżdżę Ale po latach zostały tylko dobre wspomnienia, jaskrawość wpadek wyblakła .
pozdrawiam

plavac napisał(a): Pamiętam moje objazdówki. Już nie jeżdżę Ale po latach zostały tylko dobre wspomnienia, jaskrawość wpadek wyblakła .

Pewnie za jakiś czas też o minusach w Casablance zapomnę , zwłaszcza że kolejne dni były już znacznie lepsze

Przez nową część miasta jedziemy teraz do administracyjnego centrum kolonialnej Casablanki - placu Mohammeda V (w Maroku w każdym mieście główne aleje i place noszą nazwy Hassana II lub Mohammeda V - ojca i dziadka obecnego króla) z zabudową z początku XX w. w stylu łączącym modne wówczas art-deco ze stylem mauretańskim.



Gdy tylko wysiadamy z autokaru, obok pojawia się "stado" sprzedawców wody, którzy obecnie chyba więcej zarabiają na opłatach za pozowanie do zdjęć, niż na samej sprzedaży. Bo czy ktoś zechce - nawet w upale- zaryzykować łykiem wody zarażonej nie wiadomo czym, skoro butelkowana mineralka jest dostępna niemalże na każdym rogu?



A potem patrzymy sobie na fontannę (ponoć grającą) i zabytkowe budynki administracyjne okalające plac.



Budynek prefektury policji z wieżą zegarową



Sąd - Gocha, jako przyszła prawniczka, rzecz jasna ustawia się tu do zdjęcia. Będzie niezły komplet do "Prawa karnego islamu", jakie sobie kupiła w ramach uzupełniającej lektury



Mamy około 30-40 minut wolnego czasu, aby sobie pooglądać plac dookoła.







Na pomysł, żeby zobaczyć z bliska katedrę Sacre Ceur, wpadamy dopiero jakieś 15 minut przed wyznaczoną godziną odjazdu autokaru - musimy więc tam prawie pobiegnąć . Z opowieści Shtrigi pamiętam, że pobliski piękny park Ligi Arabskiej nie należy do miejsc bezpiecznych, tak więc przez park nie pójdziemy, zadowolimy się tylko tym, co wcześniej widzieliśmy z autokaru. Do Sacre Ceur dochodzimy chodnikiem na skraju parku.



Katedrę zbudowali w czasach kolonialnych (dokładniej - w 1930 r.) Francuzi w tym samym stylu, co budynki oglądane przed momentem na placu. Po dekolonizacji katolicka świątynia przestała funkcjonować, potem mieściła się tam jakaś szkoła czy dom kultury, generalnie jednak wszystko niszczało . W jakim stanie jest teraz
Ponieważ drzwi do wnętrza są otwarte, a przed wejściem ktoś siedzi na krześle, postanawiamy zajrzeć do środka.



Jak widać - był tu remoncik . Pusto, ale wszystko odmalowane. Z rozmowy z panem przy wejściu (o ile dobrze zrozumieliśmy to co próbuje nam przekazać po francusku i arabsku , w językach których my zupełnie nie chwytamy) wynika, że od czasu do czasu odbywają się tu jakieś wystawy czy targi... Jedno jest pewne na 100% : można ( i to bezpłatnie) wejść na tarasik widokowy na dachu pomiędzy katedralnymi wieżami. Pewnie fajny stamtąd widok na miasto, meczet-olbrzym i ocean... Ale nie możemy tego sprawdzić, bo musimy pędzić z powrotem, żeby autokar nie odjechał bez nas - bo będziemy szukać hotelu (wtedy nawet jego nazwy nie znaliśmy) jak igły w stogu siana. Szkoda, że nasz pilot ani marokański przewodnik nie wiedzieli o tym tarasiku, bo może po plamie z meczetem zrehabilitowaliby się dłuższym czasem wolnym na placu, żeby umożliwić wdrapanie się na dach Sacre Ceur?

Teraz o naszym hotelu "Transatlantique", mieszczącym się w starym budynku z 1922 r., ostatnimi czasy odnowionym.







Pokoje były tu najgorsze z tych, w których spaliśmy w czasie wycieczki - strasznie CIASNE! Generalnie wszystko było - prysznic, klima, telewizor ( pierwszego ranka w Agadirze z ciekawości włączyłam TV, żeby zobaczyć, jakie tu mają programy - a tam reportaż o Fromborku i Koperniku)... Z pewnością przestronniejsze pokoje też tam mają, ale nam się nie trafiły. Największą ciekawostką były różnorakie zakamarki i "tajne" korytarzyki hotelowe - nawet bagażowi mieli problem z orientacją, gdzie się który pokój znajduje. Tu chyba jedyny raz poddałam się do końca rytuałowi wnoszenia bagażu. Na szczęście trafiłam na "znawcę" tutejszego labiryntu i walizkę - po uświadomieniu drugiej stronie, że BARDZO mi zależy, żeby torba szybko znalazła się na miejscu - miałam w pokoju szybko, czego nie mogą powiedzieć niektórzy błądzący po hotelu w towarzystwie swoich bagażowych.
Mankamentem naszego pokoju było jego położenie tuż nad nocnym klubem (niezłą imprezkę tam mieli w środku tygodnia), chociaż może dla kogoś innego byłaby to zaleta .
Plusem hotelu jest jego położenie w centrum Casablanki, co umożliwiło nam dotarcie tego popołudnia w miejsca, które chcieliśmy jeszcze zobaczyć.

Postanawiamy zacząć od starej medyny póki jest jeszcze jasno. Podążamy w jej stronę Bulwarem Mohammeda V - sporo tu domów z czasów kolonialnych.
Tuż przy wejściu do medyny, na ruchliwym Placu Narodów Zjednoczonych, mieści się ekskluzywny hotel Hyatt Regency z kawiarenką nawiązującą wystrojem do słynnego filmu "Casablanka". Nie zamierzam tu jednak wchodzić - może następnym razem , jak przyjadę tu z bardziej napakowanym portfelem. Teraz bardziej uśmiecha mi się wizyta w jakimś sklepie pełnym wyrobów miejscowego rzemiosła. Nie, żeby coś od razu kupić , ale fajnie się patrzy na te różnorakie kolorowe cudeńka. No i jako "polska dobra kolega" jesteśmy tu bardzo miło przyjęci . Początkowo co prawda tradycyjnie wzięto nas za Rosjan i od razu zawołano pana, który kiedyś bywał u nich w kraju - a ten Marokańczyk to prawdziwy słowiański poliglota i od razu poznał się na naszej mowie i zaczął sypać nazwami polskim miast - "Wrocław" był mu obcy, ale pewnie teraz już sobie zapamiętał .

Główna brama do starej medyny znajduje się tuż przy wieży zegarowej.
Pilot dziś kilkakrotnie ostrzegał, że medyna w Casablance to baaaa...aaardzo niebezpieczne miejsce! We wszystkich przeglądanych przewodnikach pisanych też są takie same opinie - ale my jesteśmy przekorni i oczywiście WCHODZIMY! Trzeba przeżyć jakiś dreszczyk emocji... No i jak się okazało, obawy były bezzasadne. Nikt nas nie okradł, nie pobił, nie nagabywał...

Za to oprócz suków obejrzeliśmy sobie prawdziwe zwykłe życie medyny, bo każda uliczka w bok to już kraina zupełnie nieturystyczna! No i te małe hoteliki z cenami ponad połowę niższymi niż tam, gdzie śpimy. Czyściutko, łazieneczki i ściany w kolorowych mozaikach... Chętnie chociaż na jedną noc zatrzymałabym się właśnie w takim miejscu.



No i jeszcze jedzonko - smaczniutkie, chociaż niewyszukane . Fakt, czasem trzeba się wykazać odwagą , a może po prostu niefrasobliwością , żeby zdecydować się na potrawy z medyny. My zaryzykowaliśmy i tego dnia, w każdego do końca wycieczki i żadne z zabranych leków nie były potrzebne . Czasem tylko noszona w plecaku piersióweczka była w zapobiegawczym użyciu, ale akurat tego popołudnia w Casablance nie mieliśmy jej ze sobą - odkażanie zaserwowaliśmy sobie dopiero po kilku godzinach w hotelu.
W małych budkach na medynie serwuje się zazwyczaj tylko jedno danie. Na pierwszy ogień poszła jagnięcina. PYCHA! Trochę gorzej wyglądało jej przyrządzanie . Z wielgachnej góry mielonego mięska, osłoniętego przed muchami tylko dużą ilością gałązek naci pietruszki, "kucharz" łapskami (raczej nie były umyte ) wybierał co nieco, formował małe kebabki, nizał je na szpadki i wrzucał na grilla,a po pięciu minutkach pakował w smakowitą okrągłą plaskatą bułę i posypywał bardzo aromatycznymi przyprawami. Kosztowało to jakieś 1 euro za porcję, dla mnie taka ilość byłaby zupełnie wystarczająca na dziś, gdyby nie zupa w którejś z następnych jednodaniowych jadłodajni. Stoi sobie na małym ogniu wielgachny gar i kusi przechodniów wydobywającym się spod pokrywki aromatem - i jak tu się oprzeć? Brzuszek-łakomczuszek zadowolony jest z wyśmienitej zupki - to taka zawiesista grochówka (a może soczewica?) przyprawiona bardzo pachnąco i polana oliwką , do tego jako zagęszczacz oczywiście tutejsze wyśmienite pieczywko. Mniam, mniam .

Przy okazji o zwyczajach zajmowania miejsc (o ile w ogóle są jakieś stoliczki ) w tego typu knajpkach. W miejscach, gdzie jest wielu turystów, nie ma problemu, gdy kobieta chce zasiąść do stołu w jednym pomieszczeniu z mężczyznami, ale tam gdzie jadają tylko miejscowi, to już nie jest takie oczywiste. To królestwo mężczyzn, bo to oni przesiadują tu całymi godzinami (nawet dniami ) czasem przy jedzeniu, najczęściej tylko przy słodkiej miętowej herbacie. No i często nie życzą sobie, żeby tuż obok zasiadały kobiety... Ale że są zazwyczaj mili i uprzejmi - idą na ustępstwo. Jeśli preferują tarasik przed lokalem - panie muszą na jedzonko wejść do środka. W innych miejscach ulubione przez panów są wnętrza tak było przy naszej zupce, dlatego wystawiono nam stolik i krzesełka na zewnątrz i jedliśmy w ciasnym przejściu między warzywnym straganem a wejściem w wąską uliczkę do mieszkań w medynie. A kto przechodził obok, to "obowiązkowo" życzył nam smacznego . I jak tu źle myśleć o Arabach ?

Kiedy najedliśmy się już tak, że brzuchy mogłyby popękać, akurat muezin zaczał wzywać wiernych na wieczorną modlitwę, no i było już ciemno . Postanowiliśmy nie kusić losu i czym prędzej opuściliśmy medynę.

Danusiu, bardzo przyjemnie się czyta i ogląda

Jeszcze wracając do poprzednich odcinków: mnie meczet Hassana II bardzo się podoba. Jest wielki i kolorowy, sprawia przyjemne wrażenie.

Ten obwieszony złotymi miseczkami człowiek to właśnie sprzedawca wody? Ciekawe czy po spożyciu wody z miseczki użytą miskę chowa sobie gdzieś np. w kapeluszu żeby potem umyć


Z ostatniego zdjęcia wynika, że podział na męską część i żeńską część na szczęście młodych nie dotknął i mogli razem siedzieć i spożywać posiłek . Więc ta arabska segregacja dotyczy Arabów. A w hotelach też jest jakiś podział na stronę męska i stronę żeńską .


Poprzyglądałam się zdjęciom i chyba pogoda nie była piękna, niebo zasnute dość grubą warstwą chmur i nie widać cieni. Szkoda. Tak do końca wycieczki było?

Pozdr
Kulki

Lidia K napisał(a):... mnie meczet Hassana II bardzo się podoba. Jest wielki i kolorowy, sprawia przyjemne wrażenie.

Nam też się podobał , dletego jeszcze tam wróciliśmy - o tym wkrótce.

Lidia K napisał(a): Ciekawe czy po spożyciu wody z miseczki użytą miskę chowa sobie gdzieś np. w kapeluszu żeby potem umyć .

To byłaby niezła sztuczka , ale nie widziałam, aby ktokolwiek u nich wodę kupował, więc i problem mycia używanych miseczek odpada .
Przy fontannach-studzienkach w medynie zazwyczaj wyłożony jest "dyżurny" kubeczek wielokrotnego użytku i pijący opłukują go po sobie, ale jakoś nie odważyłam się na taki sam krok (co innego jedzenie, bo to delicje, ale wodę wolałam mineralną).

Lidia K napisał(a): A w hotelach też jest jakiś podział na stronę męska i stronę żeńską

W hotelach pełen luz ! W większości marokańskich knajpek też - obok arabskich mężczyzn siedzą też panie, zarówno te ubrane po naszemu, jak i te w galabijach i z zasłoniętymi włosami... Takich miejsc jak opisałam jest jednak trochę, zetknęliśmy się z nimi jeszcze niejednokrotnie w czasie tego wyjazdu. Wystarczy wejść w miejsca mniej turystyczne Ścisłej segregacji na część męską i żeńską nie ma oczywiście również tam, ale to mężczyzna może się "wyłamać" (Arab też ) i usiąść z kobietą poza miejscem dla niej "zakazanym", paniom tego nie wolno

Lidia K napisał(a): Poprzyglądałam się zdjęciom i chyba pogoda nie była piękna ... Tak do końca wycieczki było?

To był najbardziej pochmurny dzień (ale nie padało ) - potem będzie znacznie lepiej

Został nam jeszcze do zrealizowania ostatni na dzisiejszy wieczór punkt programu - ponowne dotarcie pod meczet Hassana II.
Po ciemku jakoś nie bardzo mieliśmy ochotę na wędrówkę źle oświetlonymi uliczkami, wybraliśmy więc wariant nieco okrężny, ale na pewno bezpieczniejszy: szeroką ulicą do portu i stąd nadmorskim bulwarem wzdłuż portu (ale nic nie widać, wszystko wysoko ogrodzone) z jednej, a murami medyny z drugiej strony. Na końcu medyny jest pięknie oświetlony bastion z armatami - obecnie jest tam restauracja. No i od tego momentu drogę do meczetu wyznacza nam wiązka laserowego światła, skierowana z minaretu ku Mekce (ponoć widoczna na 50 km).

Meczet wieczorem prezentuje się jeszcze lepiej, niż za dnia.







Dostojną ciszę przerywa kolejne wezwanie muezina (nagranie , bo żaden muezin już się na żywca nie wydziera), a wkrótce do meczetu zaczynają się schodzić mężczyźni i kobiety, te ostatnie ubrane teraz przeważnie na czarno, a nie kolorowo jak w czasie dnia. Mężczyźni wchodzą przez główne (a jakżeby inaczej ) wielkie wrota, otwarte z przodu meczetu (udaje nam się tam trochę zajrzeć, ale nie wolno nam robić zdjęć), a kobiety - mniejszymi (tylko lekko uchylonymi) drzwiami już na jego tyłach...



A wielkie bramy na samym tyle cały czas zamknięte





Do hotelu wracamy taksówką, bo już na dziś mamy w nogach wystarczająco dużo kilometrów. No i okazuje się, że taksówka to niezłe miejsce dla tych, którzy szukają narkotyków. Szukać nie trzeba -znajdą cię sami. I nie wiadomo kto jest bardziej zdziwiony: my pytaniem czy chcemy, czy oni odpowiedzią, że nie

Ta noc będzie krótka - trzeba wstać rano ciut po 5-tej, a hałas z nocnego klubu zdecydowanie zaburza czas przeznaczony na sen.

Za to przed nami perspektywa obfitującego w program dania:

"Po wczesnym śniadaniu wyjazd do Rabatu, stolicy Maroka. Zwiedzanie miasta: meczet i wieża Hassan z XII w, Mauzoleum Mohameda V (dziadka obecnie panującego Mohameda VI), nekropolia dynastii Merynidów - Szella, pałac królewski z imponującą bramą Bab ar-Rouah oraz artystyczna dzielnica kasba Oudaja. Dalej udamy się do Meknes, zwanego miastem pięknych bram. Wizyta w mauzoleum sułtana Mulaj Ismaila, założyciela miasta i najbardziej krwawego z marokańskich władców, następnie zwiedzanie legendarnych stajni dla 12 000 koni, spichlerzy, bram Bab el-Khemis i Bab el-Mansour, uważanych za najokazalsze w całym Maroku. Na zakończenie spacer po medinie. Na koniec krótkie zwiedzanie Volubis (zabytek UNESCO): ruiny rzymskiego miasta z I w., łuk triumfalny Karakali, dom Orfeusza, termy, bazylika, forum i domy patrycjuszy z doskonale zachowanymi mozaikami. Następnie przejazd na nocleg do Fezu."

dangol napisał(a):Meczet wieczorem prezentuje się jeszcze lepiej, niż za dnia.

Bardzo ładne zdjęcia, faktycznie budowla w innych kolorach też robi wrażenie
A nr 2 - bombowe

dangol napisał(a):Mężczyżni wchodzą przez główne (a jakżeby inaczej ) wielkie wrota, otwarte z przodu meczetu (udaje nam się tam trochę zajrzeć, ale nie wolno nam robić zdjęć), a kobiety - mniejszymi (tylko lekko uchylonymi)

dangol napisał(a): taksówka to niezłe miejsce dla tych, którzy szukają narkotyków. Szukać nie trzeba -znajdą cię sami. I nie wiadomo kto jest bardziej zdziwiony: my pytaniem czy chcemy, czy oni odpowiedzią, że nie

Islam a kobieta:

1. Kobiety w meczecie

2. Muzułmanka

Jestem wreszcie Danusiu w Twoim Maroku!!! Ze względu na różne względy, wątki forumowe z fotkami mogę tylko czasem oglądać i dziś właśnie jest ten dzień więc nadrabiam zaległości

Nie umiem zaznaczyć klapeczkowej ścieżki na klifie w Safi

Dziękuję za chęć sprawdzenia czy WC w El Jadidzie nadal kosztuje 1$ Zaoszczędziłaś, to zaszalałaś gdzie indziej

Strasznie szkoda, że nie widziałaś tego akurat meczetu casablańskiego od środka... W celach poznawczych - to pewnie jedna z nielicznych okazji...
A co do mojego opisu - nie ma sprawy Można upubliczniać takie bajdurzenie

Ja dla odmiany nie byłam w katedrze, bo była zamknięta. A to widzę też interesujące miejsce. Nie mówiąc o jego dzisiejszych losach...

Nie wiedział chłopina gdzie Wrocław? Trzeba było powiedzieć, że koło Krakowa

Wieczorne fotki meczetu sa prześliczne!!!

Nasz program wycieczki był trochę inny. Ale Casablanca zrobiła na mnie podobnie marne wrażenia. Podobało mi się to, że niemal w centrum miasta jest tam taka odlotowa szerokaśna plaża.

Po około 100-kilometrowym dosypianiu podczas pędzenia autostradą czas na Rabat (Ar-Ribat). Stolica kraju, ale przy Casablance to jak prowincjonalne miasteczko i właśnie dlatego o wiele przyjemniejsze .
Przy napiętym (w końcu ) programie dzisiejszego dnia, nie ma możliwości żeby tu trochę dłużej pobyć, ale i tak zobaczymy sporo . I to jest właśnie zaleta tak krytykowanej przeze mnie formy wycieczkowego zwiedzania, bo w krótkim czasie, bez przejazdów autokarem z miejsca na miejsce, nie byłoby możliwe zwiedzenie nawet połowy najważniejszych zabytków Rabatu...

Zaczynamy od królewskiego pałacu, w którego rejon docieramy przez imponującą Bab ar Rwah, po "naszemu" pięknie to brzmi: Brama Wiatrów. Prawdopodobnie nazwa stąd, że to była jedyna brama starego Rabatu, której nie zamykano na noc - wiatry mogły więc sobie przez nią pohulać do woli .

Pierwsza część zwiedzania jest błyskawiczna - tylko krótki rzut oka na pałacowe bramy i jej strażników oraz na królewski meczet Ahl al-Fas













Zaraz z powrotem pakujemy się do autokaru, żeby przez bramę Bab Zaer przemieścić się do bardzo urokliwego miejsca , łączącego historię z pięknem przyrody Szela (Chellah).

Czytam i bardzo mi się podoba i oczywiście już się nie mogę doczekać co będzie dalej

Ha...nas do królewskiej części Rabatu nie wpuszczono ,bo akurat bawił tam monarcha . I teraz ja Danusiu dzięki Twoim zdjęciom mogę zobaczyć co straciłem

Do Chellah wschodzimy przez w wspaniałą bramę i zaraz za nią wkraczamy w bajecznie kolorowy świat drzew i kwiatów nieco zdziczałego ogrodu.



Wkrótce mamy widok na Sala Colonia. Pierwszymi mieszkańcami na tym terenie byli Fenicjanie, ale nie ma śladów z tych czasów, zostały natomiast ruiny rzymskiego miasta z I-III w., w którym po Rzymianach osiedlili się Berberowie i opuścili je ostatecznie w połowie XII w.













A z drugiej strony, w królestwie bocianów i ibisów oblegających wszystkie okoliczne drzewa, stoją dostojne marabuty. Przy ostatnim marabucie znajduje się mały basen ze źródełkiem oblężony przez koty oraz trująca datura z pięknymi kielichami biało-kremowych kwiatów.













W baseniku żyją węgorze. Ponoć jest ich więcej, ale nam pokazał się tylko jeden, za to całkiem spory. Węgorz nie jest jednak dla mnie aż tak dużą atrakcją, abym musiała zapłacić za zrobienie mu fotki bo oczywiście strażnik źródełka czuwa i domaga się za to dirhemów...
Co do tajemniczej mocy źródełka i węgorzy, to ponoć przychodzą tu kobiety, prosząc o dar macierzyństwa i szczęśliwy poród. To pewnie stąd te ogromne ilości bocianów . Są na posterunku, aby jak najszybciej przynieść dzidziusia uleczonym z bezpłodności kobietom .

Na sam koniec pobytu w Szelli oglądamy jej najwspanialsze miejsce - XIII-wieczną nekropolię z czasów dynastii Merynidów. Najwspanialszy grobowiec wybudowano dla sułtana Abu al-Hasaana i jego żony o wdzięcznym imieniu Jutrzenka - Angielki "nawróconej" na islam.









Oświetlone promieniami coraz mocniej grzejącego słońca, wspaniale prezentują się stojące tuż obok pozostałości meczetu zbudowanego w XII wieku przez sułtana Abu Jusufa Jakuba.











Przed odejściem jeszcze raz podziwiamy minaret z bocianim gniazdem