Drugie oko na Maroko...

Wpatruję się w te arganie i ani trochę nie widzę w nich pochyłości.
Więc to nie z Maroka pochodzi znane przysłowie
Z Krety chyba też nie ...
Widział ktoś kozę na polskiej wierzbie
Pozdrawiam i czytam dalej

Na naszej trasie wreszcie pierwsze miejsce do prawdziwego zwiedzania.



Essauira, As-Sawira, As-Suwajra, Mogador - już same nazwy są piękne i tajemnicze.
Już w poprzedniej erze był tutaj port, ale obecne miasteczko zostało zaprojektowane dopiero w 2 poł. XVIII przez francuskiego architekta Theodora Cornuta na zlecenie sułtana Sidi Mohammeda ben Abdallaha i nazwane "es Saouira" - "dobrze zaplanowany".

Samo miasteczko wydało mi się najbardziej malownicze z tych, które zwiedziliśmy na marokańskim wybrzeżu. Białe domy gdzieniegdzie ożywione błękitem, czerwonanawo-rude piaskowcowe mury twierdzy, wąskie uliczki - niektóre bardzo gwarne, inne cichutkie, jakby zapomniane... No i jeszcze piękne plaże oraz port z oszołamiająco niebieskimi łodziami . A przy tym wszystkim niesamowity klimacik - pomieszanie atmosfery kurortu z odgłosami i zapachami typowej arabskiej medyny.
Nic dziwnego, że okolice te przez wieki znajdowały swoich wielbicieli - panoszyli się tu piraci, licznie przybywali hippisi, urokom nie mogli oprzeć się filmowcy (Orson Wells i "Otello", Ridlej Scott i "Królestwo niebieskie") i znani muzycy. Na krótko odwiedził miasto Jimi Hendrix - niektórzy mówią, że właśnie stary fort na południe od Essauiry zainspirował go do nagrania "Castels Made of Sand" - ale to bajka, bo utwór powstał rok wcześniej. Bywał też tu Leonard Cohen, a obecnie ponoć jest tu jedna z rezydencji Stinga... Niestety, nie udało mi się go spotkać, pewnie akurat go nie było , bo po cóż miałby się przede mną ukrywać?

Wietrzne Miasto powitało nas tylko łagodnym zefirkiem , silne wiatry znad Atlantyku tego dnia zrobiły sobie wolne (co znaczy taki wiatr niemalże urywający głowę, odczujemy co nieco ostatniego dnia w Agadirze). Nie udaje się nam więc zaobserwować, co może wyczyniać ocean przy potężnych murach twierdzy.

Wizytę w Essauirze rozpoczynamy od spraw prozaicznych - trzeba odwiedzić bank i zaopatrzyć się w miejscową walutę.
Potem czeka nas tętniąca życiem, kolorowa i pełna przeróżnych zapachów medyna ze swą starą zabudową.







Dawną dzielnicę żydowską Mellah mijamy tylko jej skrajem, musimy uwierzyć na słowo, że obecnie to najbardziej zaniedbana część miasteczka. A szkoda, bo to niemalże kolebka Essauiry, w której dawno temu Żydzi stanowili prawie połowę jej mieszkańców, czyli jakieś 8- 9 tysięcy...

Powiązanie piratów i hippisów wywołało radość ogólną w mojej rodzienie
Relację słyszą "on line" , tylko zdjęć nie umiem im opowiedzieć, a ruszyć się do komputera nie chcą ! Ich strata ! I Stinga też

Rzecz oczywista - w medynie zatrzęsienie suków, typowych dla arabskiego świata.





















Specyficznym produktem z rejonu As-Sawiry są wyroby z drewna - od biżuterii i podstawek pod naczyńka, przez wazony i szkatułki po całe komplety mebli. Króluje tuja, która obficie rośnie w najbliższej okolicy, ale tujowe cacuszka mieszane są z kolorami innych gatunków drewna, z których najbardziej przypadł mi do gustu niesamowicie pachnący cedr.

Potężny bastion Scala de la Ville na klifie nad oceanem w pn. części miasteczka mieści kolekcję mosiężnych hiszpańskich dział, jakie sułtan Mohammed ben Abdallah otrzymał od bogatych kupców.







Z twierdzy są piękne widoki na ocean i Wyspy Purpurowe. W I w. n.e. działała tu wytwórnia wyciskająca barwnik z ciał ślimaków (rozkolców Murex), ku uciesze rzymskich cesarzy lubujących się w purpurze. Każdy ślimaczek dostarczał maciupeńką kropelkę purpury... W czasach nowej XIX-wiecznej Essauiry na największej z wysepek - Mogadorze - musieli się zatrzymywać na czas kwarantanny pielgrzymi powracający z Mekki, podejrzani o zarazę. Zbudowano tu dla nich mały meczet. A potem na wyspie było więzienie. Dziś ponoć jest tam rezerwat sokołów skalnych, które przebywają tu w porze lęgowej przed odlotem na Madagaskar.

dangol napisał(a):Wietrzne Miasto powitało nas tylko łagodnym zefirkiem

Nam powiało prawie jak w Kielcach na dworcu



Co widać po rozwianych włosach ( oczywiście nie moich )

W porcie (do którego wiedzie piękna Brama Morska: Porte de la Marine ( nie mam jej na fotkach, ale zdjęcie było w suplemencie u Wojana) , jest jeszcze drugi bastion - Scala du Port.
W porcie królują chabry, błękity i wszelakie niebieskości - oraz odpoczywający (to bardzo częsty widok u płci męskiej w tym kraju ) rybacy...















Niesamowitą atmosferę portu podkreślają ogromne ilości mew i innego wodnego ptactwa. Czasem ma się wrażenie, że za chwilę dopadną cię, tak jak w "Ptakach" Hitchcocka...







A jak się już jest w okolicach portu, to nie sposób ominąć stoiska ze świeżutkimi rybkami, ośmiorniczkami, kalmarkami, krewetkami itp. itd.
Marokański przewodnik Salim, który przez całą wycieczkę towarzyszy pilotowi z naszego biura podróży, o tutejszych sprzedawcach owoców morza mówi "banditos". To ze względu na ceny - ale szczerze mówiąc, po małym targowaniu się, za całą furę przepysznego morskiego jedzonka (wraz z dużą ilością warzywek i napitkiem) płacę kilkakrotnie mniej , niż za podobną porcję w Cro.
Brak wykupionych obiadokolacji to był świetny pomysł, bo po solidnej porcyjce grillowanych morskich stworów, hotelowe wieczorne jedzonko chyba już nie zmieściłoby mi się do brzuszka.

Po pysznym jedzonku świat za wydaje się jeszcze piękniejszy



i już łatwiej siedzi się w autokarze zmierzającym do Safi...

dangol napisał(a):Niesamowitą atmosferę portu podkreślają ogromne ilości mew i innego wodnego ptactwa. Czasem ma się wrażenie, że za chwilę dopadną cię, tak jak w "Ptakach" Hitchcocka...

Morska przestrzeń, zapach soli, szum fal i krzyk mew...
Ten krzyk ma w sobie coś niesamowitego. Ogromnie to lubię.

Fajnie ukazujesz swoje ścieżki, Dangolko.
Na dodatek na dwie ręce.

Pozdrav
Jola

Czytam i chłonę wszystko jak gąbka!!!

W zeszłym roku mieliśmy jechać do Maroka w maju, zaplanowane i zapłacone jeszcze w grudniu 2006, "niestety" okazało się, że jestem w ciąży i mąż pojechał ze swoją mamą. To było moje marzenie! Może kiedyś uda mi się pojechać do Maroka, ale na razie dalej w sferze marzeń, dlatego czytam z zapartym tchem!

Te Wasze bagażowe historie nie sprawdziły się w przypadku wyjazdu mojego męża. Zapakowałam im na drogę kredę, pouczyłam o wszystkim, co wyczytałam u Wojana, a tu klapa. Żadnego pisania kredą po walizkach, żadnego noszenia bagaży i sami sobie do autokaru wszystko ładowali.
Hmmm....

Serdeczne pozdrówka

Dusia - a Twój mąż na pewno był w Maroku ?

hehehe

Był, był - jego własna matka to potwierdza i mój rodzony ojciec, który również pilnował go na miejscu, co by mu się harem po drodze nie uzbierał!

I fotki widziałeś, bo w Twoim temacie był link do nich
Nie mam już więcej argumentów.... może jednak.....nie był?

No nie - matce i ojcu trzeba wierzyć

Dusia napisał(a):
W zeszłym roku mieliśmy jechać do Maroka w maju, zaplanowane i zapłacone jeszcze w grudniu 2006, "niestety" okazało się, że jestem w ciąży i mąż pojechał ze swoją mamą. To było moje marzenie! Może kiedyś uda mi się pojechać do Maroka, ale na razie dalej w sferze marzeń..

Dusiu, co się odwlecze... Jagódka rośnie, więc wybierzesz się razem z nią . Niekoniecznie musisz czekać aż osiągnie taki wiek, jak moja Gocha .

Pierwsza część drogi z Essauiry na północ to lasy tujowe i urokliwe plaże , ale przed samym Safi nie jest już tak ładnie . Zaczyna się przemysłowy krajobraz Maroka i nawet bliskość oceanu nie potrafi tego upiększyć. Przez kilka kilometrów towarzyszą nam widoki ogromnych fabryk - to miejsce wydobycia i przetwórstwa fosforytów, jednego z ważniejszych źródeł krajowych dochodów.

Safi - po arabsku Asfi - jest dość sporym miastem przemysłowym, ogólnie nie urzekającym turystów niczym szczególnym. Niemniej jednak przeznaczona programem wycieczki niecała godzinka na zwiedzanie otoczonej murami medyny to stanowczo za mało. W tak krótkim czasie można tylko niemal przebiegnąć przez suk garncarski, a poza tym nie da się niczego więcej zobaczyć! A przecież na skraju medyny jest jeszcze nadmorska XVI-w. twierdza portugalska Kasr al-Bahr, a na wzniesieniu ponad medyną kolejna obronna budowla- Keszla. Być może nie są one ciekawe (zwłaszcza w porównaniu z innymi miejscami, które będziemy zwiedzać w najbliższych dniach), ale wolałabym o tym przekonać się naocznie.

Do medyny wchodzimy obok grobowca Sidi Bu Deba. Takich białych grobowców z kopułką (zwanych tu marabutami lub kubbami) jest w Maroku sporo. Pochowani są w nich lokalni "święci" (o ile można ich tak nazwać - bo przecież islamowi pojęcie świętości jednostek jest raczej obce), a marabuty są do dziś miejscem kultu i celem pielgrzymek. Sidi Bu Deb jest w Maroku cały czas popularny, corocznie odbywają się tu uroczystości ku jego czci, podczas których ponoć wprowadzeni w trans wierni czasem okaleczają się nożami. Tym razem jednak było tu sielankowo , chociaż niezupełnie cicho, bo tuż obok znajduje się hałaśliwy suk.











Przez główną uliczkę medyny dochodzimy do suku garncarskiego. Safi słynie z takich wyrobów. Do dzielnicy garncarskiej, pomimo że to niedaleko, nie pójdziemy. Z tradycyjnym procesem wytwarzania ceramiki zapoznamy się w Fezie, gdzie planowane jest wejście do jednego z takich warsztatów rzemieślniczych. Z bogactwem kolorów i form wyrobów garncarskich z Safi zapoznamy się więc na suku.













I już opuszczamy starą część Safi, kierując się przez bramę Bab el Khouass w stronę autokaru czekającego w pobliżu brzydkiego portu.

Nasz hotel Atlantique Panorama położony jest na samym krańcu miasta, przy drodze wylotowej w kierunku Casablanki.





Na przybyciu do hotelu kończy się program wycieczki na pierwszy dzień:
"Po śniadaniu przejazd wzdłuż wybrzeża Atlantyku do Essaouiry, nadmorskiego miasteczka słynącego z wyrobów z drewna tui, oryginalnej architektury i artystycznej atmosfery. Masywne fortyfikacje starego miasta, wąskie i kręte uliczki, pobielone domy z niebieskimi drzwiami, miłe kafejki, uroczy port to prawie bajkowy obrazek. Następnie przejazd do portowego miasta Safi słynącego z warsztatów garncarskich i tamtejszej ceramiki. Spacer po medinie oraz nocleg w hotelu."

Słońce za chwilę zajdzie, do centrum Safi daleko... Jak zakończyć ten dzień?
Na szczęście w miarę niedaleko jest ocean . W lini prostej to nawet całkiem blisko, tyle że jesteśmy u szczytu wysokiego klifu i trzeba tam jakoś zejść. Jest już zbyt szaro, żeby schodzić bez drogi na skróty - no i nie mamy odpowiednich butów, a po klifie to byłaby już prawie górska eskapada. Zejdziemy więc serpentynkami asfaltowej drogi, którą można dojechać do plaży dla surferów "Sidi Bouzid Plage". Zaraz na tyłach hotelu mamy taki widoczek na ocean i na ogromniaste portowe molo.