"Drugie koty za płoty..."-Pag i trochę Słowenii

15 lipca- środa
Jeszcze wieczorem zauważyliśmy , że wczasowicze zostawiają na plaży swoje karimaty i kije od parasoli, zajmując sobie w ten sposób miejsce na rano. Nie ukrywam, że lekko mnie to zirytowało, nie żebym się chciała rozkładać koło nich, nie. Mnie irytował fakt, że nie mogę połazić przy morzu po kamyczkach wieczorem, bo muszę skakać przez stare, obszarpane maty i omijać sterczące kije. I tak codziennie w tym samym miejscu leżą? dla mnie nie do przyjęcia.

Rano wiemy już, że główna plaża, "na środku" Mandre, zdecydowanie odpada, poszliśmy więc rano w lewo, minęliśmy plażę Mala Mandra oznakowaną błękitną flagą i rozłożyliśmy się spory kawałek za nią, tu nie było już takiego ścisku,

przy plaży rosły jeżyny i winogrona, a w krzakach buszowały żółwie.


Może być, tu zostajemy tak długo, ile da się na słońcu wytrzymać.


Po plażowaniu wracamy na obiad


Późnym popołudniem już bez aparatu zaglądamy jeszcze na chwilę na Malą Mandrę, niestety córka schodząc ze skałek uderzyła w kamień mocno kolanem, pociekła krew, na kolanie wylazła gula i skończyło się plażowanie. Po chwili paniki w oczach, zwłaszcza moich, udało się jakoś przekonać córę do poruszania kolanem i przy zaczynającym się zachodzie słońca wróciliśmy pomalutku do domu.

Widziałam już siebie dzwoniącą do ubezpieczalni, szukającą lekarza, a oczyma wyobraźni pogruchotane kostki w kolanie. Na szczęście skończyło się na strachu, jednak już nigdzie nie chodziliśmy, spędziliśmy miły wieczór na tarasie z widokiem na taki zachód słońca:

[/b]

16 lipca - czwartek
Dni teraz biegną tak szybko, w Słowenii było zupełnie inaczej, tam dni zdawały się być z gumy, tak wiele dało się w nie napchać, a tu... lenistwo totalne.
Przedpołudnie chcemy spędzić na plaży, zaopatrzeni w pyszne bułeczki z nadzieniem zakupione w budce na rogu oraz w zapas wody udajemy się na jedną z ulubionych plaż użytkownika nero (pozdrawiam i dziękuję raz jeszcze za cenną relację). Dzieli nas od niej kilka minut drogi samochodem, takiej drogi :

za murkami owce, kamienie, owce, kamienie...owce...


Plaża prawie pusta, jednak z każdym następnym dniem będzie na niej coraz więcej osób. Moja ulubiona będzie gdzie indziej, ale o tym później.


Największa zaletą tego miejsca jest brak jeżowców i piasek na dnie, córa zachwycona, poznajemy rodzinę ze Śląska i od tej chwili będzie to plaża naszych spotkań, które później przeniosą się i na kawiarniane ogródki.
W przerwach od moczenia się w wodzie udaję się na fotograficzne łowy:



Widok na zatoczkę z jej krańca

oraz na jej kolejną część, albo może kolejną zatoczkę (od plaży w prawo stojąc twarzą do morza)

Wracamy do domu na późny obiad, a potem postanawiamy odwiedzić miasto Pag, do drogi wyjazdowej z Mandre czujemy już spory sentyment, czyż nie jest urocza?:

Helen urocza jest tez Twoja relacja..cały czas podróżuje z Toba

O jaaaa
Dodaje do ulubionych, żeby nie zgubić )))))

Do Pagu jedziemy przez Simuni, mamy zamiar zostać na kolację i takie ogólne szwędanie się i zwiady.



W Pagu spędzamy popołudnie i wieczór, zdjęć prawie nie robię, zapada szybko zmrok, a i czasami warto sobie zrobić przerwę od ganiania za motywami. Do Pagu na zwiedzanie i zdjęcia jeszcze wrócimy.


Gdy docieramy do Mandre jest już późno, Marija jak zwykle wyrasta jak spod ziemi i pyta czy nam się podobało, a jakże, podobało się, po chwili znika i pojawia się z talerzem pełnym ciasta. Kolejny dzień dobiega końca.

helen napisał(a):W Pagu spędzamy popołudnie i wieczór, zdjęć prawie nie robię, zapada szybko zmrok, a i czasami warto sobie zrobić przerwę od ganiania za motywami.

Wydaje mi się helen, że ten "drucik od migawki" Cię zmęczył nadto

Męczyło mnie strasznie ciągłe myślenie o tym, żeby go nie zgubić, a i celowanie nim do dziurki w miejscu guzika też kosztowało mnie trochę nerwów, uciekło mi przez to kilka sytuacji, które chciałam spontanicznie uwiecznić. Ale nie było źle.

Choć na Pag, przynajmniej w tym roku, się nie wybieram, dalej śledzę Twoją relacje Świetnie się czyta i jeszcze lepiej ogląda

Po zielonych górskich łąkach taki widok wyspy chyba też by mnie przestraszył - krajobraz trochę księżycowy

17 lipca - piątek
W Chorwacji uwielbiam poranki, śniadania na tarasie, budzące się cykady, ciszę...
Widok mamy bardzo szeroki we wszystkie strony, zdjęcia nijak tego nie oddają, tu to co widzimy na wprost tarasu:

Codziennie też przy śniadaniu towarzyszy nam siedząca na pobliskim kominie mewa, nie potrafię sobie przypomnieć poranka, żeby jej tam nie było:

PO śniadaniu stwierdzamy, że jesteśmy po 2 dniach na słońcu nieźle spieczeni, żeby oszczędzić sobie cierpień postanawiamy trochę się przejechać, może Zadar? Wystarczająco daleko, żeby coś po drodze zobaczyć, potem coś zjeść i przez Nin wrócić do domu. W Zadarze nie nastawialiśmy się na wielkie zwiedzanie, ot pokręcić się trochę uliczkami, posiedzieć w knajpce w cieniu, pobyć.
Jedziemy więc:


Mijamy Pag, solanki, małe miejscowości w drodze do mostu, temperatura rośnie nieubłaganie, gdy dojeżdżamy do Zadaru na termometrze jest już 38 stopni. Taaaa, super pogoda na zwiedzanie miasta, stajemy w cieniu pod murami starego miasta i wchodzimy na rozgrzany jego bruk. Szok, przez klapki czuję wręcz ciepło od kamieni, nie da się wytrzymać, na dodatek jest duszno, a cień w uliczkach wcale nie daje chłodu. Ech... głupi pomysł, trzeba nam było w wodzie siedzieć. Ale przynajmniej oszczędzamy trochę nasze pospiekane "tu i tam".
Chodzimy po Zadarze lekko bez ładu i składu, zabytek tu zabytek tam, piękne wszystko, tylko ten upał.:



Nawet nie chce mi się otwierać przewodnika, chodzimy więc na czuja, zupełnie bez wyrzutów sumienia, potem doczytam, jak gdzieś w cieni usiądziemy:



Zbliża się pora obiadowa, mamy lekko dość dreptania w strugach potu, głodni w sumie nie jesteśmy, ale zapachy z knajpek takie kuszące. Siadamy w cieniu starego drzewa wyrastającego na środku tarasu jednej z nich. Niech będzie tu, restauracja nazywa się... sprawdzę i dopiszę , kalmary podają przepyszne, nasza córa wreszcie daje się namówić na spróbowanie.
Nie do końca kompletna przystawka:

i nasze dania:


Jedzenie tak nas rozleniwiło, że zapominamy o fakcie, że Zadar przecież też leży nad morzem, że powinniśmy chociaż przejść się promenadą, zobaczyć organy morskie, nie, zupełna pustka w głowie , przez jedną z bram opuszczamy stare miasto:

Ten upał zdecydowanie namieszał nam w głowach.

No to teraz kierunek Nin, wyjazd z Zadaru chwilę trwa, ruch w mieście spory, w końcu ruszamy w odpowiednią stronę. Jeszcze przed Ninem chcemy zatrzymać się przy kościółku św. Mikołaja, ale niestety nie ma jak od tej strony do niego zjechać... grrr, jedziemy dalej. Mąż widząc moją rozżaloną minę obiecuje, że wrócimy później od strony Ninu.
Nadal jest potwornie gorąco,


Nin pusty, tylko mieszkańcy przesiadują na ławeczkach w cieniu.
Siadamy na chwilę koło nich, aua... kamienne ławki są nagrzane, no tak, oni siedzą na deskach, starsza pani pokazuje córce, żeby usiadła koło nich. Zostawiamy młodą w cieniu i sami udajemy się na poszukiwanie najmniejszej katedry świata. Córa rezygnuje, woli swojego loda zjeść w cieniu.




Budowla jest tuż za rogiem, wewnątrz nic nie ma, ale sam budyneczek robi wrażenie, takie maleństwo... spod nóg śmigają jaszczurki, jest ich tu ogromna ilość.





Robię zdjęcia i wracam po córę, katedra katedrą, ale jaszczurki będzie chciała zobaczyć.
Spacerujemy jeszcze chwilę po miasteczku i wracamy do auta. "Nasi" staruszkowie nadal siedzą na swoich deskach:



Wracamy pod kościółek św. Mikołaja, on i towarzysząca mu pinia tworzą obrazek niezwykle urokliwy, niech sobie będzie 40 stopni, wysiadam i drepczę przez pole w stronę pagórka, niestety na jego szczycie pod samym kościółkiem siedzi grupka młodych ludzi, zdjęcia z tej strony nie zrobię, odnajduję jednak odpowiednie miejsce na wydeptanej w wysokiej trawie ścieżce i robię moje zdjęcie tego niemalże kiczowatego widoku, kościółek i jego pinia, cudowna para

No dobra, wracamy na Pag, wracamy jak do domu... polubiliśmy już tą wyspę z jej surowością skał schodzących do morza, kamieniami trzeszczącymi pod kołami, owcami i murkami...
Stajemy przy moście:




i ruszamy w droge powrotną do Mandre:

Potem już tylko wieczorny spacer





i zachód słońca zwiastujący jutrzejsza poranną niespodziankę pogodową:

Zasiadam i ja powspominać Pag i Mandre(gdzie spędziliśmy tylko jedno popołudnie bo plaża nie przypadła nam do gustu)

mallgola napisał(a):Zasiadam i ja powspominać Pag i Mandre(gdzie spędziliśmy tylko jedno popołudnie bo plaża nie przypadła nam do gustu)

My na plaży w Mandre też spędziliśmy tylko jedno popołudnie, Mandre to taka sypialnia raczej, b.dobry punkt wypadowy na wycieczki po wyspie, wszędzie blisko.

Dokładnie tak ,za to podobały nam się apartamenty przy plaży w Mandre,takie zadbane,z ogrodami pełnymi roślin i ławeczkami .