Dookoła Portugalii

Ważnym obiektem jest wieża zegarowa ze srebrna figurką koguta przekazanego w 1938 roku za zwycięstwo w plebiscycie na najbardziej portugalską wioskę. Późnym południem wieża była w cieniu, kogucika przyszłam sfotografować na drugi dzień rano.

Zeszłam tez na sam dół wioski gdzie mieści się brama wjazdowa oraz cmentarz, niestety zamknięty. Jako, że mąż nie podziela mojej fascynacji starymi cmentarzami, wylegiwał się w pokoju.

































Wieczorem było winko w knajpce, ale na murku a nie przy stoliku.

Wtorek.


Dzisiaj podróżujemy przez krainę Altentejo (dosłownie za Tagiem). Znakiem rozpoznawczym są dęby korkowe rosnące pojedynczo, w postaci lasów i przy drogach. Nie wiedziałam, że drzewo po obdarciu ze skóry regeneruje się tak długo.

Za Wikipedią „W celu zdobycia korka wykorzystuje się jedynie korę tego drzewa, a dokładnie - jej zewnętrzną obumarłą część. Podczas okorowywania zdejmuje się płatami zewnętrzną warstwę, bez uszkadzania wewnętrznej części regenerującej korę. Zabieg jest całkowicie bezpieczny dla drzewa. Kolejne okorowanie może nastąpić dopiero po 9–12 latach, gdy zarosną poprzednie nacięcia i kora zregeneruje się. Korę pozyskuje się po raz pierwszy z drzew, które osiągnęły minimum 25 lat. W ciągu życia pojedynczego drzewa pozyskuje się korek zwykle 12 razy. Drzewo osiąga wiek 150–250 lat.”

















Zdążamy do Elvas, położonego przy granicy hiszpańskiej miasta, wpisanego na listę UNESCO, które w starożytności i średniowieczu uchodziło z najlepiej ufortyfikowane w Europie. Piętrowy akwedukt wybudowany w latach 1498-1622 miał mieszkańcom dostarczać wody podczas oblężenia. Zachowało się prawie 6 km budowli.

Zostawiamy na chwilę Elvas i jedziemy kilkanaście kilometrów w stronę hiszpańskiej Olivency. Przed drogowskazem Ponte da Ajuda skręcamy w lewo i zatrzymujemy się pod kaplicą Nossa Senhora da Ajuda. Okolica dzika i pusta, nad rzeką pasą się krowy. Most na rzece Guadiana został zbudowany w latach 1520-21 za panowania króla Manuela I. Był kilkakrotnie niszczony (na skutek powodzi i działań wojennych) oraz odbudowywany. Teraz jest własnością państwa i należy do dziedzictwa kulturowego Portugalii.

Wracamy do miasta. Oprócz akweduktu można tu podziwiać fortyfikacje miejskie; mury są otynkowane i pomalowane na biało z żółtą podmurówką. Zestawienie brudny i wyblakły żółty robi przygnębiające wrażenie. Na zewnątrz jest 34 stopnie i nie bardzo chce się nam oglądać to na piechotę. Zatrzymujemy się na chwilę pod Muzeum Militarnym, a na resztę patrzymy z okien samochodu.

Wyskakujemy na autostradę w kierunku Evory. Ale miasto mijamy i odmeldowujemy się dopiero na następnym zjeździe, skąd drogą 114 kierujemy się do miejscowości Guadalupe; uznaliśmy, że to najlepszy dojazd do skupiska megalitów- Almendros. Jadąc według drogowskazów bezbłędnie trafiamy w pierwsze miejsce. Od parkingu idziemy jeszcze wąskim rowem kilkaset metrów i naszym oczom ukazuje się taki oto pojedynczy kamyczek- menir. Ma 3m. wysokości waży około 9 ton.

Mąż nie omieszkał skomentować stanu mojej poczytalności- rano opuściliśmy wioskę zbudowaną między licznymi i ładnymi głazami, a tu goniliśmy taki kawał drogi dla jednego kamienia. Oczywiście nie ma zamiaru oglądać następnych.

Za dwa kilometry jest kolejne stanowisko. Jedziemy szutrową, bardzo zakurzoną drogą. Wokół rosną dęby korkowe. Na parkingu w samochodzie siedzi zbuntowany żabojad, też wysłał kobietę samą.

I niech panowie żałują, tu jest ciekawie. Kamieni jest podobno 95, mają do 3m. wysokości, stoją w kręgu. Almendros jest przykładem kromlecha, a kromlech to krąg zbudowany z ustawionych pionowo kamieni. Ten powstał podobno 3-4 tysiące lat p.n.e., ale odkryty został dopiero w latach sześćdziesiątych ubiegłego stulecia przy okazji tworzenia nowych map Portugalii. Dokładnie nie wiadomo jaką rolę pełniły kromlechy, mogły być miejscem kultu, zebrań plemiennych lub obserwatorium astronomicznym.

Dzisiejsza meta to motel w starej części Evory. Jadąc wzdłuż murów trafiamy w odpowiednią bramę i szukamy miejsca do zaparkowania. Duże i bezpłatne parkingi zlokalizowane są poza murami starego miasta. W centrum o miejsce trudno, o zaparkowaniu pod motelem nie ma mowy no i od 8 do 19 trzeba płacić, na szczęście tylko 0.7€/h. Zostajemy wiec na z trudem zdobytym miejscu.

W motelu ulokowano nas na poddaszu, mogliśmy sobie wybrać pokój. Było skromnie, ale czysto. Oczywiście bez udogodnień takich jak lodówka i klima. Największym problemem była wysoka temperatura, dach bez izolacji bardzo nagrzewa się w ciągu dnia; od świtu gruchały gołębie. Śniadanie ściśle reglamentowane- jedna bułka, jeden plasterek sera i jeden wędliny.

margaret-ka napisał(a):Nie wiedziałam, że drzewo po obdarciu ze skóry regeneruje się tak długo.

Myśmy też nie wiedzieli, ale gdy się dowiedzieliśmy byliśmy zaskoczeni że tak krótko
Na Sardynii jest sporo "plantacji" korkowców.
Podobnie jak menhiry można tam spotkać i też trzeba trochę drogi nadłożyć by je zobaczyć. Ale warto, podobały się nam takie z "oczami" (albo z "biustem" , zależy jak spojrzeć ).

Poczytałem, pooglądałem, wczoraj trochę, resztę dziś... i jestem pod wrażeniem. Fajnie zaplanowana wycieczka i w zasadzie wszystkie miejsca mi się podobały (zwłaszcza oświetlone słońcem) - plaże, paskowe domki, głazy, klasztory - poza Lizboną, która oglądana już któryś raz znów nie robi na mnie szczególnego wrażenia. Dużo bardziej podoba mi się za to Porto.

Czekam na c.d.

kulka53 napisał(a): Dużo bardziej podoba mi się za to Porto.

Też stawiam na Porto

Na spacer mamy popołudnie i wieczór. Pan w recepcji dał nam mapkę i zaznaczył najważniejsze punkty. Tak naprawdę zależy mi na zobaczeniu ruin rzymskiej świątyni pochodzącej z II wieku, poświęconej kultowi Diany lub Jowisza. Kupujemy wyjątkowo drogie piwo i siadamy w knajpce pod kolumnami.

Historia miasta zaczyna się w I w n.e. Był to ważny ośrodek handlowy, rezydowali tu władcy, wybudowano uniwersytet prowadzony przez jezuitów. W zabudowaniach klasztornych mieści się elegancki hotel, dalej Katedra Se.

Kolejne place i uliczki, sporo czynnych knajpek i muzyka na żywo.