Dookoła Portugalii

Miejscowość Campo do Geres jest uzdrowiskiem położonym w Parku Narodowym Peneda Geres. Na tej stronie https://gotoportugal.eu/en/places-to-vi ... onal-park/ wymieniono dziesięć hitów do obejrzenia w tym miejscu. Z bólem serca zostaję przy dwóch.


Słońce jeszcze wysoko, podziwianie widoku zostawiamy na wieczór i jedziemy do Lindoso. Mamy do wyboru dwie drogi: lepszej jakości przez Hiszpanię i drugą- ścieżkę przez park. Oczywiście wiem co tracimy wybierając drogę ”szybkiego ruchu”. Niestety, tą wolniejsza po prostu nie zdążymy wrócić przed zmrokiem. Nie muszę dodawać, że w wypożyczalni nie pytaliśmy o możliwość wyjazdu tym autem do Hiszpanii i nikt nas nie posądzał o taką zuchwałość.














Ale stało się-wjeżdżamy do Galicji. Już w pierwszej mijanej wiosce zaskakują mnie ( bo o Hiszpanii nic nie poczytałam ) kamienne spichlerze, dla których gonimy do Lindoso. Jeżeli starczy czasu, przystanki będziemy robić w drodze powrotnej.

No i jest nasz cel. Skupisko kamiennych spichlerzy wybudowano w XIX wieku na wzgórzu, w bezpośrednim sąsiedztwie wioski. Zabytków nikt nie pilnuje, jesteśmy sami. No prawie sami, bo spacerują sobie kury. Niesamowite uczucie, budowle wyglądem bardziej przypominają cmentarzysko niż magazyny zboża. Budowano je na wysokich podporach, co miało zapobiec zjadaniu kukurydzy przez gryzonie ( czy wtedy myszy nie były tak sprytne jak teraz ) Nad nimi górują ruiny średniowiecznego zamku. Bardzo tu ładnie.

Dziesięć kilometrów dalej leży podobna wioska Soajo. Też spichlerze ustawiono na podwyższeniu. Widoki piękne, ale gdyby ze względu na ograniczenia czasowe ktoś nie mógł tu dotrzeć, niewiele straci jeżeli widział wcześniej Lindoso.

W drodze powrotnej zatrzymujemy się w kilku punktach.





















Tu fragmenty Drogi Rzymskiej, która łączyła miasta iberyjskie Bracara Augusta (Braga) z leżącą 318 kilometrów dalej Astwica Augusta (Astroga). Na odcinku 8 km od Campo do Geres do Portela do Homem można sobie urządzić spacer.

Atrakcją są liczne wodospady i źródełka, byli amatorzy kąpieli.

Na koniec dnia zasłużyliśmy na posiłek. W swojej miejscowości nad jeziorem poszliśmy na pizzę; o dziwo była z pieca, a nie z mikrofalówki. Byłam tak głodna, że zapomniałam zrobić zdjęcie

Poniedziałek.


Cel na dzisiaj to Monsanto. Tylko jedna wioska, ale do przejechania prawie 400 km. Po dotychczasowych doświadczeniach wybieramy opcję autostradową przez Porto, czyli około cztery i pół godziny przepisowej jazdy. Ostatni odcinek to droga lokalna, jedynym zaskoczeniem było kilka prostych odcinków.




















Monsanto wygląda jak wioska z bajki. Czerwone dachówki, kamienne mury, kwiaty w donicach i kamienie. Duże i bardzo duże, przeważnie okrągłe głazy, które rozpychają się i włażą na dachy i ściany domów. Turystów było niewielu, spotkaliśmy raptem dwie pary. Mieszkańcy też nie rzucają się jakoś bardzo w oczy.

Zarezerwowany hotelik okazuje się być w dobrym miejscu, na końcu drogi asfaltowej. Dalej tacy jak my już nie mają odwagi wjeżdżać, w wąskich i stromych uliczkach radzą sobie tylko tubylcy. Pensjonat w starym budynku został wyremontowany na bardzo przyzwoitym poziomie. Pokój mały, bez lodówki i czajnika, ale jest perfekcyjnie czysto, ładna pościel. Biznes prowadzą dwie starsze panie, posługują się translatorem w tablecie, notują sobie nasze preferencje śniadaniowe.































Rzecz, która nas zaskoczyła- panie wielokrotnie upominały żeby nie otwierać okna i korzystać z klimatyzacji bo są insekty. Pomyślałam, że przecież mamy Brossa, da radę. Zaraz wyszliśmy na spacer, okno zostało przepisowo zamknięte.

Miejscowość nie jest duża, akurat na popołudniową przechadzkę. Każdy kąt tej wioski trzeba sfotografować; wybaczcie ilość zdjęć, ale podobała mi się prawie każda ściana.



















Kilka miejsc cieszy się szczególną popularnością. Tu grota, w której można sobie posiedzieć.

Dalej Dom z Tylko Jedną Dachówką. Można na niego patrzeć z punktu widokowego w bramie ulicę wyżej. Jest własnością prywatną, zamkniętą kłódką z łańcuchem i na podwórko wejść nie można, zresztą z bliska nie widać dachu, który jest jednym okrągłym głazem.

Wzgórze zamkowe i widoki z niego.

Ruiny zamku templariuszy z XII wieku.

Po przejściu kamiennej bramy zamku zaatakowały nas chmary owadów. Im dalej tym gorzej. Biały komin był dosłownie oblepiony. Dopiero teraz zaskoczyliśmy przed czym babcie nas ostrzegały. Były to latające szczypawki (skorek, szczypawica); nawet nie wiedziałam, że potrafią fruwać. Nie były groźne, nie mieliśmy śladów ukąszeń, raczej obrzydliwe, cały czas trzeba było zgarniać z siebie robactwo. Za to nie było komarów.

Spacer uliczkami wioski.