Dookoła Portugalii

Na wysokości kaplicy, w okolicy wejścia do metra Bolhao, trzeba odbić w lewo żeby dojść do targowiska Mercado do Bolhão. Budynek jest duży, dwupiętrowy. Ale wszystko wygląda tak jakoś skromnie, wręcz biednie w porównaniu np. z tym co widzieliśmy na straganach Mercado de La Boqueria w Barcelonie. Tam od wyboru towarów można było dostać zawrotu głowy, każde stoisko przyciągało wzrok. Tu raczej rozgardiasz i oferta dużo mniejsza. Na środku ulokowały się knajpy, jedna tak popularna, że trzeba się wpisać do kolejkowego zeszytu. Usiedliśmy więc tam gdzie było wolne miejsce. Jedzenie było świeże, za 7,5€ porcja z rybą.

Posileni drepczemy do Praça da Liberdade, otoczonego ładnymi budynkami. Na ich tle Ratusz miejski wydaje się nieproporcjonalny, stercząca wieża jakoś nie pasowała mi do całości.

Przed nami najwyższa wieża kościelna Clerigos Tower. Nagrodą za wejście po 225 stopniach ma być panorama Porto. Żeby jeszcze nam się chciało wejść















Przechodzimy obok Uniwersytetu.





Następny niebieski kościół Igreja dos Carmelitos.

Żeby zwiedzić słynną księgarnię Lello&Irmao (Rua das Carmelitas 144) trzeba najpierw ustawić się w kolejce po numerek i zapłacić 4€. Byłam, wnętrze jest bardzo ładne. Obowiązkowe zdjęcie czerwonych schodów. Księgarnia działa od 1906 roku, tu podobno nad swoją powieścią pracowała autorka „Harrego Pottera”.

Wychodzimy na odnowiony skwer Praca de Lisboa, wysadzony drzewami oliwnymi.
To już w zasadzie wszystko co chciałam zobaczyć w centrum. Musimy wrócić do Ponte Luis I, co w gęstwinie uliczek nie jest sprawą prostą.
Po drodze trafiamy na jeszcze jeden punkt widokowy.

Zeszliśmy za nisko i teraz żeby dostać się na wyższy poziom mostu, gdzie jeździ metro, musimy znowu wdrapać się na górę. Jest winda i dość długa kolejka do niej. Idziemy więc po schodach. Most powstał w 1886 roku i wtedy był najdłuższym dwukondygnacyjnym stalowym mostem na świecie.

Na wschód od Luis I znajduje się żelazny most kolejowy Maria Pia z 1877 roku, zamknięty dla ruchu i zastąpiony przez betonowy Ponta Sao Joao.

Zabieramy samochód i jedziemy do parku Jardins do Palácio de Cristal. Od strony R. Jorge de Viterbo Ferreira jest płatny parking. Wbrew temu co sugeruje nazwa żadnego pałacu tu nie ma, a park jest zupełnie przeciętny. W mieście nie ma zbyt dużo zieleni, może dlatego jest popularny. Jeżeli komuś brakuje czasu, spokojnie może sobie to miejsce darować. Punkt widokowy lepiej odwiedzić do południa bo teraz mamy pod słońce.





















Chodzić już nie mamy siły, ale jeszcze pojedziemy zobaczyć dzielnicę przy ujściu rzeki Foz do Douro; jeździ tam zabytkowy tramwaj linii 1.Infante. Piach i woda, fort i niezbyt ciekawe zabudowania; nie chciało nam się zatrzymywać i pstrykać.

Jak już tu jesteśmy to jeszcze zajrzymy do Matosinhos, kiedyś wioski rybacka teraz dzielnicy, do której jeździ się na kolacje. Dzisiaj nie jesteśmy głodni, ale lokalizujemy ulicę z knajpami w drugiej linii od morza Rua Herois de Franca, przyda się na jutro. Ulica jest w przebudowie, trochę trudno tu się poruszać i widoki też niezbyt atrakcyjne.

Dzień wykorzystany maksymalnie. Relaks na tarasie.

Sobota.


Dzisiaj czeka nas praca w terenie, mamy do zrobienia ponad 300 km. Na północ od Porto leży kilka miejsc, które uznałam za obowiązkowe. Do każdego z nich można urządzić całodniową wycieczkę z Porto. My mamy karkołomne zadanie odwiedzić wszystkie

Na początek Viana do Castelo malowniczo położona u ujścia Limy do Atlantyku. Był to zawsze ważny port rybacki i początkowe miejsce wypraw portugalskich kolonizatorów. Zamieszczane w przewodnikach zdjęcia kościoła św. Łucji na tle ujścia rzeki zachwycają, ale były robione w odpowiednim momencie i z powietrza.






My takiego widoku nie mamy, a jeszcze bazylikę zasłaniają rusztowania. Wzgórze jest ważnym miejscem kultu religijnego, 20 sierpnia odbywa się tu największa w Portugalii procesja. Teraz też nie brakuje odwiedzających. Wjeżdżamy między autokarami, które tarasują drogę. Oprócz małego parkingu z przodu są dalej następne.

Co jakiś czas podejmujemy próbę jazdy lokalnymi drogami. Do następnej atrakcji nie było daleko i daliśmy radę, ale też nic ciekawego po drodze nie udało się zobaczyć. Wioski w tej okolicy nie wyróżniają się niczym szczególnym.

Zatrzymujemy się w Ponte de Lima, która jest najstarszą wioską portugalską. Od powstania w 1125 roku co dwa tygodnie w poniedziałki odbywa się tu popularny targ. Spacer po centrum nad rzeką z przejściem przez stary most jest dużą frajdą, niestety nie tylko dla nas; na ogromnym parkingu wzdłuż rzeki dużo gości.

Międzynarodowym symbolem Portugalii jest kolorowy kogucik pochodzący z Barcelos. W miasteczku przez jakiś czas mieszkał Gustav Eiffel. Od 1412 roku w czwartki odbywa się tu jeden z największych targów w Europie. My też przyjechaliśmy pooglądać koguty i kupić kogucika.