Dolomity - skalne twierdze

Jest! Jest! Znalazłam
A szukałam gdzie indziej

Fatamorgana napisał(a):Czekam na tą Brentę...
chętnie zobaczę co porabiałeś w tamtych stronach.

Taki standard, bez większej fantazji. Dojście do schroniska i mała pętelka w południowych okolicach, a na drugi dzień wizytowka Brenty i zejście do Madonny.

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

Fatamorgana napisał(a):Btw. czy ma ktoś zdjęcie sławnej tamtejszej wieży Campanile Basso?

Specjalnie dla Ciebie - wyprzedzając wspomnień czar - odgrzebałem i odkurzyłem:





Pozdrawiam,
Wojtek Franz

Dzień drugi - Sextener Dolomiten

Wstaję przed wschodem słońca i wyruszam w trasę. Plecak mam lekki, gdyż śpiwór i parę innych drobiazgów zostawiłem w schronisku, do którego wrócę wieczorem.



Nie jest zbyt jasno, gdyż sporą część nieba przysłaniają chmury. Ale prognozy pogody są dobre. Moim pierwszym celem tego dnia jest Torre di Toblin (Toblinger Knoten), kieruję się więc szlakiem 101 w kierunku najbardziej zaludnionego miejsca w tej części Dolomitów.



Za przełączką Fiscalino mijam małe, prywatne schronisko Pian di Cengia, przycupnięte na chronionym przez skały plateau.



Chmury znikają już z południowej części nieba i słońce zaczyna oświetlać pierwsze wierzchołki.



Przechodzę przez Büllelejoch (forc. la Pian di Cengia) we wschodnim grzbiecie Paternkofel (Monte Paterno). Pode mną pierwsze z jezior Bodeńskich (Bödenseen), wysoko oświetlone szczyty pn.-zach części grupy Sesto z Hochebenkofel (Cima Piatta Alta), a na jego tle malutka Torre di Toblin.
Na przełęczy, na lewo od niej widać już schronisko Drei Zinnen.



Na północy widoczny najwyższy rejon w tej grupie ze szczytem Trzech Szewców (Dreischusterspitze - Cima di Tre Scarperi)



Teraz moja Torre di Toblin bierze kąpiel słoneczną.



Ścieżka trawersuje nad jeziorami Bodeńskimi.



Gdy byłem mały i rysowałem takie góry, to mi mówiono, że tak się nie rysuje i takich gór nie ma.



Szczyty przeglądają się w tafli wody.



Występowanie jezior na tej wysokości w Dolomitach należy do rzadkości. Musiała się trafić jakaś nieprzepuszczalna skała w tym miejscu.



Mijam schronisko i podchodzę na północ. Za mną wizytówka Dolomitów - Drei Zinnen (Tre Cime di Lavaredo).



A przede mną już Toblinger Knoten, na którą prowadzi ferrata delle Scalatte (Leiternsteig), czyli po prostu ferrata Drabin.



Na przeważających odcinkach wchodzi się po drabinach, zgodnie z oryginalną trasą, poprowadzoną w czasie wojny, kiedy turnia została ufortyfikowana przez Austriaków.



Ferrata jest krótka i szybko się osiąga wierzchołek wieży. Oczywiście, najbardziej wzrok przyciąga kierunek południowy.



Ale piękne widoki rozpościerają się w każdą stronę.





Mój wzrok przykuwa teraz Monte Paterno, góra obsadzona w czasie wojny przez Włochów.



To jest mój kolejny cel. Muszę więc powrócić do schroniska Drei Zinnen. Do zejścia najlepiej nadaje się łatwa ferratka Feldkurat Hosp Steig



Inne fotki z tego wyjazdu pod adresem http://wfs.freehost.pl/Dol04/Dol04.html

Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Jak zwykle - pięknie .
I wiesz co - wzruszyłeś starego konia tym przypomnieniem dzieciństwa. Też tak rysowałem góry

Franz napisał(a):Za mną wizytówka Dolomitów - Drei Zinnen (Tre Cime di Lavaredo).

Wygląda to jak fragment dolnej szczęki starego gada z jurajskich wykopalisk... Robi wrażenie.

Pozdrawiam
Interseal M.

plavac napisał(a):I wiesz co - wzruszyłeś starego konia tym przypomnieniem dzieciństwa. Też tak rysowałem góry

Jak Ty stary koń, to ja co - nasz szkap?..

Interseal napisał(a):Wygląda to jak fragment dolnej szczęki starego gada z jurajskich wykopalisk... Robi wrażenie.

Kiedyś udało mi się kupić na Allegro potężne dzieło o Alpach - 600 stron 31 x 25cm. Otwieram i na dwóch rozłożonych stronach... Drei Zinnen.
Z całych Alp to zdjęcie wybrano na pierwszą ilustrację.

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

mariusz-w napisał(a):Witaj Franz



.......... Zdanie okazało się jedno przyszłoroczny urlop kierunek południe - jedziemy tym razem najpierw na tydzień w Dolomity .......

Klamka zapadła .

Pierwszy z trzech tygodni już zarezerwowny w gospodarstwie agroturystycznym termin 28.08-04.09.2010 , choć nie było łatwo - na 20 wysłanych e-maili tylko 2 miejsca były wolne w tym okresie . Wybraliśmy Bauernhof w San Lorenzo di Sebato - apartament z widokiem na zamek Palu. Następne dwa dalej na poludnie Włoch.

Baza wypadowa już jest - teraz tylko muszę uważnie czytać Twoją relację .

Pisz i wklejaj jak najwięcej -prosimy także o ciekawe porady dla "tego typu turystów" jak my - linki też mile widziane.

Pozdrawiam Mariusz

mariusz-w napisał(a):

mariusz-w napisał(a):.......... Zdanie okazało się jedno przyszłoroczny urlop kierunek południe - jedziemy tym razem najpierw na tydzień w Dolomity .......

Pisz i wklejaj jak najwięcej -prosimy także o ciekawe porady dla "tego typu turystów" jak my - linki też mile widziane.

Gratuluję decyzji!
Z poradami u mnie ciężko - sam widzisz, jaki typ turystyki uprawiam. Ale jeśli będę znał odpowiedź na jakieś Twoje konkretne pytanie, na pewno nie będę się z nią ociągał.

A teraz ciąg dalszy wędrówki: Dzień drugi - Sextener Dolomiten.

Monte Paterno (Paternkofel) wypuszcza na północ wąziutką, opadającą grań. W pierwszych dniach wojny Włosi wtaszczyli olbrzymie działo na Forcella Camosci (Gamsscharte - czyli Kozia Przełączka) we wschodniej jego grani i stamtąd zaczęli ostrzeliwać plateau. Austriacy - widząc że się nie utrzymają - postanowili zdobyć szczyt, by z góry zniszczyć stanowisko Włochów.
Do akcji zgłosił się Sepp Innerkofler, gospodarz schroniska Drei Zinnen, znający doskonale ścianę. Zginął pod samym wierzchołkiem, prawdopodobnie trafiony kamieniem przez włoskiego Alpini. Austriacy musieli opuścić plateau i ufortyfikowali się na Toblinger Knoten.
Aby się dostać na opuszczony płaskowyż, Włosi wykuli tunel w tej wąskiej, północnej grani, przebiegający wzdłuż niej. Tym, tunelem wiedzie dziś pierwsza, łatwa część ferraty Innerkofler (de Luca), by później z Koziej Przełączki poprowadzić już nieco trudniej na wierzchołek Monte Paterno.



Wykute w tunelu okna pozwalają na wyjrzenie na świat.



Miejscami podchodzę po schodach.



Wychodzę z tunelu - tylko na chwilę. W szczerbinie widoczne schronisko Drei Zinnen.



W kolejnym skalnym oknie - Tre Cime.



Później ścieżką po piargu na Gamsscharte.



Teraz trochę wspinaczki z użyciem obu rąk i staję na szczycie Paternkofel. Krzyż ufundowany przez rodzinę Innerkofler.



Pora na posiłek i podziwianie widoków z wierzchołka.







Pora schodzić. Ale akurat trasa zajęta - trzeba chwilę poczekać.



Przede mną łatwa via ferrata Percorso delle Forcelle - Droga Przełączek.



Za mną grupka schodząca z Monte Paterno.



Droga trawersuje ściany od przełączki do przełączki.





Na południe widok otwarty stale, na północ - tylko ze szczerbin.



Ładnie się prezentuje ścieżka łącząca Gamsscharte z Paternsattel (forc. di Lavaredo).



Otwiera się widok na wschód z królującym tam Monte Popera.



Jeszcze ostatnie spojrzenia za siebie.





I już obniżam się w kierunku Pian di Cengia, gdzie zamykam disiejszą pętlę. Za chwilę dotrę do schroniska Zsigmondy-Comici, gdzie spędzę kolejną noc.



Inne fotki z tego wyjazdu pod adresem http://wfs.freehost.pl/Dol04/Dol04.html

Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Ogladając Twoje wędrówki.Jeszcze bardziej rozumiem, ile odebrały mi czasy komunizmu 'Żelazn Kurtyna"w Polsce. Brak mozliwości wyjazdów nawet do Czech.A teraz juz po ptakach zostają mi tylko górki w Polsce ewentualnie munrosy w Szkocji.No i ksiązki i relacje takie jak Twoje .Dzieki.Zdjęcia wspaniałe.Ale chyba sie powtarzam.Więc nie zawracam glowy.
Pozdroowienia.

Zresztą i tak nie mam z kim chodzić,mąż wodniak góry ogląda tylko od dołu ale kogo obchodzą moje życiorysiki. Przepraszam

petris napisał(a):Zresztą i tak nie mam z kim chodzić,mąż wodniak góry ogląda tylko od dołu ale kogo obchodzą moje życiorysiki. Przepraszam

petris napisał(a):W zasadzie nikt mnie nie lubi. Ale cóż i z tym trzeba sobie radzić.

Smutek i nostalgia...
Chyba mamy dziś podobny nastrój.
Pozdrawiam i trzymam kciuki za poprawę humoru.

Wojtek - fajne schronisko schowane między górami.

Czyżby i do Was na północ docierał halny ze swym depresyjnym wpływem ?
Hola, nie dajemy się . Jak góry przynoszą nostalgię, przeskakujemy na dowolną słoneczną relację z Cro i od razu nastrój idzie w górę

Swoją drogą, tłukli się Italiańce z Austryjakami - a teraz razem zbijają na tym biznes. Ot, sens życia ...

Ja, środkowa Polska,ale dzisjaj sama siebie nie lubię.Muszę znależć jakieś bardzo słoneczne zajęcie ,więc z zimy jesieni i gór, poszukam innego zajęcia może towarzyskiego.

Pozdrowienia ,no i chyba handra mija.

Jednak zostanę przy górach i Waszych wspomnieniach i planach.

petris napisał(a):Ogladając Twoje wędrówki.Jeszcze bardziej rozumiem, ile odebrały mi czasy komunizmu 'Żelazn Kurtyna"w Polsce.

Wiesz, moja młodość, to też te czasy. Ale wtedy dużo chodziłem po polskich górach i to jakoś wystarczało. W drugiej połowie lat siedemdziesiątych prowadziłem obozy wędrowne na Slowacji i w Bułgarii. Były też prywatne wyjazdy - autostopem po bratnich krajach. Ograniczenia wymiany tranzytowej w książeczce walutowej dla nas nie były ograniczeniami. W studenckich kieszeniach i tak by się większa kasa nie znalazła.
A jak w 1981r udało mi się uzyskać promesę 110USD na wyjazd w Alpy Francuskie, to jeszcze zaoszczędziłem z tego prawie 50 i po powrocie mogłem założyć konto walutowe! To były czasy...

JacYamaha napisał(a):Wojtek - fajne schronisko schowane między górami.

Wprawdzie ono na szerokim plateau stoi, ale też mi się spodobał jego widok w tej szczerbinie.

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

Dzień trzeci - Sextener Dolomiten.

Kolejnego dnia - wczesnym rankiem - opuszczam schronisko z zamiarem docelowego powrotu w doliny. Oczywiście - wybieram trasę różną od tej, którą tu dotarłem.
Mam zamiar przejść Strada degli Alpini, wejść na Croda Rossa di Sesto (Sextener Rotwand, czyli Czerwona Ściana) i dopiero stamtąd wrócić do wozu.



Schronisko tonie w chmurach. Podchodzę chwilę w stronę Forcella Giralba i osiągam ich górny pułap.



Godzina Pierwsza (Cima Una, Einserkofel) już w słońcu.



Strada degli Alpini została wyznaczona w czasie wojny. Pierwsi użytkowali ją Austriacy, ale tylko do Elferscharten (Forcella Undici), później włoscy Alpini przedłużyli ją aż do przełęczy Sentinella i tak własnie wiedzie dziś ta łatwa ferrata.
Jeszcze chwilę po piargu, a potem... kto wie, co czeka w chmurach?



Czeka długa półka skalna ponad Val Fiscalina Alta (Bacherntal), zawijająca się wokół kolejnych pionowych filarów.



Najsłynniejszym miejscem na całej trasie jest Busento - wąska, głęboka, pionowa rysa, do której nigdy słońce nie zagląda.



Tak wygląda świat z wnętrza rysy.



Znów ogarnia mnie mgła - trudno pstryknąć jakąś porządną fotkę.



Cały czas wędruję w pobliżu górnego pulapu chmur.



Przyjdzie mi trawersować śnieżny jęzor nad samą przepaścią. Jedyna nadzieja, że nie urwie się akurat w tym momencie.



Nie urwał się, ale dreszcz emocji był.



Monte Popera (Hochbrunnerscheid) zostaje za mną.



Szlak jest bardzo dobrze wyznakowany, ale czy sobie da radę ze kilkumetrowej grubości zlodowaciałym śniegiem ?



Okazuje się, że daje się iść wąską szczeliną między śniegolodem a skałą.



Kończę trawers zachodniej ściany Godziny Jedenastej (Elferkofel, Cima Undici) i dochodzę do rozstajów na Forcella Undici.



Skręt w prawo i zaczynam podchodzić w górę. Teraz już chmury pozostają zdecydowanie pode mną.



Godzina Dwunasta.



Zanim przejdę za boczną grań, mam okazję spojrzeć na wczorajszą trasę oraz - a jakże! - na Drei Zinnen (Tre Cime di Lavaredo) z półprofilu.



Trudniejsze fragmenty podejścia są wyposażone w drabinki.



I oto jestem już na przełęczy Sentinella ponad Vallon Popera.



Ponad morze chmur na wschodzie tylko nieznacznie wystają alpejskie szczyty.



Teraz przede mną wspinaczka na Czerwoną Ścianę.

Inne fotki z tego wyjazdu pod adresem http://wfs.freehost.pl/Dol04/Dol04.html

Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl