Dolomity - skalne twierdze

plavac napisał(a):Te schody dla wielu z nich przed 100 laty musiały prawdziwie prowadzić do nieba.
To piękno w około jak paradiso. Ale pewnie oni tego tak nie odbierali...

Dobrze, że my żyjemy w czasach, kiedy możemy to piękno odbierać w całej krasie. Przynajmniej... jeszcze możemy...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

plavac napisał(a):Te schody dla wielu z nich przed 100 laty musiały prawdziwie prowadzić do nieba.
To piękno w około jak paradiso. Ale pewnie oni tego tak nie odbierali...

Dobrze, że my żyjemy w czasach, kiedy możemy to piękno odbierać w całej krasie. Przynajmniej... jeszcze możemy...

Panta rhei...
Carpe diem!
Saluti, Amico!
P.

plavac napisał(a):Panta rhei...
Carpe diem!

Byle nie popłynąć...

Pozdrawiam,
Wojtek

Tutaj następuje podejrzany ciąg zakosów w dół, na szczęście jednak to tylko krótkie obejście skalnego filaru, za którym szlak podnosi się z powrotem w kierunku grzbietu. Wydaje mi się, że skądś dobiegają głosy, nie widzę jednak nikogo. Po chwili z dołu dochodzi szlak i po jakichś dwustu metrach docieram na przełęcz z bivacco, do którego wchodzi akurat jakaś dwójka - to ich głosy musiałem słyszeć.

Zaglądam i ja do środka, po czym przechodzę kawałek na południową stronę grzbietu, skąd wspaniale widać najwyższy szczyt całej grupy: Cima d'Asta. Wygląda okazale i już wiem, że przyjdzie moment, kiedy postawię na niej stopę. Nie będę się przy nich bawił w ustawianie samowyzwalacza - proszę o uwiecznienie mnie z Astą, co czynią chętnie, jednak ze zdjęciem będę miał potem robotę, żeby wykadrować olbrzymią połać nieba, ale nóg... cóż, już sobie nie przyszyję...

Franz napisał(a): Nie będę się przy nich bawił w ustawianie samowyzwalacza - proszę o uwiecznienie mnie z Astą, co czynią chętnie, jednak ze zdjęciem będę miał potem robotę, żeby wykadrować olbrzymią połać nieba, ale nóg... cóż, już sobie nie przyszyję...

Skąd ja to znam Tak się płaci za lenistwo, obcięciem nóg Ale czemu się nie pokazałeś bez nóg? Nie wstydź się, przynajmniej będę stuprocentowo pewny, która to Cima d'Asta. Widziałem ją kiedyś zimą z trasy narciarskiej nad San Martino di Castrozza - prezentowała się bardzo dostojnie i rzeczywiście budziła apetyt na spotkanie latem.

Pozdrawiam!
Piotrek

plavac napisał(a):Skąd ja to znam Tak się płaci za lenistwo, obcięciem nóg

Kiedy ustawiam samowyzwalacz, na ogół rzucają się do mnie ludzie, oferując, że zrobią mi zdjęcie. Głupio się wtedy upierać...

plavac napisał(a):Ale czemu się nie pokazałeś bez nóg? Nie wstydź się, przynajmniej będę stuprocentowo pewny, która to Cima d'Asta.

Pokazałem tutaj.

plavac napisał(a):Widziałem ją kiedyś zimą z trasy narciarskiej nad San Martino di Castrozza - prezentowała się bardzo dostojnie i rzeczywiście budziła apetyt na spotkanie latem.

Miesiąc temu widziałem ją dokładnie od zachodu. A w międzyczasie... wlazłem na nią.

Pozdrawiam,
Wojtek

Rozstajemy się - oni ruszają w stronę, z której przyszedłem, a ja idę w kierunku wschodnim, gdzie rośnie w oczach ostry kieł w grani. Ścieżka biegnie na ogół szerokim w tym miejscu grzbietem, a kiedy docieram do rozstajów, rozkładam się z drugim śniadaniem. Po posiłku, wracam na ścieżkę, którą miejscami zastępuje chodnik z wyrównanymi kamieniami. Kiedy trasa zakręca w lewo ponad piarżystym kotłem, spotykam samotnego wędrowca, który pozdrawia mnie bardziej gwarowym "bon di" zamiast pełnego "buongiorno".

Franz napisał(a):Pokazałem tutaj.

Zwracam honor.

Franz napisał(a):Miesiąc temu widziałem ją dokładnie od zachodu. A w międzyczasie... wlazłem na nią.

Szczęściarz!
Gratulacje!
Zazdroszczę!
Piotrek

plavac napisał(a):

Franz napisał(a):w międzyczasie... wlazłem na nią.

Szczęściarz!

Piękny staw leży u stóp południowej ściany.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Piękny staw leży u stóp południowej ściany.

Postaram się kiedyś sprawdzić...
P.

plavac napisał(a):Postaram się kiedyś sprawdzić...

Życzę Ci, by to się stało jeszcze zanim zdążę go pokazać...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

plavac napisał(a):Postaram się kiedyś sprawdzić...

Życzę Ci, by to się stało jeszcze zanim zdążę go pokazać...

Przyjmuję życzenia z całą powagą i niepewnym uśmiechem... niemniej, nie spiesz się za bardzo z tym pokazywaniem
P.

plavac napisał(a):Przyjmuję życzenia z całą powagą i niepewnym uśmiechem... niemniej, nie spiesz się za bardzo z tym pokazywaniem

Nie pamiętam w tej chwili, czy nastąpiło to już w kolejnym sezonie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Natrafiam na wyraźny okop zabezpieczony porządnym kamiennym murem, w zadziwiająco dobrym stanie, jak na prawie wiek, jaki od pierwszej wojny upłynął. Dalej szlak prowadzi na rozległe piarżysko poniżej ściany Cece, a kiedy spoglądam za siebie, widzę wciąż wyraźny ślad ścieżki, którą dotarłem przedtem do bivacco.

Piękny ten Lagorai... Spełnia moje o nim wyobrażenia.
Mój Boże - tyle jeszcze przede mną... Nie do ogarnięcia. Nie do przejścia...

Pozdrawiam.
Piotrek