Dolomity - skalne twierdze

longtom napisał(a): Dolomity jak były piękne, tak są

pzdr

Jakiś spostrzegawczy facet

pzdr

Franz napisał(a):

plavac napisał(a):Ale za 2 tygodnie ...

Jeśli mi się wszystko poukłada, to gdzieś się będziemy zazębiać...

Coś mi się zdaje, że na koniec sierpnia i początek września ... tłoczno w Dolomitach będzie !

Pozdrawiam.

longtom napisał(a):

longtom napisał(a): Dolomity jak były piękne, tak są

Jakiś spostrzegawczy facet

A jaki konsekwentny w poglądach!

mariusz-w napisał(a):Coś mi się zdaje, że na koniec sierpnia i początek września ... tłoczno w Dolomitach będzie !

Dolomity, a może bardziej jakieś ich otoczenie, zostawiam na wrzesień. Teraz raczej o jakichś bliskich Alpach myślę.

Pozdrawiam,
Wojtek

Poniewczasie zauważyłem, że umknęło mi ostatnie zdanie w relacji z Latemaru. Przytaczam więc ten fragment ponownie, tym razem już kompletny.

Przy kawce sprawdzenie mapy i lekka korekta planu. Podjadę na Karerpass (passo di Costalunga, passo di Carezza), powinienem i stamtąd zdążyć przed zmrokiem do schroniska Vajolet.

Miało się wkrótce okazać, że odrobinę się pomyliłem...

= = = = =

Tak się kończy opowieść o Latemarze. Stamtąd przeniosłem się do sąsiadującej z nim grupy Rosengarten (Catinaccio). Niemiecką nazwę tłumaczy się na język polski, jako Ogród Różany.
Zachodni mur, jaki tworzy Rosengarten, doskonale było widać na kilku fotkach w poprzednich odcinkach. W tym odcinku przejdę wdłuż tego muru z południa na północ.

Na poglądowej mapce, którą zamieściłem tutaj, znajduje się blisko lewej krawędzi, pomiędzy grupami Latemar oraz Scilar. Niestety, na tej mapce jej kształt został wyjątkowo zniekształcony, ale położenie jest w zasadzie prawidłowe.

Grupa Catinaccio (Rosengarten) leży na zachodnim skraju Dolomitów. Na południu przełęcz Karerpass (Passo di Costalunga, Passo di Carezza) oddziela ją od Latemaru, na północy łączy się z grupą Scilar. Najwyższy szczyt grupy - Rosengartenspitze (Catinaccio d'Antermoia) liczy sobie 3002m wysokości.

W grupie tej poprowadzono kilka niezbyt trudnych ferratek, z których bodajże najbardziej popularną jest via ferrata Masare, wiodąca granią (a częściej poniżej grani) na południe od Roda di Vael (Rotwand) w południowej części Rosengarten. Jest również bogata sieć szlaków turystycznych, miejscami tworząca istną plątaninę.

Na przełęczy Karerpass ląduję przed godziną szesnastą. Szybko przygotowuję plecak na półtora dnia w górach. Pośpiech wskazany - za cztery godziny będzie ciemno, a o ile dobrze pamiętam, mam zgodnie z przewodnikiem właśnie cztery godziny drogi do schroniska Vajolet. Start: 16:05 - strzałki wskazują szlak do rif. Fronza, z niemiecka zwanego Rosengartenhuette. Wygodna droga wznosi się z siodła przełęczy niezbyt stromym nachyleniem, by wkrótce przejść w ścieżkę, pochyło trawersującą zachodnie stoki Rosengarten. Po przejściu pod wyciągiem pierwsza chwila wahania: rozstaje a na nim oznaczenia z różnymi kierunkami. Schroniska Fronza, bądź Rosengarten - brak. Za to w moim kierunku pojawia się tabliczka z nazwą Koellnerhuette. Może to jakieś nowe schronisko? Biorę, mam nadzieję, że nie będę musiał nadkładać potem drogi.







Teraz kolejne rozstaja z szeregami wypisanych nazw pojawiają się jak grzyby po deszczu. Niektóre przypominają, że ziemia jest okrągła, jak na przykład któraś strzałka, kierująca do schroniska Roda di Vael w lewo, podczas gdy z mapy wynika, że bliżej byłoby jednak w prawo... Po kolejnych tabliczkach informacyjnych przestaję się przejmować bałaganem, który one wprowadzały. Niech się inni martwią, ja podążam wciąż w moim kierunku.

I tak oto zatrzymałeś się w pół drogi do schroniska, w którym, da Bóg, będę za 8 dni ...
Tam , gdzie jutro jedziemy, mam nadzieję na dostęp do sieci - to cywilizowany kraj
Może więc zobaczę wcześniej to, co przede mną - a może wymienimy wrażenia dopiero za kilkanaście dni.

Pozdrawiam ciepło, Wojtku. Przygodę czas zacząć ...

plavac napisał(a):I tak oto zatrzymałeś się w pół drogi do schroniska, w którym, da Bóg, będę za 8 dni ...

Zatrzymałem się w schronisku pod zachodnim murem Rosengarten, żeby coś przekąsić. A przede mną ferrata Santner. Oraz - szybciej, niż to przewidywalem - zapadający zmrok...

plavac napisał(a):Tam , gdzie jutro jedziemy, mam nadzieję na dostęp do sieci - to cywilizowany kraj
Może więc zobaczę wcześniej to, co przede mną - a może wymienimy wrażenia dopiero za kilkanaście dni.

Może jeszcze za dwa dni też będziesz miał dostęp? Chociaż... osobiście unikam internetu na swoich scieżkach...

plavac napisał(a):Pozdrawiam ciepło, Wojtku. Przygodę czas zacząć ...

Trzymamm kciuki za powodzenie w realizacji Twoich planów!

Pozdrawiam,
Wojtek

Przed osiemnastą docieram do schroniska Koellner - okazuje się, że to jest właśnie rif. Fronza. Cóż, obecna na mojej mapie i w przewodniku nazwa Rosengartenhuette widocznie się zdezaktualizowała. Na wysokości schroniska zaczyna się już pułap chmur. Spotykam dwójkę schodzących rodaków - Niech Pan tam nie idzie! Tam łańcuchy! Ciemno! Uspokajam ich, że to jest mój chleb powszedni. Już nie wspominam, że nie pójdę ich drogą, tylko planuję ferratkę Santner.

I już po chwili znajduję się na niej; jest znakowana literką "S" malowaną na kamieniach. Jeszcze kawałek trawersu i wejście w skały. Szkoda, że niewiele widać, tylko chwilami mgła się rozstępuje. Ferratka nie jest trudna, próbuję pstrykać fotki ale oświetlenie marne. Ściemnia się.











Kluczowy komin, ścianka - teraz już zupełnie łatwo. Parę metrów i staję na przełęczy Santner. Dostrzegam zarys budynku - pierwsze schronisko. Mam zamiar minąć jeszcze kolejne i zejść do Vajolethuette.





Zimno, ubieram się, przygotowuję czołówkę - za chwilę będzie potrzebna. Sprawdzam w przewodniku; no tak - cztery godziny to miały być do pierwszego schroniska. Do mojego noclegu jeszcze godzinne zejście. Opis lakoniczny: klasyczna dolina U-kształtna, najpierw prawą, potem lewą stroną.

Widzę w dole światła schr. Vajolet. Muszę zapalić czołówkę, ścieżka nie biegnie już po piargu, tylko wśród skał - coraz trudniej odnaleźć znaki a dolina... o czym nie pisze w przewodniku - pocięta jest szczelinami czasem o kilkumetrowej głębokości. Z pewnym trudem odszukuję właściwą drogę w labiryncie głazów i szczelin. Światła schroniska coraz bliżej, chociaż czasem muszę wracać po parę metrów i próbować innych wariantów. W końcu udaje mi się bez strat dotrzeć do schroniska. Na jadalni budzę pewną sensację - widzę spojrzenia biegnące w moją stronę, rzadko kiedy ktoś wałęsa się po Dolomitach po nocy.

Jeszcze przyjemne zaskoczenie: w cenie lagra dostaję... jedynkę. Mam własny pokój, klucz do niego. Na krótko, bo już późno a jutro wstaję znów o świcie - to będzie kolejny długi dzień.

Franz napisał(a):Spotykam dwójkę schodzących rodaków - Niech Pan tam nie idzie! Tam łańcuchy! Ciemno! Uspokajam ich, że to jest mój chleb powszedni. Już nie wspominam, że nie pójdę ich drogą, tylko planuję ferratkę Santner.

Znaczy się zapewne jeszcze trudniejsza drogą !

Przy tej pogodzie to zapewne ciemno było, że "oko .... " !
Ważne, że widzimy iż spać idziesz w normalnych ... a nawet luksusowych warunkach !

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Znaczy się zapewne jeszcze trudniejsza drogą !

To i tak nic, w porównaniu z ta dziurą na wieży katedry w Trogirze, gdzie, już wiem,
lepiej z plecakiem na plecach się nie przeciskać




Pozdrawiam, czytam, podziwiam, kibicuję

mariusz-w napisał(a):Znaczy się zapewne jeszcze trudniejsza drogą !

No tak, nie napisałem tego.
Oni schodzili zwykłym szlakiem, a ja - oczywiście - wybrałem ferratę.

mariusz-w napisał(a):Przy tej pogodzie to zapewne ciemno było, że "oko .... " !

Niestety, musiałem przestać pstrykać fotki. Ale - chmury się stopniowo rozstępowały i na niebie zabłysnęły gwiazdy, zanim jeszcze dotarłem do schroniska.

mariusz-w napisał(a):Ważne, że widzimy iż spać idziesz w normalnych ... a nawet luksusowych warunkach !

Taki luksus rzadko jest moim udziałem.

weldon napisał(a):To i tak nic, w porównaniu z ta dziurą na wieży katedry w Trogirze

Tam bym się nie odważył.

Pozdrawiam,
Wojtek

Mała dygresja, dotycząca jednej z pierwszych opisywanych tras.
Dostałem mailem pytanie dotyczące Monte Paterno i odpowiedziałem. Myślę jednak, że dobrze będzie takie informacje zamieszczać również w tym wątku, skoro czasami kogoś szczegóły potrafią zainteresować.

byłeś na Monte Paterno...powiedz nam, jak lepiej tam iść i schodzić. czy wejście z kierunku Auronzo czy od schroniska Lavaredo? czy na tą ferratę Innerkofler sprzęt jest niezbędny?

Najlepiej pójść jedną drogą, a wracać drugą. Osobiście podchodziłem od schroniska Lavaredo, a schodziłem w kierunku zachodnim. Pokazałem tę trasę tutaj.
Dojścia pod szczytową ściankę nie są trudne i można się obyć bez sprzętu. Natomiast samo wejście na wierzchołek, to już bliska pionu ścianka i radziłbym sprzęt zabrać. Po zdjęciu z krzyżem szczytowym na dwóch fotkach widać wspinających się tą ścianką.

To dziś właśnie Plavac ma być w tym schronisku, w którym zatrzymałem się na noc.
Piotrze, trzymam kciuki za Twoja wyprawę!

A dla wszystkich - wyprzedzająco - trzy fotki z Rosengarten. Taki będzie nadchodzący dzień...

Różyczki niczego sobie

Na środkowym zdjęciu jedna . . . nie rozkwitnięta
Przy tej skali , zapach musi być powalający . . . kamiennie

Też trzymam kciuki za wyprawę Piotra


Pozdrawiam
Piotr

Ta na środkowym zdjęciu faktycznie jak róza wygląda!


Pozdrowienia.