Dolomity - skalne twierdze

Wojtek czy Ty stoisz tyłem na skraju przepaści?

Nefer napisał(a):A co to za piramidka na przedostatnim zdjęciu

Chciało się komuś taki wyjątkowo równy i szczupły kopczyk układać.
Może... pstryknąć sobie fotkę razem z nim?...

tony montana napisał(a):Wojtek czy Ty stoisz tyłem na skraju przepaści?

Niech się przyjrzę... no, tak. Ale to raptem kilkaset metrów...

Pozdrawiam,
Wojtek

Rozglądam się wokół po zdecydowanie ograniczonym przez chmury horyzoncie. Pozostaje delektować się wykadrowanym przez nie obrazom, gdzie w ramie z obłoków ukazują się - czasem nawet ostro przez promienie słoneczne podkreślone - skalne turnie i granie.

Dostrzegam widzianych wcześniej alpinistów - właśnie jeden z nich zakłada stanowisko na przełączce, a po chwili dociera do niego drugi. Na szczyt z kolei dociera podążająca za mną dwójka i wymieniamy tradycyjne "Berg heil!", po czym korzystam z ich pomocy, uwieczniając się razem z wyjątkowej urody kopczykiem szczytowym.

Ale jak powieje mocniej, to takie kopczyki chyba się nie utrzymają. Takie to chyba nie do końca bezpieczne.

Pozdrawiam
Szymon

Znów stopa na skraju przepaści ;0

SUper !

Nefer napisał(a):Ale jak powieje mocniej, to takie kopczyki chyba się nie utrzymają. Takie to chyba nie do końca bezpieczne.

Niby tak, ale przypuszczam, że on już przez dłuższy czas tam stał.

tony montana napisał(a):Znów stopa na skraju przepaści ;0

SUper !

Wiesz... przy tej widoczności nawet nie było tej przepaści widać.

Pozdrawiam,
Wojtek

Nie jestem jeszcze głodny, jednak zasiadam do posiłku, mając nadzieję, że coś się w międzyczasie rozwieje. Niestety, jest coraz gorzej, więc zwijam majdan i zaczynam schodzić. Początkowo skosem bez szlaku po łatwym terenie, a kiedy stromizna przybiera na sile, kieruję się już do szlaku. Wkrótce pojawia się lina, a po chwili pierwsze drabiny.

O ile idąc w górę, nie rozumiałem idei tego nadmiaru metalowych szczebli, to w zejściu zdecydowanie ułatwiają one drogę, a kiedy wziąć pod uwagę możliwość pogorszenia się warunków atmosferycznych, to wypada się wycofać z zarzutu przesady w tym względzie.

tony montana napisał(a):Znów stopa na skraju przepaści ;0
SUper !

Franz napisał(a):Wiesz... przy tej widoczności nawet nie było tej przepaści widać.

Pozdrawiam,
Wojtek

Co nie zmienia faktu, że przepaść zniknęła w sensie dosłownym

tony montana napisał(a):Co nie zmienia faktu, że przepaść zniknęła w sensie dosłownym

Któryś z filozofów lansował teorię, że czego nie widać, tego nie ma.
Chyba strusie ją wyznają.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):O ile idąc w górę, nie rozumiałem idei tego nadmiaru metalowych szczebli, to w zejściu zdecydowanie ułatwiają one drogę, a kiedy wziąć pod uwagę możliwość pogorszenia się warunków atmosferycznych, to wypada się wycofać z zarzutu przesady w tym względzie.

To jest najlepszy komentarz do krytyki Tkaczyka odnośnie tej ferraty. Ale mięśnie muszą się chyba łatwo męczyć przy tak monotonnej pracy na szczeblach. Niemniej jednak jakbym tylko mógł, nie narzekałbym na jej "strażacki" charakter i jutro ruszyłbym zrobić sobie fotkę z kopczykiem
Cadini to moje dolomitowe oczko w głowie... Koroneczki...

Co Ci będę więcej pisał.
A jak Ty przestaniesz tu pisać, to będzie jeszcze bardziej do d...
Tak że tego...
Nie przestawaj!

Pozdrawiam.
Piotrek

plavac napisał(a):Cadini to moje dolomitowe oczko w głowie... Koroneczki...

Najbardziej mi się podobały ze spaceru przez Marmarole.

Pozdrawiam,
Wojtek

Szybko schodzę na dno doliny - pstrykam ledwie parą fotek, bo droga jest ta sama, a widoczność gorsza od wcześniejszej.

Rozkulbaczam się i pomykam szybko szlakiem do schroniska. Przed nim urzęduje jakieś kilkanaście osób - jeden gość celuje wypasionym aparatem dokładnie w moją stronę, więc schodzę w bok, żeby mu nie przesłaniać horyzontu, a ten podąża rurą obiektywu równo za mną i... pstryk! Robi mi zdjęcie z bliska. Po co? Nigdy się nie dowiem...

Kiedy się oddalam, przychodzi mi na myśl, że powinienem był wyciągnąć rękę i rzucić znanym sobie z Peru hasłem:
- Un foto, un sol.

Do schroniska nie zaglądam, tylko rzucając spojrzenia w kierunku, gdzie przez krótkie momenty uchylają swych wdzięków Tre Cime di Lavaredo, podchodzę do tabliczek z kierunkami szlaków.