Dolomity - skalne twierdze

To krótka grzęda, kończąca się zerwą z nieco przykrym piargiem. Ale to dopiero za chwilę - nadeszła pora na trzecie śniadanie, więc rozkładam się na zielonej trawie.

Ściągam też z siebie uprząż, a w zamian wyciągam kijki.

Po posiłku schodzę z grzędy do żlebu, przecinam go i z tuż nam ziemią zamontowanej tabliczki dowiaduję się, że podążam Kogucią Ścieżką.

Wkrótce zaczynają się pierwsze drzewa i po chwili idę już lasem, z którego wychodzę przy dwóch kolejnych kapliczkach, postawionych tuż nad schroniskiem.

Drugie zdjęcie - trochę w słońcu, trochę przychmurzone i przymglone. Naprawdę ciekawe ujęcie.

Pozdrawiam
Szymon

Nefer napisał(a):Drugie zdjęcie - trochę w słońcu, trochę przychmurzone i przymglone. Naprawdę ciekawe ujęcie.

Najciekawiej góry wyglądają, kiedy opierają się na nich światłocienie wynikające z walki chmur ze słońcem...

Pozdrawiam,
Wojtek

Zachodzę do schroniska głównie po to, żeby rozwikłać zagadkę, o której do tej pory nie wspomniałem. Otóż na Forcella del'Alpino - w miejscu, gdzie opuściłem grań i zacząłem ostro schodzić - zauważyłem ubezpieczenia biegnące w górę, dalej granią, której już nie zamierzałem kontynuować. Nic mi nie wiadomo, żeby tam jakaś droga biegła. Cóż to takiego jest?...

- Ferrata dei Cinquanta - pada odpowiedź.
- Ależ ja ją właśnie przeszedłem, natomiast od przełęczy dalej gdzieś biegnie stalowa lina i o nią mi chodzi.
- Ferrata dei Cinquanta - nic się nie zmienia...

Okazuje się, że ferrata jest prowadzona dalej, o czym w ogóle nie wiedziałem. To bardzo świeży fragment, bo z maja tego roku. Ha! czyli nie przeszedłem całej trasy, bo zdążyli ją przedłużyć...

Nie byłbym sobą, gdybym przy okazji nie zahaczył o kwestie językowe. Już rano przywitano mnie tutaj hasłem "bondi". Sensu łatwo się domyślić, ale czy to gwarowe określenie? Panowie twierdzą, że to nie tylko w tym rejonie, ale w całych Włoszech zamiast "buon giorno" stosuje się często krótkie "bondi". OK, niech będzie. Poczuję się jak w Portugalii albo w Hiszpanii.

Żegnam się i pokonuję ostatni fragment zejścia. Przy wozie łapię piwko i zmieniam buty, po czym zjeżdżam do Pradibosco, gdzie robię sobie zdecydowanie zasłużoną kawę.

Mapka trasy oraz powiększenie okolic ferraty.

Po kawie zwijam majdan i zjeżdżam w dół przez Prato Carnico, następnie na południe, by przed Villa Santina skręcić na zachód. Jadę powoli, bo najpierw są roboty drogowe, zwężenie, nawet wahadło, później ciągła linia stwarza problemy z wyprzedzeniem ciężarówki, ale zanadto mi się nie spieszy. W międzyczasie robi się stopniowo szaro. Mijam Ampezzo, potem dłuższy tunel, za którym przejeżdżam przez Forni di Sotto, a kiedy pojawia się tablica z nazwą Forni di Sopra, zapadają już zupełne ciemności.

Wyłowiwszy wzrokiem drogowskaz na Andrazzę, skręcam na ten przysiółek i zatrzymuję się za nim, już przy moście na rzece Tagliamento. Z tabliczek szlaków wynika, że trafiłem bez pudła - stąd startuje szlak 362 w dolinę Suola - zatem przygotowuję nocleg oraz prowiant i plecak na dzień następny. Szybki obiad i kończę wieczór przy lekturze urozmaiconej paroma piwkami.

Mapka przejazdu:



A - Pradibosco
B - Andrazza

I znowu piękne światłocienie .

Pozdrawiam
Szymon

Nefer napisał(a):I znowu piękne światłocienie .

Czarujący świt...

Pozdrawiam,
Wojtek

Pobudka o 6:10, ale jakoś wyjątkowo długo się guzdram i w efekcie startuję dopiero pół godziny później. Jest jeszcze szaro, kiedy przekraczam rzekę, ale zanim dołączę do głównej drogi z Forni, poprzez gałęzie widzę już rozpoczynający się spektakl zapalania szczytów.