Dolomity - skalne twierdze

plavac napisał(a):W szkole mnie uczyli, że żeby w dół - to wcześniej w górę... Jakże to tak???

Opuściłeś lekcję o kolejkach linowych.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ale niemalże w oczach wszystko zaciąga się coraz szczelniej, a deszcz stopniowo przybiera na sile. Chmury zaczynają przykrywać nawet niezbyt wysoką grań, leżącą tuż na południe ode mnie, ze szczytem o ciekawej dla mnie nazwie: Monte Franza.

Bez dalszego ociągania się ruszam w dół.

Franz napisał(a):

plavac napisał(a):W szkole mnie uczyli, że żeby w dół - to wcześniej w górę... Jakże to tak???

Opuściłeś lekcję o kolejkach linowych.

Złapałem się we własne sidła...

Niemniej już się z nich wyplątałem i już wkraczam na ścieżki u podnóża Monte Franza!
P.

plavac napisał(a):wkraczam na ścieżki u podnóża Monte Franza!

Już kończymy tę nieudaną trasę.

Pozdrawiam,
Wojtek

Schronisko mijam bez zatrzymywania się - brak nadziei na rychłe ustanie deszczu - jedyne, co pragnę, to jak najszybciej znaleźć się przy samochodzie. Pstrykam po drodze zaledwie kilka symbolicznych fotek i mimo, iż szybko docieram na szutrowy parking, czuję, że moje nieprzemakalne okrycie wcale nie jest takie nieprzemakalne...

Mapka przejazdu z miejsca noclegowego (blisko parkingu u dołu) do punktu startu (parking na górze mapki):



Mapka wyjątkowo krótkiej trasy:

W czasie Twoich wojaży trochę odwykłem od górskich wycieczek, ale może znów się zaaklimatyzuję

pzdr

longtom napisał(a):W czasie Twoich wojaży trochę odwykłem od górskich wycieczek, ale może znów się zaaklimatyzuję

Ja już przez dwa lata odwykam...

Pozdrawiam,
Wojtek

Zjeżdżam w dół, a deszcz stopniowo się nasila. Mimo to wyskakuję na krótką chwilę z samochodu, kiedy u wylotu doliny mijam kaskadowo spadający potok z ulokowanym nad nim, uroczym młynem wodnym.

Prognozy mówią, że to załamanie pogody ma być wyjątkowe krótkotrwałe, i że dotyczy raczej Austrii, w niewielkim zaledwie stopniu zahaczając o same północne skrawki Włoch. Ruszam zatem na południe, aby w jakichś dogodnych warunkach przeczekać ten deszcz. Przez Forni docieram do Comeglians, gdzie faktycznie przestaje padać, jednak rzut oka na zachód, w głąb Val Pesarina, gdzie kłębią się granatowe chmury, wystarcza, by mnie zachęcić do znalezienia sobie miejsca tutaj. Morzy mnie senność, decyduję się zatem na wcześniejszą kawę - skręcam boczną dróżkę do Luinchis, gdzie między kościółkiem, a zamkniętą strefą archeologiczną, rozstawiam swój podróżny bar.

Pogoda dosyć szybko się poprawia i na niebie pojawiają się coraz większe plamy błękitu. Rośnie zatem we mnie nadzieja, że jutrzejszy dzień mnie nie zawiedzie, ale... jeszcze nie ma godziny trzynastej, więc może dałoby się z sensem spędzić również najbliższe godziny?
Zwijam majdan i trzymając się drogowskazów na Prato Carnico, wjeżdżam w dolinę Pesarina.

Mijam przyjemnie się prezentujące zabudowania kolejnych przysiółków, ale wyżej niebo zaciągnięte jest zupełnie, a szosa staje się mokra. Nic z tego - góry jeszcze nie puszczają. W tej sytuacji zawracam do pierwszego z przysiółków, wchodzących w skład Prato Carnico.