Dolomity - skalne twierdze

longtom napisał(a):Piękne widoki, miło się z Tobą wędrowało.

I pewnie nawet w nogach zanadto nie odczułeś.

Pozdrawiam,
Wojtek

Podjazd na przełęcz Sappada i już spadam do doliny rzeki Piave w jej najwyższym odcinku. Ruszam w górę doliny drogą, która powinna mnie doprowadzić do punktu startu jutrzejszej trasy, jednak z uwagi na jego wysokość decyduję się zanocować niżej, konkretnie w pobliżu rifugio Pian del Cristo, leżącego na wysokości 1410m n.p.m. Jest miła boczna droga, prowadząca na drugą stronę - w sam raz dla mnie.

Piave... Brzmi swojsko i bardzo przyjemnie.

A ściana Monte Coglians bardzo majestatyczna. No i ta godzina... Magiczna...

Pozdrawiam.
Piotrek

plavac napisał(a):Piave... Brzmi swojsko i bardzo przyjemnie.

Przyszła pora na d'oltre Piave....

Pozdrawiam,
Wojtek

Tu spędzam resztę kończącego się dnia w nastroju jednak nie najlepszym. Okazuje się, że znikąd pojawił się niewielki front, który jutro ma popsuć pogodę. Po jednym pięknym dniu od razu front?! Eech... jeden powód więcej by przed snem sięgnąć po kolejne piwko...

Franz napisał(a): Eech... jeden powód więcej by przed snem sięgnąć po kolejne piwko...

Każdy powód jest dobry, by po napój chmielowy sięgnąć , a tym bardziej w pięknych, górskich okolicznościach przyrody .

Pozdrawiam
Szymon

Piwo w górach na koniec dnia - cóż może być lepszego dla stężałych mięśni...
No, może zanurzenie w Jadranie...
Po piwie, rzecz jasna!

Czyli doczekałem się drugiej strony rzeki Piave...

P.

Nefer napisał(a):Każdy powód jest dobry, by po napój chmielowy sięgnąć

Nie będę polemizował.

plavac napisał(a):Piwo w górach na koniec dnia - cóż może być lepszego dla stężałych mięśni...
No, może zanurzenie w Jadranie...
Po piwie, rzecz jasna!

Ponoć zwyczaj niezbyt polecany...

Pozdrawiam,
Wojtek

Mapka trasy



Powiększenie najważniejszego fragmentu



Mapka przejazdu

Dzień drugi

Deszcz uderza o dach samochodu, co powoduje, że budzę się gwałtownie. Nasłuchuję... nie, nic nie słychać. Za oknem widać gwiazdy na niebie - czyli to był tylko sen. Zasypiam ponownie, a kiedy budzik się odzywa o 6:15, jest tak jeszcze szaro, że przedrzemuję prawie pół godziny. Potem zaczyna się pośpiech - niebo jest w większości zachmurzone, ale tu i ówdzie słoneczko przebłyskuje. W tej sytuacji nie oddam tego dnia walkowerem, tylko spróbuję jednak przejść zaplanowaną trasę. Zwijam majdan, wracam do drogi i ruszam w w górę, mijając po chwili rifugio Rododendro. Całkiem dobra droga doprowadza do parkingu na wysokości około 1800m n.p.m.

Na wielkim placu stoją jeszcze dwa inne samochody, niebo chmurzy się coraz poważniej, ale na razie deszcz nie pada, więc zarzucam plecak na grzbiet i ruszam w górę.

Drugie zdjęcie z ostatniej serii - urocze .
Ciekawe też, jak się rozwinęła sytuacja pogodowa ...

Pozdrawiam
Szymon

Nefer napisał(a):Drugie zdjęcie z ostatniej serii - urocze .
Ciekawe też, jak się rozwinęła sytuacja pogodowa ...

No cóż - wyścig z czasem...

Pozdrawiam,
Wojtek

Najpierw drogą bez szlaku, ale już po chwili dochodzi z lewej oznakowana ścieżka. Niestety, wszelkie plamy błękitu zdążyły całkowicie poznikać, a coraz ciemniejsze chmury zaczynają się powoli obniżać.

Drogę opuszczam, zachęcony ładnym malunkiem na kamieniu, opatrzonym strzałką do schroniska Calvi i nazwą: Ścieżka Świstaków. Rzeczywiście, już po chwili pierwszy świstak zeskakuje z kamienia na ścieżce, za chwilę następny daje nura w trawę.